درمان طول‌کشیده با بنزودیازپین‌ها (benzodiazepines) علیرغم توصیه‌های بالینی مبنی بر استفاده کوتاه‌مدت از آن‌ها، یک اقدام شایع است. بنزودیازپین‌ها تقریبا توسط 4% از عموم جمعیت استفاده می‌شوند، به‌طوری‌که شیوع استفاده از آن‌ها در میان جمعیت‌های مبتلا به بیماری‌های روانی و سالمندان رو به افزایش است. بعد از یک دوره بلندمدت از مصرف بنزودیازپین‌ها، قطع مصرف آن‌ها به دلیل ایجاد وابستگی روانی و فیزیولوژیکی اغلب دشوار است. این مطالعه مروری به بررسی این مهم می‌پردازد که آیا مداخلات دارویی می‌تواند کاهش تدریجی دوز بنزودیازپین (benzodiazepine tapering)‌ را تسهیل کند یا خیر.

بررسی مزایا و مضرات مداخلات دارویی بر تسهیل قطع استفاده مزمن از بنزودیازپین.

ما تا اکتبر 2017، در این پایگاه‌های اطلاعاتی الکترونیک جست‌وجو کردیم: پایگاه کارآزمایی‌های تخصصی‌شده گروه مواد مخدر و الکل در کاکرین؛ CENTRAL؛ PubMed؛ Embase؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture و ISI Web of Science. ما هم‌چنین در ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP و پایگاه ثبت ISRCTN جست‌وجوکرده و برای دستیابی بیش‌تر به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مرتبط با موضوع، فهرست منابع مطالعات وارد شده را به مرور بررسی کردیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را وارد مرور کردیم که به مقایسه درمان دارویی در مقابل دارونما (placebo) یا عدم مداخله یا در مقابل مداخله دارویی دیگر در بزرگسالانی پراختند که برای مدت حداقل 2 ماه تحت درمان با بنزودیازپین قرار گرفته و/ یا دارای معیارهای (criteria) (هر نوعی) وابستگی به بنزودیازپین بودند.

ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی موردنظر کاکرین استفاده کردیم.

ما 38 کارآزمایی (شامل 2543 شرکت‌کننده) را وارد مرور کردیم، اما توانستیم فقط داده‌های به دست آمده از 35 کارآزمایی را شامل 2295 شرکت‌کننده استخراج کنیم. مداخلات مختلفی مطالعه شده بودند، و هیچ مداخله واحدی در بیش‌از 4 کارآزمایی ارزیابی نشده بود. ما داده‌های مربوط به 18 مقایسه مختلف را استخراج کردیم. خطر سوگیری در تمامی کارآزمایی‌ها به استثنای 1 مورد، بالا بود. تجزیه‌و‌تحلیل توالی کارآزمایی (Trial Sequential Analysis) نشان‌دهنده عدم دقت (imprecision) برای تمامی مقایسه‌ها بود.
ما در رابطه با قطع بنزودیازپین، مزیت بالقوه‌ای به نفع والپروات (valproate) در پایان مداخله (1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده، خطر نسبی (RR): 2.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.08 تا 6.03؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) و به نفع داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای در پایان طولانی‌ترین دوره پیگیری (1 مطالعه؛ 47 شرکت‌کننده، RR: 2.20؛ CI 95%: 1.27 تا 3.82؛ شواهد با کیفیت پایین) به دست آوردیم.
ما در پایان مداخله اثرات بالقوه مثبتی روی علائم ترک بنزودیازپین به نفع پرگابالین (1 مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ اختلاف میانگین (MD): 3.10- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.51- تا 2.69-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، کپتودیام (captodiame)؛ (1 مطالعه؛ 81 شرکت‌کننده؛ MD: 1.00- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.13- تا 0.87-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، پاروکستین (paroxetine)؛ (2 مطالعه؛ 99 شرکت‌کننده؛ MD: 3.57- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.34- تا 1.80-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای (1 مطالعه؛ 38 شرکت‌کننده؛ MD: 19.78- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 20.25- تا 19.31-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) و فلومازنیل (flumazenil)؛ (3 مطالعه؛ 58 شرکت‌کننده؛ اختلاف میانگین استانداردشده (SMD): 0.95- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.71- تا 0.19-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) به دست آوردیم. با وجود این، اثر مثبت پاراکستین روی علائم ترک بنزودیازپین تا پایان طولانی‌ترین دوره پیگیری خود را نشان نداد (1 مطالعه؛ 54 شرکت‌کننده؛ MD: 0.13- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.03- تا 3.77؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
این مداخلات دارویی علائم اضطراب (anxiety) را در پایان مداخله کاهش داد: کاربامازپین (carbamazepine)؛ (1 مطالعه؛ 36 شرکت‌کننده؛ MD: 6.00- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9.58- تا 2.42-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، پرگابالین (1 مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ MD: 4.80- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.28- تا 4.32-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، کپتودیام (1 مطالعه؛ 81 شرکت‌کننده؛ MD: 5.70- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.05- تا 5.35-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، پاروکستین (2 مطالعه؛ 99 شرکت‌کننده؛ MD: 6.75- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9.64- تا 3.86-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) و فلومازنیل (1 مطالعه؛ 18 شرکت‌کننده؛ MD: 1.30- درجه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.28- تا 0.32-؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
به نظر می‌رسد 2 روش درمانی دارویی، نسبت شرکت‌کنندگانی را که اقدام به مصرف دوباره بنزودیازپین می‌کنند، کاهش می‌دهد: والپروات (1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده؛ RR: 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 0.90؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) و سیامیمزین (cyamemazine)؛ (1 مطالعه؛ 124 شرکت‌کننده؛ RR: 0.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14 تا 0.78؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین). آلپیدم (alpidem) نسبت شرکت‌کنندگان با قطع بنزودیازپین را کاهش (1 مطالعه؛ 25 شرکت‌کننده؛ RR: 0.41؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 0.99؛ تعداد افراد موردنیاز برای درمان تا حصول پیامد مضر اضافی (NNTH): 2.3 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین) و وقوع سندرم ترک بنزودیازپین (withdrawal syndrome) را افزایش داد (1 مطالعه؛ 145 شرکت‌کننده؛ RR: 4.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.12 تا 21.14؛ NNTH: 5.9 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین). به همین ترتیب، منیزیوم آسپارتات (magnesium aspartate) نسبت شرکت‌کنندگان با قطع بنزودیازپین را کاهش داد (1 مطالعه؛ 144 شرکت‌کننده؛ RR: 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 0.96؛ NNTH: 5.8 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
به طور کلی، رویدادهای جانبی به میزان کافی گزارش نشده بودند. به طور خاص، یکی از کارآزمایی‌های انجام شده با استفاده از فلوماسنیل به دلیل بروز واکنش‌های پانیک شدید (severe panic reactions) متوقف شده بود.

با توجه به پایین یا بسیار پایین بودن کیفیت شواهد برای پیامدهای گزارش‌شده، و کم بودن تعداد کارآزمایی‌های شناسایی‌شده با تعداد شرکت‌کنندگان محدود برای هر یک از مقایسه‌ها، نتیجه‌گیری‌های قطعی درباره نقش مداخلات دارویی بر تسهیل قطع مصرف بنزودیازپین در استفاده‌کنندگان مزمن بنزودیازپین امکان‌پذیر نیست. به دلیل گزارش‌دهی ضعیف، رویدادهای جانبی نتوانستند به‌طور قابل‌اعتمادی در میان کارآزمایی‌ها ارزیابی شوند. به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بیش‌تری با خطر خطاهای سیستماتیک (systematic errors) (سوگیری) و خطاهای تصادفی (random errors) (نقش شانس) کم‌تر و گزارش‌دهی کامل و بهتر پیامدهای بیمارمحور (patient‐centred) و پیامدهای بالینی بلندمدت نیاز است. چنین کارآزمایی‌هایی باید به صورت مستقل از مشارکت صنعت به اجرا درآیند.