سوال مطالعه مروری
هدف از این مرور مقایسه مداخلات برای تسکین درد حین جراحی با سایر مداخلات یا عدم مداخله، حین لیگاسیون لولههای رحمی به روش مینیلاپاروتومی (mini‐laparotomy) (برش کوچک جراحی از طریق دیواره شکم) پس از زایمان بود.
پیشینه
لیگاسیون لولههای رحمی یک روش دائمی برای کنترل تولد است که طی آن لولههای رحم زن به منظور پیشگیری از بارداری، از راه جراحی برش خورده یا مسدود میشوند. این جراحی را میتوان به روش مینیلاپاروتومی انجام داد. روشهای مختلفی برای تسکین درد حین لیگاسیون لولههای رحمی به روش مینیلاپاروتومی وجود دارد. بعضی از روشهای تسکین درد عبارتند از تزریق داروی غیر‐استروئیدی ضد‐التهابی (یک دسته از داروهایی که میتوانند درد و تب را کاهش دهند)، اپیوئیدها (دستهای از داروهای مرتبط با ساختار اپیوم) یا ریختن لیدوکائین (دارویی که برای بیحس کردن بافت یک منطقه خاص استفاده میشود) به داخل حفره شکمی.
ویژگیهای مطالعه
ما سه کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده را شامل 230 زن وارد کردیم. این مطالعات لیدوکائین وارد شده را به داخل حفره شکمی با دارونما (placebo)، یا درمانهای دیگر، مانند تزریق مورفین (به عنوان یک اپیوئید نیز شناخته میشود) به داخل عضله، یا ترکیب لیدوکائین و مورفین مقایسه کردند. تمام مطالعات در تایلند انجام شدند. شواهد شرح داده شده در اینجا از مطالعات منتشر شده پیش از 31 جولای 2017 به دست آمدند.
نتایج کلیدی
ریختن لیدوکائین به داخل حفره شکمی حین لیگاسیون لولههای رحمی به روش مینیلاپاروتومی پیش از اینکه لولههای فالوپ پس از زایمان گره زده شوند، ممکن است کنترل بهتر درد را نسبت به تزریق دارونما یا مورفین ارائه دهد، اگرچه شواهد مربوط به عوارض جانبی نامطمئن است. زنان دریافت کننده ترکیب تزریق مورفین و وارد کردن لیدوکائین به داخل حفره شکم، تفاوت آشکاری را از نظر درد نسبت به زنان دریافت کننده فقط لیدوکائین نشان ندادند. تزریق مورفین به داخل عضله به تنهایی، درد را بیشتر از دارونما کاهش نداد.
قطعیت شواهد
قطعیت شواهد مربوط به اثربخشی این مداخلات به دلیل خطر سوگیری (bias) و عدم دقت نتایج پائین بود. قطعیت شواهد مربوط به ایمنی مداخلات به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت بسیار پائین بود.