سندرم گیلنباره (GBS ؛Guillain- Barré syndrome) یک بیماری فلجکننده حاد است که به علت التهاب اعصاب محیطی ایجاد میشود و انتظار میرود کورتیکواستروئیدها برای درمان آن مفید باشند.
آزمایش توانایی کورتیکواستروئیدها برای تسریع بهبود و کاهش موربیدیتی طولانیمدت GBS.
در 12 ژانویه 2016، مرکز ثبت تخصصی عصبی عضلانی در کاکرین (Cochrane Neuromuscular Specialised Register)؛ پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE و Embase را جستوجو کردیم. همچنین، مراکز ثبت کارآزماییها نیز جستوجو شد.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) یا شبهRCTهایی که هر نوع کورتیکواستروئید یا هورمون آدرنوکورتیکوتروفیک را با دارونما یا فقط درمان حمایتی را در GBS مقایسه کردهبودند، گردآوری کردیم. نتیجه اولیهمان، تغییر در گرید ناتوانی در معیار 7 امتیازی، بعد از 4 هفته، بود. نتایج ثانویه شامل موارد زیر میشد: زمان از موقع تصادفیسازی تا بهبود راهرفتن بدون کمک، زمان از موقع تصادفیسازی تا قطع ونیتلاسیون (برای بیمارانی که تحت ونتیلاسیون قرار میگیرند)، مرگ، مرگ یا ناتوانی (ناتوانی در راهرفتن بدون کمک) بعد از 12 ماه، عود، و عوارض جانبی.
نویسندگان این مطالعه مروری از روشهای استاندارد کاکرین استفاده کردند.
نویسندگان این مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی جدیدی را در جستوجوهای جدید در جون 2009، نوامبر 2011، یا ژانویه 2016 پیدا نکردند. 6 کارآزمایی با 587 شرکتکننده دادههایی را برای پیامد اولیه فراهم کردند. بر اساس شواهد با کیفیت متوسط، تغییر گرید ناتوانی بعد از 4 هفته در گروههای کورتیکواستروئید نسبت به گروه کنترل زیاد متفاوت نبود، با میانگین تفاوت (MD) 0.36 بهبود کمتر (95% فاصله اطمینان (CI): 0.16 بهبود بیشتر و 0.88 بهبود کمتر). در 4 کارآزمایی کورتیکواستروئید خوراکی با مجموع 120 شرکتکننده، شواهد با کیفیت خیلی پائینی از بهبود کمتر بعد از 4 هفته با کوردتیکواستروئید نسبت به بدون کورتیکواستروئید وجود داشت، با MD: 0.82 بهبود کمتر گریدهای ناتوانی (95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 1.47 گریدهای کمتر). در دو کارآزمایی با مجموع 467 شرکتکننده، شواهدی با کیفیت متوسطی از اختلاف چشمگیر بهبود بیشتر گرید ناتوانی بعد از 4 هفته با کورتیکواستروئید داخل وریدی وجود داشت (MD 0.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.06 - تا 0.39). همچنین بر اساس شواهد با کیفیت متوسط، هیچ تفاوت چشمگیری بین گروه کورتیکواستروئید و گروه کنترل برای بهبود یک گرید یا بیش از یک گرید بعد از 4 هفته (خطر نسبی (RR): 1.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.24) یا برای مرگ و یا ناتوانی بعد از 1 سال (RR: 1.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.91 تا 2.5) وجود نداشت. شواهد با کیفیت بالایی پیدا کردیم که نشان داد در شرکتکنندههای گروه کورتیکواستروئید رخداد دیابت شایعتر (RR: 2.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19 تا 4.12) و رخداد فشارخون کمتر (RR 0.15؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.05 تا 0.41) بود.
براساس شواهد با کیفیت متوسط، تجویز تکی کورتیکواستروئید، روند بهبود را از GBS تسریع نمیکند یا اثری روی نتیجه بلندمدت ندارد. بر اساس شواهد با کیفیت خیلی پائین، کورتیکواستروئید خوراکی بهبود را به تاخیر میاندازد. بر اساس شواهد با کیفیت بالا، دیابت نیازمند به انسولین با کورنیکواستروئیدها شایعتر و فشارخون کمتر بود.