جمعه 7 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Tippawan Liabsuetrakul, Krantarat Peeyananjarassri. Mechanical dilatation of the cervix during elective caesarean section before the onset of labour for reducing postoperative morbidity. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-2272-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2272-fa.html
پیشینه
طی سزارین انتخابی (برنامه‌ریزی‌شده)، برخی از متخصصان زایمان به طور معمول سرویکس را با استفاده از فورسپس اسفنجی، یک انگشت یا دیگر ابزار، حین عمل، دیلاته می‌کنند، چون سرویکس زنی که وارد فاز زایمان نشده، ممکن است دیلاته نشود و این امر ممکن است باعث انسداد خون یا درناژ lochia شود. با این حال، دیلاتاسیون مکانیکال گردن طی سزارین، ممکن است منجر به آلوده شدن با میکروارگانیسم‌های واژینال در طول دیلاتاسیون شود و خطر عفونت یا ترومای سرویکس را افزایش دهد.
اهداف
تعیین اثرات دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس در طول عمل سزارین انتخابی روی موربیدیتی پس از جراحی.
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان کاکرین؛ ClinicalTrials.gov؛ پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت و فهرست‌های منابع مطالعات بازیابی شده را در 20 سپتامبر 2017، جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، شبه – تصادفی‌سازی شده و خوشه‌ای – تصافی‌سازی شده و کنترل شده را انتخاب کردیم که دیلاتاسیون سرویکس را حین جراحی با استفاده از یک انگشت، فورسپس اسفنجی، یا سایر ابزارها در طول سزارین انتخابی در مقابل عدم دیلاتاسیون مکانیکال مقایسه کرده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل کارآزمایی‌ها را برای ورود و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کردند، داده‌ها را استخراج و آن‌ها را برای دقت ارزیابی کردند. ما کیفیت شواهد را با استفاده از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
ما هشت مطالعه را با مجموع 2227 زن که تحت عمل سزارین انتخابی قرار گرفته بودند، وارد کردیم. از این تعداد، 1097 زن تحت دیلاتاسیون سرویکس حین جراحی با کمک انگشت اشاره که دو دستکش پوشیده بود یا دیلاتور Hegar که وارد کانال سرویکس قرار داده شد تا دیلاته شود، قرار گرفتند و 1130 زن نیز تحت دیلاتاسیون سرویکس حین جراحی قرار نگرفتند. شش مورد از هشت مطالعه وارد شده در معرض خطر بالای سوگیری برای برخی از دامنه‌های خطر سوگیری بودند.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین پیشنهاد می‌کنند که مشخص نیست دیلاتاسیون سرویکس تاثیری بر هموراژی پس از زایمان داشته باشد (تخمین مقدار خون از دست رفته بیش از 1000 میلی‌لیتر، خطر نسبی (RR): 1.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.48 تا 8.13؛ 5/205 در مقابل 3/242؛ یک مطالعه؛ 447 زن).
شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین نشان دادند که هیچ تفاوت روشنی برای نیاز به انتقال و تزریق خون (RR: 3.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 33.79؛ 2 مطالعه؛ 847 زن)، هموگلوبین پس از جراحی (تفاوت میانگین (MD): ‐0.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15- تا 0.06؛ 3 مطالعه؛ 749 زن) یا هماتوکریت (MD: 0.01%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18- تا 0.20؛ 1 مطالعه؛ 400 زن)، بروز افت هموگلوبین بیش از 0.5 گرم / دسی‌لیتر نسبت به پایه (RR: 0.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.64 تا 1.31؛ 2 مطالعه؛ 722 زن) یا مقدار افت هموگلوبین (MD: 0.01 - گرم / دسی‌لیتر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14- تا 0.13؛ 3 مطالعه؛ 796 زن)، بروز هموراژی ثانویه پس از زایمان در طول 6 هفته (RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 18.76؛ 1 مطالعه؛ 447 زن)، موربیدیتی تب‌دار (RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.85؛ 7 مطالعه؛ 2126 زن)، اندومتریت (RR: 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 تا 2.52؛ 4 مطالعه؛ 1536 زن) یا subinvolution رحمی (RR: 0.34؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 1.36؛ 2 مطالعه؛ 654 زن) موجود نبود. نتایج، خطر عدم تاثیر را برای همه پیامدها قطع کردند. اطلاعاتی برای ترومای سرویکس وجود نداشت.
ما یک بهبود جزئی را با دیلاتاسیون مکانیکی برای این پیامدهای ثانویه، که در پروتکل از پیش مشخص نشده بود، یافتیم: متوسط مقدار خون از دست رفته، ضخامت حفره اندومتر، محصولات باقی‌مانده لقاح، پیچ خوردن برش رحمی و نسبت بهبود. شواهد برای این پیامدها بر پایه یک یا دو مطالعه استوار بود. دیلاتاسیون سرویکس اثر روشنی بر این پیامدهای ثانویه، که در پروتکل از پیش مشخص نشده بود، دارد: عفونت زخم، عفونت دستگاه ادراری، زمان جراحی، موربیدیتی عفونی و بی‌نقصی اسکار رحمی.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین پیشنهاد می‌کنند که مشخص نیست دیلاتاسیون سرویکس تاثیری بر هموراژی پس از زایمان داشته باشد (تخمین مقدار خون از دست رفته بیش از 1000 میلی‌لیتر، خطر نسبی (RR): 1.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.48 تا 8.13؛ 5/205 در مقابل 3/242؛ یک مطالعه؛ 447 زن).
شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین نشان دادند که هیچ تفاوت روشنی برای نیاز به انتقال و تزریق خون (RR: 3.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 33.79؛ 2 مطالعه؛ 847 زن)، هموگلوبین پس از جراحی (تفاوت میانگین (MD): ‐0.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15- تا 0.06؛ 3 مطالعه؛ 749 زن) یا هماتوکریت (MD: 0.01%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18- تا 0.20؛ 1 مطالعه؛ 400 زن)، بروز افت هموگلوبین بیش از 0.5 گرم / دسی‌لیتر نسبت به پایه (RR: 0.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.64 تا 1.31؛ 2 مطالعه؛ 722 زن) یا مقدار افت هموگلوبین (MD: 0.01 - گرم / دسی‌لیتر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14- تا 0.13؛ 3 مطالعه؛ 796 زن)، بروز هموراژی ثانویه پس از زایمان در طول 6 هفته (RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 18.76؛ 1 مطالعه؛ 447 زن)، موربیدیتی تب‌دار (RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.85؛ 7 مطالعه؛ 2126 زن)، اندومتریت (RR: 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 تا 2.52؛ 4 مطالعه؛ 1536 زن) یا subinvolution رحمی (RR: 0.34؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 1.36؛ 2 مطالعه؛ 654 زن) موجود نبود. نتایج، خطر عدم تاثیر را برای همه پیامدها قطع کردند. اطلاعاتی برای ترومای سرویکس وجود نداشت.
ما یک بهبود جزئی را با دیلاتاسیون مکانیکی برای این پیامدهای ثانویه، که در پروتکل از پیش مشخص نشده بود، یافتیم: متوسط مقدار خون از دست رفته، ضخامت حفره اندومتر، محصولات باقی‌مانده لقاح، پیچ خوردن برش رحمی و نسبت بهبود. شواهد برای این پیامدها بر پایه یک یا دو مطالعه استوار بود. دیلاتاسیون سرویکس اثر روشنی بر این پیامدهای ثانویه، که در پروتکل از پیش مشخص نشده بود، دارد: عفونت زخم، عفونت دستگاه ادراری، زمان جراحی، موربیدیتی عفونی و بی‌نقصی اسکار رحمی.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
در این زمان، شواهد استفاده از دیلاتاسیون‌های مکانیکی سرویکس را طی سزارین انتخابی برای کاهش عوارض پس از جراحی تائید یا رد نمی‌کند.
مطالعات بزرگ و خوب طراحی‌شده برای مقایسه تاثیر دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس در حین جراحی با عدم دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس حین عمل برای کاهش عوارض پس از جراحی مورد نیاز است.
مطالعات بزرگ و خوب طراحی‌شده برای مقایسه تاثیر دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس در حین جراحی با عدم دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس حین عمل برای کاهش عوارض پس از جراحی مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
باز کردن ساختگی دهانه رحم در حین یک سزارین برنامه‌ریزی‌شده پیش از شروع زایمان برای کاهش مشکلات پس از جراحی.
موضوع چیست؟
دهانه رحم، کانال عبوری شبیه گردن باریک است که در انتهای پایینی رحم قرار دارد که وارد واژن می‌شود. سرویکس زن در آغاز بارداری محکم و دیلاته نشده است، اما به تدریج و در تمام طول مدت بارداری نرم می‌شود. باز شدن پیش‌رونده، یا دیلاتاسیون، سرویکس با انقباضات رحمی در طول زایمان رخ می‌دهد. دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس در سزارین، قبل از شروع زایمان، بازکردن مصنوعی و ساختگی دهانه رحم است. این کار توسط جراح، با استفاده از یک انگشت پوشیده شده با دستکش، فورسپس اسفنجی یا دیگر ابزارهای جراحی انجام می‌شود.
چرا این موضوع مهم است؟
برخی از پزشکان معتقد هستند که باز کردن دهانه رحم به درناژ خون از رحم، به دنبال تولد با سزارین برنامه‌ریزی شده و پیش از آغاز زایمان، کمک می‌کند. افزایش درناژ ممکن است خطر عفونت داخل رحمی و خونریزی پس از خونریزی را کاهش دهد. از طرف دیگر، باز کردن مکانیکال دهانه رحم می‌تواند منجر به آلوده شدن رحم با میکروارگانیسم‌ها واژینال و افزایش خطر عفونت یا آسیب سرویکس شود. ما برای تعیین اثرات دیلاتاسیون مکانیکی دهانه رحم طی یک سزارین برنامه‌ریزی‌شده قبل از شروع زایمان، روی مقدار خون از دست رفته پس از جراحی یا عفونت رحمی، در مقایسه با عدم دیلاتاسیون مکانیکی، دست‌به‌کار می‌شویم.
ما چه شواهدی را پیدا کردیم؟
ما به دنبال شواهدی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در سپتامبر 2017 بودیم. ما هشت مطالعه را با مجموعا 2227 زن شناسایی کردیم که پیش از شروع زایمان، تحت سزارین انتخابی (برنامه‌ریزی‌شده) قرار گرفتند. از بین این زنان، 1097 زن در طول جراحی تحت دیلاتاسیون سرویکس با انگشت اشاره، یا در یک مطالعه با دیلاتور Hegar قرار گرفتند، در حالی که 1130 زن در طول عمل جراحی تحت دیلاتاسیون سرویکس قرار نگرفتند.
شواهد کم یا بسیار کم کیفیت پیشنهاد می‌کنند که مشخص نیست دیلاتاسیون سرویکس تاثیری بر هموراژی پس از جراحی (مقدار خون از دست رفته تخمین زده شده بیش از 1000 میلی‌لیتر)، نیاز به انتقال خون، و دیگر مقیاس‌های خون از دست رفته، خونریزی بعد از زایمان در عرض شش هفته، موربیدیتی تب‌دار (عفونت رحم)، یا برگشته شدن رحم پس از زایمان (رحم که پس از زایمان به اندازه عادی خود باز نمی‌گردد)داشته باشد. هیچ اطلاعاتی در مورد آسیب گردن رحم وجود نداشت.
ما یک بهبود جزئی را با دیلاتاسیون مکانیکی برای برخی از پیامدها که در پروتکل اصلی ما مشخص نشده بودند، پیدا کردیم، اما شواهد این پیامدها براساس یک یا دو مطالعه (میانگین اتلاف خون، ضخامت حفره اندومتر، محصولات باقی‌مانده لقاح، پیچیده شدن برش رحمی و نرخ بهبود) بنا شده بود. دیلاتاسیون سرویکس اثر روشنی بر سایر پیامدهای ثانویه ندارد (دوباره در پروتکل اصلی ما مشخص نشده): عفونت زخم، عفونت دستگاه ادراری، زمان جراحی، عوارض عفونی و یکپارچگی اسکار رحمی.
این موضوع به چه معنی است؟
مشخص نیست که آیا دیلاتاسیون سرویکس روی کاهش مشکلات پس از سزارین، تاثیر می‌گذارد یا خیر. این به این معنی است که شواهد کافی برای تشویق یا دلسرد کردن استفاده از دیلاتاسیون‌های مکانیکی سرویکس در سزارین انتخابی برای کاهش سلامت – بیماری پس از جراحی وجود ندارد.
دهانه رحم، کانال عبوری شبیه گردن باریک است که در انتهای پایینی رحم قرار دارد که وارد واژن می‌شود. سرویکس زن در آغاز بارداری محکم و دیلاته نشده است، اما به تدریج و در تمام طول مدت بارداری نرم می‌شود. باز شدن پیش‌رونده، یا دیلاتاسیون، سرویکس با انقباضات رحمی در طول زایمان رخ می‌دهد. دیلاتاسیون مکانیکی سرویکس در سزارین، قبل از شروع زایمان، بازکردن مصنوعی و ساختگی دهانه رحم است. این کار توسط جراح، با استفاده از یک انگشت پوشیده شده با دستکش، فورسپس اسفنجی یا دیگر ابزارهای جراحی انجام می‌شود.
چرا این موضوع مهم است؟
برخی از پزشکان معتقد هستند که باز کردن دهانه رحم به درناژ خون از رحم، به دنبال تولد با سزارین برنامه‌ریزی شده و پیش از آغاز زایمان، کمک می‌کند. افزایش درناژ ممکن است خطر عفونت داخل رحمی و خونریزی پس از خونریزی را کاهش دهد. از طرف دیگر، باز کردن مکانیکال دهانه رحم می‌تواند منجر به آلوده شدن رحم با میکروارگانیسم‌ها واژینال و افزایش خطر عفونت یا آسیب سرویکس شود. ما برای تعیین اثرات دیلاتاسیون مکانیکی دهانه رحم طی یک سزارین برنامه‌ریزی‌شده قبل از شروع زایمان، روی مقدار خون از دست رفته پس از جراحی یا عفونت رحمی، در مقایسه با عدم دیلاتاسیون مکانیکی، دست‌به‌کار می‌شویم.
ما چه شواهدی را پیدا کردیم؟
ما به دنبال شواهدی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در سپتامبر 2017 بودیم. ما هشت مطالعه را با مجموعا 2227 زن شناسایی کردیم که پیش از شروع زایمان، تحت سزارین انتخابی (برنامه‌ریزی‌شده) قرار گرفتند. از بین این زنان، 1097 زن در طول جراحی تحت دیلاتاسیون سرویکس با انگشت اشاره، یا در یک مطالعه با دیلاتور Hegar قرار گرفتند، در حالی که 1130 زن در طول عمل جراحی تحت دیلاتاسیون سرویکس قرار نگرفتند.
شواهد کم یا بسیار کم کیفیت پیشنهاد می‌کنند که مشخص نیست دیلاتاسیون سرویکس تاثیری بر هموراژی پس از جراحی (مقدار خون از دست رفته تخمین زده شده بیش از 1000 میلی‌لیتر)، نیاز به انتقال خون، و دیگر مقیاس‌های خون از دست رفته، خونریزی بعد از زایمان در عرض شش هفته، موربیدیتی تب‌دار (عفونت رحم)، یا برگشته شدن رحم پس از زایمان (رحم که پس از زایمان به اندازه عادی خود باز نمی‌گردد)داشته باشد. هیچ اطلاعاتی در مورد آسیب گردن رحم وجود نداشت.
ما یک بهبود جزئی را با دیلاتاسیون مکانیکی برای برخی از پیامدها که در پروتکل اصلی ما مشخص نشده بودند، پیدا کردیم، اما شواهد این پیامدها براساس یک یا دو مطالعه (میانگین اتلاف خون، ضخامت حفره اندومتر، محصولات باقی‌مانده لقاح، پیچیده شدن برش رحمی و نرخ بهبود) بنا شده بود. دیلاتاسیون سرویکس اثر روشنی بر سایر پیامدهای ثانویه ندارد (دوباره در پروتکل اصلی ما مشخص نشده): عفونت زخم، عفونت دستگاه ادراری، زمان جراحی، عوارض عفونی و یکپارچگی اسکار رحمی.
این موضوع به چه معنی است؟
مشخص نیست که آیا دیلاتاسیون سرویکس روی کاهش مشکلات پس از سزارین، تاثیر می‌گذارد یا خیر. این به این معنی است که شواهد کافی برای تشویق یا دلسرد کردن استفاده از دیلاتاسیون‌های مکانیکی سرویکس در سزارین انتخابی برای کاهش سلامت – بیماری پس از جراحی وجود ندارد.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Pregnancy and Childbirth Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1396/6/29 | انتشار: 1397/5/19
