حرف آخر
در مطالعاتی که پیدا کردیم، ترکیب سوماتریپتان (sumatriptan) بهعلاوه ناپروکسن (naproxen) در درمان حملات میگرنی مفید بود. این ترکیب درمانی خیلی بهتر از استفاده از سوماتریپتان بهتنهایی نبود، اما بسیار بهتر از تجویز ناپروکسن بهتنهایی بود. هنگامی که داروها زودهنگام مصرف شدند، زمانی که درد خفیف بود، حملات با موفقیت بیشتری درمان شدند.
پیشینه
میگرن یک وضعیت پیچیده با انواع مختلفی از نشانهها است. این وضعیت زنان را دو تا سه برابر بیشتر از مردان تحت تأثیر قرار میدهد، و در محدوده سنی 30 تا 50 سال شایع است. ویژگی اصلی این وضعیت برای بسیاری از افراد، سردرد دردناک است. نشانههای دیگر شامل اختلال و تاری دید؛ حساسیت به نور، صدا و بو؛ احساس بیماری؛ و استفراغ است.
برای درمان سردردهای میگرنی، هم از کلاس داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی (NSAIDs) و هم تریپتان (triptan) استفاده میشود. این مرور به بررسی چگونگی عملکرد ناپروکسن (یک NSAID) و سوماتریپتان (یک تریپتان) در ترکیب با یکدیگر میپردازد. قرص ترکیبی در اکثر کشورها در دسترس نیست، اما قرصهای جداگانه بهطور گستردهای موجود بوده و میتوانند با هم مصرف شوند.
ویژگیهای مطالعه
در 28 اکتبر 2015، ما به دنبال کارآزماییهای بالینی بودیم که سوماتریپتان را بهعلاوه ناپروکسن در درمان سردرد میگرنی در بزرگسالان استفاده کردند. برای افراد، ترکیبی از سوماتریپتان و ناپروکسن، فقط سوماتریپتان، فقط ناپروکسن، یا دارونما (placebo) (قرص ساختگی) تجویز شد. بیماران و متخصصان سلامت که از آنها مراقبت میکردند، نمیدانستند که شرکتکنندگان چه درمانی را دریافت کردهاند.
نتایج کلیدی
ما 13 مطالعه را پیدا کردیم، که از این تعداد 12 مورد (با حدود 9300 نفر) اطلاعاتی را در مورد چگونگی عملکرد درمان ترکیبی ارائه دادند.
ترکیب درمانی سوماتریپتان بهعلاوه ناپروکسن برای تسکین حملات حاد میگرنی در بزرگسالان بهتر از دارونما بود. هنگامی که درمان در زمان خفیف بودن سردرد آغاز شد، 5 مورد از هر 10 (50%) بیمار تحت درمان با این ترکیب دارویی، در مقایسه با حدود 2 مورد از هر 10 (18%) بیمار درمان شده با دارونما، ظرف 2 ساعت عاری از درد بودند. تقریبا 6 مورد از هر 10 (58%) بیمار مبتلا به درد متوسط یا شدید که تحت درمان با ترکیب دارویی قرار گرفتند، در مقایسه با 3 مورد از هر 10 (27%) بیمار درمان شده با دارونما، ظرف 2 ساعت عاری از درد بودند یا شدت درد آنها به سطح خفیف تنزل پیدا کرد. این ترکیب دارویی همچنین بهتر از همان دوز از هر کدام از داروها بود که بهتنهایی برای این افراد تجویز میشد. نتایج عبارت بودند از 5 مورد از هر 10 (52%) فرد درمان شده با سوماتریپتان بهتنهایی یا حدود 4 مورد از هر 10 (44%) بیمار تحت درمان با ناپروکسن بهتنهایی.
این ترکیب درمانی برای تسکین سایر نشانههای میگرن (تهوع، حساسیت به نور یا صدا) و از بین رفتن توانایی عملکرد طبیعی، بهتر از دارونما یا هر کدام از داروها بهتنهایی بود. عوارض جانبی سرگیجه، سوزن سوزن شدن یا سوزش پوست، خوابآلودگی (somnolence)، حالت تهوع، سوء هاضمه (dyspepsia)، خشکی دهان و ناراحتی در قفسه سینه، با سوماتریپتان (بهتنهایی یا به صورت ترکیبی) بیشتر از دارونما یا ناپروکسن گزارش شد. این عوارض معمولا با شدت خفیف تا متوسط بوده و به ندرت منجر به خروج بیماران از مطالعات شدند.
کیفیت شواهد
این مطالعات با استانداردهای بالایی انجام شده و عموما به اندازه کافی بزرگ بودند تا نتایج موثقی را ارائه دهند، بهطوری که بیشتر نتایج برای اثربخشی از کیفیت بالایی برخوردار بودند. به دلیل وقوع اندک حوادث، کیفیت نتایج برای حوادث جانبی به سطح متوسط کاهش یافت.