درمان با حضور شبیه‌سازی شده برای دمانس

سوال مطالعه مروری
آیا درمان با حضور شبیه‌سازی شده (SPT) می‌تواند رفتارهای مشکل را درمان کرده، و کیفیت زندگی افراد مبتلا به دمانس را بهبود ببخشد؟

پیشینه
دمانس شایع‌ترین بیماری در میان افراد مسن است، که در آن حافظه و سایر عملکردهای مغزی بدتر شده و افراد به تدریج برای مراقبت به دیگران وابسته می‌شوند. بسیاری از افراد مبتلا به دمانس، به‌ویژه در مراحل بعدی بیماری، نشانه‌هایی را از دیسترس در لحظه نشان می‌دهند، یا رفتارهایی را انجام می‌دهند که مدیریت آن‌ها برای مراقبان دشوار است. علاقه زیادی به یافتن راه‌های درمان بدون استفاده از داروها وجود دارد. درمان با حضور شبیه‌سازی شده نوعی درمان است که به‌طور عمده در خانه‌های پرستاری مورد استفاده قرار می‌گیرد. این درمان شامل پخش یک ویدیوی شخصی یا نوار صوتی ضبط‌شده از اعضای خانواده شخص مبتلا به دمانس است، زمانی که شخص دیسترس یا آشفته باشد.

ویژگی‌های مطالعه
ما کارآزمایی‌هایی را جست‌وجو کردیم که به مقایسه SPT با مراقبت معمول یا درمان دیگر پرداختند. در حالت ایده‌آل، افراد مبتلا به دمانس باید به‌طور تصادفی به یک یا چند درمان اختصاص داده شوند، اما ما کارآزمایی‌هایی را که در آن تخصیص درمان به‌طور تصادفی نبود نیز انتخاب کردیم.
ما 3 کارآزمایی یافتیم که معیارهای ورود ما را داشتند. تمام 144 شرکت‌کننده در خانه‌های پرستاری زندگی می‌کردند. اکثر شرکت‌کنندگان زنان با میانگین سنی بیش از 80 سال و مبتلا به دمانس شدید بودند. روش SPT تجویز شده در هر کارآزمایی متفاوت بود. تمام کارآزمایی‌ها، از بیش از یک درمان مقایسه‌ای استفاده کردند، که بین کارآزمایی‌ها متفاوت بود. تمام این کارآزمایی‌ها تلاش کردند تا تاثیر بر رفتارهای تحریک‌شده را اندازه‌گیری کنند، اما از رویکردهای مختلف استفاده کردند.

یافته‌های کلیدی
از آنجا که کارآزمایی‌ها بسیار متفاوت از یک‌دیگر بودند، ما قادر به ترکیب نتایج نبودیم. به‌طور جداگانه، هر کارآزمایی روش‌های مختلفی را برای ارزیابی تأثیر SPT بر مشکلات رفتاری گزارش کرد و نتایج بسته به روش مورد استفاده برای اندازه‌گیری پیامد متفاوت بود.
هیچ‌یک از مطالعات، کیفیت زندگی، تأثیر آن را بر فعالیت‌های روزانه، تأثیر آن را بر مراقبان، یا اینکه چقدر احتمال وجود دارد که شرکت‌کنندگان از مطالعه خارج شوند مورد ارزیابی قرار ندادند.

کیفیت شواهد
مطالعات کوچک بوده و همگی مشکلاتی در رابطه با روش‌های خود داشتند که می‌توانست منجر به سوگیری در نتایج آن‌ها شود. از این رو، ما فکر کردیم که کیفیت کلی شواهد بسیار پائین بود، به این معنی که ما نمی‌توانیم به این نتایج اطمینان داشته باشیم.

نتیجه‌گیری
تحقیقات کافی با کیفیت بالا انجام نشده تا ما بتوانیم درمورد اینکه آیا SPT می‌تواند به افراد مبتلا به دمانس که دچار دیسترس یا تحریک‌پذیری شدند کمک کند، قضاوت کنیم.