سه شنبه 18 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Julia AE Walters, Daniel J Tan, Clinton J White, Richard Wood-Baker. Different durations of corticosteroid therapy for exacerbations of chronic obstructive pulmonary disease. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-1649-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1649-fa.html
پیشینه
دستورالعمل‌های کنونی توصیه می‌کنند که بیماران مبتلا به شعله‌وری حاد بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) باید به مدت هفت تا 14 روز با کورتیکواستروئیدهای سیستمیک درمان شوند. استفاده متناوب از کورتیکواستروئید سیستمیک به‌طور کلی با عوارض جانبی مثل پوکی استخوان، هیپرگلیسمی و ضعف همراه است. درمان‌های کوتاه‌مدت‌تر می‌توانند عوارض جانبی را کاهش دهند.
اهداف
مقایسه اثرات درمانی کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت (هفت روز یا کمتر) و درمان طولانی‌تر (طولانی‌تر از هفت روز)، در مدیریت درمانی شعله‌وری حاد COPD
روش های جستجو
جست‌وجوها با استفاده از پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین، MEDLINE و CENTRAL (پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین) و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام تا مارچ 2017 انجام شد.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که دوره‌های مختلف کورتیکواسترویید سیستمیک را تعریف شده به‌صورت کوتاه‌مدت (هفت روز یا کمتر) یا طولانی‌تر (طولانی‌تر از هفت روز) با هم مقایسه کرده بودند. مداخلات دیگر -برونکودیلاتورها و آنتی‌بیوتیک‌ها- استانداردسازی شدند. مطالعات انجام‌شده‌ای که شرکت‌کنندگان نیاز به حمایت تهویه‌ای مطبوع داشتند، از این مرور حذف شدند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما از شیوه‌های استاندارد روش‌شناختی که مورد قبول بنیاد همکاری کاکرین بود، استفاده کردیم.
نتایج اصلی
هشت مطالعه با 582 شرکت‌کننده، معیارهای ورود را داشتند، که 5 مطالعه انجام شده در بیمارستان‌ها با 519 شرکت‌کننده (محدوده 28 تا 296) در متاآنالیزها شرکت داده شدند. سن متوسط شرکت کنندگان در مطالعات 65 تا 73 سال بود، نسبت شرکت کنندگان مرد متفاوت بود (58% تا 84%) و COPD تحت عنوان‌های شدید یا بسیار شدید طبقه‌بندی شد. درمان کورتیکواستروئید در دوزهای معادل روزانه برای 3 تا 7 روز در درمان کوتاه‌مدت و برای 10 تا 15 روز در درمان طولانی‌مدت تجویز شد. پنج مطالعه، درمان را با پردنیزولون خوراکی (30 میلی‌گرم در چهار مطالعه؛ کاهش تدریجی در یک مطالعه) و دو مطالعه، درمان کورتیکواستروئید وریدی را انجام داده بودند. مطالعاتی که در متاآنالیز گنجانده شده بودند، در معرض خطر پائین سوگیری انتخاب، عملکرد، تشخیص و فرسایش قرار داشتند. ما در چهار مطالعه، تفاوتی را در خطر شکست درمانی بین درمان کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت (457 = n؛ نسبت شانس (OR): 0.72؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 1.46)، که معادل 22 مورد کمتر در 1000 مورد برای درمان کوتاه‌مدت بود (95% فاصله اطمینان (CI): 51 مورد کمتر تا 34 مورد بیشتر). هیچ تفاوتی در خطر عود بیماری (رویداد جدید) بین درمان‌های کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت (457 نفر؛ OR: 1.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.56) مشاهده نشد، که معادل 9 مورد کمتر در هر 1000 مورد برای درمان کوتاه‌مدت بود (95% فاصله اطمینان (CI): 68 مورد کمتر تا 100 مورد بیشتر).
در یک مطالعه بزرگ که قدرت کافی را برای تشخیص non-inferiority داشت و درمان کورتیکواستروئید سیستمیک 5 روزه را در برابر 14 روزه مقایسه کرده بود (311 = n؛ OR: 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 1.37)، در زمان مورد نیاز تا بروز بعدی شعله‌ور شدن COPD تفاوتی نشان نداد. در پنج مطالعه هیچ تفاوتی در احتمال یک عارضه جانبی بین درمان کورتیکواسترویید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت مشاهده نشد (503 = n؛ OR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.46 تا 1.69؛ یا 9 کمتر در هر 1000 مورد (95% فاصله اطمینان (CI): 44 مورد کمتر تا 51 مورد بیشتر). طول مدت بستری در بیمارستان (n = 421؛ تفاوت میانگین (MD): 0.61 - روز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.51 - تا 0.28) و عملکرد ریه در زمان انتهای درمان (n = 185؛ MD: 0.04 L - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 - تا 0.10) در درمان کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت تفاوتی نداشت.
در یک مطالعه بزرگ که قدرت کافی را برای تشخیص non-inferiority داشت و درمان کورتیکواستروئید سیستمیک 5 روزه را در برابر 14 روزه مقایسه کرده بود (311 = n؛ OR: 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 1.37)، در زمان مورد نیاز تا بروز بعدی شعله‌ور شدن COPD تفاوتی نشان نداد. در پنج مطالعه هیچ تفاوتی در احتمال یک عارضه جانبی بین درمان کورتیکواسترویید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت مشاهده نشد (503 = n؛ OR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.46 تا 1.69؛ یا 9 کمتر در هر 1000 مورد (95% فاصله اطمینان (CI): 44 مورد کمتر تا 51 مورد بیشتر). طول مدت بستری در بیمارستان (n = 421؛ تفاوت میانگین (MD): 0.61 - روز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.51 - تا 0.28) و عملکرد ریه در زمان انتهای درمان (n = 185؛ MD: 0.04 L - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 - تا 0.10) در درمان کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت تفاوتی نداشت.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
اطلاعات به‌دست آمده از یک مطالعه بزرگ جدید باعث افزایش اطمینان ما شد که پنج روز مصرف کورتیکواستروئیدهای خوراکی برای درمان بزرگسالان با تشدید حاد COPD کافی است و این مطالعه مروری نشان می‌دهد احتمال اینکه دوره‌های کوتاه‌تر کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (حدود پنج روز) منجر به نتایج بدتر نسبت به دوره‌های طولانی‌تر (10 تا 14روز) شود، پائین است. ما اکثر شواهد موجود را به‌عنوان کیفیت متوسط، با توجه به عدم دقت، ارزیابی کردیم، تحقیقات بیشتر ممکن است تأثیرات مهمی در اطمینان ما در برآوردهای اثر داشته باشد یا برآوردها را تغییر دهد. مطالعات انجام شده در این مرور شامل افراد مبتلا به COPD خفیف یا متوسط نبود. انجام مطالعات بیشتری برای مقایسه کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت در مقایسه با کورتیکواستروئید سیستمیک طولانی‌مدت‌تر برای درمان بزرگسالان با تشدید حاد COPD مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
آیا دوره‌های کوتاه‌مدت‌تر استروئیدهای سیستمیک به اندازه دوره‌های طولانی‌مدت معمول در درمان بیماران مبتلا به شعله‌وری COPD مؤثر هستند؟
چرا این سوال مهم است؟
بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) که شامل آمفیزم و برونشیت مزمن است، یک بیماری ریوی طولانی‌مدت است که اغلب با سیگار کشیدن همراه است. بیماران مبتلا به COPD ممکن است دچار دوره‌های شعله‌وری (تشدید) بیماری شوند که اغلب با عفونت ایجاد شده و علائمی مانند تنگی‌نفس، سرفه و خلط که به‌طور قابل توجهی بدتر می‌شود و درمان اضافی یا بستری را در بیمارستان را الزامی می‌سازد، روبه‌رو می‌شوند.
کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (یعنی غیر استنشاقی)، مانند پردنیزولون، پردنیزون و کورتیزون، به‌طور گسترده در درمان بیماران مبتلا به این شعله‌وری‌ها (تشدیدها) مورد استفاده قرار می‌گیرند. ما می‌خواستیم بررسی کنیم که آیا یک دوره کوتاه‌تر (هفت روز یا کمتر) از این درمان به اندازه طول دوره معمول (طولانی‌تر از هفت روز) مناسب است و موجب بروز عوارض جانبی کمتری می‌شود.
ما چگونه به سوال پاسخ دادیم
ما به دنبال تمام مطالعات انجام‌شده‌ای جست‌وجو کردیم که درمان کورتیکواسترویید خوراکی یا تزریقی را برای مدت هفت روز یا کمتر در مقایسه با درمان برای مدت بیش از هفت روز در افراد مبتلا به تشدید حاد COPD مقایسه کرده بودند.
ما چه چیزی یافتیم؟
ما هشت مطالعه را که شامل 582 بیمار مبتلا به COPD بود یافتیم که در معرض یک شعله‌وری بوده و نیاز به درمان اضافی در بیمارستان داشتند. این مطالعات، درمان خوراکی یا تزریقی کورتیکواسترویید را برای مدت 7 روز یا کمتر با درمان به مدت بیش از 7 روز مقایسه کرده بودند. اکثر افراد در این مطالعات در اواخر دهه شصت عمر خود بودند و علائم شدید یا بسیار شدید COPD داشتند، و مردان بیشتر از زنان شرکت کرده بودند. آخرین جست‌وجو برای گنجاندن مطالعات در این مرور در مارچ 2017 انجام شد.
تفاوتی بین دوره‌های کوتاه‌تر و طولانی‌مدت‌تر درمان مشاهده نشد. افرادی که به مدت هفت روز یا کمتر درمان‌شده بودند، میزان بالاتری از شکست درمان یا زمان طولانی‌تری را برای تشدید بعدی خود نداشتند. تعداد افرادی که از درمان اجتناب کردند، از 51 نفر کمتر تا 34 نفر بیشتر در هر 1000 نفر درمان شده متغیر بود (متوسط 22 نفر کمتر از هر 1000 نفر). زمان بستری در بیمارستان و عملکرد ریه (آزمایش تنفسی) در پایان درمان تفاوتی نداشت. به هیچ تفاوتی در عوارض جانبی یا مرگ بین درمان‌ها اشاره نشده بود. اطلاعات مربوط به کیفیت زندگی، که پیامد مهمی برای افراد مبتلا به COPD است، محدود است، زیرا فقط یک مطالعه آن را اندازه‌گیری کرده بود.
هشت مطالعه گنجانده‌شده در این مرور به‌طور کلی به خوبی طراحی شده بودند و کیفیت شواهد به دلیل ضعف در نتایج، متوسط ارزیابی شد. انجام تحقیقات بیشتر، مخصوصا شامل افراد مبتلا به COPD با شدت کمتر، مورد نیاز است.
بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) که شامل آمفیزم و برونشیت مزمن است، یک بیماری ریوی طولانی‌مدت است که اغلب با سیگار کشیدن همراه است. بیماران مبتلا به COPD ممکن است دچار دوره‌های شعله‌وری (تشدید) بیماری شوند که اغلب با عفونت ایجاد شده و علائمی مانند تنگی‌نفس، سرفه و خلط که به‌طور قابل توجهی بدتر می‌شود و درمان اضافی یا بستری را در بیمارستان را الزامی می‌سازد، روبه‌رو می‌شوند.
کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (یعنی غیر استنشاقی)، مانند پردنیزولون، پردنیزون و کورتیزون، به‌طور گسترده در درمان بیماران مبتلا به این شعله‌وری‌ها (تشدیدها) مورد استفاده قرار می‌گیرند. ما می‌خواستیم بررسی کنیم که آیا یک دوره کوتاه‌تر (هفت روز یا کمتر) از این درمان به اندازه طول دوره معمول (طولانی‌تر از هفت روز) مناسب است و موجب بروز عوارض جانبی کمتری می‌شود.
ما چگونه به سوال پاسخ دادیم
ما به دنبال تمام مطالعات انجام‌شده‌ای جست‌وجو کردیم که درمان کورتیکواسترویید خوراکی یا تزریقی را برای مدت هفت روز یا کمتر در مقایسه با درمان برای مدت بیش از هفت روز در افراد مبتلا به تشدید حاد COPD مقایسه کرده بودند.
ما چه چیزی یافتیم؟
ما هشت مطالعه را که شامل 582 بیمار مبتلا به COPD بود یافتیم که در معرض یک شعله‌وری بوده و نیاز به درمان اضافی در بیمارستان داشتند. این مطالعات، درمان خوراکی یا تزریقی کورتیکواسترویید را برای مدت 7 روز یا کمتر با درمان به مدت بیش از 7 روز مقایسه کرده بودند. اکثر افراد در این مطالعات در اواخر دهه شصت عمر خود بودند و علائم شدید یا بسیار شدید COPD داشتند، و مردان بیشتر از زنان شرکت کرده بودند. آخرین جست‌وجو برای گنجاندن مطالعات در این مرور در مارچ 2017 انجام شد.
تفاوتی بین دوره‌های کوتاه‌تر و طولانی‌مدت‌تر درمان مشاهده نشد. افرادی که به مدت هفت روز یا کمتر درمان‌شده بودند، میزان بالاتری از شکست درمان یا زمان طولانی‌تری را برای تشدید بعدی خود نداشتند. تعداد افرادی که از درمان اجتناب کردند، از 51 نفر کمتر تا 34 نفر بیشتر در هر 1000 نفر درمان شده متغیر بود (متوسط 22 نفر کمتر از هر 1000 نفر). زمان بستری در بیمارستان و عملکرد ریه (آزمایش تنفسی) در پایان درمان تفاوتی نداشت. به هیچ تفاوتی در عوارض جانبی یا مرگ بین درمان‌ها اشاره نشده بود. اطلاعات مربوط به کیفیت زندگی، که پیامد مهمی برای افراد مبتلا به COPD است، محدود است، زیرا فقط یک مطالعه آن را اندازه‌گیری کرده بود.
هشت مطالعه گنجانده‌شده در این مرور به‌طور کلی به خوبی طراحی شده بودند و کیفیت شواهد به دلیل ضعف در نتایج، متوسط ارزیابی شد. انجام تحقیقات بیشتر، مخصوصا شامل افراد مبتلا به COPD با شدت کمتر، مورد نیاز است.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Airways Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/12/11 | انتشار: 1396/12/28
