این نخستین به‌روزرسانی از مروری است که در سال 2009 منتشر شد. افزایش متوسط تا شدید پایدار فشار خون در حالت استراحت منجر به طرح یک سوال بالینی مهم می‌شود: کدام گروه از داروها به عنوان خط اول استفاده می‌شوند؟ این مرور به دنبال پاسخ این سؤال بود.

اندازه‌گیری اثرات مورتالیتی و موربیدیتی از کلاس‌های دارویی مختلف آنتی‌هیپرتانسیو خط اول: تیازید‌ها (Thiazides) (دوزهای پایین و دوزهای بالا)، بتا – بلوکرها (Beta‐Blockers)، بلوکرهای کانال کلسیم، مهارکننده‌های ACE، بلوکرهای گیرند‌ه آنژیوتنسین II (ARB؛ Angiotensin II Receptor Blockers) و آلفا – بلوکرها (Alpha‐Blockers)، در مقایسه با دارونما یا عدم درمان.
اهداف ثانویه: چه زمانی از گروه‌های دارویی مختلف آنتی‌هیپرتانسیو خط اول به عنوان داروی خط اول استفاده می‌شود، اندازه‌گیری اثر کاهندگی فشار خون و نرخ خروج از مطالعه به علت اثرات جانبی دارو، در مقایسه با دارونما یا عدم درمان.

متخصص اطلاعات گروه هیپرتانسیون در کاکرین تا نوامبر 2017 پایگاه‌های اطلاعاتی زیر را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده جست‌وجو کردند: ثبت تخصصی گروه هیپرتانسیون در کاکرین (Cochrane Hypertension Specialised Register)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE (از 1946)؛ Embase (از 1974)؛ پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform) و ClinicalTrials.gov. ما با نویسندگان مقالات مرتبط در رابطه با کارهای منتشر شده و منتشر نشده تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده (RCT ؛randomised controlled trails) با طول مدت حداقل یک سال، که به مقایسه یکی از شش گروه اصلی دارویی با دارونما یا عدم درمان، در بزرگسالان مبتلا به فشار خون بالاتر از 140/90 میلی‌متر جیوه در ابتدای مطالعه پرداختند. اکثریت (بیش از 70%) بیماران در گروه درمان پس از یک سال، کلاس دارویی مطلوب را مصرف می‌کردند. در این مرور، ما کارآزمایی‌های را انتخاب کردیم که شامل هم بیماران مبتلا به هیپرتانسیون و هم شامل بیماران دارای فشار خون طبیعی (normotensive) بودند، اگر اکثر بیماران (بیش از 70%) دارای فشارخون بالا بوده، یا کارآزمایی داده‌های مربوط به بیماران دارای فشارخون بالا را به صورت جداگانه گزارش کرده بود.

پیامدهای بررسی شده عبارت بودند از: مرگ‌ومیر، استروک، بیماری قلبی عروق کرونری (CHD)، حوادث قلبی‌عروقی کلی (CVS)، کاهش فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و خروج از مطالعه به دلیل اثرات جانبی دارو. ما از یک مدل اثر ثابت استفاده کردیم تا پیامدهای دوتایی را در طول کارآزمایی‌ها ترکیب کنیم و خطر نسبی (RR) را با 95% فاصله اطمینان (CI) محاسبه کنیم. داده‌های مربوط به فشار خون را به صورت میانگین تفاوت (MD) با 99% فاصله اطمینان (CI) ارائه کردیم.

این جست‌وجوی به‌روز شده در سال 2017 موفق به شناسایی هیچ کارآزمایی جدیدی نشد. این مرور اصلی 24 کارآزمایی را با 28 بازوی درمان فعال، شامل 58040 بیمار شناسایی کرد. ما هیچ RCT را برای ARB‌ها یا آلفا - بلوکرها نیافتیم. این نتایج عمدتا برای بزرگسالان بیمار مبتلا به هیپرتانسیون متوسط تا شدید اولیه قابل استفاده است. میانگین سن شرکت‌کنندگان 56 سال بود و میانگین مدت زمان پیگیری 3 تا 5 سال بود.
شواهد با کیفیت بالا کاهش مرگ‌ومیر (11.0% با کنترل‌کننده در مقابل 9.8% با درمان؛ RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 0.97)، CVS کلی (12.9% با کنترل‌کننده در مقابل 0.9% با درمان؛ RR: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.64 تا 0.76)، استروک (6.2% با کنترل‌کننده در مقابل 2.4% با درمان؛ RR: 0.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60 تا 0.77) و بیماری قلبی‌عروقی کرونری (3.9% با کنترل‌کننده در مقابل 2.8% با درمان؛ RR: 0.72؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 تا 0.84) را با تیازید با دوز پایین به عنوان خط اول درمان نشان داد.
شواهد با کیفیت پایین تا متوسط نشان داد که تیازید‌های با دوز بالا به عنوان درمان خط اول، استروک (1.9% با کنترل‌کننده در مقابل 0.9% با درمان؛ RR: 0.47؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 0.61) و CVS کلی (5.1% با کنترل‌کننده در مقابل 3.7% با درمان؛ RR: 0.72؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 0.82) را کاهش داد اما مرگ‌ومیر (3.1% با کنترل‌کننده در مقابل 2.8% با درمان؛ RR: 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.05) یا بیماری قلبی‌عروقی کرونری (2.7% با کنترل‌کننده در مقابل 2.7% با درمان؛ RR: 1.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.85 تا 20.1) را کاهش نداد.
شواهد با کیفیت پایین تا متوسط نشان داد که بتابلوکرها به عنوان درمان خط اول، مرگ‌ومیر(6.2% با کنترل‌کننده در مقابل 6.0% با درمان؛ RR: 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.86 تا 1.07) یا بیماری قلبی‌عروقی کرونری (4.4% با کنترل‌کننده در مقابل 3.9% با درمان؛ RR: 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.03) را کاهش ندادند اما استروک (3.4% با کنترل‌کننده در مقابل 2.8% با درمان؛ RR: 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.72 تا 0.97) و CVS کلی (7.6% با کنترل‌کننده در مقابل 6.8% با درمان؛ RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81 تا 0.98) را کاهش دادند.
شواهد با کیفیت پایین تا متوسط نشان داد که مهار کننده‌های ACE به عنوان درمان خط اول، مرگ‌ومیر (13.6% با کنترل‌کننده در مقابل 11.3% با درمان؛ RR: 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.72 تا 0.95)، استروک (6.0% با کنترل‌کننده در مقابل 3.9% با درمان؛ RR: 0.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 0.82) و بیماری قلبی‌عروقی کرونری (5.13% با کنترل‌کننده در مقابل 11.0% با درمان؛ RR: 0.81، 95% CI: 0.70 تا 0.94)، و CVS کلی (20.1% با کنترل‌کننده در مقابل 15.3% با درمان؛ RR: 0.76، 95% CI: 0.67 تا 0.85) را کاهش دادند.
شواهد با کیفیت پایین نشان داد که بلوکرهای کانال کلسیم در خط اول، استروک (3.4% با کنترل‌کننده در مقابل 1.9% با درمان؛ RR: 0.58؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.41 تا 0.84) و CVS کلی (8.0% با کنترل‌کننده در مقابل 5.7% با درمان؛ RR: 0.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.57 تا 0.87) را کاهش دادند اما بیماری قلبی‌عروقی کرونری (3.1% با کنترل‌کننده در مقابل 2.4% با درمان؛ RR: 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.55 تا 1.09) یا مرگ‌ومیر (6.0% با کنترل‌کننده در مقابل 5.1% با درمان؛ RR: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.68 تا 1.09) را کاهش ندادند.
شواهد با کیفیت پایین وجود داشت که نشان داد خروج از مطالعه به دلیل اثرات جانبی با مصرف تیازیدهای با دوز پایین (5.0% با کنترل‌کننده در مقابل 11.3% با درمان؛ RR: 2.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.06 تا 2.75)، تیازید‌های با دوز بالا (2.2% با کنترل‌کننده در مقابل 9.8% با درمان؛ RR: 4.48؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.83 تا 5.24،) و بتابلوکرها (3.1% با کنترل‌کننده در مقابل 14.4% با درمان؛ RR: 4.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.11 تا 5.13) افزایش یافت. هیچ داده‌ای برای این پیامدها برای مهار کننده‌های ACE در خط اول یا بلوکرهای کانال کلسیم در دسترس نبود. از آن‌جایی که داده‌ها ناهمگون بودند و تعداد داروهای مورد استفاده در کارآزمایی‌ها متفاوت بود، داده‌های مربوط به فشار خون برای ارزیابی اثر گروه‌های دارویی مختلف استفاده نشد.

تیازیدها با دوز پایین به عنوان درمان خط اول، تمام پیامدهای موربیدیتی و مرگ‌ومیر را در بزرگسالان بیمار مبتلا به هیپرتانسیون متوسط تا شدید کاهش دادند. مهار کننده‌های ACE به عنوان درمان خط اول و بلوکرهای کانال کلسیم ممکن است دارای اثربخشی مشابهی باشند اما کیفیت این شواهد پایین‌تر بود. تیازید‌های با دوز بالا به عنوان درمان خط اول و بتابلوکرها به عنوان درمان خط اول نسبت به تیازید‌های با دوز پایین در خط اول در رتبه پایینی قرار داشتند.