سه شنبه 4 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Lindsay Pennington, Wanwuri A Akor, Kate Laws, Juliet Goldbart. Parent-mediated communication interventions for improving the communication skills of preschool children with non-progressive motor disorders. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-1801-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1801-fa.html
پیشینه
کودکان مبتلا به اختلالات حرکتی ممکن است در تولید حرکات دقیق و ثابت گفتاری، حرکتی یا چهره‌ای (یا ترکیبی از این‌ها) مشکل داشته باشند و درک ارتباط آن‌ها را دشوار کند. والدین ممکن است برای کمک به تشخیص و تفسیر سیگنال‌های فرزندشان و تحریک رشد مهارت‌های ارتباطی جدید فرزندانشان آموزش ببینند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی مداخلات ارتباطی با واسطه والدین، در مقایسه با عدم مداخله، درمان معمول یا مداخلات با واسطه پزشکان، برای بهبود مهارت‌های ارتباطی کودکان پیش‌دبستانی تا سن پنج سالگی که اختلالات حرکتی غیرپیشرفته دارند.
روش های جستجو
ما CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health litreture؛ PsycINFO؛ 12 پایگاه اطلاعاتی دیگر و 3 مرکز ثبت کارآزمایی را در جولای 2017 جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین به جست‌وجوی فهرست منابع مقالات و مطالعات مروری مرتبط پرداختیم و برای یافتن مطالعات منتشر نشده با متخصصین در این زمینه تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
ما مطالعاتی را انتخاب کردیم که از طرح‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌تصادفی‌سازی شده استفاده کردند؛ و به مقایسه مداخله ارتباطی با واسطه والدین با عدم درمان، درمان معمول یا درمان با واسطه پزشکان پرداختند؛ و کودکان مبتلا به اختلالات حرکتی غیرپیشرفته را تا سن 5 سالگی انتخاب کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.
نتایج اصلی
این مرور 2 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده شامل 38 کودک (20 پسر، 18 دختر) 15 تا 96 ماهه و مادران آن‌ها را انتخاب کرد. تمام کودکان دارای معلولیت‌های رشدی بودند؛ 10 کودک اختلال حرکتی داشتند اما مشخص نبود که آیا این اختلالات حرکتی، ارتباط حرکتی، صوتی یا کلامی آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهند. مادران در 8 جلسه آموزش گروهی 11 تا 12 هفته‌ای با دو یا سه بار ویزیت در منزل شرکت کردند. پیامدها بلافاصله پس از آموزش ارزیابی شدند. ما هیچ گزارشی از پیگیری طولانی‌مدت نیافتیم. یک مطالعه در یک مرکز مداخله در کانادا و مطالعه دیگر در کره جنوبی صورت گرفت.
هر دو مطالعه تعداد کمی از شرکت‌کنندگان را از مراکز واحد به کار گرفتند. از آن‌جایی که امکان کورسازی شرکت‌کنندگان مطالعه یا متخصصان ارائه‌دهنده آموزش برای تخصیص گروه وجود نداشت، ما هر دو مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری (bias) عملکردی در نظر گرفتیم. ما هم‌چنین یک مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری فرسایشی و هر دو مطالعه را در معرض خطر پایین سوگیری گزارش‌دهی ارزیابی کردیم.
شواهدی با کیفیت بسیار پایین برای تمام پیامدهای ارزیابی شده وجود داشت. هیچ مدرکی مبنی بر تأثیر آموزش بر شروع به سخن گفتن کودک یا مشارکت در توجه مشترک طی تعامل با مادرانشان وجود نداشت. مادرانی که آموزش دریافت کردند به ارتباطات کودکانشان بیش‌تر واکنش نشان می‌دهند، هرچند تفاوتی در میزان کنترل گفتگو از طریق نظارت بر فرزندان خود وجود نداشت. داده‌های گمشده به این معنی بود که ما قادر به ارزیابی اثرات آموزش بر فرکانس ارتباط کودکان، فرکانس زبان گفتاری در مکالمه، تولید گفتار، یا رشد زبان بیان و درک نبودیم. تأثیری بر استرس مادران وجود نداشت. ما هیچ گزارشی از اثرات آموزش والدین بر استفاده کودکان از مهارت‌های ارتباط فردی، مانند سوال پرسیدن یا ارائه اطلاعات، بر مشارکت کلی یا پیامدهای جانبی نیافتیم. ما گزارش‌هایی از رضایت مادران از درمان، پذیرش آن یا انطباق با آن نیز نیافتیم.
هر دو مطالعه تعداد کمی از شرکت‌کنندگان را از مراکز واحد به کار گرفتند. از آن‌جایی که امکان کورسازی شرکت‌کنندگان مطالعه یا متخصصان ارائه‌دهنده آموزش برای تخصیص گروه وجود نداشت، ما هر دو مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری (bias) عملکردی در نظر گرفتیم. ما هم‌چنین یک مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری فرسایشی و هر دو مطالعه را در معرض خطر پایین سوگیری گزارش‌دهی ارزیابی کردیم.
شواهدی با کیفیت بسیار پایین برای تمام پیامدهای ارزیابی شده وجود داشت. هیچ مدرکی مبنی بر تأثیر آموزش بر شروع به سخن گفتن کودک یا مشارکت در توجه مشترک طی تعامل با مادرانشان وجود نداشت. مادرانی که آموزش دریافت کردند به ارتباطات کودکانشان بیش‌تر واکنش نشان می‌دهند، هرچند تفاوتی در میزان کنترل گفتگو از طریق نظارت بر فرزندان خود وجود نداشت. داده‌های گمشده به این معنی بود که ما قادر به ارزیابی اثرات آموزش بر فرکانس ارتباط کودکان، فرکانس زبان گفتاری در مکالمه، تولید گفتار، یا رشد زبان بیان و درک نبودیم. تأثیری بر استرس مادران وجود نداشت. ما هیچ گزارشی از اثرات آموزش والدین بر استفاده کودکان از مهارت‌های ارتباط فردی، مانند سوال پرسیدن یا ارائه اطلاعات، بر مشارکت کلی یا پیامدهای جانبی نیافتیم. ما گزارش‌هایی از رضایت مادران از درمان، پذیرش آن یا انطباق با آن نیز نیافتیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
تنها شواهدی محدود، با کیفیت بسیار پایین وجود دارد که نشان می‌دهند مداخلات ارتباطی با واسطه والدین ممکن است با بهبود در تعامل بین مادران و کودکان پیش‌دبستانی آن‌ها که اختلالات حرکتی دارند، همراه باشد. نمونه‌های غیرمستقیم مطالعه و خطر بالای سوگیری در مطالعات انتخاب شده اطمینان ما را به شواهد، از جمله مسائل مربوط به طراحی مطالعه و فقدان جزئیات مربوط به نتایج به میزان قابل‌توجهی محدود می‌کند. مشخص نیست که آیا آموزش برای کودکان دارای اختلالات حرکتی، ثبات و دقت حرکات مربوط به ارتباط گفتاری یا حرکتی را محدود می‌کند. برخی از درمانگران گفتار و زبان درحال‌حاضر آموزش ارتباط با واسطه والدین را ارائه می‌دهند. انجام تحقیقات بیش‌تر، با تعداد بیش‌تری از کودکانی که اختلالات حرکتی، گفتار و حرکات آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد، همراه با گزارش‌دهی دقیق از مهارت‌های خط پایه کودکان، برای بررسی اینکه آیا آموزش ارتباط برای والدین می‌تواند به ترویج توسعه ارتباط کودکان مبتلا به اختلالات حرکتی آن‌ها کمک کند، مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
آموزش ارتباط با واسطه والدین کودکان پیش‌دبستانی مبتلا به اختلالات حرکتی
پیشینه
کودکان مبتلا به اختلالات حرکتی، مانند فلج مغزی، اغلب مشکلاتی در تولید گفتار و حرکات دارند. این امر می‌تواند ارتباط آن‌ها را برای درک دشوار کند. در سال‌های پیش‌دبستانی، گفتار و زبان‌درمانی اغلب شامل آموزش والدین برای تشخیص سیگنال‌های ارتباطی فرزند خود و ارتقای توسعه ارتباطات است.
سوال مطالعه مروری
آیا آموزش ارتباط برای والدین (مداخله ارتباطی میان والدین) کودکان پیش‌دبستانی مبتلا به اختلالات حرکتی، ارتباط بین کودکان و والدین را بهبود می‌بخشد؟ ما هم‌چنین علاقه‌مند شدیم که بدانیم آیا این آموزش پیامدهای ناخواسته داشت، یا چه تاثیری بر سطوح استرس و مقابله والدین داشت و اینکه آیا والدین از آموزش‌ها راضی بودند و آن را به کار می‌گرفتند یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
ما مطالعات منتشر شده را تا جولای 2017 جست‌وجو کردیم. ما فقط دو مطالعه یافتیم که اثرات آموزش ارتباط والدین را گزارش کردند؛ یک مطالعه در یک مرکز مداخله در کانادا، و مطالعه دیگر در کره جنوبی انجام شد. این مطالعات شامل 38 کودک (20 پسر، 18 دختر)، 15 تا 96 ماهه و مادرانشان بودند. هر دو مطالعه آموزش ارتباط والدین را با عدم مداخله برای مشکلات ارتباطی مقایسه کردند. مادران در 8 جلسه آموزش گروهی 11 تا 12 هفته‌ای با دو یا سه بار ویزیت در منزل شرکت کردند. این مطالعات شامل کودکان مبتلا به طیفی از مشکلات رشدی بودند؛ بیش‌تر کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی بودند، 10 کودک مبتلا به اختلالات حرکتی (فلج مغزی) بودند.
با این حال، میزان تاثیر اختلال حرکتی کودکان در برقراری ارتباط آن‌ها مشخص نبود؛ به نظر می‌رسد تمام کودکان از دست خود برای حرکت و اشاره به خوبی استفاده می‌کنند، و اختلال در گفتار گزارش نشد.
نتایج بلافاصله پس از آموزش ارزیابی شد. ما بعد از آن هیچ گزارشی مربوط به نتایج نیافتیم (پیگیری طولانی‌مدت).
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد
در دو مطالعه کوچک، به نظر می‌رسد که مادران ممکن است به تعامل فرزند خود پس از آموزش ارتباط میان والدین، بیش‌تر پاسخ داده باشند. بااین‌حال، هیچ کاهشی مرتبط با جهت‌گیری مادران (از قبیل استفاده از دستورات) در گفتگو و هیچ تغییری در استرس مادران وجود نداشت. برای کودکان، ما هیچ مدرکی را مبنی بر تغییر در شروع گفتگوی کودکان یا توجه مشترک در تعامل با دیگران نیافتیم. مطالعات هیچ اثر منفی را از آموزش، پایبندی مادران به راهنمایی از طریق آموزش یا پذیرش برنامه‌ها گزارش نکردند.
ما قادر به ارزیابی اثرات مداخله ارتباطی میان والدین و فرکانس ارتباطات کودکان، استفاده از زبان گفتاری در مکالمه با والدین خود، تولید گفتار یا رشد زبان آن‌ها نبودیم، زیرا داده‌ها در دسترس نبودند. ما هیچ گزارشی را مربوط به رشد مهارت‌های ارتباطی فردی کودکان، مانند یادگیری سؤال پرسیدن و نقص در مداخله برای مشارکت عمومی آن‌ها یا آسیب‌های ناشی از مداخله در اختیار نداریم. در نهایت، هیچ گزارشی از رضایت مادران از درمان نیافتیم.
ما کیفیت شواهد مطالعات انتخاب شده را به دلیل مسائل مربوط به طراحی مطالعه و کمبود جزئیات در نتایج ارائه شده بسیار پایین قضاوت کردیم و به این دلیل مشخص نیست که آیا اختلالات حرکتی کودکان ارتباط آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد یا خیر.
برای بررسی اینکه آیا آموزش ارتباط برای والدین می‌تواند به ترویج رشد ارتباطی کودکان نوجوان مبتلا به اختلالات حرکتی کمک کند، تحقیقاتی با تعداد زیادی از خانواده‌های کودکانی که اختلالات حرکتی، گفتار و حرکات آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد مورد نیاز است.
کودکان مبتلا به اختلالات حرکتی، مانند فلج مغزی، اغلب مشکلاتی در تولید گفتار و حرکات دارند. این امر می‌تواند ارتباط آن‌ها را برای درک دشوار کند. در سال‌های پیش‌دبستانی، گفتار و زبان‌درمانی اغلب شامل آموزش والدین برای تشخیص سیگنال‌های ارتباطی فرزند خود و ارتقای توسعه ارتباطات است.
سوال مطالعه مروری
آیا آموزش ارتباط برای والدین (مداخله ارتباطی میان والدین) کودکان پیش‌دبستانی مبتلا به اختلالات حرکتی، ارتباط بین کودکان و والدین را بهبود می‌بخشد؟ ما هم‌چنین علاقه‌مند شدیم که بدانیم آیا این آموزش پیامدهای ناخواسته داشت، یا چه تاثیری بر سطوح استرس و مقابله والدین داشت و اینکه آیا والدین از آموزش‌ها راضی بودند و آن را به کار می‌گرفتند یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
ما مطالعات منتشر شده را تا جولای 2017 جست‌وجو کردیم. ما فقط دو مطالعه یافتیم که اثرات آموزش ارتباط والدین را گزارش کردند؛ یک مطالعه در یک مرکز مداخله در کانادا، و مطالعه دیگر در کره جنوبی انجام شد. این مطالعات شامل 38 کودک (20 پسر، 18 دختر)، 15 تا 96 ماهه و مادرانشان بودند. هر دو مطالعه آموزش ارتباط والدین را با عدم مداخله برای مشکلات ارتباطی مقایسه کردند. مادران در 8 جلسه آموزش گروهی 11 تا 12 هفته‌ای با دو یا سه بار ویزیت در منزل شرکت کردند. این مطالعات شامل کودکان مبتلا به طیفی از مشکلات رشدی بودند؛ بیش‌تر کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی بودند، 10 کودک مبتلا به اختلالات حرکتی (فلج مغزی) بودند.
با این حال، میزان تاثیر اختلال حرکتی کودکان در برقراری ارتباط آن‌ها مشخص نبود؛ به نظر می‌رسد تمام کودکان از دست خود برای حرکت و اشاره به خوبی استفاده می‌کنند، و اختلال در گفتار گزارش نشد.
نتایج بلافاصله پس از آموزش ارزیابی شد. ما بعد از آن هیچ گزارشی مربوط به نتایج نیافتیم (پیگیری طولانی‌مدت).
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد
در دو مطالعه کوچک، به نظر می‌رسد که مادران ممکن است به تعامل فرزند خود پس از آموزش ارتباط میان والدین، بیش‌تر پاسخ داده باشند. بااین‌حال، هیچ کاهشی مرتبط با جهت‌گیری مادران (از قبیل استفاده از دستورات) در گفتگو و هیچ تغییری در استرس مادران وجود نداشت. برای کودکان، ما هیچ مدرکی را مبنی بر تغییر در شروع گفتگوی کودکان یا توجه مشترک در تعامل با دیگران نیافتیم. مطالعات هیچ اثر منفی را از آموزش، پایبندی مادران به راهنمایی از طریق آموزش یا پذیرش برنامه‌ها گزارش نکردند.
ما قادر به ارزیابی اثرات مداخله ارتباطی میان والدین و فرکانس ارتباطات کودکان، استفاده از زبان گفتاری در مکالمه با والدین خود، تولید گفتار یا رشد زبان آن‌ها نبودیم، زیرا داده‌ها در دسترس نبودند. ما هیچ گزارشی را مربوط به رشد مهارت‌های ارتباطی فردی کودکان، مانند یادگیری سؤال پرسیدن و نقص در مداخله برای مشارکت عمومی آن‌ها یا آسیب‌های ناشی از مداخله در اختیار نداریم. در نهایت، هیچ گزارشی از رضایت مادران از درمان نیافتیم.
ما کیفیت شواهد مطالعات انتخاب شده را به دلیل مسائل مربوط به طراحی مطالعه و کمبود جزئیات در نتایج ارائه شده بسیار پایین قضاوت کردیم و به این دلیل مشخص نیست که آیا اختلالات حرکتی کودکان ارتباط آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد یا خیر.
برای بررسی اینکه آیا آموزش ارتباط برای والدین می‌تواند به ترویج رشد ارتباطی کودکان نوجوان مبتلا به اختلالات حرکتی کمک کند، تحقیقاتی با تعداد زیادی از خانواده‌های کودکانی که اختلالات حرکتی، گفتار و حرکات آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد مورد نیاز است.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Developmental, Psychosocial and Learning Problems Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1396/4/10 | انتشار: 1397/5/2
