نرخ بقا برای زنان مبتلا به سرطان پستان رو به بهبودی است. با این حال، برخی از زنان ممکن است دچار تاثیرات فیزیکی، روان‌شناسی و عاطفی پس از تشخیص، در طول درمان و پس از آن شوند. گروه‌های حمایتی می‌توانند فرصت‌هایی را برای افراد برای به اشتراک گذاشتن تجربیات خود و یادگیری از دیگران فراهم کنند. هم‌چنان که تعداد گروه‌های حمایتی آنلاین افزایش می‌یابد، زنان مبتلا به سرطان پستان بیشتر و بیشتری به احتمال زیاد به آنها دسترسی خواهند داشت.

ارزیابی تاثیرات گروه‌های حمایتی آنلاین بر دیسترس روانی، عدم قطعیت، اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی (QoL) زنان مبتلا به سرطان پستان.

برای یافتن کارآزمایی‌ها به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 4، 2016)؛ MEDLINE؛ Embase و PsycINFO را در 2 می 2016 پرداختیم، و مجلات و فهرست منابع را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. هم‌چنین پورتال جست‌وجوی پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) و clinicaltrials.gov را در 2 می 2016 جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که تاثیرات گروه‌های حمایتی آنلاین را بر زنان مبتلا به سرطان پستان و زنانی که درمان سرطان پستان را کامل کردند، ارزیابی کردند. مطالعاتی را وارد کردیم که به مقایسه گروه‌های حمایتی آنلاین با یک گروه مراقبت معمول، و مقایسه دو یا چند نوع از گروه‌های حمایتی آنلاین پرداختند (بدون گروه مراقبت معمول).

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. داده‌های مربوط به پیامد را با استفاده از تفاوت‌های میانگین (MDs) و تفاوت‌های میانگین استاندارد شده (SMDs) همراه با 95% فواصل اطمینان (CIs) ارائه کردیم، و در جایی که مناسب بود از مدل اثر‐ثابت استفاده کردیم. کیفیت مجموعه شواهد را با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.

ما شش مطالعه (492 زن) را وارد کردیم که نقش گروه‌های حمایتی آنلاین را برای زنان مبتلا به سرطان پستان ارزیابی کردند. گروه‌های حمایتی آنلاین در این شش کارآزمایی به مدت شش تا 30 هفته ادامه داشتند. زنان بین 1.5 تا 2.5 ساعت در هفته در این گروه‌ها شرکت می‌کردند، و محققان تمام مطالعات را در ایالات متحده آمریکا انجام دادند. شرکت‌کنندگان عمدتا سفیدپوست و دارای تحصیلات عالی بوده و درآمد متوسط تا بالا داشتند. چهار مطالعه گروه‌ حمایتی آنلاین را در برابر یک گروه کنترل مقایسه کردند، و دو مطالعه دیگر به‌ترتیب گروه‌ حمایتی آنلاین «میانجی» را در برابر «هدایت شده توسط همسالان» و گروه‌ حمایتی آنلاین «استاندارد» را در برابر «تقویت شده» مقایسه کردند.

هیچ کدام از مطالعات وارد شده «دیسترس روانی» یا عدم قطعیت را اندازه‌گیری نکردند. یک مطالعه (78 زن) بر اساس داده‌هایی که در تجزیه‌و‌تحلیل از دست رفته بودند، تاثیر مثبت حمایت آنلاین را بر «دیسترس» و «دیسترس مختص سرطان» در برابر حمایت ارائه شده توسط گروه کنترل گزارش نکرد. دو مطالعه، اضطراب را اندازه‌گیری کردند: یک مطالعه (72 زن) هیچ تفاوتی را از نظر اضطراب بین گروه‌ حمایتی آنلاین و گروه کنترل در پایان مداخله نیافت (MD: ‐0.40؛ 95% CI؛ 6.42‐ تا 5.62؛ شواهد با کیفیت پائین)، و مطالعه دوم (184 زن) کاهش سطح اضطراب را در پایان مداخله در مقایسه با گروه‌ حمایتی «استاندارد» (که توسط شرکت‌کنندگان انجام می‌شود بدون این‌که از متخصصین سلامت انجام شود) در برابر گروه‌ حمایتی آنلاین «تقویت شده» (که در آن محقق به‌طور خاص از شرکت‌کنندگان خواست تا به فرد دیگری که نیاز‌مند پشتیبانی است پاسخ دهند) گزارش کرد.

پنج مطالعه (414 زن) افسردگی را اندازه‌گیری کردند. سه مطالعه، افسردگی را در گروه‌ حمایتی آنلاین با افسردگی در گروه کنترل مقایسه کردند. داده‌های تجمعی از دو مطالعه (120 زن) کاهش کم تا متوسط افسردگی را در گروه‌ حمایتی آنلاین در مقایسه با گروه‌های کنترل در پایان مداخله نشان داد (SMD: ‐0.37؛ 95% CI؛ 0.75‐ تا 0.00؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). مطالعه سوم، یک مطالعه آزمایشی (30 زن)، هیچ داده‌ای را برای تجزیه‌و‌تحلیل ارائه نکرد؛ اما در پایان مداخله، هیچ تفاوتی را در افسردگی بین شرکت‌کنندگان گروه حمایت و کنترل گزارش نکرد. از دو مطالعه باقی‌مانده که افسردگی را اندازه‌گیری کردند، یک مطالعه (60 زن) هیچ داده قابل استخراجی را برای مقایسه ارائه نکرد؛ اما هیچ تفاوتی در نشانه‌های افسردگی میان گروه‌ حمایتی «میانجی شده» و «هدایت شده توسط همسالان» نیز گزارش نکرد؛ مطالعه دیگری (184 زن) کاهش زیاد افسردگی را در گروه‌ حمایتی «استاندارد» نسبت به گروه حمایت آنلاین «تقویت شده» گزارش کرد.

سه مطالعه کیفیت زندگی را اندازه‌گیری کردند. یک مطالعه آزمایشی (30 زن) داده‌های محدودی را برای تجزیه‌و‌تحلیل ارائه کرد اما در پایان مداخله هیچ تغییری را در کیفیت زندگی گزارش نکرد. فقط دو مطالعه (140 زن) داده‌هایی را برای ترکیب ارائه کردند و هیچ تاثیر مثبتی بر کیفیت زندگی در چهار ماه پس از مداخله در مقایسه با گروه کنترل نشان ندادند (SMD: ‐0.11؛ 95% CI؛ 0.47‐ تا 0.24؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در 12 ماه پس از مداخله، یک مطالعه (78 زن) گزارش داد که گروه مداخله به نمرات بهتری در کیفیت زندگی نسبت به گروه کنترل دست نیافت (MD: ‐10.89؛ 95% CI؛ 20.41‐ تا 1.37‐؛ شواهد با کیفیت پائین).

هیچ داده‌ای را برای تجزیه‌و‌تحلیل‌های زیر‐گروه از مرحله بیماری، روش و انواع درمان و دوزهای مداخلات نیافتیم. هیچ مطالعه‌ای عوارض جانبی را اندازه‌گیری نکرد.

این مرور، شواهد مورد نیاز را برای نشان‌دادن این‌که شرکت‌کنندگان در گروه‌های حمایتی آنلاین برای زنان مبتلا به سرطان پستان مفید بود یا خیر، نیافت؛ زیرا کارآزمایی‌های شناسایی شده کوچک و دارای کیفیت پائین یا بسیار پائین بودند. برای ارائه شواهد قوی در مورد پیامد‌های روانی‌اجتماعی انتخاب شده در این مرور، انجام کارآزمایی‌های بزرگ و دقیق با شرکت‌کنندگان دارای قومیت‌ و شرایط اقتصادی متنوع ضروری است.