پیامد پس از خونریزی داخل مغزی خودبه‌خودی (غیر‐تروماتیک) (intracerebral haemorrhage; ICH) تحت تاثیر حجم هماتوم (haematoma) قرار می‌گیرد؛ تا یک سوم ICH‌ها درون 24 ساعت پس از شروع افزایش می‌یابند. درمان اولیه هموستاتیک (haemostatic therapy) ممکن است پیامد را با محدود کردن رشد هماتوم بهبود بخشد. این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که برای اولین بار در سال 2006 منتشر، و آخرین بار در سال 2009 به‌روز شد.

بررسی 1) اثربخشی و ایمنی کلاس‌های شخصی درمان‌های هموستاتیک، در مقایسه با دارونما (placebo) یا کنترل باز، در بزرگسالان مبتلا به خونریزی داخل مغزی حاد خودبه‌خودی، و 2) تاثیرات هر طبقه از درمان هموستاتیک با توجه به نوع داروی آنتی ترومبوتیک مصرف شده بلافاصله پیش از شروع ICH (یعنی آنتی‌کوآگولانت (anticoagulant)، آنتی‌پلاکت (antiplatelet)، یا هیچ کدام).

ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین، CENTRAL؛ شماره 11، 2017، MEDLINE Ovid، و Embase Ovid را در 27 نوامبر 2017 جست‌وجو کردیم. در تلاش برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) منتشر شده، در حال انجام و منتشر نشده بیشتر، کتاب‌شناختی‌های مقالات مرتبط را غربالگری و پایگاه ثبت بین‌المللی RCT‌ها را در نوامبر 2017 جست‌وجو کردیم.

ما به دنبال کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) مربوط به مداخله هموستاتیک (یعنی درمان‌های پرو‐کوآگولانت مانند فاکتورهای کوآگولاسیون، داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک، یا ترانسفیوژن پلاکت) برای ICH خودبه‌خودی حاد، در مقایسه با دارونما، کنترل باز، یا یک مقایسه کننده فعال، که معیارهای پیامد بالینی مرتبط را گزارش کردند، بودیم.

دو نویسنده به‌طور مستقل داده‌ها را استخراج کردند، خطر سوگیری (bias) را مورد ارزیابی قرار داده و در صورت عدم ارائه در گزارش منتشر شده توسط یک RCT، با نویسندگان RCT‌های واجد شرایط برای داده‌های خاص به صورت مکاتبه‌ای تماس گرفتند.

ما 12 RCT را شامل 1732 شرکت‌کننده وارد کردیم. هفت RCT درباره فاکتورهای لخته شدن خون در برابر دارونما یا کنترل باز شامل 1480 شرکت‌کننده، سه RCT درباره داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک در برابر دارونما یا کنترل باز، شامل 57 شرکت‌کننده، یک RCT درباره ترانسفیوژن پلاکتی در برابر کنترل باز، شامل 190 شرکت‌کننده، و یک RCT درباره فاکتورهای لخته شدن خون در برابر پلاسمای تازه منجمد شده شامل پنج شرکت‌کننده وجود داشت. ما قادر به انتخاب دو RCT واجد شرایط نبودیم؛ زیرا آنها داده‌های جمع‌آوری شده مربوط به بزرگسالان مبتلا به ICH و سایر انواع خونریزی داخل جمجمه را ارائه کردند. ما 10 RCT در حال انجام را شناسایی کردیم. از نظر هفت معیار در 12 RCT وارد شده، خطر سوگیری در 37 RCT؛ (44%) نامشخص، در 16 RCT؛ (19%) بالا و در 31 RCT؛ (37%) پائین بود. فقط یک RCT در همه معیارها در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشت.

در یک RCT ترانسفیوژن پلاکت در برابر کنترل باز برای ICH خودبه‌خودی حاد مرتبط با استفاده از داروهای آنتی‌پلاکت، افزایش معنی‌داری در مرگ‌ومیر یا وابستگی (نمره اصلاح شده مقیاس رانکین (Rankin Scale) بین 4 تا 6) در 90 روز (70/97 در برابر 52/93؛ خطر نسبی (RR): 1.29؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.61؛ یک کارآزمایی؛ 190 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) وجود داشت. تمام یافته‌ها برای فاکتورهای لخته شدن خون در برابر دارونما یا کنترل باز برای ICH حاد خودبه‌خودی با یا بدون جراحی (شواهد با کیفیت متوسط)، برای داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک در برابر دارونما (شواهد با کیفیت متوسط) یا کنترل باز برای ICH خودبه‌خودی (شواهد با کیفیت متوسط)، و برای فاکتورهای لخته شدن در برابر پلاسمای تازه منجمد شده برای ICH خودبه‌خودی حاد مرتبط با استفاده از داروهای آنتی‌کوآگولانت (بدون شواهد) معنی‌دار نبود.

بر اساس شواهد با کیفیت متوسط از یک کارآزمایی، ترانسفیوژن پلاکت در مقایسه با مراقبت استاندارد برای بزرگسالان مبتلا به ICH مرتبط با آنتی‌پلاکت خطرناک به نظر می‌رسد.

ما نتوانستیم به طور دقیق در مورد اثربخشی و ایمنی فاکتورهای لخته شدن خون برای ICH خودبه‌خودی حاد با یا بدون جراحی، داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک برای ICH خودبه‌خودی حاد، و فاکتورهای لخته شدن در برابر پلاسمای تازه منجمد شده برای ICH خودبه‌خودی حاد مرتبط با استفاده از داروهای آنتی‌کوآگولانت نتیجه‌گیری کنیم.

انجام RCT‌های بیشتری لازم است، و ما منتظر نتایج مطلوب 10 RCT در حال انجام هستیم.