یک مطالعه از USA را وارد کردیم که معیارهای ورود به مرور را داشت. در این مطالعه 137 کودک از صفر تا شش ساله که مبتلا به کونژنکتیویت پلک بودند به طور تصادفی در چهار بازوی کارآزمایی (ترکیب لوتپردنول اتابونات (loteprednol etabonate)/توبرامایسین (tobramycin)، لوتپردنول اتابونات به تنهایی، توبرامایسین به تنهایی یا دارونما) به مدت 15 روز قرار داده شده و ارزیابی‌هایی در روزهای 1، 3، 7 و 15 انجام شده بود. تشخیص ما این بود که این مطالعه در معرض خطر بالایی از سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) و سوگیری ناشی از گزارش‌دهی انتخابی پیامد است. این مطالعه گزارش نکرده بود که چه تعدادی از کودکان بهبود نشانه‌ها را داشتند و هم‌چنین گزارشی در مورد موفقیت کامل یا نسبی درمان وجود نداشت که بر اساس اندازه‌گیری تغییرات در نشانه‌های بالینی باشد.

همه کودکان کاهش درجه کونژنکتیویت را نشان دادند اما شواهدی مبنی بر اینکه تفاوت‌های مهمی بین گروه‌ها وجود داشته، مشاهده نشد. حدت بینایی به طور کامل گزارش نشده بود، اما نویسندگان اظهار داشتند که هیچ تغییری در حدت بینایی هیچ یک از گروه‌های درمان وجود نداشت. این مطالعه، حوادث جانبی چشمی و غیر‐چشمی را گزارش کرده بودند اما برای تشخیص تفاوت‌های بین گروه‌ها توان آزمون کافی نداشت. حوادث جانبی چشمی عبارت بودند از: لوتپردنول/توبرامایسین در 1/34 نفر (درد چشم)، لوتپردنول در 4/35 نفر (درد چشم، التهاب ملتحمه، ترشح چشم، التهاب چشم)، توبرامایسین در 0/34 نفر؛ دارونما (حامل) در 0/34 نفر. قطعیت شواهد برای همه این پیامدها محدود بود و ما آن را در سطح بسیار پائین ارزیابی کردیم.

اطلاعاتی در مورد علائم بالینی (جدا از نمره درجه بیماری)، پیشرفت بیماری یا کیفیت زندگی وجود نداشت.