جلد 2017 -                   جلد 2017 - صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 10.1002/14651858.CD011913.pub2

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jen Sothornwit, Yuthapong Werawatakul, Srinaree Kaewrudee, Pisake Lumbiganon, Malinee Laopaiboon. Immediate versus delayed postpartum insertion of contraceptive implant for contraception. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1219-fa.html
کار گذاشتن فوری در برابر تاخیری ایمپلنت‌های ضد‐بارداری پس از زایمان جهت پیشگیری از بارداری
Jen Sothornwit* , Yuthapong Werawatakul , Srinaree Kaewrudee , Pisake Lumbiganon , Malinee Laopaiboon
پیشینه
فاصله‌گذاری مناسب بین بارداری‌ها اثر مثبتی بر سلامت مادر و نوزاد می‌گذارد. ایمپلنت پیشگیری از بارداری پروژستین (progestin)، که یک روش طولانی‐اثر و قابل برگشت برای این هدف است، به‌ عنوان یک روش با نرخ شکست پائین به خوبی ثابت شده و با عقیم‌سازی به روش بستن لوله‌ها قابل مقایسه است. ارائه روش‌های استاندارد پیشگیری از بارداری در نخستین ویزیت پس از زایمان ممکن است برخی از خانم‌ها را در معرض بارداری ناخواسته قرار دهد، که یا به دلیل عدم مراجعه برای پیگیری رخ می‌دهد، یا داشتن مقاربت جنسی پیش از دریافت روش‌های پیشگیری از بارداری. بنابراین، تجویز زودهنگام روش پیشگیری از بارداری پیش از ترخیص از بیمارستان که اثربخشی بالایی هم داشته باشد، ممکن است شیوع پیشگیری از بارداری را بهبود بخشد و از بارداری ناخواسته پیشگیری کند.
اهداف
مقایسه نرخ شروع، اثربخشی، و عوارض جانبی ناشی از کار گذاشتن فوری در برابر تاخیری ایمپلنت پیشگیری از بارداری پس از زایمان.
روش های جستجو
مطالعات واجد شرایط را تا 28 اکتبر 2016 در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ Embase؛ و POPLINE جست‌وجو کردیم. مقالات مروری را بررسی کرده و با محققان تماس گرفتیم. همچنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام، فهرست استنادی مطالعات وارد شده، رفرانس‌های کلیدی، منابع علمی منتشر نشده، و مرورهای سیستماتیک قبلی را که به‌طور بالقوه‌ای مرتبط بودند، مدنظر قرار دادیم.
معیارهای انتخاب
ما، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را انتخاب کردیم که جایگذاری فوری ایمپلنت پیشگیری از بارداری را در مقابل تاخیری آن پس از زایمان مقایسه کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور (JS ؛YW) به‌طور مستقل از هم به غربالگری عناوین و خلاصه‌مقالات نتایج جست‌وجو پرداختند، و متن کامل مقالات مطالعات بالقوه مرتبط را برای ورود ارزیابی کردند. آن‌ها داده‌های مطالعات وارد شده را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، نتایج را مقایسه، و اختلاف‌‌نظرها را با حضور یک نویسنده سوم (PL یا SK) برطرف کردند. در جایی که امکان‌پذیر بود، برای به دست آوردن داده‌های بیشتر با محققان تماس گرفتیم. خطر نسبی (RR) منتل‐هنزل (Mantel‐Haenszel) را با 95% فاصله اطمینان (CI) برای داده‌های دو‐حالتی و تفاوت میانگین (MD) را با 95% CI برای متغیرهای پیوسته محاسبه کردیم.
نتایج اصلی

سه مطالعه را با حضور 410 شرکت‌کننده یافتیم که معیارهای ورود را به مرور داشتند. هیچ کارآزمایی‌های در حال انجامی را نیافتیم. دو مورد از مطالعات خطر پائین سوگیری انتخاب، ریزش نمونه (attrition)، و گزارش‌دهی داشتند، اما در معرض خطر بالای سوگیری عملکرد و سوگیری تشخیص، به علت عدم توانایی در کورسازی شرکت‌کنندگان در مداخله بودند. یک مطالعه در معرض خطر بالایی از نظر سوگیری ریزش نمونه بود. کیفیت کلی شواهد برای هر مقایسه از بسیار پائین تا متوسط بود؛ محدودیت‌های اصلی عبارت بودند از خطر سوگیری و عدم‐دقت.

نرخ شروع ایمپلنت‌های پیشگیری از بارداری در نخستین مراجعه پس از زایمان به‌طور قابل‌ توجهی در گروه جایگذاری فوری بیشتر از گروه جایگذاری با تاخیر بود (RR: 1.41؛ 95% CI؛ 1.28 تا 1.55؛ 410 شرکت‌کننده؛ سه مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط).

به نظر می‌رسید تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین دو گروه از نظر نرخ ادامه یافتن استفاده از ایمپلنت پیشگیری از بارداری در شش ماه (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.11؛ 125 شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین ) یا در 12 ماه (RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.34؛ 64 شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهدی با کیفیت بسیار پائین) پس از جایگذاری آن وجود داشت.

در زنانی که ایمپلنت پیشگیری از بارداری را بلافاصله پس از زایمان دریافت کردند، نسبت به افرادی که ایمپلنت را با تاخیر استفاده کردند، میانگین بیشتری را از تعداد روزهای خونریزی واژینال غیر‐نرمال در شش هفته نخست پس از زایمان (MD؛ 5.80 روز؛ 95% CI؛ 3.79 تا 7.81؛ یک مطالعه، 215 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین ) و نرخ بالاتری را از عوارض جانبی دیگر در شش هفته نخست پس از زایمان (RR: 2.06؛ 95% CI؛ 1.38 تا 3.06؛ یک مطالعه؛ 215 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین ) نشان دادند. تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین گروه‌ها از نظر شدت و نامنظم بودن خونریزی واژینال یا کرامپ‌های شدید مرتبط با آن در پیگیری 12 ماه وجود داشت (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.44؛ 64 شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

مشخص نیست که تفاوتی بین گروه‌ها از نظر نمره رضایت‌مندی شرکت‌کنندگان در یک مقیاس 0 تا 10 (MD؛ 0.40‐ روز؛ 95% CI؛ 1.26‐ تا 0.46؛ شواهد با کیفیت پائین)، یا در نرخ بارداری ناخواسته (RR: 1.82؛ 95% CI؛ 0.38 تا 8.71؛ 1 RCT؛ 64 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) در مدت 12 ماه، یا در نرخ شیردهی در شش ماه (RR: 2.01؛ 95% CI؛ 0.72 تا 5.63؛ 64 زن؛ 1 RCT؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود دارد یا خیر، زیرا تفاوت معناداری بین گروه‌ها به دست نیامد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهدی که از این مرور به‌دست آمد، نشان داد نرخ آغاز استفاده از ایمپلنت ضد‐بارداری در نخستین ویزیت پس از زایمان با کارگذاری فوری بیشتر از کارگذاری با تاخیر ایمپلنت است. تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین گروه‌ها از نظر نرخ ادامه‌دار بودن استفاده از ایمپلنت ضد‐بارداری در 6 ماه وجود داشت. مشخص نیست که از نظر ادامه مصرف ضد‐بارداری در 12 ماه یا نرخ بارداری ناخواسته در 12 ماه تفاوتی بین گروه‌ها وجود داشت یا خیر.
خلاصه به زبان ساده

جایگذاری ایمپلنت ضد‐بارداری بلافاصله پس از زایمان

سوال مطالعه مروری

محققان کاکرین به مقایسه نرخ آغاز، اثربخشی، و عوارض جانبی جایگذاری ایمپلنت‌های ضد‐بارداری بلافاصله پس از زایمان با جایگذاری تاخیری آن در نخستین ویزیت پس از زایمان پرداختند.

پیشینه

فاصله‌گذاری بین بارداری‌ها اثر مثبتی بر سلامت مادر باردار و نوزاد دارد. ایمپلنت ضد‐بارداری روشی بسیار موثر بر پایه پروژستین تنها برای پیشگیری از بارداری است. معمولا جایگذاری ایمپلنت در نخستین ویزیت پس از زایمان (معمولا در شش هفته) انجام می‌شود. با این حال، برخی از زنان اصلا مراجعه نمی‌کنند، یا پیش از این ویزیت رابطه جنسی برقرار می‌کنند. بنابراین جایگذاری یک ایمپلنت ضد‐بارداری پس از زایمان و پیش از مرخص شدن از بیمارستان قابل تامل است؛ این کار از لحاظ زمان و مکان راحت‌تر بوده، و ممکن است تعداد زنانی را که از این روش استفاده می‌کنند، افزایش دهد.

ویژگی‌های مطالعه

برای یافتن RCTهایی که تا 28 اکتبر 2016 منتشر شدند، جست‌وجو کردیم. ما بررسی کردیم که جایگذاری ایمپلنت ضد‐بارداری بلافاصله پس از به دنیا آمدن نوزاد بهتر است یا زمانی که مادر در نخستین مراجعه پس از زایمان برای ویزیت نزد پزشک می‌رود. سه مطالعه را با مجموع 410 زن وارد کردیم.

نتایج اصلی

میزان استفاده از ایمپلنت‌های ضد‐بارداری هنگامی که بلافاصله پس از تولد نوزاد جایگذاری می‌شوند، نسبت به وقتی که پس از چهار تا شش هفته گذاشته می‌شوند، افزایش می‌یابد. تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین گروه‌ها از نظر نرخ ادامه‌دار بودن استفاده از ایمپلنت ضد‐بارداری در 6 ماه وجود داشت. مشخص نیست که از نظر ادامه مصرف ضد‐بارداری در 12 ماه یا نرخ بارداری ناخواسته در 12 ماه تفاوتی بین گروه‌ها وجود داشت یا خیر.

اگرچه خونریزی واژینال و دیگر عوارض جانبی مثل تهوع، ریزش مو، پُر‐مویی (هیرسوتیسم)، سردرد، و آکنه در شش هفته اول پس از زایمان در گروهی که بلافاصله از این روش ضد‐بارداری استفاده کرده بودند، نسبت به گروهی که با تاخیر چهار تا شش هفته آن را دریافت کردند بیشتر بود، از این یافته‌ها نمی‌توان قطعا نتیجه‌گیری کرد، زیرا تمام شرکت‌کنندگان ماهیت مداخله‌ای را که دریافت کردند می‌دانستند (کورسازی نشده بودند) و گزارش‌های این عوارض جانبی به‌طور عینی ارزیابی نشدند. مشخص نبود که اختلافی بین گروه‌ها در 12 ماه از نظر خونریزی‌های سنگین و نامنظم واژینال یا کرامپ‌های شدید مرتبط با آن، نرخ بارداری ناخواسته، یا در معیارهای رضایت‌مندی شرکت‌کنندگان وجود داشت یا خیر. همچنین مشخص نشد که در نرخ شیردهی در 6 ماه تفاوت وجود داشت یا خیر. مطالعات وارد شده در آمریکا انجام شدند، و تعمیم این یافته‌ها به دیگر جمعیت‌ها یا شرایط باید با احتیاط انجام شود.

کیفیت شواهد

در کل، کیفیت شواهد متوسط تا بسیار پائین درجه‌بندی شد. مهم‌ترین محدودیت‌ها عبارت بودند از عدم‐دقت و وجود خطر سوگیری (مربوط به عدم کورسازی و ریزش نمونه). انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتر با کیفیت خوب و طراحی مناسب اطلاعات بیشتری را ارائه می‌دهند.


(1012 مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (59 دریافت)    

پذیرش: 1395/8/7 | انتشار: 1396/2/2