سه شنبه 25 اردیبهشت 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Charles S Wiysonge, Mpiko Ntsekhe, Lehana Thabane, Jimmy Volmink, Dumisani Majombozi, Freedom Gumedze, et al . Interventions for treating tuberculous pericarditis. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1150-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1150-fa.html
Charles S Wiysonge* 
, Mpiko Ntsekhe , Lehana Thabane , Jimmy Volmink , Dumisani Majombozi , Freedom Gumedze , Shaheen Pandie , Bongani M Mayosi
, Mpiko Ntsekhe , Lehana Thabane , Jimmy Volmink , Dumisani Majombozi , Freedom Gumedze , Shaheen Pandie , Bongani M Mayosi
پیشینه
پریکاردیت سلی می‌تواند عملکرد قلب را مختل کند و باعث مرگ شود. در درازمدت، می‌تواند غشاء را به فیبروز و تنگی تبدیل کند و منجر به نارسایی قلبی شود. علاوه بر شیمی‌درمانی آنتی‌توبرکلوز (ضد سل)، درمان شامل کورتیکواستروئیدها، تخلیه و جراحی است.
اهداف
ارزیابی اثرات درمان بر پریکاردیت سلی
روش های جستجو
ما ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عفونی در کاکرین (Cochrane Infectious Diseases Group)؛ (27 مارچ 2017)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)، منتشر شده در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library)؛ (شماره 2؛ 2017)، MEDLINE (از1966 تا 27 مارچ 2017)؛ Embase (از 1974 تا 27 مارچ 2017)؛ و LILACS (از1982 تا 27 مارچ 2017) را جست‌وجو کردیم. علاوه بر آن، ما متارجیستری از کارآزمایی‌های بالینی (mRCT ؛metaRegister of Controlled Trials) و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP ؛World Health Organization (WHO) International Clinical Trials Registry Platform) را با استفاده از «توبروکلوزیس» (سل ریوی) و «پریکارد» به عنوان کلمات جست‌وجو در 27 مارچ 2017 جست‌وجو کردیم. ما ClinicalTrials.gov را جست‌وجو کردیم و با محققان در زمینه پریکاردیت سلی تماس گرفتیم. این یک نسخه جدید از مطالعه مروری سال 2002 است.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) و شبه RCTها را انتخاب کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل نتایج خروجی جست‌وجو را غربالگری کردند، مناسب بودن مطالعه را بررسی و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما هر گونه اختلاف را با بحث و هماهنگی حل کردیم. یک کارآزمایی اثرات درمان را هم با کورتیکواستروئید و هم با مایکوباکتریوم ایندیکوس پرانی (Mycobacterium indicus pranii) در قالب طرح فاکتوریل دو در دو (two-by-two factorial design) مورد بررسی قرار داد. ما داده‌های به دست آمده از را گروهی که هر دو مداخله را دریافت کرده بودند، حذف کردیم. ما متاآنالیز (meta-analysis) اثر ثابت را انجام دادیم و یکپارچگی شواهد را با استفاده از روش GRADE ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
هفت کارآزمایی معیارهای ورود را به مطالعه داشتند. همه کارآزمایی‌ها در کشورهای جنوب صحرای آفریقا انجام شده بودند و 1959 شرکت کننده با 151/1959 (54%) HIV مثبت انتخاب شدند. تمام کارآزمایی‌ها، کورتیکواستروئیدها را مورد بررسی قرار دادند و هر یک از آن‌ها کلشی‌سین (colchicine)، ایمونوتراپی M. indicus pranii، و تخلیه با جراحی باز را ارزیابی کردند. چهار کارآزمایی (1841 شرکت‌کننده) در معرض خطر پائین سوگیری و سه کارآزمایی (118 شرکت‌کننده) در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند.
در افراد غیرمبتلا به HIV، کورتیکواستروئیدها ممکن است مرگ به هر علت (خطر نسبی (RR): 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.09؛ 660 شرکت‌کننده، 4 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین) و نیاز به تکرار پریکاردیوسنتز (RR: 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.04؛ 492 شرکت‌کننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین) را کاهش دهند. کورتیکواستروئیدها احتمال مرگ ناشی از پریکاردیت را کاهش می‌دهند (RR: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.80؛ 660 شرکت‌کننده؛ 4 کارآزمایی، شواهد با اطمینان متوسط). با این حال، ما نمی‌دانیم که آیا کورتیکواستروئیدها بر تنگی یا سرطان در افراد با HIV منفی تاثیر می‌گذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
در افرادی که با HIV زندگی می‌کنند، فقط 19.9% (203/1959) بیماران داروهای آنتی‌ویروسی دریافت می‌کنند (RR: 0.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 1.16؛ 575 شرکت‌کننده؛ 3 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین). مشخص نیست که آیا کورتیکواستروئیدها بر مرگ به هر علت یا سرطان تاثیر می‌گذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین)؛ و ممکن است روی پریکاردیوسنتز مجدد تاثیر کمی داشته یا تاثیری نداشته باشند (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.89 تا 1.18؛ 517 شرکت‌کننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین).
برای کلشی‌سین در میان افراد مبتلا به HIV، ما یک کارآزمایی کوچک (33 شرکت کننده) یافتیم که داده‌های کافی را برای نتیجه‌گیری در مورد هرگونه تاثیر این دارو بر مرگ یا پریکاردیت انقباضی ارائه نکرد.
صرف‌نظر از وضعیتHIV، با توجه به شواهد با اطمینان بسیار پائین به‌دست آمده از یک کارآزمایی، مشخص نیست که آیا اضافه کردن ایمونوتراپی M. indicus pranii به داروهای آنتی‌ویروسی بر هر یک از پیامدها تاثیری دارد یا خیر.
در افراد HIV منفی، درناژ با جراحی باز برای افیوژن ممکن است باعث کاهش انجام پریکاردیوسنتز تکراری شود (RR: 0.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 0.76؛ 122 شرکت‌کننده؛ 1 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین)، اما ممکن است در پیامدهای دیگر تفاوت کمی داشته یا تفاوتی نداشته باشد. ما کارآزمایی مناسبی را پیدا نکردیم که اثرات تخلیه با جراحی باز را در افراد مبتلا به HIV بررسی کرده باشد.
نویسندگان مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی مناسبی را نیافتند که طول مدت درمان آنتی‌ویروس مورد نیاز و همچنین اثرات سایر درمان‌های جانبی پریکاردیت سل ریوی را مورد بررسی قرار داده باشد.
در افراد غیرمبتلا به HIV، کورتیکواستروئیدها ممکن است مرگ به هر علت (خطر نسبی (RR): 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.09؛ 660 شرکت‌کننده، 4 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین) و نیاز به تکرار پریکاردیوسنتز (RR: 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.04؛ 492 شرکت‌کننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین) را کاهش دهند. کورتیکواستروئیدها احتمال مرگ ناشی از پریکاردیت را کاهش می‌دهند (RR: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.80؛ 660 شرکت‌کننده؛ 4 کارآزمایی، شواهد با اطمینان متوسط). با این حال، ما نمی‌دانیم که آیا کورتیکواستروئیدها بر تنگی یا سرطان در افراد با HIV منفی تاثیر می‌گذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
در افرادی که با HIV زندگی می‌کنند، فقط 19.9% (203/1959) بیماران داروهای آنتی‌ویروسی دریافت می‌کنند (RR: 0.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 1.16؛ 575 شرکت‌کننده؛ 3 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین). مشخص نیست که آیا کورتیکواستروئیدها بر مرگ به هر علت یا سرطان تاثیر می‌گذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین)؛ و ممکن است روی پریکاردیوسنتز مجدد تاثیر کمی داشته یا تاثیری نداشته باشند (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.89 تا 1.18؛ 517 شرکت‌کننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین).
برای کلشی‌سین در میان افراد مبتلا به HIV، ما یک کارآزمایی کوچک (33 شرکت کننده) یافتیم که داده‌های کافی را برای نتیجه‌گیری در مورد هرگونه تاثیر این دارو بر مرگ یا پریکاردیت انقباضی ارائه نکرد.
صرف‌نظر از وضعیتHIV، با توجه به شواهد با اطمینان بسیار پائین به‌دست آمده از یک کارآزمایی، مشخص نیست که آیا اضافه کردن ایمونوتراپی M. indicus pranii به داروهای آنتی‌ویروسی بر هر یک از پیامدها تاثیری دارد یا خیر.
در افراد HIV منفی، درناژ با جراحی باز برای افیوژن ممکن است باعث کاهش انجام پریکاردیوسنتز تکراری شود (RR: 0.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 0.76؛ 122 شرکت‌کننده؛ 1 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین)، اما ممکن است در پیامدهای دیگر تفاوت کمی داشته یا تفاوتی نداشته باشد. ما کارآزمایی مناسبی را پیدا نکردیم که اثرات تخلیه با جراحی باز را در افراد مبتلا به HIV بررسی کرده باشد.
نویسندگان مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی مناسبی را نیافتند که طول مدت درمان آنتی‌ویروس مورد نیاز و همچنین اثرات سایر درمان‌های جانبی پریکاردیت سل ریوی را مورد بررسی قرار داده باشد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
در بیماران HIV منفی، کورتیکواستروئیدها ممکن است مرگ را کاهش دهند. در بیماران HIV مثبت که داروهای آنتی‌رتروویرال دریافت نمی‌کنند، کورتیکواستروئیدها ممکن است تنگی را کاهش دهند. در بیماران HIV مثبت که روی درمان خوب با داروهای ساپرس‌کننده ویروسی آنتی‌رتروویرال هستند، پزشکان ممکن است نتایج به‌دست آمده از بیماران HIV منفی را مرتبط‌تر بدانند.
تحقیقات بیشتر ممکن است به ارزیابی تخلیه پوستی پریکاردیوم تحت بی‌هوشی موضعی، زمان پریکاردیکتومی در پریکاردیت انقباضی سل ریوی و رژیم‌های آنتی‌بیوتیکی جدید کمک کنند.
تحقیقات بیشتر ممکن است به ارزیابی تخلیه پوستی پریکاردیوم تحت بی‌هوشی موضعی، زمان پریکاردیکتومی در پریکاردیت انقباضی سل ریوی و رژیم‌های آنتی‌بیوتیکی جدید کمک کنند.
خلاصه به زبان ساده
درمان عفونت توبرکلوزیس (سل ریوی) در غشاء اطراف قلب
موضوع چیست؟
عفونت توبرکلوز (سل ریوی) در پریکاردیوم اطراف قلب، غیرمعمول اما تهدیدکننده زندگی است.
هدف این مطالعه مروری چیست؟
هدف این مطالعه مروری کاکرین، ارزیابی اثرات درمان برای افراد مبتلا به پریکاردیت سل ریوی بود.
موضوع مهم چیست؟
پزشکان، داروهای آنتی‌ویروسی را برای شش ماه تجویز می‌کنند، در صورتی که بیمار نارسایی قلبی داشته باشد، مایع را از پریکاردیوم تخلیه می‌کنند، و اگر ضخیم باشد و فرد را بیمار کند، گاهی پریکاردیوم را خارج می‌کنند و گاهی کورتیکواستروئیدها را تجویز می‌کنند تا اثرات التهاب را کاهش دهند.
نتایج اصلی مطالعه مروری چیست؟
محققان کاکرین، تمام مطالعات بالقوه مرتبط را گردآوری و بررسی کردند و هفت کارآزمایی یافتند که همه در مناطق جنوب صحرای آفریقا انجام شده بودند. شش کارآزمایی، کورتیکواستروئیدها را مورد بررسی قرار دادند. سایر درمان‌ها، ارزیابی ایمونوتراپی مایکوباکتریوم ایندیکوس، کلشی‌سین و حذف مایع را از طریق عمل جراحی تحت بی‌هوشی عمومی انتخاب کردند. این مطالعه مروری، یک نسخه جدید از مطالعه مروری سال 2002 است.
شش کارآزمایی نشان داد که استروئیدهای اضافی در افراد غیرمبتلا به HIV، می‌توانند به‌طور کلی مرگ (شواهد با اطمینان پائین) و احتمالا مرگ ناشی از پریکاردیت را کاهش دهند (شواهد با اطمینان متوسط). استروئیدها ممکن است از تجمع مجدد مایع در فضای پرکاردیال جلوگیری کنند (شواهد با اطمینان پائین). با این حال، ما نمی‌دانیم که آیا کورتیکواستروئیدها بر انقباض یا سرطان در افراد مبتلا به HIV منفی تاثیر می‌گذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
در افراد مبتلا به HIV، اکثر افراد مورد بررسی در این کارآزمایی‌های انتخاب شده، داروهای آنتی‌ویروسی دریافت نکردند. کورتیکواستروئیدها ممکن است در این بیماران، پریکاردیت فشارنده را کاهش دهند (شواهد با اطمینان پائین)؛ اما ما نمی‌دانیم که آیا این کاهش، مرگ یا سرطان را هم دربرمی‌گیرد یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین). کورتیکواستروئیدها ممکن است تاثیر کمتری بر تجمع مایع مجدد در فضای پرکاردیال داشته یا ممکن است تاثیری نداشته باشند (شواهد با اطمینان پائین).
کلشی‌سین در یک کارآزمایی 33 نفری با داده‌های ناکافی برای انجام هرگونه نتیجه‌گیری در مورد تاثیر آن مورد ارزیابی قرار گرفت.
بر اساس یک کارآزمایی، مشخص نیست که آیا اضافه کردن ایمونوتراپی M. indicus pranii به داروهای آنتی‌ویروسی بر پیامد افراد مبتلا به پریکاردیت سل ریوی بدون در نظر گرفتن وضعیت HIV آن‌ها، تاثیر می‌گذارد یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
تخلیه مایع جمع‌شده بین قلب و غشا با جراحی باز با استفاده از بی‌هوشی عمومی ممکن است با جمع شدن کمتر مجدد مایع همراه باشد که موجب تهدید زندگی در افرادی که به HIV آلوده نشده‌اند، شود؛ اما نتیجه‌گیری در این زمینه ممکن نیست زیرا تعداد شرکت‌کنندگان مورد مطالعه خیلی کم است. ما یک کارآزمایی مناسب پیدا نکردیم که اثرات تخلیه با جراحی باز را در افراد مبتلا به HIV بررسی کرده باشد.
نویسندگان مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی مناسبی نیافتند که طول مدت درمان آنتی‌ویروسی مورد نیاز و همچنین اثرات سایر درمان‌های جانبی پریکاردیت سل ریوی را مورد بررسی قرار داده باشد.
این مطالعه مروری چگونه به‌روزرسانی شده است؟
نویسندگان مطالعه مروری، کارآزمایی‌های منتشر شده را تا 27 مارچ 2017 جست‌وجو کردند.
عفونت توبرکلوز (سل ریوی) در پریکاردیوم اطراف قلب، غیرمعمول اما تهدیدکننده زندگی است.
هدف این مطالعه مروری چیست؟
هدف این مطالعه مروری کاکرین، ارزیابی اثرات درمان برای افراد مبتلا به پریکاردیت سل ریوی بود.
موضوع مهم چیست؟
پزشکان، داروهای آنتی‌ویروسی را برای شش ماه تجویز می‌کنند، در صورتی که بیمار نارسایی قلبی داشته باشد، مایع را از پریکاردیوم تخلیه می‌کنند، و اگر ضخیم باشد و فرد را بیمار کند، گاهی پریکاردیوم را خارج می‌کنند و گاهی کورتیکواستروئیدها را تجویز می‌کنند تا اثرات التهاب را کاهش دهند.
نتایج اصلی مطالعه مروری چیست؟
محققان کاکرین، تمام مطالعات بالقوه مرتبط را گردآوری و بررسی کردند و هفت کارآزمایی یافتند که همه در مناطق جنوب صحرای آفریقا انجام شده بودند. شش کارآزمایی، کورتیکواستروئیدها را مورد بررسی قرار دادند. سایر درمان‌ها، ارزیابی ایمونوتراپی مایکوباکتریوم ایندیکوس، کلشی‌سین و حذف مایع را از طریق عمل جراحی تحت بی‌هوشی عمومی انتخاب کردند. این مطالعه مروری، یک نسخه جدید از مطالعه مروری سال 2002 است.
شش کارآزمایی نشان داد که استروئیدهای اضافی در افراد غیرمبتلا به HIV، می‌توانند به‌طور کلی مرگ (شواهد با اطمینان پائین) و احتمالا مرگ ناشی از پریکاردیت را کاهش دهند (شواهد با اطمینان متوسط). استروئیدها ممکن است از تجمع مجدد مایع در فضای پرکاردیال جلوگیری کنند (شواهد با اطمینان پائین). با این حال، ما نمی‌دانیم که آیا کورتیکواستروئیدها بر انقباض یا سرطان در افراد مبتلا به HIV منفی تاثیر می‌گذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
در افراد مبتلا به HIV، اکثر افراد مورد بررسی در این کارآزمایی‌های انتخاب شده، داروهای آنتی‌ویروسی دریافت نکردند. کورتیکواستروئیدها ممکن است در این بیماران، پریکاردیت فشارنده را کاهش دهند (شواهد با اطمینان پائین)؛ اما ما نمی‌دانیم که آیا این کاهش، مرگ یا سرطان را هم دربرمی‌گیرد یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین). کورتیکواستروئیدها ممکن است تاثیر کمتری بر تجمع مایع مجدد در فضای پرکاردیال داشته یا ممکن است تاثیری نداشته باشند (شواهد با اطمینان پائین).
کلشی‌سین در یک کارآزمایی 33 نفری با داده‌های ناکافی برای انجام هرگونه نتیجه‌گیری در مورد تاثیر آن مورد ارزیابی قرار گرفت.
بر اساس یک کارآزمایی، مشخص نیست که آیا اضافه کردن ایمونوتراپی M. indicus pranii به داروهای آنتی‌ویروسی بر پیامد افراد مبتلا به پریکاردیت سل ریوی بدون در نظر گرفتن وضعیت HIV آن‌ها، تاثیر می‌گذارد یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
تخلیه مایع جمع‌شده بین قلب و غشا با جراحی باز با استفاده از بی‌هوشی عمومی ممکن است با جمع شدن کمتر مجدد مایع همراه باشد که موجب تهدید زندگی در افرادی که به HIV آلوده نشده‌اند، شود؛ اما نتیجه‌گیری در این زمینه ممکن نیست زیرا تعداد شرکت‌کنندگان مورد مطالعه خیلی کم است. ما یک کارآزمایی مناسب پیدا نکردیم که اثرات تخلیه با جراحی باز را در افراد مبتلا به HIV بررسی کرده باشد.
نویسندگان مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی مناسبی نیافتند که طول مدت درمان آنتی‌ویروسی مورد نیاز و همچنین اثرات سایر درمان‌های جانبی پریکاردیت سل ریوی را مورد بررسی قرار داده باشد.
این مطالعه مروری چگونه به‌روزرسانی شده است؟
نویسندگان مطالعه مروری، کارآزمایی‌های منتشر شده را تا 27 مارچ 2017 جست‌وجو کردند.
- ناشر: Wiley-Blackwell
- گروه ویراستاری: Cochrane Infectious Diseases Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1396/1/7 | انتشار: 1396/6/22
