دیپیرون (متامیزول) یک داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی است که در بعضی کشورها برای درمان درد بهکار میرود (بعد از جراحی، کولیک، کانسر، و میگرن). تجویز این دارو در بقیه کشورها به دلیل ارتباط آن با برخی مشکلات خونی تهدید کننده زندگی ممنوع است. این مطالعه مروری جایگزین مطالعه مروری کاکرین است که در سال 2010 حذف شده است.
بررسی تاثیر ضددردی و عوارض جانبی همراه دوز واحد دیپیرون برای درد حاد متوسط تا شدید پس از جراحی با استفاده از روشهایی که اجازه مقایسه را با سایر ضددردها در کارآزماییهای استاندارد شده میدادند که تقریبا روشها و نتایج یکسانی داشتند.
ما پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبتشده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)، MEDLINE ،EMBASE و LILACS را تا 11 آگوست 2015، پایگاه اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database)، دو ثبت کارآزماییهای بالینی و فهرست منابع مقالات را جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی با پلاسبو و دوسوکور کنترلشده با دوز منفرد دیپیرون را برای تسکین درد ثابت شده متوسط تا شدید پس از جراحی در بزرگسالان در این مطالعه مروری گنجاندیم. ما شیوههای تجویز دهانی، رکتال، عضلانی و وریدی را در این مطالعه مروری گنجاندیم.
دو نویسنده مطالعه مروری به طور مستقل مطالعات را برای ورود به مطالعه مروری، بررسی کردند، خطر سوگیری (Bias) را سنجیدند و دادهها را استخراج کردند. ما از مجموع تسکین درد یا اختلاف شدت درد (TOTPAR or SPID) طی چهار تا شش ساعت استفاده کردیم تا تعداد شرکتکنندگانی را محاسبه کنیم که با حداقل 50% تسکین درد روبرو شده بودند. از نتایج بهدست آمده، ما احتمال خطر و تعداد مورد نیاز برای یک پیامد سودمند دیگر (NNT) را با 95% فاصله اطمینان (CI)، برای یک شرکتکننده که در چهار تا شش ساعت حداقل 50 درصد تسکین درد را در مقایسه با پلاسبو تجربه کرده بود، محاسبه کردیم. ما تجویز داروی نجاتبخش و زمان استفاده از داروی نجاتبخش را به عنوان معیارهای اضافی تاثیر در نظر گرفتیم. ما همچنین به دنبال اطلاعات در مورد عوارض جانبی و سندرم محرومیت بودیم.
ما هشت مطالعه، شامل 809 شرکت کننده را در این بررسی گنجاندیم که دیپیرون 500 میلیگرم خوراکی (143 شرکتکننده)، دیپیرون 1000 میلیگرم (57 شرکتکننده) خوراکی، و دیپیرون عضلانی 2000 میلیگرم (55 شرکتکننده) را با پلاسبو (236 شرکتکننده) مقایسه کرده بودند. علاوه بر پلاسبو، تمام مطالعات از کنترل فعال (ایبوپروفن، پاراستامول، آسپیرین، فلوبیپروفن، کتوپروفن: 338 شرکتکننده) استفاده کرده بودند. هفت مطالعه شیوه تجویز خوراکی و یک مطالعه شیوه تجویز تزریقی را استفاده کرده بودند. سن متوسط ببین 23 تا 62 سال بود. در شش مطالعه هم مردان و هم زنان حاضر بودند، و دو مطالعه فقط شامل زنان بود. تمام مطالعات کوچک، اما کیفیت آنها متوسط تا خوب بودند. بیش از 70% شرکتکنندگان با پیامد اصلی ما یعنی حداقل 50% تسکین درد در چهار تا شش ساعت با تجویز500 میلیگرم دیپیرون خوراکی در مقایسه با پلاسبو (پنج مطالعه؛ 288 شرکتکننده؛ 2.4 = NNT؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 1.8 تا 3.1)؛ شواهد با کیفیت متوسط) مواجه شدند. شواهد برای بررسی سایر دوزها یا سایر شیوههای تجویز دیپیرون ناکافی بودند. با دیپیرون 500 میلیگرم در مقایسه با پلاسبو، تعداد کمتری از شرکتکنندگان در چهار تا شش ساعت نیاز به دوز نجاتبخش پیدا کردند. (7% با دیپیرون در مقایسه با 34% با پلاسبو: چهار مطالعه؛ 248 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
دادهها در مورد تعداد شرکتکنندگانی که دچار عوارض جانبی شده بودند، متناقض بود و هیچ تجزیه و تحلیلی ممکن نبود. هیچ عارضه جانبی جدی یا عوارض سندرم محرومیت گزارش نشده بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین).
دادهها برای مقایسه دیپیرون به طور مستقیم با سایر درمانهای فعال بسیار کم بود.
براساس اطلاعات بسیار محدود، تکدوز 500 میلیگرمی دیپیرون موجب ایجاد تسکین مناسب درد در حدود 70% افراد درمان شده، در مقایسه با 30% افراد درمان شده با پلاسبو میشود. دو نفر از هر پنج نفری که دیپیرون 500 میلیگرم دریافت کرده بودند، با سطحی از تسکین درد در چهار تا شش ساعت مواجه شده بودند که با پلاسبو تجربه نکرده بودند، و تعداد کمتری نیاز به دوز نجاتبخش نیاز پیدا کرده بودند.
ما به دلیل دادههای ناکامل یا گزارش نامناسب، نتوانستیم دیپیرون را به طور مستقیم با سایر درمانهای فعال مقایسه کنیم، یا تاثیرات دوزهای مختلف یا شیوههای گوناگون تجویز، و یا تعداد شرکتکنندگانی را که دچار عوارض جانبی شده بودند، بررسی کنیم.