آسیب مغزی اکتسابی می‌تواند باعث اختلالات حرکت چشم شود که می‌تواند شامل: انحراف چشم (استرابیسم strabismus)، اختلال خیرگی نگاه و نیستاگموس (nystagmus)، ایجاد علائم دوبینی، تاری دید یا «دوبینی یا juddery» و مشکلات خواندن باشد. طیف گسترده‌ای از مداخلات وجود دارد که می‌توانند این علائم را به‌طور بالقوه کاهش یا بهبود دهند. نیاز به ارزیابی اثربخشی این مداخلات و زمان اجرای آن‌ها وجود دارد.

هدف ما ارزیابی اثربخشی هر مداخله و تعیین تأثیر زمان مداخله در درمان انحراف چشم، اختلال خیرگی نگاه و نیستاگموس به علت آسیب مغزی اکتسابی بود. ما مداخلات بازیابی (restitutive)، جایگزینی (substitutive)، جبران کننده (compensatory) یا فارماکولوژیک را به‌طور جداگانه در نظر گرفتیم و آن‌ها را با گروه کنترل، دارونما، درمان جایگزین یا عدم درمان برای بهبود هماهنگی یا موتیلیتی (تحرک Motility) چشم (آکولار Ocular) (یا هر دو) مقایسه کردیم.

ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials) (حاوی ثبت کارآزمایی‌های گروه چشم و بینایی در کاکرین (Cochrane Eyes and Vision Group)) (شماره 5، 2017)؛ MEDLINE Ovid؛ Emase Ovid؛ CINAHL EBSCO؛ AMED Ovid؛ PsycINFO Ovid؛ پایگاه اطلاعاتی پایان‌نامه‌ها و تزها (PQDT ؛Dissertations & Theses)؛ PsycBITE (پایگاه اطلاعاتی روانشناختی برای اثربخشی درمان اختلال مغزی)؛ ISRCTN registry؛ پایگاه اطلاعاتی موسسه مطالعات بالینی و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP ؛World Health Organization (WHO) International Clinical Trials Registry Platform) را جست‌وجو کردیم. این پایگاه‌های اطلاعاتی اخیرا در 26 جون جست‌وجو شدند. هیچ محدودیتی از نظر تاریخ یا زبان در جست‌وجوهای الکترونیکی برای کارآزمایی‌ها اعمال نشد. ما Australian Orthoptic Journal؛ British and Irish Orthoptic Journal و ESA؛ ISA و IOA را به‌صورت دستی جست‌وجو کردیم. ما برای کسب اطلاعات مربوط به مطالعات منتشر شده یا منتشر نشده بیش‌تر، با محققانی که در این زمینه فعالیت می‌کنند تماس گرفتیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs ؛randomised controlled trails) مربوط به هر مداخله را برای هماهنگی چشم یا اختلال موتیلیتی (یا هر دو) به علت آسیب مغزی اکتسابی انتخاب کردیم.

2 نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. ما از روش‌های استاندارد مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. ما از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای تفسیر یافته‌ها و ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.

ما پنج RCT (116 شرکت‌کننده) را یافتیم که برای ورود به این مرور مناسب بودند. این کارآزمایی‌ها بیماری‌های نیستاگموس اکتسابی، فلج عصب ششم جمجمه‌ای (sixth cranial nerve palsy) و اختلال موتیلیتی چشمی تروماتیک (ناشی از ضربه مغزی) را انتخاب کردند. ما هیچ مطالعه‌ای را مربوط به مداخلات بازیابی شناسایی نکردیم.
ما یک کارآزمایی مبتنی بر انگلستان را در مورد مداخله جایگزین شناسایی کردیم، که در آن سم بوتولینوم با مشاهده (observation) در 47 فرد مبتلا به فلج حاد عصب ششم مقایسه شد. چهار ماه پس از ورود به کارآزمایی، احتمال بیش‌تری وجود داشت که افراد دریافت کننده سم بوتولینوم در مقایسه با مشاهده بهبود کامل داشته باشند (زاویه انحراف کم‌تر از 10 prism dioptres)، (خطر نسبی: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.48؛ شواهد با قطعیت پایین). همین شرکت‌کنندگان دارای دید دو چشمی نیز بودند. در گروه فقط تزریق، 2 مورد افتادگی گذرای پلک از 22 شرکت‌کننده (9%) وجود داشت و 4 شرکت‌کننده از 22 شرکت‌کننده (18%) انحراف عمودی گذرا داشتند؛ نرخ کلی عوارض 24% در هر تزریق و 27% در هر شرکت‌کننده بود. تمام عوارض جانبی بهبود یافتند. ما قطعیت شواهد را پایین قضاوت کردیم و به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت، آن‌ها را کاهش دادیم. پنهان‌سازی تخصیص از محققان یا شرکت‌کنندگان ممکن نبود و پیگیری میان گروه‌ها متفاوت بود.
ما یک کارآزمایی متقاطع مبتنی بر آمریکا را در مورد مداخله بازگشت‌ناپذیر شناسایی کردیم. توان‌بخشی عصب اکولوموتور (عصب حرکتی چشمی) با آموزش ساختگی در 12 فرد مبتلا به ضربه مغزی خفیف، در حداقل یک سال پس از آسیب، مقایسه شد. ما قطعیت شواهد حاصل از این مطالعه را بسیار پایین قضاوت کردیم. این مطالعه کوچک بود، داده‌های مربوط به گروه آموزش ساختگی به‌طور کامل گزارش نشده و از آن‌جایی که این مداخله‌ای است که ممکن است اثر دائمی ‌داشته باشد، مشخص نبود که آیا طرح متقاطع مطالعه مناسب بود یا خیر.
ما سه مطالعه را با طرح متقاطع در مورد مداخلات فارماکولوژیک برای نیستاگموس اکتسابی شناسایی کردیم، که در آلمان و ایالات متحده امریکا انجام شد. این مطالعات دو دسته از مداخلات فارماکولوژیک را مورد بررسی قرار دادند: داروهای GABAergic (گاباپنتین (gabapentin)، باکلوفن (baclofen)) و آمینوپیریدین‌ها (aminopyridines) (4- آمینوپیریدین (AP)، 3،4 – دیامینوپیریدین (DAP؛ diaminopyridine)). ما قطعیت شواهد به دست آمده را از هر سه مطالعه به دلیل کم بودن تعداد شرکت‌کنندگان (که منجر به عدم دقت شد) و خطر سوگیری (مطالعات دارای طرح متقاطع که داده‌های مربوط را به گونه‌ای گزارش نکردند که اجازه اندازه‌گیری اندازه اثر را بدهد) بسیار پایین قضاوت کردیم.
1 مطالعه، گاباپنتین (تا 900 میلی‌گرم در روز) را با باکلوفن (تا 30 میلی‌گرم در روز) در 21 فرد مبتلا به نیستاگموس پاندولی و جهشی (جرکی) (Pendular and Jerk Nystagmus) مقایسه کرد. دوره پیگیری دو هفته بود. این مطالعه شواهدی را با قطعیت بسیار پایین ارائه کرد که نشان می‌دهد گاباپنتین ممکن است در بهبود موتیلیتی چشم و کاهش علائم گزارش شده توسط شرکت‌کنندگان (اسیلوپسی (Oscillopsia)) بهتر از باکلوفن باشد. این اثرات ممکن است در نیستاگموس پاندولی و جهشی (جرکی) متفاوت باشند اما بدون تجزیه‌و‌تحلیل زیرگروه رسمی ‌مشخص نیست که آیا تفاوت بین دو نوع نیستاگموس حاصل از یافته‌های شانسی باشد. کیفیت زندگی گزارش نشد.
10 شرکت‌کننده مبتلا به نیستاگموس پاندولی تصمیم به ادامه درمان با گاباپنتین، و یک شرکت‌کننده تصمیم به ادامه درمان با باکلوفن گرفتند. 2 شرکت‌کننده مبتلا به نیستاگموس جهشی تصمیم به ادامه درمان با گاباپنتین و یک شرکت‌کننده تصمیم به ادامه درمان با باکلوفن گرفتند. عدم تحمل دارویی در یک فرد دریافت کننده گاباپنتین و در چهار شرکت‌کننده دریافت کننده باکلوفن گزارش شد. افزایش آتاکسی (Ataxia) در سه شرکت‌کننده دریافت کننده گاباپنتین و دو شرکت‌کننده دریافت کننده باکلوفن گزارش شد.
1 مطالعه به مقایسه تک دوز 3,4‐DAP (20 میلی‌گرم) با دارونما در 17 فرد مبتلا به نیستاگموس downbeat پرداخت. ارزیابی‌ها 30 دقیقه پس از مصرف دارو انجام شدند. این مطالعه شواهدی با قطعیت بسیار پایین ارائه کرد که نشان می‌دهد 3,4‐DAP ممکن است میانگین اوج سرعت فاز آهسته را، با اسیلوپسی کم‌تر، در افراد مبتلا به نیستاگموس downbeat کاهش دهد. 3 شرکت‌کننده، عوارض جانبی گذرای را در مورد پارستزی (اختلال حس مانند گزگز) اندک دور دهان (پری‌اورال) / دیستال (minor perioral/distal paraesthesia) گزارش کردند.
1 مطالعه تک دوز 4‐AP را با تک دوز 3,4‐DAP (هر دو با دوز 10 میلی‌گرم) در 8 فرد مبتلا به نیستاگموس downbeat مقایسه کرد. ارزیابی‌ها 45 و 90 دقیقه پس از مصرف دارو انجام شد. این مطالعه شواهدی با قطعیت بسیار پایین ارائه کرد که نشان داد هم 3,4‐DAP و هم 4‐AP ممکن است میانگین اوج سرعت فاز آهسته را در افراد مبتلا به نیستاگموس downbeat کاهش دهند. این اثر ممکن است با 4‐AP قوی‌تر باشد.

مطالعات انتخاب شده برای تصمیم‌گیری در مورد درمان‌ها مخصوصا برای اختلالات حرکت چشم که پس از آسیب مغزی اکتسابی رخ می‌دهند، شواهد کافی ارائه نکردند. هیچ اطلاعاتی در مورد هزینه درمان یا معیارهای رضایت شرکت‌کنندگان از گزینه‌های درمانی و اثربخشی آن به دست نیامد. امکان تعریف پیامد درمان در هر کارآزمایی و تشخیص بروز عوارض جانبی وجود داشت.