پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jian Zhang, Shengliang Shi, Yueling Zhang, Jiefeng Luo, Yousheng Xiao, Lian Meng et al . Alemtuzumab versus interferon beta 1a for relapsing-remitting multiple sclerosis. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1177-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1177-fa.html
Jian Zhang* 
, Shengliang Shi , Yueling Zhang , Jiefeng Luo , Yousheng Xiao , Lian Meng , Xiaobo Yang
, Shengliang Shi , Yueling Zhang , Jiefeng Luo , Yousheng Xiao , Lian Meng , Xiaobo Yang
پیشینه
آلمتوزوماب (alemtuzumab) یک آنتی‌بادی مونوکلونال انسانی‌شده است که باعث تغییرات در مخزن لنفوسیت‌های گردشی خون و ایجاد لنفوپنی طولانی‌مدت می‌شود، بنابراین مجموعه عملکرد ایمنی را که باعث بازسازی لنفوسیت‌های هوموستاتیک می‌شود، بازتعریف می‌کند. این درمان موثرتر از اینترفرون (IFN) 1a برای درمان مولتیپل اسکلروزیس عود کننده-بهبود یابنده (ERMS) است.
اهداف
مقایسه تاثیر، تحمل‌پذیری و ایمنی آلمتوزوماب با اینترفرون بتا 1a در درمان افراد مبتلا به RRMS، برای جلوگیری از فعالیت بیماری.
روش های جستجو
ما ثبت کارآزمایی‌های گروه مالتیپل اسکلروزیس و بیماری‌های نادر دستگاه سیستم عصبی مرکزی (1 فوریه 2017) را که در میان سایر منابع، شامل مستنداتی از CENTRAL ،MEDLINE ،EMBASE ،CINAHL ،LILACS ،PEDRO و پایگاه ثبت داده‌های Clinical Trials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت برای همه کارآزمایی‌های ثبت شده آینده‌نگر و در حال انجام بود، جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزمایی‌های دوسو کور، تصادفی و کنترل‌شده که به مقایسه آلمتوزوماب داخل وریدی (12 میلی‌گرم در روز یا 24 میلی‌گرم در روز برای پنج روز متوالی در ماه اول و برای سه روز متوالی در ماه‌های 12 و 24) در مقایسه با IFN بتا 1a زیرجلدی (22 میکروگرم یا 44 میکروگرم سه بار در هفته (ربیف Rebif) یا تزریق عضلانی 30 میکروگرم یک بار در هفته (آونکس Avonex) در افرادی از هر جنس و سن مبتلا به RRMS پرداخته بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد قبول کاکرین را مورد استفاده قرار دادیم.
نتایج اصلی
ما سه کارآزمایی را شامل 1694 شرکت کننده در این مرور گنجاندیم. تمام کارآزمایی‌ها، آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم در روز یا 24 میلی‌گرم در روز را با اینترفرون بتا 1a برای درمان RRMS مقایسه کرده بودند. در CAMMS223، شرکت‌کنندگان یا دوره درمانی تزریق زیرجلدی اینترفرون بتا 1a را سه بار در هفته با دوز 44 میکروگرم یا دوره‌های سالانه تزریق داخل وریدی آلمتوزوماب (در دوز 12 میلی‌گرم در روز یا 24 میلی‌گرم در روز) را به مدت 36 ماه دریافت کرده بودند. در CARE-MS I و CARE-MS II، شرکت‌کنندگان 44 میکروگرم اینترفرون بتا 1a زیرجلدی سه بار در هفته یا دوره‌های سالانه داخل وریدی آلمتوزوماب 12 میلی‌گرمی را در روز به مدت 24 ماه دریافت کردند. هر 3 مطالعه در معرض خطر سوگیری (bias) عملکردی و یک مطالعه در معرض خطر نامشخص سوگیری انتخاب قرار داشت.
در مقایسه با اینترفرون بتا 1a، آلمتوزوماب با دوز 12 میلی‌گرم در روز احتمالا خطر عود را کاهش می‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.60؛ %95 فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 0.70؛ شواهد با کیفیت متوسط) و ممکن است خطر بدتر شدن ناتوانی (RR: 0.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 تا 0.79؛ شواهد با کیفیت پائین) و خطر ایجاد ضایعات جدید T2 را در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 تا 0.93) را پس از پیگیری در ماه‌های 24 و 36 کاهش دهد. نمرات میانگین مقیاس وضعیت ناتوانی گسترش یافته (EDSS) ممکن است میان رژیم‌های درمانی مشابه باشد (میانگین تفاوت (MD): 0.35 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 - تا 0.03؛ شواهد با کیفیت پائین). در دوز 24 میلی‌گرم در روز، آلمتوزوماب ممکن است عود (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.23 تا 0.62، شواهد با کیفیت پائین)، بدتر شدن ناتوانی (RR: 0.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 0.84، شواهد با کیفیت پائین) را کاهش دهد. در مقایسه با اینترفرون بتا 1a در 3 سال، اثرات آلمتوزوماب بر نمرات EDSS نامشخص است، زیرا شواهد کیفیت بسیار پائینی دارند نمره (MD: - 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.17 - تا 0.49 - ).
هر سه کارآزمایی، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی را گزارش کردند. خطر دچار شدن به یک عارضه جانبی در گروه آلمتوزوماب با دوز 12 میلی‌گرم یا گروه‌های اینترفرون ممکن است مشابه باشند (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.08؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر عوارض جانبی جدی احتمالا بین درمان‌ها مشابه است (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 1.29؛ شواهد با کیفیت متوسط). خطر هر گونه عارضه جانبی ممکن است میان آلمتوزوماب با دوز 24 میلی‌گرم و اینترفرون مشابه باشد (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.08؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر عوارض جانبی جدی احتمالا بین درمان‌ها مشابه است (RR: 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.31، شواهد با کیفیت متوسط).
در مقایسه با اینترفرون بتا 1a، آلمتوزوماب با دوز 12 میلی‌گرم در روز احتمالا خطر عود را کاهش می‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.60؛ %95 فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 0.70؛ شواهد با کیفیت متوسط) و ممکن است خطر بدتر شدن ناتوانی (RR: 0.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 تا 0.79؛ شواهد با کیفیت پائین) و خطر ایجاد ضایعات جدید T2 را در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 تا 0.93) را پس از پیگیری در ماه‌های 24 و 36 کاهش دهد. نمرات میانگین مقیاس وضعیت ناتوانی گسترش یافته (EDSS) ممکن است میان رژیم‌های درمانی مشابه باشد (میانگین تفاوت (MD): 0.35 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 - تا 0.03؛ شواهد با کیفیت پائین). در دوز 24 میلی‌گرم در روز، آلمتوزوماب ممکن است عود (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.23 تا 0.62، شواهد با کیفیت پائین)، بدتر شدن ناتوانی (RR: 0.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 0.84، شواهد با کیفیت پائین) را کاهش دهد. در مقایسه با اینترفرون بتا 1a در 3 سال، اثرات آلمتوزوماب بر نمرات EDSS نامشخص است، زیرا شواهد کیفیت بسیار پائینی دارند نمره (MD: - 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.17 - تا 0.49 - ).
هر سه کارآزمایی، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی را گزارش کردند. خطر دچار شدن به یک عارضه جانبی در گروه آلمتوزوماب با دوز 12 میلی‌گرم یا گروه‌های اینترفرون ممکن است مشابه باشند (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.08؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر عوارض جانبی جدی احتمالا بین درمان‌ها مشابه است (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 1.29؛ شواهد با کیفیت متوسط). خطر هر گونه عارضه جانبی ممکن است میان آلمتوزوماب با دوز 24 میلی‌گرم و اینترفرون مشابه باشد (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.08؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر عوارض جانبی جدی احتمالا بین درمان‌ها مشابه است (RR: 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.31، شواهد با کیفیت متوسط).
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد با کیفیت پائین تا متوسطی در دسترس است که دوره‌های سالانه وریدی آلمتوزوماب در دوزهای 12 میلی‌گرم در روز یا 24 میلی‌گرم در روز باعث کاهش میزان شرکت‌کنندگان دچار عود، پیشرفت بیماری، تغییر در نمره EDSS و ایجاد ضایعات جدید T2 در MRI در مدت بیشتر از 24 تا 36 ماه در مقایسه با تزریق زیرپوستی IFN بتا-1a زیر پوستی 44 میکروگرم سه بار در هفته می‌شود.
به نظر می‌رسد آلمتوزوماب نسبتا خوب تحمل شده است. شایع‌ترین عوارض جانبی گزارش شده واکنش‌های مرتبط با تزریق، عفونت و حوادث اتوایمون بودند. استفاده از آلمتوزوماب مستلزم مانیتورینگ دقیق است تا اثرات بالقوه عوارض جانبی را بتوان سریع و به‌طور موثر درمان کرد.
به نظر می‌رسد آلمتوزوماب نسبتا خوب تحمل شده است. شایع‌ترین عوارض جانبی گزارش شده واکنش‌های مرتبط با تزریق، عفونت و حوادث اتوایمون بودند. استفاده از آلمتوزوماب مستلزم مانیتورینگ دقیق است تا اثرات بالقوه عوارض جانبی را بتوان سریع و به‌طور موثر درمان کرد.
خلاصه به زبان ساده
آلمتوزوماب، یک آنتی‌بادی منوکلونال انسانی، به عنوان درمان بالقوه جایگزین برای اینترفرون بتا 1a در افراد مبتلا به RRMS مطرح شده است.
پیشینه
مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری پیش‌رونده سیستم عصبی مرکزی است که در آن بدن شخص، خودش پوشش مسئول محافظت از اعصاب را تخریب می‌کند. این بیماری ممکن است به سمت بهبودی (وقتی علائم کاهش یابند یا متوقف شوند) و سپس عود (که علائم باز می‌گردند) برود. این حالت مولتیپل اسکلروز بهبود یابنده – عود کننده (RRMS) نامیده می‌شود. داروهایی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نامیده می‌شوند (مانند آلمتوزوماب) می‌تواند یک درمان ایمونوتراپی (درمانی برای تحریک سیستم ایمنی بدن) بالقوه جایگزین برای اینترفرون بتا (یکی از درمان‌های معمول) در افراد مبتلا به RRMS باشد. در این مرور، هدف ما مقایسه اثربخشی، عوارض جانبی و ایمنی آلمتوزوماب در مقایسه با اینترفرون بتا 1a در درمان افراد مبتلا به RRMS بود.
ویژگی‌های مطالعه
ما پایگاه‌های داده‌های پزشکی را جست‌وجو کردیم و سه مطالعه را با 1694 شرکت‌کننده (CAMMS223، CARE-MS I و CARE-MS II) یافتیم. CAMMS223 افراد مبتلا به RRMS مراحل اولیه را که پیشتر درمان نشده بودند، بررسی کرده بود. شرکت‌کنندگان در هر دوره تزریق اینترفرون بتا 1a (در دوز 44 میکروگرم) سه بار در هفته یا تزریق داخل وریدی (به صورت وریدی) آلمتوزوماب (در دوز 12 میلی‌گرم در روز یا 24 میلی‌گرم در روز) دریافت کرده بودند. CARE-MS I بزرگسالان 18 تا 50 ساله مبتلا به RRMS قبلا درمان نشده را در خود جای داده بود. شرکت‌کنندگان دوره‌های سالیانه وریدی 12 میلی‌گرم آلمتوزوماب روزانه یا اینترفرون بتا 1a، 44 میکروگرم زیر جلدی سه بار در هفته دریافت کرده بودند. CARE-MS II بزرگسالانی 18 تا55 ساله مبتلا به RRMS را با حداقل یک عود با درمان اینترفرون بتا یا گلاتیرامر (glatiramer) (داروی دیگری که واکنش ایمنی را تغییر می‌دهد) در خود جای داده بود. شرکت‌کنندگان سه بار در هفته تزریق 44 میکروگرم اینترفرون بتا 1a، دوره‌های سالانه وریدی آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم در روز یا دوره‌های سالانه وریدی آلمتوزوماب 24 میلی‌گرم در روز را دریافت کرده بودند. شواهد موجود تا تاریخ 1 فوریه 2017 به‌روز شده است.
نتایج اصلی
در گروه آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم در روز، نتایج نشان داد که آلمتوزوماب بهتر از اینترفرون بتا 1a در کاهش عود، جلوگیری از پیشرفت بیماری و ایجاد ضایعات جدید در پوشش عصب پس از ارزیابی در 24 و 36 ماه عمل می‌کند، اما تفاوتی در تغییرات نمره مقیاس وضعیت ناتوانی گسترش یافته (EDSS؛ معیاری برای سنجش ناتوانی) ایجاد نشده بود. در گروه آلمتوزوماب 24 میلی‌گرم در روز گروه، آلمتوزوماب بهتر از اینترفرون بتا 1a در کاهش عود، پیشگیری از پیشرفت بیماری و تغییر در نمره EDSS پس از ارزیابی در 36 ماه بود.
هر سه کارآزمایی، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی گزارش شده بود. آلمتوزوماب خطر بروز عوارض جانبی را در مقایسه با اینترفرون بتا 1a افزایش نداد.
کیفیت شواهد
ما هر سه مطالعه را با کیفیت بالا در نظر گرفتیم. اما کیفیت کلی شواهد، پائین تا متوسط بود، که به‌خاطر تعداد کم مطالعات گنجانده شده بود.
مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری پیش‌رونده سیستم عصبی مرکزی است که در آن بدن شخص، خودش پوشش مسئول محافظت از اعصاب را تخریب می‌کند. این بیماری ممکن است به سمت بهبودی (وقتی علائم کاهش یابند یا متوقف شوند) و سپس عود (که علائم باز می‌گردند) برود. این حالت مولتیپل اسکلروز بهبود یابنده – عود کننده (RRMS) نامیده می‌شود. داروهایی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نامیده می‌شوند (مانند آلمتوزوماب) می‌تواند یک درمان ایمونوتراپی (درمانی برای تحریک سیستم ایمنی بدن) بالقوه جایگزین برای اینترفرون بتا (یکی از درمان‌های معمول) در افراد مبتلا به RRMS باشد. در این مرور، هدف ما مقایسه اثربخشی، عوارض جانبی و ایمنی آلمتوزوماب در مقایسه با اینترفرون بتا 1a در درمان افراد مبتلا به RRMS بود.
ویژگی‌های مطالعه
ما پایگاه‌های داده‌های پزشکی را جست‌وجو کردیم و سه مطالعه را با 1694 شرکت‌کننده (CAMMS223، CARE-MS I و CARE-MS II) یافتیم. CAMMS223 افراد مبتلا به RRMS مراحل اولیه را که پیشتر درمان نشده بودند، بررسی کرده بود. شرکت‌کنندگان در هر دوره تزریق اینترفرون بتا 1a (در دوز 44 میکروگرم) سه بار در هفته یا تزریق داخل وریدی (به صورت وریدی) آلمتوزوماب (در دوز 12 میلی‌گرم در روز یا 24 میلی‌گرم در روز) دریافت کرده بودند. CARE-MS I بزرگسالان 18 تا 50 ساله مبتلا به RRMS قبلا درمان نشده را در خود جای داده بود. شرکت‌کنندگان دوره‌های سالیانه وریدی 12 میلی‌گرم آلمتوزوماب روزانه یا اینترفرون بتا 1a، 44 میکروگرم زیر جلدی سه بار در هفته دریافت کرده بودند. CARE-MS II بزرگسالانی 18 تا55 ساله مبتلا به RRMS را با حداقل یک عود با درمان اینترفرون بتا یا گلاتیرامر (glatiramer) (داروی دیگری که واکنش ایمنی را تغییر می‌دهد) در خود جای داده بود. شرکت‌کنندگان سه بار در هفته تزریق 44 میکروگرم اینترفرون بتا 1a، دوره‌های سالانه وریدی آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم در روز یا دوره‌های سالانه وریدی آلمتوزوماب 24 میلی‌گرم در روز را دریافت کرده بودند. شواهد موجود تا تاریخ 1 فوریه 2017 به‌روز شده است.
نتایج اصلی
در گروه آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم در روز، نتایج نشان داد که آلمتوزوماب بهتر از اینترفرون بتا 1a در کاهش عود، جلوگیری از پیشرفت بیماری و ایجاد ضایعات جدید در پوشش عصب پس از ارزیابی در 24 و 36 ماه عمل می‌کند، اما تفاوتی در تغییرات نمره مقیاس وضعیت ناتوانی گسترش یافته (EDSS؛ معیاری برای سنجش ناتوانی) ایجاد نشده بود. در گروه آلمتوزوماب 24 میلی‌گرم در روز گروه، آلمتوزوماب بهتر از اینترفرون بتا 1a در کاهش عود، پیشگیری از پیشرفت بیماری و تغییر در نمره EDSS پس از ارزیابی در 36 ماه بود.
هر سه کارآزمایی، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی گزارش شده بود. آلمتوزوماب خطر بروز عوارض جانبی را در مقایسه با اینترفرون بتا 1a افزایش نداد.
کیفیت شواهد
ما هر سه مطالعه را با کیفیت بالا در نظر گرفتیم. اما کیفیت کلی شواهد، پائین تا متوسط بود، که به‌خاطر تعداد کم مطالعات گنجانده شده بود.
- ناشر: Wiley-Blackwell
- گروه ویراستاری: Cochrane Multiple Sclerosis and Rare Diseases of the CNS Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/11/13 | انتشار: 1396/9/6
