بی‌اختیاری ادراری استرسی باعث تحمیل مشکلات سلامت و بار اقتصادی به جامعه می‌شود. اسلینگ‌های ساب‌یورترال سنتی، یکی از اعمال جراحی است که برای درمان زنان مبتلا به علائم بی‌اختیاری ادراری استرسی استفاده می‌شود.

هدف این بررسی، تعیین اثرات اسلینگ‌های ساب‌یورترال سنتی بر بی‌اختیاری استرسی یا مخلوط در مقایسه با سایر گزینه‌های درمانی است.

ما ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین (جست‌وجو در 3 جون 2010) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم.

ما همه کارآزمایی‌های کنترل‌شده تصادفی و شبه‌تصادفی‌شده را در نظر گرفتیم که شامل اسلینگ‌های ساب‌یورترال سنتی برای بی‌اختیاری ادراری استرسی یا مخلوط بودند.

حداقل سه نویسنده این مطالعه مروری به‌طور مستقل داده‌ها را از کارآزمایی‌های انتخابی به شکل استاندارد استخراج کرده و کیفیت روش‌شناختی کارآزمایی‌ها را ارزیابی کردند. داده‌های استخراج‌شده، مرتبط با سنجه‌های پیامدی از پیش تعیین‌شده بودند. ما در صورت امکان، آماره خلاصه را محاسبه کردیم: خطر نسبی برای داده‌های دو‌تایی و میانگین تفاوت وزنی برای داده‌های پیوسته.

ما 26 کارآزمایی، شامل 2284 زن، را انتخاب کردیم. کیفیت شواهد برای اغلب کارآزمایی‌ها، متوسط بود و به‌طور کلی، پیگیری نیز کوتاه بود؛ از 6 تا 24 ماه.
یک کارآزمایی با حجم نمونه متوسط، جراحی‌های اسلینگ‌ ساب‌یورترال سنتی را با اکسی‌بوتینین (oxybutynin) در درمان زنان مبتلا به بی‌اختیاری ادراری مخلوط مقایسه کرده‌بود. به نظر می‌رسد جراحی در درمان بی‌اختیاری گزارش‌شده توسط شرکت‌کننده، نسبت به دارو‌ها مؤثر‌تر است (n = 75، خطر نسبی (RR): 0.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.43).
یک کارآزمایی نشان داد که اسلینگ‌های سنتی نسبت به درمان تزریقی ترانس یورترال (transurethral)، مؤثر‌تر بوده است (RR برای بی‌اختیاری ارزیابی‌شده توسط پزشک طی یک سال: RR: 0.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.09 تا 0.21).
هفت کارآزمایی، اسلینگ‌ها را با کولپوساسپنشن رتروپوبیک شکم باز (open abdominal retropubic colposuspension) مقایسه کرده بودند. بی‌اختیاری گزارش‌شده توسط شرکت‌کننده‌هایی که عمل اسلینگ‌ را انجام داده بودند بعد از یک سال، کمتر بود (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 0.90)؛ اما در هنگام ارزیابی به‌وسیله پزشکان این‌گونه نبود. با این حال، کولپوساسپنشن با عوارض پس از جراحی کمتر، دوره کوتاه‌تر استفاده از کاتتر ماندگار (indwelling catheter) و اختلال کنترل ادرار کمتر طولانی‌مدت ارتباط داشت. یک مطالعه نشان داد که خطر آسیب مثانه با عمل اسلینگ، 20% کمتر بود؛ اما افزایش 50% در عفونت مجرای ادراری با عمل اسلینگ در قیاس با کولپوساسپنشن وجود داشت. در دو کارآزمایی کوچک، زنان کمتری بعد از اسلینگ دچار افتادگی (prolapse) شده بودند (در مقایسه با پس از کولپوساسپنشن)؛ اما این امر به اهمیت آماری نرسیده بود.
دوازده کارآزمایی، به مقایسه میان جراحی‌های اسلینگ سنتی و جراحی‌های اسلینگ با حداقل تهاجم پرداخته بودند. به نظر می‌رسید آن‌ها در کوتاه‌مدت، به یک اندازه مؤثر هستند (RR برای بی‌اختیاری ظرف سال اول: 0.97؛  95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.20)؛ ولی اسلینگ‌ها با حداقل تهاجم دارای زمان جراحی کوتاه‌تر، عوارض بعد از جراحی کمتر (به غیر از صدمه به مثانه) و برخی شواهد از اختلال کنترل ادرار پس از عمل و علائم دتروسور (detrusor) کمتر بودند.
شش کارآزمایی، نوعی از اسلینگ سنتی را با نوع دیگری سنجیده بودند. مواد شامل پوست خوک، سخت‌شامه لیوفیلیزه‌شده (lyophilised dura mater)، فاسیا لاتا (fascia lata)، دیواره واژن، پوست اتولوگ و رکتوس فاسیا (rectus fascia) بودند. میزان بهبود گزارش‌شده به‌وسیله شرکت‌کننده طی سال اول، به نفع اتولوگ سنتی با مواد رکتوس فاسیا در مقابل سایر مواد بیولوژیک بود (RR: 0.45؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 0.98). عوارض بیشتری با استفاده از Gore-Tex غیرقابل جذب در یک کارآزمایی وجود داشت.
داده‌ها برای مقایسه ساسپنژن سوزنی (needle suspension) گردن مثانه با اسلینگ‌های ساب‌یورترال، غیر‌قطعی بودند؛ زیرا آن‌ها از یک کارآزمایی با جمعیت تخصصی اندک به‌دست‌آمده بودند.
هیچ کارآزمایی، اسلینگ‌های ساب‌یورترال سنتی را با ترمیم قدامی (anterior repair)، کولپوساسپنشن رتروپوبیک لاپاراسکوپیک یا اسفنکتر‌های مصنوعی مقایسه نکرده بود. اکثر کارآزمایی‌ها در هنگام گزارش ویژگی‌های شرکت‌کنندگان، بین زنانی که برای بی‌اختیاری اولیه یا مکرر جراحی شده بودند، تمایزی قائل نشده بودند. در اغلب مقایسه‌ها، تفاوت‌های مهم را از نظر بالینی نمی‌توان کنار گذاشت.

به نظر می‌رسد اسلینگ‌های سنتی به اندازه اسلینگ‌های با حداقل تهاجم مؤثر باشند؛ اما با عوارض جانبی بیشتری همراه هستند. با این حال، این موضوع باید به دلیل متغیر بودن کیفیت شواهد برای مطالعات، پیگیری کوتاه‌مدت و جمعیت‌های کوچک به‌ویژه برای شناسایی میزان عوارض، با مقداری احتیاط تفسیر شود. به‌نظر می‌رسد جراحی‌های اسلینگ سنتی، نرخ بهبود مشابهی را در مقایسه با کولپوساسپنشن رتروپوبیک شکم باز ارائه می‌دهند؛ اما پروفایل عوارض جانبی دراز‌مدت همچنان نامشخص است. یک تفسیر اقتصادی مختصر (BEC) که دو مطالعه را شناسایی کرده بود، نشان می‌دهد ممکن است اسلینگ‌های سنتی در قیاس با تزریق کلاژن، هزینه-اثربخشی (cost-effective) بیشتری داشته باشند؛ ولی در مقایسه با جراحی‌های اسلینگ با حداقل تهاجم، هزینه-اثربخش نیستند. شواهد قابل‌اعتمادی برای روشن کردن این امر که اسلینگ‌های ساب‌یورترال سنتی می‌توانند نسبت به گزینه‌های درمانی جراحی یا محافظه‌کارانه دیگر، بهتر یا بدتر باشند، وجود ندارد.