استروک سومین علت مرگ و شایعترین علت ناتوانی طولانیمدت است. باریک شدن شدید (تنگی) شریان کاروتید عامل مهم استروک است. درمان جراحی (اندآرترکتومی کاروتید) ممکن است خطر استروک را کاهش دهد؛ اما خطر عوارض عمل جراحی وجود دارد. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است، که نسخه اصلی آن در سال 1999 منتشر شد، و اخیرا در سال 2011 بهروزرسانی شده است.
تعیین تعادل بین منفعت اندآرترکتومی در برابر خطر آن به همراه بهترین مدیریت درمانی در مقایسه با بهترین مدیریت درمانی بهتنهایی، در افراد مبتلا به علائم اخیر تنگی کاروتید (به عنوان مثال حمله ایسکمیک گذرا (TIA) یا استروک غیر فعال / غیر ناتوانکننده).
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آخرین جستوجو در جولای 2016)، CENTRAL (شماره 7، 2016)، MEDLINE (از 1966 تا جولای 2016)، Embase (از 1990 تا جولای 2016)، Web of Science Core Collection، ClinicalTrials.gov، پورتال پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت WHO International Clinical Trials Registry Platform (ICTRP) را جستوجو کردیم، و مجلات مرتبط و فهرست منابع را بهصورت دستی جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده را انتخاب کردیم.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور جداگانه مطالعات را انتخاب کردند، خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی، و دادهها را استخراج کردند.
ما سه کارآزمایی را شامل 6343 شرکتکننده انتخاب کردیم. از آنجایی که کارآزماییها در روش اندازهگیری تنگی کاروتید و در تعریف استروک متفاوت بودند، ما یک تجزیهوتحلیل ترکیبی از دادههای فردی بیماران از 6092 شرکتکننده (35000 بیمار-سال پس از پیگیری)، پس از ارزیابی مجدد آنژیوگرامهای کاروتید و پیامدهای به دست آمده از هر سه کارآزمایی استفاده کننده از فایلهای دادههای الکترونیکی اولیه انجام دادیم، و در جایی که لازم بود پیامدهای جانبی را، برای دستیابی به مقایسه، دوباره تعریف کردیم.
در تجزیهوتحلیل مجدد، تفاوت معنیداری بین کارآزماییها در خطرات هر یک از پیامدهای اصلی در هر یک از گروههای درمان، یا در اثرات جراحی وجود نداشت. جراحی، خطر استروک ایسکمیک یک طرفه 5 ساله را در شرکتکنندگان با تنگی کمتر از 30% افزایش داد (1746 = N؛ خطر نسبی (RR): 1.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 2.01)، اثر قابل توجهی در شرکتکنندگان با تنگی 30% تا 49% نداشت (N = 1429؛ RR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 1.38)، و در شرکتکنندگان با تنگی 50% تا 69% دارای منفعت بود (N = 1549؛ RR: 0.84؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60 تا 1.18)، برای شرکتکنندگان با تنگی 70% تا 99% بدون نزدیک به زمان انسداد (انسداد قریببهوقوع) بسیار سودمند بود (N = 1095؛ RR: 0.47؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.88). با این حال، هیچ شواهدی از منفعت (N =271؛ RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.57 تا 1.84) در شرکتکنندگان با انسداد قریببهوقوع وجود نداشت. استروک ایسکمیک دوطرفه، جریان خون ناکافی به یک نیمکره مغز، و تنگی شدید همان شریان کاروتید اینترنال را در نیمکره دوم نشان میدهد.
اندآرترکتومی برای شرکتکنندگان با علائم تنگی 50% تا 69% دارای منفعت بود (شواهد با کیفیت متوسط)، و برای افرادی که دارای تنگی 70% تا 99% بدون انسداد قریب به وقوع بودند، بسیار سودمند بود (شواهد با کیفیت متوسط). ما هیچ منفعتی را برای افرادی که در معرض انسداد قریب به وقوع کاروتید قرار دارند، نیافتیم (شواهد با کیفیت بالا).