پیشینه
اتصال براکتهای (brackets) ارتودنسی به دندانها برای فراهم کردن درمانی موثر و کارآمد با وسایل ارتودنسی ثابت بسیار مهم است. مشکل، شکست براکت طی درمان است که باعث افزایش زمان عمل اپراتور کنار صندلی بیمار و افزایش زمان درمان میشود. درمان طولانیمدت احتمالا باعث افزایش خطرات سلامت دهان ناشی از درمان ارتودنسی با وسایل ثابت میشود که یکی از آنها دکلسیفیکاسیون (decalcification) غیرقابل برگشت مینای دندان است. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری در کاکرین (Cochrane Review) است که اولین بار در 2003 منتشر شد. یک جستوجو کامل و جدید در 26 سپتامبر 2016 انجام شد اما هیچ مطالعات جدیدی شناسایی نشد. ما فقط بخش روشهای جستجو را در این نسخه جدید بهروز کردیم. نتیجهگیریهای این مطالعه مروری کاکرین همان طور باقی میماند.
اهداف
ارزیابی اثرات چسبهای مختلف ارتودنسی برای اتصال.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین، پایگاههای اطلاعاتی زیر را جستوجو کرد: پایگاه ثبت کارآزماییهای سلامت دهان در کاکرین (تا 26 سپتامبر2017 )، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین، (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails، شماره 8، 2017) در کتابخانه کاکرین (جستوجو شده در 26 سپتامبر2017 )؛ MEDLINE Ovid (1946 تا 26 سپتامبر2017 ) و Embase Ovid (1980 تا 26 سپتامبر2017 ). مرکز ثبت کارآزماییهای بالینی در حال انجام موسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت، برای کارآزماییهای در حال انجام جستوجو شدند. هنگام جستوجو در پایگاههای اطلاعات الکترونیکی، هیچ محدودیتی روی زبان یا تاریخ انتشار گذاشته نشد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییها در صورتی انتخاب شدند که به معیارهای زیر پرداخته باشند: کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛randomised controlled trails) و کارآزماییهای بالینی کنترلشده (CCT) با مقایسه دو گروه مختلف چسب. شرکتکنندگان بیمارانی بودند که ارتودنسی ثابت داشتند. مداخلات، چسبهای بودند که براکتهای استیلی ضدزنگ را به تمام دندانها به جز دندانهای آسیاب (مولرها) متصل میکردند. پیامد اولیه از بین رفتن چسبندگی براکت یا شکست براکت بود.
گردآوری و تحلیل دادهها
دادهها روی دکلسیفیکاسیون به عنوان یک پیامد ثانویه، در صورت وجود، ثبت شدند. اطلاعات مربوط به روشها، شرکتکنندگان، مداخلات، معیارهای پیامد و نتایج به وسیله جفت نویسندگان مرور در دو نسخه استخراج شدند. از آنجایی که دادهها در یک فرم که برای متاآنالیز قابل قبول بود، ارائه نشدند نتایج این مرور فقط در قالب روایت ارائه میشود.
نتایج اصلی
سه کارآزمایی، معیارهای ورود را رعایت کردند. یک کامپوزیت خالص شیمیایی با یک کامپوزیت خالص نوری (یک کارآزمایی)، یک سیمان گلاس آینومر معمولی (یک کارآزمایی) و نیز با یک کامپوزیت رزین اصلاحشده با پلیاسید (کامپومر (compomer)) (یک کارآزمایی) مقایسه شد. کیفیت گزارشهای این کارآزمایی به طور کلی ضعیف بود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد روشنی وجود ندارد که بر اساس آن یک تصمیمگیری بالینی روی نوع چسب ارتودنسی برای استفاده گرفته شود.
خلاصه به زبان ساده
چسبها برای براکتهای ثابت ارتودنسی
پیشینه
برای یک پزشک لازم است که بهترین چسب را برای تثبیت براکتهای ارتودنسی بشناسد، تا در طول درمان با مشکلی مواجه نشوند. خرابی براکت، زمان صرف شده را در جراحی برای تعمیرات و زمان کلی درمان افزایش میدهد. در حال حاضر متخصص ارتودنسی میتواند از بین چهار گروه از چسبها که ممکن است با کمک یک فرایند شیمیایی یا به کمک نور تنظیم شوند، انتخاب کند. بعضی از چسبها ممکن است مانع پوسیدگی اولیه در اطراف براکت شوند چرا که حاوی فلوراید هستند.
ویژگیهای مطالعه
شواهد موجود در این مرور، که همراه با گروه سلامت دهان در کاکرین انجام شد، تا 26 سپتامبر 2017 بهروز هستند. ما سه کارآزمایی را انتخاب کردیم: یک کامپوزیت خالص شیمیایی با یک کامپوزیت خالص نوری (یک کارآزمایی)، یک سیمان گلاس آینومر معمولی (یک کارآزمایی) و یک کامپوزیت رزین اصلاحشده با پلیاسید (کامپومر) (یک کارآزمایی) مقایسه شد. کیفیت گزارشهای کارآزمایی به طور کلی ضعیف بود.
نتایج اصلی
شواهدی روشنی وجود ندارد که براساس آن یک تصمیمگیری بالینی روی نوع چسب ارتودنسی برای استفاده گرفته شود.