سه شنبه 18 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sydney T Osland, Thomas DL Steeves, Tamara Pringsheim. Pharmacological treatment for attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) in children with comorbid tic disorders. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-1805-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1805-fa.html
پیشینه
این یک به‌روزرسانی از مرور اصلی کاکرین است که در شماره4، 2011 منتشر شد.
اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه (ADHD ؛Attention deficit hyperactivity disorder) جزو شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی همزمان است که اختلالات تیک را پیچیده می‌کند. داروهایی که معمولا برای درمان علائم ADHD استفاده می‌شوند عبارتند از محرک‌هایی مانند متیل‌فنیدیت (methylphenidate) و آمفتامین (amphetamine)؛ غیرمحرک‌هایی مانند اتوموکسیتین (atomoxetine)؛ داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای (tricyclic antidepressants)؛ و آگونیست‌های آلفا (alpha agonists). آگونیست‌های آلفا برای درمان تیک نیز استفاده می‌شود. با توجه به اثر علائم ADHD بر کودک مبتلا به اختلال تیک، درمان ADHD اغلب از اولویت بیش‌تری نسبت به مدیریت دارویی تیک برخوردار است. با این حال، چندین دهه، پزشکان برای درمان کودکان مبتلا به ADHD و تیک‌ها، به دلیل ترس از بدتر شدن تیک خود، مایل به استفاده از محرک‌ها بودند.
اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه (ADHD ؛Attention deficit hyperactivity disorder) جزو شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی همزمان است که اختلالات تیک را پیچیده می‌کند. داروهایی که معمولا برای درمان علائم ADHD استفاده می‌شوند عبارتند از محرک‌هایی مانند متیل‌فنیدیت (methylphenidate) و آمفتامین (amphetamine)؛ غیرمحرک‌هایی مانند اتوموکسیتین (atomoxetine)؛ داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای (tricyclic antidepressants)؛ و آگونیست‌های آلفا (alpha agonists). آگونیست‌های آلفا برای درمان تیک نیز استفاده می‌شود. با توجه به اثر علائم ADHD بر کودک مبتلا به اختلال تیک، درمان ADHD اغلب از اولویت بیش‌تری نسبت به مدیریت دارویی تیک برخوردار است. با این حال، چندین دهه، پزشکان برای درمان کودکان مبتلا به ADHD و تیک‌ها، به دلیل ترس از بدتر شدن تیک خود، مایل به استفاده از محرک‌ها بودند.
اهداف
ارزیابی اثرات درمان‌های فارماکولوژیک برای ADHD در کودکان مبتلا به اختلالات همزمان تیک در علائم ADHD و Tics.
روش های جستجو
ما در سپتامبر 2017، به جست‌وجوی CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و 12 پایگاه اطلاعاتی دیگر پرداختیم. ما 2 مرکز ثبت کارآزمایی را نیز جست‌وجو کرده و برای مطالعات در حال انجام و منتشر نشده با متخصصین در این زمینه تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی، دوسو کور، کنترل شده مربوط به هر درمان فارماکولوژیکی را برای ADHD که بویژه در کودکان مبتلا به اختلالات همزمان تیک استفاده می‌شد، انتخاب کردیم. ما طرح‌های مطالعه گروه - موازی و متقاطع را انتخاب کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی کاکرین استفاده کردیم، که در آن دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کردند، داده‌ها را با استفاده از فرم‌های استاندارد شده استخراج کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، و کیفیت کلی شواهد را با استفاده از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی قدرت توصیه‌ها و کیفیت شواهد) طبقه‌بندی کردند.
نتایج اصلی
ما در این مرور 8 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (چهار کارآزمایی از نوع کارآزمایی‌های متقاطع بودند) را با 510 شرکت‌کننده (443 پسر و 67 دختر) انتخاب کردیم. شرکت‌کنندگان در این مطالعات، کودکان مبتلا به ADHD و اختلال مزمن تیک بودند. تمام مطالعات در ایالات متحده امریکا انجام گرفت و دوره پیگیری بین 3 تا 22 هفته متغیر بودند. 5 مطالعه از 8 مطالعه از سازمان‌های خیریه، یا سازمان‌های دولتی، یا هر دو حمایت مالی دریافت کردند. یک مطالعه توسط تولید کننده دارو تامین مالی شد. 2 مطالعه دیگر منبع مالی را مشخص نکردند. خطر سوگیری مطالعات انتخاب شده برای کورسازی پایین؛ برای تولید توالی تصادفی، پنهان‌سازی تخصیص و سوگیری فرسایشی پایین یا نامشخص؛ و برای گزارش‌دهی پیامد انتخابی پایین یا بالا بود. ما به دلیل ناهمگونی بالینی قابل‌توجه و مشکلات مربوط به واحد تجزیه‌و‌تحلیل قادر به ترکیب هیچ یک از مطالعات در متاآنالیز (meta-analysis) نبودیم.
چندین کارآزمایی، عوامل متعددی را مورد ارزیابی قرار دادند. داروهای ارزیابی شده عبارت بودند از: متیل‌فنیدیت، کلونیدین (clonidine)، دسیپرامین (desipramine)، دکستروآمفتامین (dextroamphetamine)، گوانفاسین (guanfacine)، اتوموکستین (atomoxetine)، و دپرنیل (deprenyl). در درمان ADHD در کودکان مبتلا به تیک، برای متیل‌فنیدیت، اتوموکستین و کلونیدین شواهدی با کیفیت پایین و برای دسیپرامین، دکستروآمفتامین، گوانفاسین و دپرنیل شواهدی با کیفیت بسیار پایین وجود داشت. تمام مطالعات، به استثنای مطالعه استفاده کننده از دپرنیل، بهبود را در نشانه‌های ADHD گزارش کردند.
علائم تیک در کودکان درمان‌شده با گوانفاسین، دسیپرامین، متیل‌فنیدات، کلونیدین و ترکیبی از متیل‌فنیدیت و کلونیدین نیز بهبود یافت. در یک مطالعه، تیک سبب محدود شدن افزایش بیشتر دوز متیل‌فنیدیت شد. در یک مطالعه به نظر می‌رسد که دکستروآمفتامین تیک را بدتر می‌کند، اگرچه طول مدت این مطالعه محدود به سه هفته شد. سرکوب اشتها یا کاهش وزن با متیل‌فنیدیت، دکستروآمفتامین، اتوموکستین و دسیپرامین همراه بود. بی‌خوابی با متیل‌فنیدیت و دکستروآمفتامین و تسکین با کلونیدین مرتبط بود.
چندین کارآزمایی، عوامل متعددی را مورد ارزیابی قرار دادند. داروهای ارزیابی شده عبارت بودند از: متیل‌فنیدیت، کلونیدین (clonidine)، دسیپرامین (desipramine)، دکستروآمفتامین (dextroamphetamine)، گوانفاسین (guanfacine)، اتوموکستین (atomoxetine)، و دپرنیل (deprenyl). در درمان ADHD در کودکان مبتلا به تیک، برای متیل‌فنیدیت، اتوموکستین و کلونیدین شواهدی با کیفیت پایین و برای دسیپرامین، دکستروآمفتامین، گوانفاسین و دپرنیل شواهدی با کیفیت بسیار پایین وجود داشت. تمام مطالعات، به استثنای مطالعه استفاده کننده از دپرنیل، بهبود را در نشانه‌های ADHD گزارش کردند.
علائم تیک در کودکان درمان‌شده با گوانفاسین، دسیپرامین، متیل‌فنیدات، کلونیدین و ترکیبی از متیل‌فنیدیت و کلونیدین نیز بهبود یافت. در یک مطالعه، تیک سبب محدود شدن افزایش بیشتر دوز متیل‌فنیدیت شد. در یک مطالعه به نظر می‌رسد که دکستروآمفتامین تیک را بدتر می‌کند، اگرچه طول مدت این مطالعه محدود به سه هفته شد. سرکوب اشتها یا کاهش وزن با متیل‌فنیدیت، دکستروآمفتامین، اتوموکستین و دسیپرامین همراه بود. بی‌خوابی با متیل‌فنیدیت و دکستروآمفتامین و تسکین با کلونیدین مرتبط بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
به دنبال جست‌وجوی به‌روز شده مطالعات بالقوه مرتبط، ما هیچ مطالعه جدیدی نیافتیم که با معیارهای ورود ما مطابقت داشته باشند و بنابراین نتیجه‌گیری‌های ما تغییر نکرده است.
به نظر می‌رسد که متیل‌فنیدیت، کلونیدین، گوانفاسین، دسیپرامین و اتوموکستین علایم ADHD را در کودکان مبتلا به تیک کاهش می‌دهند، گرچه کیفیت شواهد موجود پایین و بسیار پایین بود. اگرچه نشان داده شده که محرک‌ها، تیک را در بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات تیک بدتر می‌کنند، بااین‌حال، ممکن است در موارد فردی تیک را تشدید کنند. در این موارد، درمان با آگونیست‌های آلفا (alpha agonists) یا اتوموکستین ممکن است یک جایگزین باشند. اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد دسیپرامین ممکن است تیک و ADHD را در کودکان بهبود ببخشد، نگرانی‌های ایمنی احتمالا استفاده از آن را در این جمعیت هم‌چنان محدود خواهد کرد.
به نظر می‌رسد که متیل‌فنیدیت، کلونیدین، گوانفاسین، دسیپرامین و اتوموکستین علایم ADHD را در کودکان مبتلا به تیک کاهش می‌دهند، گرچه کیفیت شواهد موجود پایین و بسیار پایین بود. اگرچه نشان داده شده که محرک‌ها، تیک را در بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات تیک بدتر می‌کنند، بااین‌حال، ممکن است در موارد فردی تیک را تشدید کنند. در این موارد، درمان با آگونیست‌های آلفا (alpha agonists) یا اتوموکستین ممکن است یک جایگزین باشند. اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد دسیپرامین ممکن است تیک و ADHD را در کودکان بهبود ببخشد، نگرانی‌های ایمنی احتمالا استفاده از آن را در این جمعیت هم‌چنان محدود خواهد کرد.
خلاصه به زبان ساده
داروهای اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه (ADHD) در کودکان مبتلا به تیک
سوال مطالعه مروری
داروهای ADHD در کودکان مبتلا به ADHD و تیک، چگونه بر علائم هر دو اختلال اثر می‌گذارند؟
پیشینه
حدود نیمی از تمام کودکان مبتلا به اختلالات تیک (ترکیبی از آواگری و حرکات تکراری)، مبتلا به ADHD (مشکلات مربوط به بیش‌فعالی، تکانشی و حفظ توجه) نیز هستند. برای کودکان، علائم ADHD اغلب ناتوان کننده‌تر از تیک هستند. از لحاظ تاریخی، توانایی گزارش شده درباره داروهای محرک در بدتر شدن تیک، استفاده از آنها را در کودکانی که هم اختلال مزمن تیک (که بیش از یک سال از شروع اولین تیک آنها می‌گذرد) و هم ADHD دارند، محدود کرده است. برای ارزیابی شواهد مربوط به این پدیده گزارش شده، ما کارآزمایی‌های بالینی مربوط به داروهای ADHD را که به‌ویژه در کودکان مبتلا به اختلالات تیک مورد استفاده قرار گرفتند، جست‌وجو کردیم.
زمان انجام پژوهش
شواهد تا سپتامبر 2017 موجود است.
ویژگی‌های مطالعه
ما 8 مطالعه را با 510 شرکت‌کننده (443 پسر، 67 دختر) در مرور خود انتخاب کردیم. شرکت‌کنندگان در این مطالعات، کودکانی بودند که هم مبتلا به ADHD بودند و هم اختلال مزمن تیک داشتند. مطالعات انتخاب شده چندین داروی مختلف را برای ADHD ارزیابی کردند، از جمله محرک‌ها (متیل‌فنیدیت، دکستروآمفتامین) و غیرمحرک‌ها (کلونیدین، گوانفاسین، دسیپرامین، آتوموکستین، و دپرنیل). تمام مطالعات در ایالات متحده امریکا انجام گرفت و طول مدت آنها بین 3 تا 22 هفته متغیر بود.
منابع تامین مالی مطالعه
5 مطالعه از 8 مطالعه از سازمان‌های خیریه، یا سازمان‌های دولتی، یا هر دو حمایت مالی دریافت کردند. 1 مطالعه توسط تولید کننده دارو تامین مالی شد. 2 مطالعه دیگر منبع مالی برای مطالعه را مشخص نکردند.
نتایج اصلی
کارآزمایی‌های این مرور نشان دادند که چندین داروی محرک و غیرمحرک ممکن است علائم ADHD را در کودکان مبتلا به ADHD و تیک بهبود ببخشد. در دوزهای بالا، دکستروآمفتامین ممکن است در ابتدا تیک را در بعضی از کودکان بدتر کند، و افزایش دوز دکستروآمفتامین و متیل‌فنیدیت ممکن است به علت تشدید تیک محدود شود. با این حال، در اکثر کودکان، علائم تیک و ADHD ممکن است با استفاده از داروهای محرک بهبود یابد.
کیفیت شواهد
برای متیل‌فنیدیت، اتوموکستین (atomoxetine)، و کلونیدین شواهدی با کیفیت پایین وجود دارد، و برای دسیپرامین، دکستروآمفتامین، گوانفاسین و دپرنیل در درمان ADHD در کودکان مبتلا به تیک شواهدی با کیفیت بسیار پایین وجود دارد. این شواهد با تعداد کم کارآزمایی‌ها، تعداد کم شرکت‌کنندگان و خطر سوگیری مطالعات انتخاب شده محدود شد.
داروهای ADHD در کودکان مبتلا به ADHD و تیک، چگونه بر علائم هر دو اختلال اثر می‌گذارند؟
پیشینه
حدود نیمی از تمام کودکان مبتلا به اختلالات تیک (ترکیبی از آواگری و حرکات تکراری)، مبتلا به ADHD (مشکلات مربوط به بیش‌فعالی، تکانشی و حفظ توجه) نیز هستند. برای کودکان، علائم ADHD اغلب ناتوان کننده‌تر از تیک هستند. از لحاظ تاریخی، توانایی گزارش شده درباره داروهای محرک در بدتر شدن تیک، استفاده از آنها را در کودکانی که هم اختلال مزمن تیک (که بیش از یک سال از شروع اولین تیک آنها می‌گذرد) و هم ADHD دارند، محدود کرده است. برای ارزیابی شواهد مربوط به این پدیده گزارش شده، ما کارآزمایی‌های بالینی مربوط به داروهای ADHD را که به‌ویژه در کودکان مبتلا به اختلالات تیک مورد استفاده قرار گرفتند، جست‌وجو کردیم.
زمان انجام پژوهش
شواهد تا سپتامبر 2017 موجود است.
ویژگی‌های مطالعه
ما 8 مطالعه را با 510 شرکت‌کننده (443 پسر، 67 دختر) در مرور خود انتخاب کردیم. شرکت‌کنندگان در این مطالعات، کودکانی بودند که هم مبتلا به ADHD بودند و هم اختلال مزمن تیک داشتند. مطالعات انتخاب شده چندین داروی مختلف را برای ADHD ارزیابی کردند، از جمله محرک‌ها (متیل‌فنیدیت، دکستروآمفتامین) و غیرمحرک‌ها (کلونیدین، گوانفاسین، دسیپرامین، آتوموکستین، و دپرنیل). تمام مطالعات در ایالات متحده امریکا انجام گرفت و طول مدت آنها بین 3 تا 22 هفته متغیر بود.
منابع تامین مالی مطالعه
5 مطالعه از 8 مطالعه از سازمان‌های خیریه، یا سازمان‌های دولتی، یا هر دو حمایت مالی دریافت کردند. 1 مطالعه توسط تولید کننده دارو تامین مالی شد. 2 مطالعه دیگر منبع مالی برای مطالعه را مشخص نکردند.
نتایج اصلی
کارآزمایی‌های این مرور نشان دادند که چندین داروی محرک و غیرمحرک ممکن است علائم ADHD را در کودکان مبتلا به ADHD و تیک بهبود ببخشد. در دوزهای بالا، دکستروآمفتامین ممکن است در ابتدا تیک را در بعضی از کودکان بدتر کند، و افزایش دوز دکستروآمفتامین و متیل‌فنیدیت ممکن است به علت تشدید تیک محدود شود. با این حال، در اکثر کودکان، علائم تیک و ADHD ممکن است با استفاده از داروهای محرک بهبود یابد.
کیفیت شواهد
برای متیل‌فنیدیت، اتوموکستین (atomoxetine)، و کلونیدین شواهدی با کیفیت پایین وجود دارد، و برای دسیپرامین، دکستروآمفتامین، گوانفاسین و دپرنیل در درمان ADHD در کودکان مبتلا به تیک شواهدی با کیفیت بسیار پایین وجود دارد. این شواهد با تعداد کم کارآزمایی‌ها، تعداد کم شرکت‌کنندگان و خطر سوگیری مطالعات انتخاب شده محدود شد.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Developmental, Psychosocial and Learning Problems Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1396/6/10 | انتشار: 1397/4/5
