پورت‌های دسترسی وریدی قابل‌کاشت به‌طور کامل (TIVAPs) دسترسی ایمن و دائمی وریدی برای بیماران ایجاد می‌کند، به عنوان مثال در تجویز شیمی‌درمانی برای بیماران سرطانی. روش‌های متعددی برای قرار دادن TIVAP وجود دارد و روش بهینه مبتنی بر شواهد نامشخص است.

مقایسه اثربخشی و ایمنی سه تکنیک که برای جایگذاری TIVAPs به طور معمول استفاده می‌شود: تکنیک برش وریدی (cutdown)، روش Seldinger و تکنیک Seldinger اصلاح شده. این بررسی شامل مطالعاتی است که از داپلر یا سونوگرافی دو بعدی در زمان واقعی (real-time) برای تعیین محل ورید در روش Seldinger.

هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌های عروق کاکرین، پایگاه ثبت تخصصی عروق کاکرین (آخرین جست‌وجو در آگوست 2015) و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails) (شماره 7، 2015)، هم‌چنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی را جست‌وجو کرد.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا نیمه‌تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را وارد کردیم که به‌طور تصادفی افرادی را که نیاز به TIVAP داشتند، به روش‌های برش وریدی، Seldinger یا Seldinger تغییر یافته اختصاص دادند. دو نویسنده مرور به طور مستقل مطالعات را برای واجد شرایط بودن ورود ارزیابی کرده و نویسنده سوم مرور مطالعات حذف شده را چک کرد.

دو نویسنده مرور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند. ما همه مطالعات را برای خطر سوگیری (bias) بررسی کردیم. ما ناهمگنی را با استفاده از روش‌های آماری Chi2 و واریانس (I2statistic) ارزیابی کردیم. پیامدهای دوتایی که به ترتیب به صورت نسبت شانس (OR) با 95% فاصله اطمینان (CI) خلاصه شدند، عبارت بودند از: موفقیت اولیه جایگذاری، عوارض (به ویژه عفونت)، پنوموتوراکس و عوارض کاتتر. ما آنالیزهای جداگانه برای ارزیابی دو دسترسی وریدی انجام دادیم، وریدهای ساب‌کلاوین و جوگولار داخلی (IJ)، در روش Seldinger در مقابل روش برش وریدی. ما از هر دو روش قصد درمان (ITT) و آنالیزهای روی درمان و داده‌های ترکیب شده با استفاده از یک مدل اثر ثابت استفاده کردیم.

ما 9 مطالعه را با مجموع 1253 شرکت‌کننده وارد این مرور کردیم. 5 مطالعه روش Seldinger (دسترسی ورید ساب‌کلاوین) را با روش برش وریدی (دسترسی ورید سفالیک) مقایسه کرد. دو مطالعه Seldinger (ورید IJ) را در مقابل برش وریدی (ورید سفالیک) مقایسه کردند. یک مطالعه روش Seldinger تغییریافته (ورید سفالیک) را با روش برش وریدی (ورید سفالیک) و یک مطالعه روش Seldinger (ورید ساب‌کلاوین) را با Seldinger (ورید IJ) مقایسه کرد.
روش Seldinger (دسترسی ورید ساب‌کلاوین یا IJ) در مقابل روش برش وریدی (ورید سفالیک): ما 7 کارآزمایی‌ را با 1006 شرکت‌کننده برای آنالیز وارد کردیم. هر دو آنالیز ITT (OR: 0.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.65) و آنالیز روی درمان (OR: 0.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 0.98) نشان دادند که روش Seldinger برای جایگذاری TIVAP موفقیت بیش‌تری در مقایسه با روش برش وریدی دارد. ما هیچ تفاوتی را بین نرخ عوارض حین و پس از پروسیجر پیدا نکردیم: ITT(OR: 1.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.75) و آنالیز روی درمان (OR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 1.40). در گروه Seldinger، اکثریت کارآزمایی‌ها از ورید ساب‌کلاوین برای دسترسی وریدی استفاده کردند و تعداد محدودی از آن‌ها از ورید IJ برای دسترسی بهره گرفته بودند. زمانی‌که نرخ عوارض فردی عفونت، پنوموتوراکس و عوارض کاتتر آنالیز شدند، روش Seldinger (دسترسی ورید ساب‌کلاوین) با نرخ بالاتر عوارض کاتتردر مقایسه با روش برش وریدی همراه بود: ITT (OR: 6.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.31 تا 19.79) و آنالیزهای روی درمان (OR: 6.62؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.24 تا 19.58). تفاوتی در بروز عفونت، پنوموتوراکس و دیگر عوارض بین دو گروه دیده نشد.
روش Seldinger تغییریافته (ورید سفالیک) در مقابل برش وریدی (ورید سفالیک): ما یک کارآزمایی را با 164 شرکت‌کننده پیدا کردیم. آنالیز ITT هیچ تفاوتی را در نرخ موفقیت‌های جایگذاری اولیه بین روش Seldinger تغییریافته (69/82، 84%) و روش برش وریدی (66/82، 80%)، P = 0.686. ما هیچ تفاوتی را در نرخ عوارض حین و پس از جراحی پیدا نکردیم.
Seldinger (دسترسی ورید ساب‌کلاوین) در مقابل Seldinger (دسترسی ورید IJ): ما یک کارآزمایی با 83 شرکت‌کننده پیدا کردیم. نرخ موفقیت اولیه 84% (37/44) برای Seldinger (ورید ساب‌کلاوین) در مقابل 74% (29/39) برای روش Seldinger (ورید IJ). نرخ عوارض کلی در گروه ساب‌کلاوین (84%) بالاتر از گروه جوگولار بود (23%)، P = 0.02. بااین‌حال، زمانی‌که عوارض خاص به صورت فردی مقایسه شدند، هیچ تفاوتی رابین گروه‌ها نیافتیم.
کیفیت کلی شواهد کارآزمایی‌های واردشده به این مرور متوسط بودند. روش‌های مورد استفاده برای تصادفی‌سازی کردن در 4 کارآزمایی از 9 مورد وارد شده، کافی نبودند اما آنالیز حساسیت که این کارآزمایی‌ها را حذف کرد، پیامد را تغییر نداد. ماهیت مداخلات، یا برش وریدی یا Seldinger، بدان معناست که نمی‌توان شرکت‌کننده یا پرسنل را کورسازی کرد، بنابراین ما قضاوت کردیم که کارآزمایی‌هادر معرض خطر پائین سوگیری قرار داشتند. اکثر شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌های واردشده بیماران انکولوژی در مراکز سطح سوم بودند که پیامدها برای سناریوی بالینی معمول مورد استفاده قرار گرفت. برای همه پیامدها، زمانی که روش برش وریدی با Seldinger مقایسه شد، ناهمگونی جدی با فواصل اطمینان گسترده در کارآزمایی‌های واردشده دیده شد. به این دلیل، کیفیت کلی شواهد از بالا به متوسط رسید. به دلیل تعداد محدود مطالعات وارد شده، ما نتوانستیم سوگیری انتشار را بررسی کنیم.

شواهد با کیفیت متوسط نشان داد که روش Seldinger دارای میزان موفقیت اولیه در جایگذاری در مقایسه با روش برش وریدی است. اکثر کارآزمایی‌ها با استفاده از تکنیک Seldinger از ورید ساب‌کلاوین به ورید دسترسی پیدا کردند و فقط چند کارآزمایی محدود استفاده از ورید ژوگولار داخلی را برای دسترسی ورید گزارش دادند. شواهد با کیفیت متوسط نشان داد که میزان کلی عوارض بین روش‌های Seldinger و روش برش وریدی تفاوت معنی‌داری ندارند. بااین‌حال، زمانی که روش Seldinger با دسترسی ورید ساب‌کلاوین با گروه برش وریدی مقایسه شد، بروز بالاتری از عوارض کاتتر مشاهده شد. میزان پنوموتوراکس و عفونت میان دو گروه Seldinger و برش وریدی تفاوتی نداشت. ما فقط یک کارآزمایی را شناسایی کردیم که به مقایسه Seldinger تغییریافته (ورید سفالیک) در مقابل برش وریدی (ورید سفالیک) و Seldinger (دسترسی از ورید ساب‌کلاوین) در مقابل Seldinger (دسترسی ورید IJ) پرداخته بود، بنابراین، نتیجه‌گیری قطعی نمی‌تواند برای این مقایسه‌ها انجام شود و انجام مطالعات بیش‌تر مورد نیاز است.