درمانهای خاص برای آنفلوآنزا محدود به مهارکنندههای نورآمینیداز (neuraminidase inhibitors) و ادمنتینها (adamantanes) هستند. کورتیکواستروئیدها (corticosteroids) عمدتا به دلیل خاصیت ضدالتهابی و تعدیلکنندگی واکنشهای سیستم ایمنی، شواهدی مبنی بر اثربخشی در موارد سپسیس (sepsis) و موقعیتهای مربوطه نشان میدهند. اگرچه کورتیکواستروئیدها در موارد آنفلوآنزای شدید به صورت معمول تجویز میشوند، قطعیتی درباره احتمال اثربخشی یا آسیبرسانی آنها وجود ندارد.
بررسی نظاممند اثربخشی و عوارض جانبی بالقوه کورتیکواستروئیدها به عنوان درمان کمکی در درمان آنفلوآنزا، با لحاظ کردن تفاوتهای زمانبندی مصرف و دوز کورتیکواستروئیدها.
ما در CENTRAL (شماره 5؛ 2015)، MEDLINE (از 1946 تا هفته اول جون؛ 2015)، EMBASE (از 1974 تا جون 2015)، CINAHL (از 1981 تا جون 2015)، LILACS (از 1982 تا جون 2015)، Web of Science (از 1985 تا جون 2015)، خلاصههای مربوط به کنفرانسهای 3 سال اخیر با موضوع بیماریهای عفونی جدی و میکروبیولوژی و فهرست منابع مقالات منتخب به جستوجو پرداختیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT ؛Randomised Controlled Trials)، کارآزماییهای شبهتصادفیسازی و کنترلشده و مطالعات صورت گرفته بر پایه مشاهدهای را که به مقایسه درمان کورتیکواستروئیدی با درمان غیرکورتیکواستروئیدی برای آنفلوآنزا یا بیماری شبهآنفلوآنزا پرداخته بودند، وارد مطالعه مروری کردیم. ما مطالعات را بر مبنای زبان انتشار، انواع مختلف آنفلوآنزا، زمینه بالینی یا سن شرکتکنندگان محدود نکردیم. ما در 2 مرحله مطالعات واجد شرایط را انتخاب کردیم: بررسی ترتیبی عنوان و چکیده، و بعد از آن متن کامل مطالعات.
4 نفر از نویسندگان مطالعه مروری به صورت مستقل به استخراج دادهها و بررسی خطر سوگیری (Bias) پرداختند. ما در مواردی که امکانپذیر بود، با استفاده از مدلهای متاآنالیز (meta-analysis) با اثرات تصادفی به تجمیع تخمینها اقدام کردیم. ما با استفاده از آماره I2 ناسازگاری، و با استفاده از چارچوب درجهبندی توصیهها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE ؛Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation) کیفیت شواهد را بررسی کردیم.
ما 19 مطالعه مشاهدهای واجد شرایط شامل 3459 نفر را شناسایی کردیم، به طوری که 13 مطالعه شامل 1917 نفر برای ورود به متاآنالیز موارد مرگ، واجد شرایط بودند. از این تعداد، 12 بیمار مورد مطالعه، آلوده به ویروس آنفلوآنزای خوکی 2009 از نوع (H1N1) A (H1N1pdm09) بودند. خطر سوگیری در «حوزه مقایسه» از مقیاس نیوکاسل-تاوا (Newcastle-ttawa) بیشترین مقدار را داشت، که با احتمال مخدوششدگی بر مبنای نشانه (confounding by indication) سازگار است. دادههای خاص مربوط به مرگ دارای کیفیت بسیار پائینی بودند. دوزهای کورتیکواستروئید گزارش شده بالا بودند و موارد استفاده از آنها (indication for their use) به خوبی گزارش نشده بودند. در متاآنالیز میان درمان با کورتیکواستروئید و افزایش مرگ رابطه وجود داشت (نسبت شانس (OR) بروز : 3.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.92 تا 1.58). تجزیه و تحلیل زیرگروه تجمعی برآوردهای تعدیل یافته مرگ (adjusted estimates of mortality) به دست آمده از 4 مطالعه، وجود رابطه مشابهی را نشان داد ( OR بروز: 2.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.92 تا 1.61). 3 مطالعه، OR بروز عفونت بیمارستانی بیشتری را در رابطه با درمان کورتیکواستروئیدی گزارش کرده بودند. تمامی آنها برآوردهای تعدیلیافته بودند و ما کیفیت این دادهها را در سطح بسیار پائین ارزیابی کردیم.
ما هیچ کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده کاملی از درمان کمکی با کورتیکواستروئید برای درمان آنفلوآنزا به دست نیاوردیم. شواهد در دسترس از مطالعات مشاهدهای دارای کیفیت بسیار پائین و مخدوششدگی بهنشانه یک نگرانی بالقوه جدی است. اگرچه ما دریافتیم که میان درمان کمکی با کورتیکواستروئید و مرگ افزایشیافته ارتباط وجود داشت، این یافته بهتر است با احتیاط تفسیر شود. در زمینه کارآزماییهای بالینی از درمان کمکی با کورتیکواستروئید در سپسیس و پنومونی (pneumonia) که پیامدهای بهبود یافته شامل موارد مرگ کاهشیافته را گزارش کرده بود، به پژوهشهای با کیفیت بالاتری نیاز است (از هر دو نوع کارآزماییها تصادفیسازی و کنترلشده و مطالعات مشاهدهای). در حال حاضر، ما برای تعیین اثربخشی کورتیکواستروئیدها برای بیماران مبتلا به آنفلوآنزا، شواهد کافی در این مطالعه مروری در دست نداریم.