علیرغم پیدایش درمان‌های ضد استفراغ جدید، تهوع و استفراغ هنوز هم در کودکانی که تحت درمان سرطان هستند یک مشکل محسوب می‌شود. بهینه‌سازی رژیم‌های ضداستفراغ می‌تواند با کاهش تهوع، استفراغ و مشکلات بالینی همراه، کیفیت زندگی را بهبود ببخشد. این مطالعه یک به‌روزرسانی از نسخه اولیه مطالعه مروری نظام‌مند است.

ارزیابی کارایی و عوارض جانبی مداخلات دارویی در کنترل تهوع و استفراغ به صورت پیشگیرانه، حاد و تاخیری در کودکان و جوانان (زیر 18 سال) که در انتظار دریافت یا درحال دریافت شیمی‌درمانی هستند.

پایگاههای اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت‌شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ LILACS؛ PsycINFO؛ خلاصه مقالات کنفرانس‌های انجمن اونکولوژی بالینی آمریکا (American Society of Clinical Oncology)؛ انجمن بین‌المللی اونکولوژی کودکان (International Society of Paediatric Oncology)؛ انجمن چندملیتی مراقبت حمایتی در سرطان (Multinational Association of Supportive Care in Cancer)؛ فهرست خلاصه مقالات علمی و تکنولوژی آی اس آی (ISI Science and Technology Proceedings Index) از آغاز تا 16 دسامبر 2014 و مرکز ثبت کارآزمایی‌ها از ابتدایی‌ترین اسناد تا دسامبر 2014. به منظور دستیابی به داده‌ها برای مطالعات آینده، فهرست مطالعات مروری نظام‌مند و کارآزمایی‌های مرتبط را بررسی کردیم. فهرست منابع مطالعات انتخاب‌شده را نیز ارزیابی کردیم.

دو نویسنده مطالعه مروری به صورت مستقل از هم چکیده‌ها را بررسی کردند تا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌ و کنترل شده (RCTs؛ Randomised Controlled Trials) ای را شناسایی کنند که داروهای ضداستفراغ، کانابینوئید یا بنزودیازپین را با دارونما یا هرگونه مداخله فعال جایگزین را در کودکان و جوانان (زیر 18 سال) مبتلا به سرطان که تحت شیمی‌درمانی هستند، مقایسه کرده بودند.

دو نویسنده مطالعه مروری به طور جداگانه پیشامدها و کیفیت اطلاعات هر RCT را بررسی کردند. در صورت لزوم، متاآنالیز (meta-analysis) انجام دادیم.

34 مطالعه را انتخاب کردیم که طیف مختلفی را از ضداستفراغ‌ها در دوزها و مقیاس‌های متفاوت بررسی و پیشامدهای مختلف را گزارش کرده بودند. کیفیت و کمیت مطالعات انتخاب‌شده منجر به این شد که کاوش پیرامون ناهمگونی، به رویکرد شرح ماوقع محدود شود.
اکثریت داده‌های کمی مربوط به کنترل کامل استفراغ حاد بودند (27 مطالعه). عوارض جانبی در 29 مطالعه و تهوع در 16 مطالعه گزارش شده بود.
دو مطالعه به بررسی اضافه کردن دگزامتازون به آنتاگونیست‌های 5-HT3 جهت کنترل کامل استفراغ پرداخته بودند (خطر نسبی (RR) ترکیب‌شده: 2.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.35 تا 3.04). سه مطالعه تاثیر 20mg/kg گرانیسترون (granisetron) با 40mg/kg را در کنترل کامل استفراغ مقایسه کرده بودند (RR ترکیب‌شده: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 1.07). سه مطالعه به مقایسه گرانیسترون و اوندانسترون (ondansetron) در کنترل کامل تهوع حاد (RR ترکیب‌شده: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.94 تا 1.17؛ 2 مطالعه)، استفراغ حاد (RR ترکیب‌شده: 2.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.04 تا 2.51؛ 3 مطالعه)، تهوع تاخیری (RR ترکیب‌شده: 1.13؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.38؛ 2 مطالعه) و استفراغ تاخیری (RR ترکیب‌شده: 1.13؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.29؛ 2 مطالعه) پرداخته بودند. امکان انجام هیچ تجزیه و تحلیل ترکیب‌شده دیگری وجود نداشت.
تفسیر داده‌ها نشان می‌دهد که آنتاگونیست‌های 5-HT3 موثرتر از داروهای ضداستفراغ قدیمی‌تر هستند، به ویژه زمانی که این داروها با یک استروئید ترکیب شوند. کانابینوئیدها احتمالا موثر هستند اما عوارض جانبی متعددی را ایجاد می‌کنند.

در مورد موثرترین داروی ضداستفراغ برای پیشگیری از تهوع و استفراغ ناشی از شیمی‌درمانی در کودکان، دانش و اطلاعات ما کامل نیست. لازم است در مطالعات بعدی با کودکان، جوانان و خانواده‌هایی که شیمی‌درمانی را تجربه کرده‌اند، یک مشاوره انجام شود و لازم است از مقیاس‌های معتبر و متناسب با سن استفاده کنند. این مطالعه مروری نشان داد در بیمارانی که شیمی‌درمانی تهوع‌آور دریافت می‌کنند، آنتاگونیست‌های 5-HT3 موثرتر بوده و احتمالا گرانیسترون یا پالونوسترون (palonosetron) بهتر از اوندانسترون هستند. اضافه کردن دگزامتازون به کنترل استفراغ کمک می‌کند، هرچند نمایه سود و زیان استروئید کمکی همچنان نامشخص باقی مانده است.