درمان طول کشیده با بنزودیازپین‌ها (benzodiazepines) علیرغم توصیه‌های بالینی مبنی بر استفاده کوتاه‌‐مدت از آنها، یک اقدام شایع است. این داروها تقریبا توسط 4% از عموم جمعیت استفاده می‌شوند، به‌طوری‌که شیوع استفاده از آنها میان جمعیت‌های مبتلا به بیماری‌های روانی و سالمندان رو به افزایش است. بعد از یک دوره طولانی‌مدت از مصرف بنزودیازپین‌ها، قطع مصرف آنها به دلیل ایجاد وابستگی روانی و فیزیولوژیکی اغلب دشوار است. این مرور به بررسی این مهم می‌پردازد که مداخلات دارویی می‌تواند کاهش تدریجی دوز بنزودیازپین (benzodiazepine tapering)‌ را تسهیل کند یا خیر.

بررسی مزایا و مضرات مداخلات دارویی بر تسهیل قطع استفاده مزمن از بنزودیازپین.

ما تا اکتبر 2017، در این بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه مواد مخدر و الکل در کاکرین؛ CENTRAL؛ PubMed؛ Embase؛ CINAHL؛ و ISI Web of Science. هم‌چنین در ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP و ISRCTN registry جست‌وجو کرده و برای دستیابی بیشتر به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مرتبط با موضوع، فهرست منابع مطالعات وارد شده به مرور را بررسی کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد مرور کردیم که به مقایسه درمان دارویی در برابر دارونما (placebo) یا عدم مداخله یا در برابر مداخله دارویی دیگر در بزرگسالانی پراختند که برای مدت حداقل دو ماه تحت درمان با بنزودیازپین قرار گرفته و/یا دارای معیارهای (هر نوع) وابستگی به بنزودیازپین بودند.

از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.

38 کارآزمایی (شامل 2543 شرکت‌کننده) را وارد مرور کردیم، اما توانستیم فقط داده‌های به دست آمده از 35 کارآزمایی را شامل 2295 شرکت‌کننده استخراج کنیم. مداخلات مختلفی مطالعه شده بودند، و هیچ مداخله واحدی در بیش از چهار کارآزمایی ارزیابی نشده بود. داده‌های مربوط به 18 مقایسه مختلف را استخراج کردیم. خطر سوگیری (bias) در تمامی کارآزمایی‌ها به استثنای یک مورد، بالا بود. تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی (trial sequential analysis) نشان دهنده عدم دقت برای تمامی مقایسه‌ها بود. در رابطه با قطع بنزودیازپین، مزیت بالقوه‌ای به نفع والپروات (valproate) در پایان مداخله (1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده، خطر نسبی (RR): 2.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.08 تا 6.03؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و به نفع داروهای ضد‐افسردگی سه‌حلقه‌ای در پایان طولانی‌ترین دوره پیگیری (1 مطالعه؛ 47 شرکت‌کننده، RR: 2.20؛ 95% CI؛ 1.27 تا 3.82؛ شواهد با کیفیت پائین) به دست آوردیم. در پایان مداخله تاثیرات بالقوه مثبتی روی نشانه‌های ترک بنزودیازپین به نفع پرگابالین (1 مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین (MD): 3.10‐ درجه؛ 95% CI؛ 3.51‐ تا 2.69‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، کپتودیام (captodiame)؛ (1 مطالعه؛ 81 شرکت‌کننده؛ MD: ‐1.00 درجه؛ 95% CI؛ 1.13‐ تا 0.87‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پاروکستین (paroxetine)؛ (2 مطالعه؛ 99 شرکت‌کننده؛ MD: ‐3.57 درجه؛ 95% CI؛ 5.34‐ تا 1.80‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، داروهای ضد‐افسردگی سه‌حلقه‌ای (1 مطالعه؛ 38 شرکت‌کننده؛ MD: ‐19.78 درجه؛ 95% CI؛ 20.25‐ تا 19.31‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و فلومازنیل (flumazenil)؛ (3 مطالعه؛ 58 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.95‐ درجه؛ 95% CI؛ 1.71‐ تا 0.19‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) به دست آوردیم. با وجود این، تاثیر مثبت پاراکستین روی نشانه‌های ترک بنزودیازپین تا پایان طولانی‌ترین دوره پیگیری خود را نشان نداد (1 مطالعه؛ 54 شرکت‌کننده؛ MD: ‐0.13 درجه؛ 95% CI؛ 4.03‐ تا 3.77؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). این مداخلات دارویی نشانه‌های اضطراب (anxiety) را در پایان مداخله کاهش داد: کاربامازپین (carbamazepine)؛ (1 مطالعه؛ 36 شرکت‌کننده؛ MD: ‐6.00 درجه؛ 95% CI؛ 9.58‐ تا 2.42‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پرگابالین (1 مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ MD: ‐4.80 درجه؛ 95% CI؛ 5.28‐ تا 4.32‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، کپتودیام (1 مطالعه؛ 81 شرکت‌کننده؛ MD: ‐5.70 درجه؛ 95% CI؛ 6.05‐ تا 5.35‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پاروکستین (2 مطالعه؛ 99 شرکت‌کننده؛ MD: ‐6.75 درجه؛ 95% CI؛ 9.64‐ تا 3.86‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و فلومازنیل (1 مطالعه؛ 18 شرکت‌کننده؛ MD: ‐1.30 درجه؛ 95% CI؛ 2.28‐ تا 0.32‐؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). به نظر می‌رسد دو روش درمانی دارویی، نسبت شرکت‌کنندگانی را که اقدام به مصرف دوباره بنزودیازپین می‌کنند، کاهش می‌دهد: والپروات (1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده؛ RR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.90؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و سیامیمزین (cyamemazine)؛ (1 مطالعه؛ 124 شرکت‌کننده؛ RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.78؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). آلپیدم (alpidem) نسبت شرکت‌کنندگان با قطع بنزودیازپین را کاهش (1 مطالعه؛ 25 شرکت‌کننده؛ RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.99؛ تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مضر بیشتر (number needed to treat for an additional harmful outcome; NNTH): 2.3 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و وقوع سندرم ترک بنزودیازپین (withdrawal syndrome) را افزایش داد (1 مطالعه؛ 145 شرکت‌کننده؛ RR: 4.86؛ 95% CI؛ 1.12 تا 21.14؛ NNTH: 5.9 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). به همین ترتیب، منیزیوم آسپارتات (magnesium aspartate) نسبت شرکت‌کنندگان با قطع بنزودیازپین را کاهش داد (1 مطالعه؛ 144 شرکت‌کننده؛ RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.66 تا 0.96؛ NNTH: 5.8 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در کل، حوادث جانبی به میزان کافی گزارش نشده بودند. به طور خاص، یکی از کارآزمایی‌های انجام شده با استفاده از فلوماسنیل به دلیل بروز واکنش‌های پانیک شدید (severe panic reactions) متوقف شده بود.

با توجه به پائین یا بسیار پائین بودن کیفیت شواهد برای پیامدهای گزارش شده، و کم بودن تعداد کارآزمایی‌های شناسایی شده با تعداد شرکت‌کنندگان محدود برای هر یک از مقایسه‌ها، نتیجه‌گیری‌های قطعی درباره نقش مداخلات دارویی بر تسهیل قطع مصرف بنزودیازپین در استفاده کنندگان مزمن بنزودیازپین امکان‌پذیر نیست. به دلیل گزارش‌دهی ضعیف، حوادث جانبی نتوانستند به‌طور قابل‌اعتمادی میان کارآزمایی‌ها ارزیابی شوند. به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتر با خطر خطاهای سیستماتیک (systematic errors) (سوگیری) و خطاهای تصادفی (random errors) (بازی شانس) کم‌تر و گزارش‌دهی کامل و بهتر پیامدهای بیمار‐محور (patient‐centred) و پیامدهای بالینی طولانی‌مدت نیاز است. چنین کارآزمایی‌هایی باید به صورت مستقل از مشارکت صنعت به اجرا درآیند.