برای پیشگیری و درمان خونریزی در افرادی که ترومبوسیتوپنیک هستند، از تزریق پلاکت استفاده می‌شود. علی‌رغم پیشرفت‌هایی که در غربالگری اهداکنندگان و تست‌های آزمایشگاهی بوجود آمده، هنوز خطر کمی از آلودگی ویروسی، باکتریایی یا انگلی در پلاکت‌ها باقی می‌ماند. همچنین خطر ابتلا به عفونت‌های خونی تازه ظهور پیدا کرده نیز وجود دارد که ممکن است در زمان شروع شیوع آن‌ها تست‌های آزمایشگاهی در دسترس نباشد.
یک راه‌حل برای کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های منتقله از خون ناشی از تزریق پلاکت، کاهش پاتوژن‌ها از راه فتوشیمیایی است، که در آن عوامل بیماری‌زا یا غیرفعال شده یا تعداد آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی کاهش می‌یابد، در نتیجه احتمال انتقال کاهش پیدا می‌کند. این فرآیند ممکن است مزایای دیگری از جمله افزایش طول عمر پلاکت و عدم نیاز به تاباندن اشعه گاما به پلاکت‌ها را نیز دربر داشته‌باشد. اگرچه ثابت شده تکنولوژی‌های فعلی به منظور کاهش پاتوژن منجر به کاهش بار پاتوژن در واحدهای پلاکتی می‌شود، یک سری مطالعات بالینی منتشرشده نگرانی‌ها را در مورد اثربخشی پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته از نظر بهبود تعداد پلاکت‌ها پس از انتقال و پیشگیری از خونریزی، در مقایسه با پلاکت‌های استاندارد، افزایش داده‌اند.
این یک به‌روزرسانی از یک مرور کاکرین است که ابتدا در سال 2013 منتشر شد.

ارزیابی اثربخشی پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته از نظر پیشگیری از خونریزی در افراد با هر رده سنی که نیاز به تزریق پلاکت دارند.

ما برای دست‌یابی به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs ؛randomised controlled trials) در منابع زیر به جست‌وجو پرداختیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)(Cochrane Library، شماره 9، 2016)؛ MEDLINE (از سال 1946)؛ EMBASE (از سال 1974)؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture (از سال 1937)؛ کتابخانه شواهد مربوط به انتقال‌خون (Transfusion Evidence Library) (از سال 1950) و پایگاه‌های داده‌های مربوط به کارآزمایی‌های درحال انجام تا 24 اکتبر 2016.

همه RCTهایی که به مقایسه تزریق پلاکت‌های با پاتوژن کاهش یافته با پلاکت‌های استاندارد، یا مقایسه انواع مختلف پلاکت‌های با پاتوژن کاهش یافته پرداخته باشند.

ما از شیوه‌های روش‌شناسی استاندارد مورد نظر کاکرین استفاده کردیم.

ما در این به‌روزرسانی پنج کارآزمایی جدید را شناسایی کردیم. در مجموع 15 کارآزمایی، 12 کارآزمایی تکمیل شده (2075 شرکت‌کننده) و سه کارآزمایی درحال انجام، معیارهای لازم را برای ورود به این مرور داشتند. ده مورد از 12 کارآزمایی تکمیل شده در مرور اولیه وارد شده بودند. ما هیچ RCTای را که به مقایسه انواع پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته با یکدیگر پرداخته ‌باشد، نیافتیم.
در 9 کارآزمایی، پلاکت‌های با پاتوژن کاهش یافته اینترسپت (Intercept®) با پلاکت‌های استاندارد مقایسه شده ‌بود. در دو کارآزمایی، پلاکت‌های با پاتوژن کاهش یافته میرازول (Mirasol®) با پلاکت‌های استاندارد مقایسه شد و یک کارآزمایی، انواع پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته را با پلاکت‌های استاندارد مقایسه کرده ‌بود. سه RCT شامل کارآزمایی‌های متقاطع تصادفی‌سازی شده و 9 مورد شامل کارآزمایی‌های با گروه‌های موازی بود. از میان 2075 شرکت‌کننده در این کارآزمایی‌ها، 1981 شرکت‌کننده حداقل یک تزریق پلاکتی دریافت کرده ‌بودند (1662 شرکت‌کننده در کارآزمایی‌های مربوط به پلاکت اینترسپت® و 319 نفر در کارآزمایی‌های مربوط به میرازول®).
یک کارآزمایی شامل کودکان نیازمند به جراحی قلب (16 شرکت‌کننده) یا بزرگسالان نیازمند به پیوند کبد (28 شرکت‌کننده) بود. مابقی شرکت‌کنندگان، افراد ترومبوسیتوپنیکی بودند که تشخیص هماتولوژیک یا انکولوژیک داشتند. هشت کارآزمایی فقط شامل بزرگسالان بود.
خطر سوگیری (bias) در چهار مورد از این کارآزمایی‌ها در همه حوزه‌ها پایین بود، درحالی‌که در هشت مورد باقی‌مانده یکسری نقایص برای اعتبار آ‌ن‌ها وجود داشت.
به طورکلی، کیفیت شواهد، طبق روش‌شناسی سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها)، برای پیامدهای مختلف از پایین تا بالا متغیر بود.
ما در رابطه با تاثیر پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته در افزایش خطر هرگونه خونریزی بسیار نامطمئن هستیم (درجه سازمان جهانی بهداشت (WHO ؛World Health Organization): 1 تا 4) (5 کارآزمایی؛ 1085 شرکت‌کننده؛ خطر نسبی (RR) اثر ثابت: 1.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 15.1؛ I2 =% 59؛ RR اثر تصادفی: 14.1؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.38؛ I2 = %59؛ شواهد با کیفیت پایین).
شواهدی مبنی‌بر وجود اختلاف بین پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته و پلاکت‌های استاندارد در بروز عوارض خونریزی قابل‌توجه از نظر بالینی وجود نداشت (درجه WHO: 2 یا بالاتر) (5 کارآزمایی؛ 1392 شرکت کننده؛ RR: 1.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 1.25؛ I2 = %0؛ شواهد با کیفیت متوسط) و احتمالا در مورد خطر خونریزی شدید نیز تفاوتی وجود ندارد (درجه WHO: 3 یا بالاتر) (6 کارآزمایی؛ 1495 نفر؛ RR: 1.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 2.02؛ I2 = %32؛ شواهد با کیفیت متوسط)
احتمالا تفاوتی بین پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته و پلاکت‌های استاندارد در تمامی موارد مرگ‌ومیر به هر علتی، طی 4 تا 12 هفته وجود ندارد (6 کارآزمایی؛ 1509 نفر؛ RR: 0.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 50.0 تا 1.29؛ I2 = %26؛ شواهد با کیفیت متوسط).
احتمالا تفاوتی بین پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته و پلاکت‌های استاندارد در بروز عوارض جانبی جدی وجود ندارد (7 کارآزمایی؛ 1340 شرکت‌کننده؛ RR: 1.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.35؛ I2 = %0؛ شواهد با کیفیت متوسط). با این‌وجود، در 6 کارآزمایی که این پیامد را گزارش کرده ‌بودند، هیچ عفونت باکتریایی ناشی از انتقال رخ نداد.
خطر ابتلا به مقاومت پلاکتی در شرکت‌کنندگانی که پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته دریافت کرده ‌بودند، بیشتر بود (7 کارآزمایی؛ 1525 شرکت‌کننده؛ RR: 2.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.08 تا 4.16؛ I2 = %0؛ شواهد با کیفیت بالا)، هر چند تعریف مقاومت پلاکتی بین کارآزمایی‌ها متفاوت بود.
نیاز به تزریق پلاکت در شرکت‌کنندگانی که پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته دریافت کرده‌ بودند، بیشتر بود (6 کارآزمایی؛ 1509 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین (MD): 1.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.86 تا 1.61؛ I2 = %27؛ شواهد با کیفیت بالا) و احتمالا در آن‌ها فواصل بین تزریق‌ها کوتاه‌تر بود (6 کارآزمایی؛ 1489 شرکت‌کننده؛ MD: 0.42-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.53- تا 0.32-؛ I2 = %29؛ شواهد با کیفیت متوسط). شرکت‌کنندگانی که پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته دریافت کرده‌ بودند، افزایش 24 ساعته اصلاح شده شمارش (corrected‐count increment) کم‌تری داشتند (7 کارآزمایی؛ 1681 شرکت‌کننده؛ MD: 3.02-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.57- تا 2.48-؛ I2 = %15؛ شواهد با کیفیت بالا).
هیچ‌یک از مطالعات کیفیت زندگی را گزارش نکرده ‌بودند.
ما هیچ‌گونه پیامد اقتصادی را ارزیابی نکردیم.
شواهدی از تفاوت‌های زیرگروهی در کارآزمایی‌های مختلف مربوط به انتقال خون بین دو تکنولوژی پلاکت‌های با پاتوژن کاهش یافته، که در این مرور مورد ارزیابی قرار گرفته (اینترسپت® ومیرازول®)، برای تمامی موارد مرگ‌و‌میر و فواصل بین انتقال پلاکت‌ها وجود داشت (بویژه اینترسپت®).

یافته‌های این مرور براساس 12 کارآزمایی بود و از میان 1981 شرکت‌کننده که پلاکت دریافت کرده‌بودند، فقط 44 نفر تشخیص هماتولوژیک (خونی) یا انکولوژیک داشتند.
ما شواهدی را با کیفیت بالا پیداکردبم که نشان می‌داد در افراد مبتلا به اختلالات هماتولوژیک یا انکولوژیک که به علت بیماری‌شان یا درمان آن ترومبوسیتوپنیک هستند، تزریق پلاکت‌های با پاتوژن کاهش‌یافته باعث افزایش مقاومت پلاکتی و نیاز به تزریق پلاکت می‌شود. هم‌چنین شواهدی با کیفیت متوسط یافتیم که تزریق پلاکت‌های با پاتوژن کاهش یافته تاثیری بر مرگ‌ومیر به هر علتی (تمامی موارد مرگ‌ومیر)، خطر خونریزی شدید یا قابل‌توجه بالینی، یا خطر عوارض جانبی جدی ندارد. شواهد کافی برای افراد مبتلا به تشخیص‌های دیگر وجود نداشت.
هر سه کارآزمایی درحال انجام در بزرگسالان با تشخیص هماتولوژی یا انکولوژیک (طبق برنامه‌ریزی انجام‌شده 1375 شرکت کننده) انجام شده است.