سوال مطالعه مروری: آیا تغییر در وضعیت قرارگیری بدن نوزاد در نوزادان تازه متولد شدهای که نیاز به ونتیلاسیون کمکی (assisted ventilation) دارند، میتواند تنفس یا سایر پیامدهای بالینی شامل بقا را بهبود بخشد؟
پیشینه: نوزادانی که در بخش مراقبتهای ویژه بستری میشوند اغلب به تنفس کمکی (ونتیلاسیون مکانیکی (mechanical ventilation)) نیاز پیدا میکنند. این نوع حمایت به طور کلی از طریق دستگاهی که درون بینی یا دهان نوزاد تعبیه شده و از طریق آن اکسیژن با فشار و غلظتهای مختلف فرستاده میشود، صورت میگیرد (برخی مواقع این دستگاه تا نای نوزاد ادامه پیدا میکند).
اقدام متداول این است که نوزاد را در طول ونتیلاسیون در وضعیت خوابیده به پشت (صورت رو به بالا) قرار میدهند. با این حال، اینکه سایر وضعیتهای قرارگیری، برای مثال، وضعیت خوابیده روی شکم (صورت رو به پائین)، میتواند برای تنفس یا سایر پیامدها شامل بقا مزیت بیشتری داشته باشد یا خیر، با قطعیت همراه نیست. این یک نسخه بهروز شده از مرورهای منتشر شده قبلی است.
تاریخ جستوجو: شواهد تا آگوست 2016 بهروز است.
ویژگیهای مطالعه: 19 کارآزمایی را شامل 516 شرکتکننده در این مرور وارد کردیم. مقایسهها شامل وضعیت خوابیده به پشت (supine position) در برابر وضعیت خوابیده روی شکم (prone) و وضعیتهای مختلف خوابیده به پهلو (lateral positions) (راست، چپ، تناوبی (alternant) یا روی شکم با چرخش یک چهارم (quarter for prone) بودند. پیامدی که اغلب در این مطالعات گزارش شده بود، تغییر در اکسیژنرسانی بود.
نتایج کلیدی: ما هیچ شواهد آشکاری مبنی بر اثربخشی وضعیتهای قرارگیری بدنی خاص در نوزادان تازه متولد شده نیازمند به ونتیلاسیون کمکی در حصول بهبودی پایدار و مرتبط به دست نیاوردیم. با وجود این، قرار دادن نوزادان دریافت کننده ونتیلاسیون کمکی به روی شکم (صورت رو به پائین) برای یک دوره زمانی کوتاه به میزان کمی سطوح اکسیژن در خون را بهبود میبخشد (شواهد با کیفیت متوسط)، و این نوزادان اپیزودهای اکسیژنرسانی ضعیف کمتری را تجربه میکنند (شواهد با کیفیت پائین).
پژوهشگران هیچ گونه عوارض جانبی را در مورد هیچ یک از مقایسههای صورت گرفته توصیف نمیکنند، اگرچه مطالعات برای تشخیص تمامی تاثیرات محتمل از سوی محققین به اندازه کافی ادامه نیافت. به علاوه، بیشتر نوزادان شرکتکننده در مطالعات در وضعیتهای قرارگیری متناوب (alternate position) قرار داده شده بودند. به همین دلیل عوارض جانبی میانمدت یا بلندمدت نمیتواند به یک وضعیت خاص نسبت داده شود.
کیفیت شواهد: اطمینان در مورد نتیجهگیریهای مرور به ویژگیهای مطالعات وارد شده از جمله خطر سوگیری (bias) (محدودیتهای طرح)، سازگاری (ناهمگونی میان مطالعات)، دقت (فواصل اطمینان کوچک) و مستقیم بودن (تاثیر مشابه) بستگی دارد و نیازمند آن است که تمامی مطالعات وارد شده مستقل از پیامدهای آنها منتشر شوند.
کیفیت شواهد برای این پیامدها به ما اجازه میدهد که اطمینان بسیار پائین تا متوسطی روی نتیجهگیریهایمان داشته باشیم.