پیشینه
ترومبوز ورید عمقی (deep vein thrombosis; DVT) وضعیتی است که در آن لخته خونی در ورید عمقی پا یا لگن ایجاد میشود. این وضعیت حدود 1 در 1000 نفر را تحت تاثیر قرار میدهد. اگر DVT درمان نشود، لخته خونی میتواند در خون حرکت کند و شریانها را در ریهها مسدود کند. این وضعیت تهدید کننده زندگی، آمبولی ریه (pulmonary embolism) نامیده میشود و در حدود 3 تا 4 در 10,000 نفر اتفاق میافتد. یکی دیگر از عوارض جانبی DVT، سندروم پس از ترومبوز (post‐thrombotic syndrome; PTS) است که در آن بیمار درد، تورم و تغییرات در پوست اندام تحتانی را تجربه میکند که میتواند منجر به زخم شود. این وضعیت باعث ناتوانی قابل توجهی میشود و کیفیت زندگی را کاهش میدهد و برای سیستمهای مراقبت سلامت هزینه زیادی دارد.
یکی از راههای پیشگیری از لخته خونی یا PTS دیگر، برداشتن لخته است. برای انجام این کار چندین راه وجود دارد. یک کاتتر میتواند وارد داخل رگ شده و لخته را به طور مستقیم خارج کند (ترومبکتومی مکانیکی (mechanical thrombectomy))، لخته خونی میتواند از طریق استفاده از داروهای تزریق شده به ورید در پا یا به طور مستقیم در محل لخته با استفاده از کاتتر و کنترل اشعه X (ترومبولیز فارماکومکانیکال (pharmacomechanical thrombolysis)) یا ترکیبی از دو پروسیجر از بین برود. این مرور با هدف اندازهگیری میزان ایمنی و اثربخشی ترومبکتومی فارماکومکانیکال در مقایسه با روشهای دیگر انجام شده است.
نتایج کلیدی
هیچ کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده که با معیارهای ورود این مرور (اکنون تا دسامبر 2015) مطابقت داشته باشد، وجود نداشت. یک مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم.
کیفیت شواهد
در حال حاضر برای کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده که اثربخشی و ایمنی تطبیقی ترومبوکتومی فارماکومکانیکال را در مدیریت بیماران DVT بررسی میکنند، با کمبود مواجه هستیم.
نتیجهگیری
پیش از نتیجهگیری، پژوهش بیشتری مورد نیاز است.