این مطالعه مروری کاکرین برای اولین با در سال 2005 منتشر و در سالهای 2007، 2012 و هماکنون در سال 2015 بهروزرسانی شده است. برونشیولیت حاد شایعترین اورژانس پزشکی کودکان زیر 2 سال در فصل زمستان است. گاهی برای کمک به شیرخوار جهت پاکسازی ترشحات از فیزیوتراپی قفسه سینه استفاده میشود تا تلاش تهویهای وی کاهش یابد.
تعیین تاثیر فیزیوتراپی قفسه سینه در شیرخواران زیر 24 ماه مبتلا به برونشیولیت حاد. هدف بعدی بررسی تاثیر تکنیکهای مختلف فیزیوتراپی قفسه سینه (به عنوان مثال، لرزاندن و ضربه زدن (percussion) و وادار کردن به بازدم بصورت غیرفعال (passive forced exhalation)) بود.
در منابع زیر به جستوجو پرداختیم: CENTRAL (شماره 9، 2015) (اضافه شدن اطلاعات 8 جولای 2015)، MEDLINE (از 1966 تا جولای 2015)، مقالات درحال انجام MEDLINE و دیگر موارد فهرست نشده (جولای 2015)، EMBASE (از 1990 تا جولای 2015)، CINAHL (از 1982 تا جولای 2015)، LILACS (از 1985 تا جولای 2015)، web of science (از 1985 تا جولای 2015) و Pedro (از 1929 تا جولای 2015).
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT) که در آنها فیزیوتراپی قفسه سینه با عدم مداخله یا با نوع دیگری از فیزیوتراپی در بیماران مبتلا به برونشیولیت زیر 2 سال مقایسه شده بود.
دو نویسنده مطالعه مروری بصورت جداگانه اطلاعات را استخراج کردند. پیشامدهای اولیه تغییر در شدت برونشیولیت و زمان بهبودی بودند. پیشامدهای ثانویه پارامترهای تنفسی، طول مدت دریافت اکسیژن کمکی، مدت بستری در بیمارستان، استفاده از برونکودیلاتورها و استروئیدها، عوارض جانبی و عقیده والدین از موثر بودن فیزیوتراپی بودند. امکان انجام هیچگونه ادغام اطلاعاتی ممکن نبود.
12 RCT (با 1249 شرکتکننده) انتخاب کردیم (سه مورد بیشتر از مطالعه مروری کاکرین قبلی) که فیزیوتراپی را با عدم مداخله مقایسه کرده بودند. 5 کارآزمایی (246 شرکتکننده) به ارزیابی تکنیکهای متداول (لرزاندن و ضربه زدن همراه با درناژ وضعیتی) و 7 کارآزمایی به ارزیابی تکنیکهای بازدم غیرفعال جریانگرا (passive flow-oriented expiratory) پرداخته بودند: روشهای بازدم غیرفعال آهسته در 4 کارآزمایی، و روشهای بازدم غیرفعال با فشار در 3 کارآزمایی.
تکنیکهای متداول تاثیری در تغییر شدت برونشیولیت (از پیشامدهای اولیه) که با متوسط نمره بالینی اندازهگیری شده بود، نداشتند (5 کارآزمایی؛ 241 شرکتکننده). بیخطر بودن روشهای متداول تنها بصورت توصیفی بررسی شده بود، با یک مورد آتلکتازی، کلاپس یا بسته شدن ریه که منجر به کاهش یا عدم تبادل گازی میشود که در گروه کنترل یک کارآزمایی گزارش شده بود.
روشهای بازدم غیرفعال آهسته نیز نتوانستند تغییری در شدت برونشیولیت و زمان بازگشت به سلامتی (ریکاوری) نشان دهند (شواهد با کیفیت پایین). سه کارآزمایی شدت برونشیولیت را از طریق نمرات بالینی در 286 شرکتکننده با بیماری متوسط تا شدید ارزیابی کرده و در هیچ یک از آنها هیچ تفاوت قابل ملاحظهای بین گروهها مشاهده نشد. تنها یک مطالعه بهبود کوچک قابلتوجهی را بصورت گذرا در نمره بالینی Wang در بیماران با بیماری متوسط تا شدید بلافاصله پس از مداخله مشاهده کرد. شواهد با کیفیت بسیار پایین وجود داشت، مبنی بر اینکه به نظر میرسد روشهای بازدم غیرفعال آهسته بیخطر باشند، چراکه در دو مطالعه (256 شرکتکننده) هیچ عارضه جانبی از آنها مشاهده نشده بود.
در روشهای بازدم غیرفعال با فشار نیز تاثیری در شدت برونشیولیت و نیز زمان بازگشت به سلامتی (2 کارآزمایی؛ 509 شرکتکننده) و همچنین زمان پایدار شدن وضعیت بالینی (یک کارآزمایی؛ 99 شرکتکننده) مشاهده نشد. این شواهد از کیفیت بالا برخوردار بودند و در بیماران با برونشیولیت شدید به انجام رسیده بودند. وانگهی یکسری شواهد با کیفیت بالا نیز وجود داشت که نشان میداد این روشها خطر بروز ناپایداری تنفسی گذرا (خطر نسبی (RR): 10.2؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.3 تا 78.8؛ یک کارآزمایی) و استفراغ (RR: 5.4؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.6 تا 18.4؛ یک کارآزمایی) را در حین انجام پروسه افزایش میدهند. در رابطه با برادیکاردی همراه با عدم اشباع (RR: 1.0؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.2 تا 5.0؛ یک کارآزمایی) و برادیکاردی بدون عدم اشباع (RR: 3.6؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.7 تا 16.9؛ یک کارآزمایی) نتیجه قطعی وجود نداشت، چراکه دقت ارزیابی کنندهها محدود بود. در هر صورت، در بیماران مبتلا به برونشیولیت خفیف تا متوسط ترکیبی از بازدم بافشار و روشهای متداول بهبودی فوری در شدت بیماری ایجاد میکند (یک کارآزمایی؛ 13 شرکتکننده).
هیچ یک از روشهای فیزیوتراپی قفسه سینه که در این مطالعه مروری بررسی شدند (متداول، روشهای بازدم غیرفعال آهسته یا روشهای بازدم بافشار) کاهشی در شدت بیماری ایجاد نکردند. به همین دلیل نمیتوان از این روشها به عنوان یک اقدام بالینی استاندارد در بیماران بستری مبتلا به برونشیولیت شدید استفاده کرد. شواهدی با کیفیت بالا وجود داشت مبنی بر اینکه تکنیکهای بازدم بافشار در بیماران با بیماری شدید، نه تنها وضعیت سلامتی آنها را تغییر نمیدهد، بلکه ممکن است عوارض شدیدی برای آنها ایجاد کند. روشهای بازدم غیرفعال آهسته در بیماران با بیماری متوسط یک بهبودی سریع و گذرا به ارمغان میآورند اما بر طول مدت آن تاثیری ندارند. مطالعاتی که در آینده انجام میشوند، باید به بررسی اثرات بالقوه تکنیکهای بازدم غیرفعال آهسته در بیماران غیربستری با بیماری خفیف تا متوسط و نیز بیمارانی که از نظر ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) مثبت هستند، بپردازند. علاوه براین، باید ترکیب فیزیوتراپی قفسه سینه را با سالبوتامول یا سالین هایپرتونیک ارزیابی کنند.