کشیدگی در ناحیه آرنج (آرنج پرستار nursemaid's elbow) یک آسیب معمول در کودکان است. این آسیب اغلب ناشی از کشیدن ناگهانی بازو، معمولا توسط یک بزرگسال یا فرد قدبلندتر ایجاد میشود، که در آن استخوان رادیوس (زند زبرین) از داخل لیگامان (رباط) آنولار نگهدارندهاش دچار کشیدگی میشود، که منجر به نیمه دررفتگی (دررفتگی جزئی) سر رادیال میشود. همچنین میتواند ناشی از افتادن یا پیچخوردگی آرنج هم رخ دهد. کودک دچار درد حاد ناگهانی میشود و عملکرد بازوی آسیبدیده را از دست میدهد. کشیدگی آرنج معمولا با رداکشن (reduction) دستی سر رادیال در رفته درمان میشود. برای این کار ممکن است از مانورهای مختلفی استفاده شود؛ معمولترین مانورها عبارتند از، سوپیناسیون ساعد (چرخش ساعد به خارج supination of the forearm)، اغلب با خمیدگی/انعطاف همراه است، و (هیپر-) پروناسیون (چرخش ساعد به داخل (hyper-) pronation). مشخص نیست که کدام روش بیشترین موفقیت را دارد. این مرور یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که اولین بار در سال 2009 منتشر و آخرین بار در سال 2011 بهروزرسانی شد.
مقایسه اثرات (منافع و آسیبها) روشهای مختلفی که برای دستکاری کشیدگی آرنج در کودکان کمسن استفاده میشود.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین Cochrane Bone ،Joint and Muscle Trauma Group، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین Cochrane Central Register of Controlled Trials ،MEDLINE ،Embase ،CINAHL ،LILACS ،PEDro، پایگاه ثبت کارآزماییهای بالینی و فهرست منابع مقالات را جستوجو کردیم. تاریخ آخرین جستوجو: سپتامبر .2016
کارآزماییهای کنترلشده و تصادفی و شبهتصادفیشدهای انتخاب شدند که به ارزیابی مداخلات دستکاری کشیدگی آرنج پرداختند. پیامد اولیه ما شکست در اولین تلاش بود، که نیاز به درمان بیشتری داشت.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل کارآزماییها را برای ورود بررسی کرده، و به ارزیابی خطر سوگیری (bias)، و استخراج دادهها پرداختند. ما دادهها را با استفاده از یک مدل اثر ثابت ترکیب کردیم.
بهطور کلی، 9 کارآزمایی با 906 کودک (که همگی کمتر از 7 سال سن داشتند و 58% از آنها مونث بودند) انتخاب شدند، که از این تعداد 5 کارآزمایی به تازگی در این بهروزرسانی شناسایی شدند. 8 کارآزمایی در بخشهای اورژانس و مراکز مراقبتهای ویژه، و 1 کارآزمایی در بخش ارتوپدی اطفال انجام گرفتند. 4 کارآزمایی در ایالات متحده آمریکا، 3 کارآزمایی در ترکیه، 1 کارآزمایی در ایران و 1 کارآزمایی در اسپانیا انجام شد. 5 کارآزمایی در معرض خطر بالای سوگیری انتخابی قرار داشتند؛ زیرا پنهانسازی تخصیص انجام نشده بود و به علت فقدان کورسازی فرد ارزیاب، تمام کارآزماییها در معرض خطر بالای سوگیری تشخیص قرار داشتند.
8 کارآزمایی، هیپرپروناسیون (hyperpronation) را با سوپیناسیون-فلکسیون (خم کردن) (supination-flexion) مقایسه کردند. ما شواهدی را با کیفیت پائین یافتیم که نشان دادند در اولین تلاش، هیپرپروناسیون نسبت به سوپیناسیون-فلکسیون منجر به شکست کمتری شد (9.2% در مقابل 26.4%؛ خطر نسبی (RR): 0.35؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.50؛ 811 شرکتکننده؛ 8 مطالعه). بر اساس خطر بارز 268 شکست در اولین تلاش برای هر 1000 کودک درمان شده با سوپیناسیون-فلکسیون، این میزان تا 174 شکست در هر 1000 کودک درمان شده با هیپرپروناسیون بود (95% فاصله اطمینان (CI): 134 تا 201 کمتر). بر اساس دادههای مربوط به تفاوتهای خطر، ما تعداد مورد نیاز درمان را نیز برابر 6 کودک برآورد کردیم (95% فاصله اطمینان (CI): 5 تا 8). این به این معنی است که 6 کودک باید به جای روش سوپیناسیون-فلکسیون با روش هیپرپروناسیون درمان شوند تا از شکست بیشتر در اولین تلاش جلوگیری شود.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین (به دست آمده از چهار مطالعه) مربوط به درد در حین یا بعد از دستکاری به این معنی است که مشخص نیست آیا تفاوتی بین پروناسیون و سوپیناسیون-فلکسیون وجود دارد یا خیر. شواهدی با کیفیت بسیار پائین از شش مطالعه بهدست آمد که نشان داد تکرار پروناسیون در دومین تلاش پس از شکست اولیه ممکن است موثرتر از تکرار سوپیناسیون-فلکسیون باشد. پیامدهای باقیمانده یا گزارش نشدند (اثرات جانبی، عود) یا برای ترکیب نامناسب بودند (شکست نهایی). دامنه شکست نهایی، که به دلیل تفاوت در پروتکلهای مطالعه، با توجه به آنچه که پس از اولین تلاش شکستخورده انجام میگیرد، فقط برای جمعیت کلی گزارش شد، از عدم شکست نهایی در دو مطالعه تا شش شکست در یک مطالعه (4.1% از 148 اپیزود) متغیر بود.
یک کارآزمایی سوپیناسیون-اکستانسیون (راست کردن) (supination-extension) را در مقابل سوپیناسیون-فلکسیون مقایسه کرد. این کارآزمایی در مورد عدم وجود تفاوت شفاف در شکست در اولین تلاش بین دو روش، شواهدی با کیفیت بسیار پائین ارائه کرد (به دلیل خطر بسیار جدی سوگیری و عدم دقت جدی سه سطح کاهش یافت).
شواهد با کیفیت پائین از هشت کارآزمایی کوچک به دست آمد که نشان داد روش پروناسیون ممکن است در اولین تلاش برای دستکاری کشیدگی آرنج در کودکان موثرتر از روش سوپیناسیون باشد. برای سایر پیامدها، به دلیل شواهد با کیفیت بسیار پائین یا پیامدهایی که گزارش نشدند، نمیتوان نتیجهگیری کرد. ما پیشنهاد میکنیم که برای ارائه شواهد قطعی، یک کارآزمایی تصادفیسازیشده و بالینی برای مقایسه هیپرپروناسیون و سوپیناسیون-فلکسیون مورد نیاز است. ما توصیه میکنیم این کارآزمایی بیشتر در میان پزشکان بهمنظور تعیین میزان تعادل بالینی و بهینهسازی طراحی مطالعه و به کارگیری آن انجام شود.