استفاده از تیم‌های تخصصی باز کننده عروق برای قرار دادن دستگاه باز کننده عروق و پیشگیری از شکست آن

سوال مطالعه مروری

ما شواهد را با توجه به اثربخشی تیم‌های تخصصی باز کننده عروق (vascular access specialist teams; VAST) در مقایسه با مدل‌های عمومی از نظر موفقیت در قرار دادن دستگاه باز کننده عروق، شکست دستگاه و هزینه‐اثربخشی آن مرور کردیم.

هیچ مطالعه واجد شرایطی برای مرور خود پیدا نکردیم.

پیشینه

ما VAST را به عنوان گروهی از کارکنان مراقبت سلامت که دانش و مهارت پیشرفته‌ای در ارزیابی، قرار دادن، مراقبت و مدیریت دستگاه باز کننده عروق دارند، توصیف کردیم، از جمله تیم‌های اینفیوژن/تزریق داخل وریدی، داروهای تزریقی داخل وریدی مثل متخصصان باز کردن عروق افراد (پرستار، دکتر، درمانگر (therapist)، تکنسین، و دستیار پزشک).

هدف ما ارزیابی این بود که رویکرد VAST برتر از رویکرد عمومی است یا خیر.

مدل یا رویکرد عمومی را به عنوان گروه بزرگ‌تری از پرستاران، پرشکان، یا سایر متخصصان مراقبت سلامت مشخص در تسهیلات مراقبت سلامت (healthcare facility) تعریف کردیم که مهارت و دانش پیشرفته کمتری در قرار دادن و مدیریت دستگاه باز کننده عروق داشتند.

دستگاه باز کننده عروق (vascular access device; VAD) را به عنوان یک کاتتر (لوله باریک) تعریف کردیم که در وریدها یا پورت‌هایی (ports) که می‌تواند زیر پوست قرار گیرد، گذاشته شده و به مایعات و داروها اجازه می‌دهد وارد وریدها شوند. کاتترها داخل شریان‌هایی گذاشته می‌شوند که بتوانند برای نظارت بر درمان استفاده شوند. شایع‌ترین VAD، کاتتر داخل وریدی محیطی (peripheral intravenous catheter; PIVC) است، که ممکن است در چندین روز پیش از برداشته شدن، در محل باقی بماند. VADها یا کاتترهای کاشته شده در وریدهای مرکزی معمولا می‌تواند چندین هفته، ماه، و در بعضی موارد، به ویژه با پورت، سال‌ها باقی بماند. دستگاه‌های باز کننده عروق برای دادن مایعات (درمان اینفیوژن) و داروهای داخل وریدی (تزریق به داخل یک ورید، نمونه‌برداری از خون، و پایش ویژه استفاده می‌شوند، و اغلب برای ارائه مراقبت و درمان مهم هستند. VADها و درمان اینفیوژن تقریبا در تمام تخصص‌های مراقبت‌های ویژه، جراحی، و پزشکی استفاده می‌شود که در بیمارستان، مراقبت طولانی‌مدت و مراقبت در منزل اتفاق می‌افتند.

خطرات بسیاری در ارتباط با قرار دادن VAD و ادامه درمان با آن وجود دارد که می‌تواند منجر به شکست دستگاه شود (که دیگر برای ادامه مراقبت مناسب نباشد). یکی از عوارض مهم بعد از گذاشتن VAD، شامل ترومبوز وریدی (venous thrombosis) مربوط به کاتتر (تشکیل لخته خونی) است. افراد مبتلا به سرطان یا کسانی که بیماری وخیم دارند و ممکن است به مداخلات پزشکی اضافی برای درمان ترومبوز نیاز پیدا کنند، به طور ویژه در معرض خطر این عارضه هستند. یکی از خطر‌ات مربوط به اینفیوژن، التهاب ورید است (فلبیت یا ترومبوفلبیت) (phlebitis or thrombophlebitis) که به علت PIVC به وجود می‌آید، وقتی است که ورید لوله گذاری شده (cannulated) دردناک می‌شود و علائم بالقوه دیگری مثل قرمز شدن محل تزریق ظاهر می‌شود. خطرات تزریق مثل عفونت‌های خونی مرتبط با کاتتر، به تمام VADها مربوط می‌شود؛ پیشگیری از وقوع چنین وقایعی، اولویت مراقبت سلامت است. عفونت‌های خونی مرتبط با کاتتر با اقامت طولانی‌مدت در بیمارستان، بیماری‌ جدی، مرگ‌ومیر و افزایش هزینه‌های خدمات سلامت همراه هستند.

ویژگی‌های مطالعه

در طیف گسترده‌ای از بانک‌های اطلاعاتی پزشکی تا 7 فوریه 2018 جست‌وجو کردیم. 2398 مطالعه محتمل پیدا کردیم، که جزئیات 30 مطالعه بررسی شد. یک مطالعه مناسب پیدا کردیم، در حالی که هنوز پیش‌نویس این مطالعه کامل نشده و برای چاپ پذیرفته نشده بود، بنابراین نتوانستیم داده‌های آن را تجزیه‌وتحلیل کنیم. ما این مطالعه را به عنوان یک مطالعه در انتظار طبقه‌بندی قرار دادیم، تا وقتی که نتایج آن منتشر شد، مجددا آن را بررسی کرده و در مورد واجد شرایط بودن آن برای ورود به این مرور، تصمیم بگیریم. یک کارآزمایی ثبت شده کشف کردیم که در حال بررسی سوال مرور ما است، اما هنوز در حال انجام بوده و کامل یا منتشر نشده است.

نتایج کلیدی

ما موفق نشدیم هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) منتشر شده‌ای را برای حمایت یا رد این ادعا پیدا کنیم که تیم‌های تخصصی باز کردن عروق نسبت به مدل عمومی برای قرار دادن دستگاه باز کننده عروق و پیشگیری از شکست آن، برتری دارند. با این وجود، این نتیجه‌گیری ممکن است بعد از انتشار یک مطالعه در انتظار طبقه‌بندی و یک مطالعه در حال انجام، تغییر کند. برای ارزیابی اثربخشی رویکرد VAST برای قرار دادن VAD و پیشگیری از شکست آن، نیاز به کارآزمایی‌های با کیفیت خوب است. یک RCT، مطالعه‌ای (یا کارآزمایی) است که با هدف کاهش سوگیری، یک درمان جدید را تست می‌کند. افرادی که در کارآزمایی شرکت می‌کنند، به صورت تصادفی هم در گروهی که درمان تحت بررسی را دریافت می‌کنند یا در گروهی که به عنوان گروه کنترل، درمان استاندارد (یا درمان دارونما (placebo)) را دریافت می‌کنند، قرار داده می‌شوند.

کیفیت شواهد

کیفیت شواهد را تجزیه‌وتحلیل نکردیم چون هیچ مطالعه مناسبی را برای وارد کردن به مرور خود، پیدا نکردیم.