هرنی پاراستومال (Parastomal herniation) مشکل شایعی به دنبال ایجاد استوما (مجرا) (stoma) پس از عمل جراحی شکم انتخابی یا اورژانسی است. هرنی‌های علامت‌دار (Symptomatic hernias) به‌طور قابل توجهی میزان موربیدیتی، و در برخی موارد مرگ‌ومیر بیمار را بالا می‌برند، و بنابراین ممکن است ناگزیر به درمان جراحی برای اصلاح نقص هرنی و/یا محل مجدد استوما شود. در تلاش برای کاهش این عارضه، تحقیقات اخیر بر استفاده از پروتز مصنوعی یا بیولوژیکی (biological) تمرکز کرده‌اند، که طی ایجاد استوما برای کمک به تقویت دیواره شکم قرار داده‌ شود.

هدف اولیه، ارزیابی چگونگی تقویت مش طی ایجاد استوما بود که بروز هرنی پاراستومال را کاهش دهد. اهداف ثانویه شامل ایمنی یا آسیب‌های بالقوه یا هردو ناشی از قراردادن مش از نظر عفونت‌های مرتبط با استوما، عفونت‌های مرتبط با مش، علائم گزارش شده توسط بیمار/کیفیت زندگی پس از عمل جراحی، و بستری مجدد / ویزیت‌های مجدد بود.

ما در پایگاه‌های ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (Cochrane Central Register of Controlled Trials) (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین 2018، موضوع 1)، MEDLINE Ovid (از سال 1970 تا 11 ژانویه 2018)، Ovid Embase (از سال 1974 تا 11 ژانویه 2018)، و Science Citation Index Expanded (از سال 1970 تا 11 ژانویه 2018) جست‌وجو کردیم. ما همچنین برای شناسایی مطالعات در حال انجام، در متارجیستری از کارآزمایی‌های بالینی (metaRegister of Controlled Trials) (mRCT) در 11 ژانویه 2018 جست‌وجو کردیم.

ما تمام کارآزمایی‌های کنترل‌شده تصادفی‌سازی شده‌ای (RCT) را بازیابی کردیم که قرار دادن پروتز مش (شامل مش کامپوزیتی یا بیولوژیکی) را با یک گروه کنترل (بدون مش) برای پیشگیری از هرنی پاراستومال مقایسه کرده‌ بودند.

دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور جداگانه، مطالعات شناسایی‌شده را در متون علمی از نظر واجد شرایط بودن بالقوه، بررسی کردند. متن کامل مقاله تمام مطالعاتی را که به‌طور بالقوه معیارهای ورود را داشته و آن‌ها را رعایت کرده‌ بودند، به‌دست آوردیم. هرگونه اختلاف‌نظر بین نویسندگان مطالعه مروری به‌وسیله اجماع رفع شد. داده‌های مطالعه را در یک متاآنالیز تجمیع کردیم. ناهمگونی را به‌وسیله محاسبه I² و بیان نتایج را برای هر متغیر با محاسبه نسبت خطر (RR) با 95% فاصله اطمینان (CI) مربوطه گزارش کردیم. پیامدهای مداوم را به عنوان اختلاف میانگین (MD) با فواصل اطمینان مربوطه بیان کردیم.

ما 10 RCT و مجموعا 844 مشارکت‌کننده را بازیابی کردیم. پیامد اولیه، بروز کلی هرنی پاراستومال بود. پیامدهای ثانویه شامل، میزان عمل مجدد در 12 ماه، زمان عمل، طول مدت بستری پس از عمل، عفونت‌های مربوط به استوما، عفونت‌های مربوط به مش، کیفیت زندگی و میزان بستری مجدد در بیمارستان بودند. ما خطر سوگیری را در تمام زمینه‌ها در 6 کارآزمایی پائین درنظر گرفتیم. برای 4 کارآزمایی دیگر، در مجموع خطر بالایی برای سوگیری در نظر گرفته شد.
بروز کلی هرنی پاراستومال در مشارکت‌کنندگانی که مش پروفیلاکتیک (prophylactic mesh) دریافت کرده بودند، در مقایسه با کسانی که تشکیل استاندارد استوما داشتند، پائین‌تر بود (RR: 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.43 تا 0.66؛ 10 مطالعه؛ 771 مشارکت‌کننده؛ I² = 69%؛ شواهد با کیفیت پائین). مقایسه تعداد مطلق بروز هرنی پاراستومال در مشارکت‌کنندگان با مش پروفیلاکتیک 22 در 100 (18 تا 27) و در شرکت‌کنندگانی که تشکیل استاندارد استوما داشتند 41 در 100 بود. هیچ اختلافی در نیاز به انجام عمل مجدد (RR: 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 1.64؛ 9 مطالعه؛ 757 مشارکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین)؛ زمان عمل (MD: 6.50 - دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 18.24 - تا 5.24؛ 6 مطالعه؛ 671 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، طول مدت بستری در بیمارستان پس از عمل (MD: 0.95 - روز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.03 - تا 0.70؛ 4 مطالعه؛ 500 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ یا عفونت‌های مرتبط با استوما (RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 2.50؛ 6 مطالعه؛ 472 مشارکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین) در بین دو گروه وجود نداشت.
ما به دلیل داده‌های ناقص یا پیامدهای گزارش‌نشده در مطالعات بازیابی‌شده، قادر به تجزیه‌وتحلیل عفونت‌های مرتبط با مش، کیفیت زندگی، و میزان بستری مجدد در بیمارستان نبودیم.

این مرور کاکرین شامل 10 RCT و در مجموع 844 مشارکت‌کننده بود. این مرور نشان‌ داد که بروز هرنی پاراستومال در افرادی که در هنگام عمل مش مصنوعی پروفیلاکتیک دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که ایجاد استاندارد استومی داشتند، کاهش می‌یابد. با وجود این، اطمینان به این برآورد به دلیل وجود درجه بالای ناهمگونی بالینی، و همچنین تغییرپذیری بالا در طول پیگیری و روش تشخیص هرنی پاراستومال، پائین است. ما دریافتیم که میزان عفونت مرتبط با استوما در هر دو گروه مداخله و کنترل یکسان است.