زخمهای مقاوم پپتیک، زخمهایی در معده یا دئودونوم هستند که پس از 8 تا 12 هفته درمان دارویی بهبود نمییابند یا زخمهایی که با علیرغم درمان دارویی، با عوارضی همراه هستند. زخمهای عودکننده پپتیک، زخمهای پپتیک هستند که پس از بهبود زخم، باز عود میکنند. با توجه به تعداد مرگهای ناشی از عوارض مرتبط با زخم پپتیک و عوارض طولانیمدت درمان دارویی (افزایش بروز شکستگی)، مشخص نیست آیا مداخلات دارویی یا جراحی گزینههای درمانی بهتری در افراد مبتلا به زخمهای عودکننده یا مقاوم پپتیک هستند یا خیر.
ارزیابی مزایا و خطرات درمان دارویی در مقابل جراحی برای افراد مبتلا به زخمهای پپتیک یا مقاوم پپتیک.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماریهای دستگاه گوارش فوقانی و پانکراس در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین، MEDLINE ،EMBASE ،Science Citation Index Expanded، و پایگاههای ثبت کارآزماییهای بالینی را تا سپتامبر 2015 برای شناسایی کارآزماییهای تصادفیسازی شده و غیر تصادفیسازی شده، با استفاده از استراتژیهای جستوجو، بررسی کردیم. ما همچنین منابع مطالعات وارد شده را برای شناسایی مطالعات بیشتر جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده و غیر تصادفیسازی شده را در نظر گرفتیم که درمان دارویی را با درمان جراحی در افراد مبتلا به زخم مقاوم یا عودکننده پپتیک، صرف نظر از زبان، وضعیت کورشدگی، یا وضعیت انتشار برای ورود به این مطالعه مروری، مقایسه کرده بودند.
دو نویسنده مطالعه بهطور مستقل از هم، کارآزماییها را شناسایی و دادهها را استخراج کردند. ما خطر نسبی (risk ratio)، میانگین تفاوت (MD)، میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD) یا نسبت خطر (hazard ratio) را با 95% فاصله اطمینان (CI) با استفاده از مدلهای اثر ـ ثابت و اثر ـ تصادفی با استفاده از Review Manager 5، براساس آنالیز intention-to-treat، محاسبه کردیم.
ما فقط یک مطالعه غیر تصادفیسازی شده را وارد کردیم که 30 سال پیش منتشر شده بود. این مطالعه دربرگیرنده 77 شرکتکننده مبتلا به زخم معده بود که درمان دارویی (بلاکرهای گیرنده هیستامین H2، آنتیاسیدها، و رژیم غذایی) پس از یک دوره درمان که بهطور متوسط 29 ماه طول کشید، با شکست مواجه شده بود. نویسندگان ذکر نکرده بودند که این بیماران، موارد عود یا مقاوم به درمان بودهاند. بهنظر میرسد شرکتکنندگان عوارض قبلی، مانند خونریزی یا سوراخشدگی نداشتهاند. از 77 بیمار وارد شده، 37 شرکتکننده به درمان دارویی ادامه دادند و 40 بیمار نیز تحت درمان جراحی (آنترکتومی با یا بدون واگوتومی، گاسترکتومی سابتوتال با یا بدون واگوتومی، واگوتومی، پیلوروپلاستی و سوچور زخم، سوچور یا به هم رساندن زخم بدون واگوتومی یا اکسزیون زخم، واگوتومی پروگزیمال معده یا سلول پاریتال بهنهایی، سوچور یا به هم رساندن زخم همراه با واگوتومی پروگزیمال گاستریک یا سلول پاریتال) قرار گرفتند. اینکه بیمار وارد گروه درمانی دارویی شود یا جراحی، توسط ترجیح شرکتکننده یا پزشک درمانگر بوده است. نویسندگان مطالعه گزارش کردند که دو شرکتکننده در گروه درمان دارویی (2 از 37؛ 5.4%) مبتلا به سرطان معده بودند که در بیوپسیهای تکراری شناسایی شدند. آنها نسبت شرکتکنندگان مبتلا به سرطان معده را در گروه جراحی گزارش نکردند. آنها همچنین دیگر پیامدهای مورد نظر این مطالعه (که کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (با استفاده از هر نوع مقیاس معتبر)، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی، خونریزی از زخم معده، سورخشدگی زخم پپتیک، درد شکمی، و مرگومیر طولانیمدت) را گزارش نکردند.
ما هیچ مطالعهای را نیافتیم که مزایا و خطرات نسبی درمان جراحی را در مقابل دارویی برای زخمهای پپتیک مقاوم یا عودکننده گزارش کرده باشد. برای تعیین فوری این موضوع که آیا انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که به مقایسه مدیریت دارویی در مقابل جراحی در بیماران مبتلا به زخمهای پپتیک عودکننده یا مقاوم یا هر دو بپردازند، لازم هستند، انجام مطالعاتی که ماهیت طبیعی زخمهای پپتیک مقاوم یا عودکننده را ارزیابی کرده باشند، مورد نیاز است. این دسته از مطالعات به فراهم آوردن اطلاعات لازم برای طراحی این کارآزماییها نیز کمک میکنند. حداقل دوره پیگیری دو تا سه سال، امکان محاسبه بروز عوارض سرطان معده (فقط در زخمهای معده) را در زخمهای عودکننده و مقاوم فراهم میکند. علاوه بر عوارض مرتبط با درمان و بیماری، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و از دست دادن بهرهوری نیز قابل اندازهگیری خواهد بود.