پیشینه
زنان با تشخیص سرطان پستان ممکن است دچار بیماریهای کوتاهمدت و طولانیمدت و پیامدهای جانبی فیزیولوژیکی و روانی اجتماعی مرتبط با درمان شوند. این پیامدها ممکن است تاثیر منفی بر پیشآگهی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQoL)، و عملکرد روانی-اجتماعی و فیزیکی داشته باشند. فعالیت فیزیکی ممکن است به بهبود پیشآگهی کمک کرده و اثرات جانبی درمان ادجوانت را کاهش دهد.
اهداف
ارزیابی اثرات مداخلات فعالیت فیزیکی بعد از درمان ادجوانت برای زنان مبتلا به سرطان پستان.
روش های جستجو
ما ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین (CBCG) Cochrane Breast Cancer Group، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL) ،MEDLINE ،Embase ،Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL) ،Physiotherapy Evidence Database (PEDro) ،SPORTDiscus ،PsycINFO ،ClinicalTrials.gov، و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت World Health Organization (WHO) International Clinical Trials Registry Platform، را در 18 سپتامبر 2015 جستوجو کردیم. ما همچنین OpenGrey و Healthcare Management Information Consortium databases را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای کنترل شده و تصادفیسازی و شبهتصادفیسازی شدهای را جستوجو کردیم که به مقایسه مداخلات فعالیت فیزیکی در مقابل کنترل (بهعنوان مثال مراقبت معمول یا استاندارد، عدم فعالیت فیزیکی، بدون ورزش، کنترل توجه، دارونما) پس از درمان ادجوانت (یعنی پس از اتمام شیمیدرمانی و / یا پرتودرمانی، اما نه هورموندرمانی) در زنان مبتلا به سرطان پستان پرداختند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل مطالعات را انتخاب کرده، به ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج دادهها پرداختند. ما در صورت نیاز به اطلاعات اضافی با نویسندگان کارآزماییها تماس گرفتیم. ما اندازه کلی اثر را با 95% فاصله اطمینان (CI) برای هر پیامد محاسبه کردیم و برای ارزیابی کیفیت شواهد مربوط به مهمترین پیامدها از GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) استفاده کردیم.
نتایج اصلی
ما 63 کارآزمایی را انتخاب کردیم که 5761 زن را برای مداخله فعالیت فیزیکی (3239 = n) یا کنترل (2524 = n) تصادفیسازی کردند. مدت زمان مداخله 4 تا 24 ماه و بیشترین مدت آن 8 یا 12 هفته بود (37 مطالعه). 28 مطالعه شامل ورزشهای ایروبیک (هوازی) بهتنهایی، 21 مطالعه شامل ورزشهای ایروبیک و تمرینات مقاومتی بوده، و 7 مطالعه از تمرینات مقاومتی بهتنهایی استفاده کردند. 30 مطالعه مقایسه گروه مراقبت معمول یا استاندارد، عدم مداخله، یا کنترلکننده را توصیف کردند. یک پنجم مطالعات حداقل 20% مداخله فرسایشی را گزارش کردند و متوسط پایبندی به انجام فعالیت فیزیکی در حدود 77% بود.
هیچ دادهای در مورد اثرات فعالیت فیزیکی بر مرگومیر مرتبط با سرطان پستان و مرتبط با هر علت، یا عود سرطان پستان در دسترس نبود. تجزیهوتحلیل مقادیر عددی پیگیری بلافاصله پس از مداخله و تغییر نمرات از ابتدا تا پایان مداخله نشان داد که مداخلات فعالیت فیزیکی منجر به بهبودهای قابل توجه کوچک تا متوسطی در HRQoL (به ترتیب؛ میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD): 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 0.57؛ 22 مطالعه؛ 1996 زن؛ SMD: 0.78؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 1.17؛ 14 مطالعه؛ 1459 زن؛ شواهد با کیفیت پائین)، عملکرد عاطفی (به ترتیب؛ SMD: 0.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 0.32؛ 26 مطالعه؛ 2102 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ SMD: 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.09 تا 0.53؛ 15 مطالعه؛ 1579 زن؛ شواهد با کیفیت پائین)، عملکرد فیزیکی در نظر گرفتهشده (به ترتیب؛ SMD: 0.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18 تا 0.49؛ 25 مطالعه؛ 2129 زن؛ SMD: 0.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.23 تا 0.97؛ 13 مطالعه؛ 1433 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اضطراب (به ترتیب؛ SMD: 0.57 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 - تا 0.19 - ؛ 7 مطالعه؛ 326 زن؛ SMD: 0.37 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 - تا 0.12 - ؛ 4 مطالعه؛ 235 زن؛ شواهد با کیفیت پائین)، و آمادگی جسمانی (به ترتیب؛ SMD: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.30 تا 0.58؛ 23 مطالعه؛ 1265 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ SMD: 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 1.27؛ 9 مطالعه؛ 863 زن؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) شدند.
محققان چندین عارضه جانبی جزئی را گزارش کردند.
بهبودهای جزئی در مداخلات فعالیت فیزیکی به مدت سه ماه یا بیشتر پس از مداخله در خستگی (به ترتیب؛ SMD: 0.43 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60 - تا 0.26 - ؛ SMD: 0.47 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.84 - تا 0.11 - )، آمادگی جسمانی (به ترتیب؛ SMD: 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.69؛ SMD: 0.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 تا 0.79)، و فعالیت فیزیکی گزارششده توسط خود بیمار (به ترتیب؛ SMD: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 0.79؛ SMD: 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.93)، برای مقادیر عددی پیگیری و تغییر نمرات پایه پایدار بود.
با این حال، ناهمگونی شواهد در میان کارآزماییها به دلیل تغییر در اجزای مداخله (یعنی حالت، تعداد، شدت، مدت زمان مداخله و جلسات) و اندازههای مورد استفاده برای ارزیابی پیامدها بود. تمام کارآزماییهای بررسیشده در معرض خطر بالای سوگیری عملکردی و اکثر آنها نیز در معرض خطر بالای سوگیری تشخیصی، فرسایشی، و انتخابی قرار داشتند. با توجه به مسائل فوقالذکر، ما دریافتیم که کیفیت شواهد بسیار پائین، پائین، یا متوسط بود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
امکان نتیجهگیری در مورد مرگومیر مرتبط با سرطان پستان و مرگومیر به هر علت یا عود سرطان پستان وجود نداشت. با این حال، مداخلات فعالیت فیزیکی ممکن است تأثیرات مفید کوچک تا متوسطی بر HRQoL، و عملکرد عاطفی یا فیزیکی و اجتماعی در نظر گرفته شده، اضطراب، آمادگی جسمانی، و فعالیت فیزیکی گزارششده توسط خود بیمار و موضوعی اندازهگیری شده داشته باشند. نتایج مثبت گزارششده در مرور فعلی به دلیل کیفیت بسیار پائین شواهد، ناهمگونی مداخلات و معیارهای پیامد، عدم دقت برخی از برآوردها، و خطر سوگیری در بسیاری از کارآزماییها، باید با احتیاط تفسیر شوند. انجام مطالعات بیشتر در آینده با خطر پائین سوگیری برای تعیین یک ترکیب بهینه از حالتهای فعالیت فیزیکی، تعداد، شدتها و مدت زمان لازم برای بهبود پیامدهای خاص در میان زنان تحت درمان ادجوانت مورد نیاز هستند.
خلاصه به زبان ساده
فعالیت فیزیکی برای زنان مبتلا به سرطان پستان که درمان فعال سرطان را به پایان رساندهاند
سوال مطالعه مروری
مداخلات فعالیت فیزیکی (PA) چه تأثیراتی بر زنان مبتلا به سرطان پستان دارد که درمان سرطان را کامل کردهاند؟
پیشینه
پس از دریافت درمان سرطان پستان، زنان ممکن است دچار عوارض جانبی روحی و فیزیکی ناشی از سرطان و درمان آن شوند. این عوارض جانبی میتواند منجر به زندگی کوتاهتر پس از درمان شده و تاثیر منفی بر کیفیت زندگی (QoL) و سلامت فیزیکی و روانی بیمار داشته باشد. برخی از مطالعات نشان میدهند که فعالیت فیزیکی منظم بعد از درمان میتواند شانس ابتلا را به سرطان پستان که ممکن است عود کند، یا تعداد زنانی را که ممکن است جان خود را به دلیل سرطان پستان از دست بدهند، کاهش دهد. PA منظم ممکن است منجر به طیف گستردهای از اثرات مفید دیگر، از جمله بهبود QoL، سلامت روانی، و عملکرد فیزیکی شود. ما میخواستیم مشخص کنیم که آیا PA تاثیری بر خطر عود و مرگ ناشی از سرطان پستان، QoL، و سایر جنبههای رفاهی در زنان مبتلا به سرطان پستان پس از درمان دارد یا خیر.
ویژگیهای مطالعه
ما فقط مطالعاتی را انتخاب کردیم که شامل زنان مبتلا به سرطان پستان بود که درمان فعال سرطان را به پایان رسانده بودند. این مطالعات پیامدهای زنان شرکتکننده را در مداخلات PA در مقابل پیامدهای زنانی که به آنها مراقبت معمول ارائه شد یا فعالیت فیزیکی نداشتند، مقایسه کردند. شرکتکنندگان باید بهصورت تصادفی یا با طرح نیمهتصادفی به یک گروه اختصاص داده شوند. شواهد تا سپتامبر 2015 موجود است.
نتایج اصلی
این مرور شامل 63 کارآزمایی با 5761 شرکتکننده است. اکثر کارآزماییها (28) شامل ورزش ایروبیک (هوازی) (بهعنوان مثال پیادهروی، دوچرخهسواری، رقص) بودند، در حالی که هفت کارآزمایی شامل یک گروه با تمرین مقاومتی بهتنهایی، و 21 کارآزمایی شامل گروه ترکیب ورزش ایروبیک و تمرین مقاومتی بودند. یکی از پنج شرکتکننده در گروه مداخله PA قبل از پایان مطالعه گروه را ترک کرد، و بهطور متوسط یک چهارم از جلسات PA هدف توسط شرکتکنندگان از دست رفت. ما هیچ مطالعهای را نیافتیم که به بررسی اثرات PA پس از درمان سرطان بر خطر عود یا مرگ ناشی از سرطان پستان یا هر علت دیگری پرداخته باشد.
ما دریافتیم که شرکتکنندگان انجام دهنده PA در انتهای مداخله در مقایسه با شرکتکنندگان دریافت کننده مراقبت معمول، مقادیر عددی مطلوبتری داشتند و با تغییرات مثبت بیشتری در دوره مداخله از نظرQoL ، دیدگاههای مربوط به سلامت روانی و توانایی فیزیکی، عملکرد اجتماعی، احساس نگرانی، استقامت، سطوح PA، چربی بدن، و قدرت ماهیچهها روبهرو شدند. محققان هیچ تأثیری را بر سلامت در نظر گرفته شده، توانایی خوابیدن، احساس درد، عملکرد جنسی، شاخص توده بدنی، نسبت دور کمر به دور باسن، و سلامت استخوان ستون فقرات بالا یا پایین یا ران نیافتند.
حداقل سه ماه پس از اتمام مداخله، مقادیر واقعی و تغییرات از ابتدای مداخله در احساس خستگی، استقامت، و سطوح PA خود گزارششده در شرکتکنندگانی که مداخله PA دریافت کردند مطلوبتر از شرکتکنندگانی بود که مراقبت معمول دریافت میکردند. هم ورزش ایروبیک بهتنهایی و هم ترکیب مداخلات ایروبیک و تمرین مقاومتی، QoL و استقامت را بهبود بخشیدند.
ورزشهای ایروبیک دیدگاههای مربوط به سلامت عاطفی درکشده و توانایی فیزیکی، و همچنین عملکرد اجتماعی و سطوح PA خود گزارششده را بهبود بخشید، در حالیکه تمرینات مقاومتی منجر به بهبود بیشتری در قدرت عضلانی شد. ترکیب مداخلات ایروبیک و تمرین مقاومتی منجر به کاهش احساس خستگی شد. نویسندگان کارآزماییها چندین عارضه جانبی جزئی را در میان افراد دریافت کننده مداخلات PA گزارش کردند.
کیفیت شواهد
ما کیفیت شواهد مربوط به جنبههای مختلف سلامت را بسیار پائین، پائین، یا متوسط ارزیابی کردیم. ما به تفاوتهای گستردهای در میان مداخلاتی که از نظر انواع PA، تعداد جلسات در هفته، سطح تلاش در میان شرکتکنندگان، و طول مدت جلسه و مداخله بررسی کردیم، اشاره کردیم. همچنین، محققان جنبههای سلامت را از جهات مختلف اندازهگیری کردند. مشکلات دیگری که در مطالعات مناسب وجود داشت عبارت بودند از فقدان اطلاعات در مورد اینکه نویسندگان مطالعه چگونه شرکتکنندگان را بهصورت تصادفی در گروهها قرار دادند، آیا محققانی که این آزمایشها را انجام دادند، میدانستند که فرد آزمایششده به کدام گروه تعلق دارد، و محققان با دادههای از دست رفته از مطالعات آنها چگونه برخورد کردند.
در بسیاری از جنبهها، ما نمیتوانستیم این احتمال را رد کنیم که اثرات مثبت مشاهدهشده، به اندازهای کوچک بودند که مهم نبودند. همچنین ممکن است که مطالعات کوچکتر به دلیل نیافتن تأثیرات مطلوبی از PA در زنان مبتلا به سرطان پستان پس از درمان منتشر نشوند؛ زیرا نویسندگان مطالعه اغلب انتشار مطالعاتی را که تأثیرات مثبتی نیافتهاند دشوار میدانند.