لطفا ضمیمه 4 (Appendix 4) را برای واژه‌نامه اصطلاحات ببینید.
به‌طور کلی پیامد بیماران مبتلا به سرطان مری خوب نیست. اگرچه درمان چندمنظوره برای این بیماری استاندارد است، شواهد متناقضی در مورد افزودن ازوفاژکتومی به کمورادیوتراپی وجود دارد.

مقایسه اثربخشی و ایمنی کمورادیوتراپی علاوه بر جراحی در مقایسه با کمورادیوتراپی به‌تنهایی در افراد مبتلا به کارسینوم مری غیر متاستاتیک.

ما برای دستیابی به مطالعات مربوطه یک جست‌وجوی کامپیوتری را تا فوریه 2017 در پایگاه‌های CENTRAL ،MEDLINE و Embase با استفاده از سرفصل‌ها و کلمات کلیدی MeSH انجام دادیم. همچنین در پنج پایگاه داده آنلاین مربوط به کارآزمایی‌های بالینی و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها جست‌وجو کرده و فهرست منابع مقالات بازبینی شده را بررسی کردیم.

همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) را وارد مطالعه کردیم که به مقایسه کمورادیوتراپی همراه با ازوفاژکتومی با کمورادیوتراپی تنها در درمان کارسینوم موضعی مری پرداخته بود. ما RCTهایی را که شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی تنها را با ازوفاژکتومی مقایسه کرده بودند؛ از مطالعه کنار گذاشتیم.

دو نویسنده به‌طور مستقل از هم با استفاده از پروسه‌های روش‌شناسی استاندارد شده کاکرین به انتخاب مطالعات، استخراج داده‌ها، ارزیابی خطر وجود سوگیری (bias) و کیفیت شواهد پرداختند. پیامد اولیه مدت زمان کلی بقا (OS) بود که با استفاده از نسبت خطر (HR) برآورد شد. پیامدهای ثانویه که برآورد آن‌ها با استفاده از خطر نسبی (RR) صورت گرفت، عبارت هستند از: بقای عاری از پیشرفت (PFS) موضعی و دوردست، کیفیت زندگی (QoL)، مرگ‌ومیر و موربیدیتی ناشی از درمان، و استفاده از روش‌های نجات (salvage procedures) برای درمان دیسفاژی. داده‌ها با استفاده از یک مدل اثرات تصادفی در نرم‌افزار Rev Manager 3.5 مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند.

از 2667 مرجع، ما دو مطالعه تصادفی، در شش گزارش شناسایی کردیم، که شامل 431 شرکت‌کننده بود. کلیه شرکت‌کنندگان از نظر بالینی حداقل در مرحله T3 و/یا درگیری غده لنفاوی کارسینوم مری توراسیک قرار داشتند، که بافت‌شناسی 93٪ آن‌ها سلول سنگفرشی بود. خطر سوگیری روش ‌شناختی در مطالعات از کم تا متوسط متغیر بود.
شواهد با کیفیت بالا نشان داد که اضافه کردن ازوفاژکتومی روی بقای کلی تاثیر ناچیزی داشته یا بدون تاثیر است (HR: 0.99؛ 95٪ فاصله اطمینان (CI): 0.79 تا 1.24؛ P = 0.92؛ I² = 0%؛ دو کارآزمایی). هیچ مطالعه‌ای در مورد PFS گزارشی ارائه نکرده بود، بنابراین عدم وقوع عود موضعی (loco-regional) به‌عنوان یک پروکسی استفاده شد. شواهدی با کیفیت متوسط حاکی از آن بودند که اضافه کردن ازوفاژکتومی به احتمال زیاد منجر به عدم عود موضعی خواهد شد (HR: 0.55؛ 95٪ فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 0.76؛ P = 0.0004؛ I² = 0%؛ دو کارآزمایی)، اما شواهدی با کیفیت پائین نشان می‌داد که این عمل ممکن است خطر مرگ‌ومیر ناشی از درمان را افزایش دهد (RR: 5.11؛ 95٪ فاصله اطمینان (CI): .174 تا 15.02؛ P = 0.003؛ I² = 2%؛ دو کارآزمایی).
در رابطه با دیگر پیامدهای تعیین شده (کیفیت زندگی، مشکلات ناشی از درمان و استفاده از روش‌های نجات برای دیسفاژی) فقط در یک مطالعه گزارشی ارائه شده بود، که در آن شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان می‌داد استفاده از ازوفاژکتومی با کاهش کیفیت زندگی کوتاه‌مدت همراه است (MD: 0.93؛ 95٪ فاصله اطمینان (CI): 0.24 تا 1.62)، و نیز شواهد کم‌کیفیتی نشان داد که استفاده از این عمل، میزان استفاده از روش‌های نجات را برای دیسفاژی کاهش می‌دهد (HR: 0.52؛ 95٪ فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 0.75). هیچ‌یک از مطالعات به مقایسه میزان مرگ‌ومیر ناشی از درمان بین گروه‌های درمانی نپرداخته بودند.

بر اساس شواهد موجود، افزودن ازوفاژکتومی به کمورادیوتراپی در کارسینوم سلول سنگفرشی مری با پیشرفت موضعی، تفاوت چندانی در میزان بقاء کلی ایجاد نمی‌کند، و ممکن است با موارد بالایی از مرگ‌ومیر ناشی از درمان همراه باشد. شاید اضافه شدن ازوفاژکتومی به درمان بتواند عود موضعی را به تاخیر بیندازد، اما این مسئله در مطالعات انتخابی به‌خوبی تعریف نشده بود. مشخص نیست که آیا این نتایج را می‌توان برای درمان آدنوکارسینوم‌ها، تومورهایی که دیستال مری و محل اتصال مری را به معده درگیر می‌کنند، یا برای افرادی که پاسخ کمتری نسبت به کمورادیوتراپی دارند، اعمال کرد یا خیر.