پیشینه
بیماری شریانی محیطی (peripheral arterial disease; PAD) اندام تحتانی بیماری گستردهای است که بسیاری از افراد را درگیر میکند. در شکل پیشرفته خود، PAD میتواند به درد، عفونت، و آمپوتاسیون (amputation) منجر شود. افراد مبتلا به PAD معمولا ابتدا با داروها و تغییرات در شیوه زندگی از جمله استراتژی برای ترک سیگار و پیادهروی برای بهتر کردن سلامت عمومی خود درمان میشوند. افرادی که نیاز به جراحی دارند ممکن است تحت پروسیجر جراحی باز مرسوم یا آنژیوپلاستی (angioplasty)، یک روش کمتر تهاجمی شناخته شده، که از یک بالون برای باز کردن انسداد در عروق استفاده میکند، قرار بگیرند. یک نوع جدید از آنژیوپلاستی، که با عنوان آنژیوپلاستی با بالونهای آغشته به دارو (drug‐eluting balloon; DEB) شناخته میشود، به عنوان یک جایگزین امیدوار کننده برای آنژیوپلاستی با بالونهای مرسوم برای درمان بیماران مبتلا به PAD خود را نشان داده است. با استفاده از DEBها به بالون و پوشاندن داخل رگهای خونی (لولههایی که خون را در بدن حمل میکنند) با داروهایی که برای درمان سرطان استفاده میشوند (شیمیدرمانی) مانند پاکلیتاکسل (paclitaxel)، امید است که پیشرفت PAD متوقف یا عوارض مخرب آن به تعویق انداخته شود. هدف از این مرور تعیین چگونگی عملکرد آنژیوپلاستی DEB در مقایسه با آنژیوپلاستی با بالونهای مرسوم برای درمان PAD اندام تحتانی بود.
ویژگیهای مطالعه و نتایج کلیدی
مرور ما شامل 11 کارآزمایی بالینی بود که 1838 نفر (بهروز شده تا دسامبر 2015) به صورت تصادفی در آنها گنجانده شده بودند. کارآزماییها شامل شریانهای ران و ساق و بالا و پائین زانو بودند. آنها در اروپا و ایالات متحده آمریکا انجام شده، و همگی از DEB حاوی پاکلیتاکسل استفاده کرده بودند. چهار شرکت، تجهیزات DEB را تولید میکردند: Bard, Bavaria Medizin, Biotronik, and Medtronic. اغلب شرکتکنندگان مطالعه به مدت 12 ماه یا بیشتر دنبال شدند (این کار پیگیری نامیده میشود). در پیگیری شش و 12 ماه، DEB با بهبود در باز بودن رگهای اصلی، که شاخص خوبی از اینکه یک رگ بدون مداخله بیشتر دارای عملکرد خوب است (جریان خون خوب)، از دست دادن لومن دیررس، که تفاوت در اندازه به میلیمتر بین بخش آنژیوپلاستی شده و میزان آن در پیگیری است، ریواسکولاریزاسیون (revascularization) ضایعات هدف که به عنوان یک شاخص از این است که فرد بیش از یک درمان برای همان شریان در طول دوره تحت پوشش مطالعه دریافت کرده، و تنگی مجدد دو‐حالتی، هنگامی رخ میدهد که شریان درمان شده، دوباره پس از درمان تنگ میشود، همراه بود.
متاسفانه، مزایای آناتومیک (ساختاری) اولیه DEB با بهبود در کیفیت زندگی، توانایی راه رفتن کاربردی، یا در وقوع آمپوتاسیون یا مرگومیر همراه نبود. هنگامی که ما به طور خاص شریانهای زیر زانو و افرادی که PAD بسیار پیشرفته داشتند را مورد بررسی قرار دادیم، هیچ مزیت بالینی یا آنژیوگرافیکی برای DEB در پیگیری 12 ماه در مقایسه با آنژیوپلاستی با بالون بدون پوشش نیافتیم. به طور خلاصه، DEB دارای چندین مزیت آناتومیک بر بالون بدون پوشش برای درمان PAD اندام تحتانی تا 12 ماه پس از پروسیجر است. با این حال، به دادههای بیشتری برای ارزیابی کافی نتایج طولانیمدت این گزینه درمانی مورد نیاز است.
کیفیت شواهد
همه کارآزماییها تفاوتهایی در راهی که در آن بالون قرار داده شده بود، و در نوع و مدت درمان ضد‐پلاکتی اضافی (ضد‐لخته شدن خون) داشتند، که منجر به تنزل کیفیت شواهد شد. کیفیت شواهد برای ریواسکولاریزاسیون ضایعه هدف و تغییر در دسته رادرفورد (یک روش طبقهبندی PAD) متوسط، و برای آمپوتاسیون، باز بودن رگهای اصلی، تنگی مجدد دو‐حالتی، مرگومیر، و تغییر در شاخص مچ پا‐بازویی (که برای پیشبینی شدت PAD استفاده میشود) بالا بود.