پیشینه
بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته کلیه در طول همودیالیز نیاز به دسترسی عروقی دارند. کاتترهای همودیالیز ورید مرکزی اغلب در مواقعی که دسترسی دائمی به عروق در دسترس نباشد، مورد استفاده قرار میگیرند. مشکلات کاتتر منجر به موربیدیتی و مورتالیتی بیشتری میشوند. عملکرد نادرست کاتتر موجب نیاز به اعمال مداخلات بیشتر، افزایش خطر عفونت مرتبط با کاتتر و بستری شدن در بیمارستان میشود.
مراقبت استاندارد برای پیشگیری از عملکرد نادرست کاتتر شامل استفاده از محلولهای هپارین به عنوان «مسدود کننده» پس از دیالیز در پورتهای کاتتر است. تاثیر بالقوه درمان هپارین بر خطر خونریزی یک نگرانی شناخته شده است. بنابراین رویکردهای جدیدتری برای جستوجوی بهبودی در باز ماندن کاتتر یا نرخ آسیبهای مرتبط با درمان پیشنهاد شدهاند.
ویژگیهای مطالعه
این مرور بر کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) در مورد آنتیکوآگولانتها در مقایسه با مراقبتهای متداول برای پیشگیری از عملکرد نادرست کاتتر در بیماران تحت همودیالیز متمرکز بود.
نتایج کلیدی
تعداد 27 مطالعه را یافتیم که شامل 3003 بیمار بوده و بهطور میانگین شش ماه پیگیری شدند و محلولهای مسدود کننده آنتیکوآگولانت جایگزین، عوامل سیستمیک و هپارین با دوز پائین یا بدون دوز را ارزیابی کردند. عملکرد نادرست کاتتر تحت تاثیر هیچ یک از کلاسهای این عوامل قرار نگرفت. تجزیهوتحلیل زیر گروه نشان داد که بر اساس نتایج یک مطالعه واحد، تنها عامل کاهش دهنده عملکرد نادرست کاتتر، محلول مسدود کننده پلاسمینوژن بافت نوترکیب (recombinant tissue plasminogen) بود. کاهش قابلتوجهی در بروز باکتریمی مرتبط با کاتتر برای محلولهای مسدود کننده آنتیکوآگولانت جایگزین مشاهده شد. هیچ شواهدی وجود نداشت که نشان دهد استفاده از آنتیکوآگولانتهای جایگزین به جای محلولهای مسدود کننده هپارین بر نرخ مرگومیر یا حوادث خونریزیدهنده تاثیر دارند، اگرچه فقط بخش کوچکی از مطالعات بروز حوادث خونریزیدهنده را گزارش کردند.
کیفیت شواهد
دستیابی به اطلاعات بیشتر و با کیفیت بالا در مورد مزایای بالقوه و بیخطری رویکردهای جایگزین به منظور حفظ عملکرد کاتتر در دسترسی عروقی دیالیز مورد نیاز است.