RT - Journal Article T1 - Biologic interventions for fatigue in rheumatoid arthritis JF - cochrane YR - 2016 JO - cochrane VO - 2016 IS - 0 UR - http://cochrane.ir/article-1-833-fa.html SP - 0 EP - 0 AB - پیشینه خستگی یک علامت شایع و بالقوه ناراحت کننده برای بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید (RA) است، و هیچ دستورالعمل مدیریت درمانی مبتنی بر شواهد قابل قبولی برای آن وجود ندارد. شواهد نشان می‌دهند که مداخلات بیولوژیک علائم و نشانه‌ها را در RA بهبود و همچنین آسیب مفاصل را کاهش می‌دهد. اهداف بررسی تاثیرات مداخلات بیولوژیک بر خستگی در آرتریت روماتوئید. روش های جستجو ما پایگاه‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را تا اول آپریل 2014 جست‌وجو کردیم: پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ پایگاه اطلاعاتی خلاصه مرورهای ساختارمند (Cochrane Database of Systematic Reviews)؛ ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده اخیر، آرشیو ملی ثبت پژوهش‌ها، UKCRN Portfolio Database؛ AMED؛ CINAHL؛ Psychinfo؛ Social Science Citation Index؛ Web of Science؛ و Dissertation Abstracts International. علاوه بر این، ما فهرست مراجع مقالات شناسایی شده را برای گنجاندن مطالعات بیشتر بررسی و با نویسندگان کلیدی تماس گرفتیم. معیارهای انتخاب ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را در صورتی که مداخله‌ای بیولوژیک را در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ارزیابی و گزارش شخصی خستگی را به عنوان یکی از نتایج پیآمدی گزارش کرده باشند، در مطالعه مروری گنجاندیم. گردآوری و تحلیل داده‌ها دو نویسنده مطالعه مروری، کارآزمایی‌های مرتبط را انتخاب، کیفیت را به صورت روش‌شناسی بررسی و اطلاعات را استخراج کردند. زمانی که امکانش وجود داشت، ما با استفاده از مدل اثرات تصادفی داده‌ها را در متاتجزیه و تحلیل (meta-analysis) تجمیع کردیم. نتایج اصلی ما 32 مطالعه را برای گنجاندن در این مطالعه مروری اخیر تشخیص دادیم. بیست مطالعه، پنج عامل بیولوژیک فاکتور نکروزان ضدتومور (ضد TNF) (آدالیموماب، سرتولیزوماب، اتانرسپت، گولیموماب و اینفیلیکسیمب) را بررسی کرده بودند، و 12 مطالعه بر پنج عامل بیولوژیک غیر TNF (آباتاسپت، کاناکینوماب، ریتوکسیمب، توسیلیزومب و یک آنتی‌بادی مونوکلونال گاما آنتی-اینترفرون) تمرکز داشتند. همه به جز دو مطالعه تصادفی‌سازی دو سوکور با استفاده از پلاسبو انجام شده بودند. در بعضی کارآزمایی‌ها، بیماران می‌توانستند همزمان داروهای ضدروماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDها) دریافت کنند. این مطالعات یا عوامل بیولوژیک یا پلاسبو را به DMARDها اضافه کرده بودند. محققان دوز مورد دوم را از سطح پایه تغییر نداده بودند. در مجموع، این مطالعات شامل 9946 شرکت‌کننده در گروه‌های مداخلات و 4682 شرکت‌کننده در گروه‌های شاهد بود. به طور کلی، کیفیت کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده متوسط تا پائین با خطر نامشخص سوگیری (Bias) در گزارش پیآمد خستگی بود. ما کیفیت مطالعات را از بالا به متوسط به دلیل سوگیری گزارش بالقوه کاهش دادیم (مطالعات شامل تجزیه و تحلیل post hoc طرفدار گزارش نتیجه مثبت بودند و همیشه شامل همه افراد مطالعه به صورت تصادفی نبودند). برخی از مطالعات فقط شرکت‌کنندگان را در مراحل اولیه بیماری در خود جای داده بودند. مطالعات مورد استفاده پنج ابزار مختلف را برای ارزیابی خستگی در این مطالعات به کار گرفته بودند: ارزیابی عملکردی دامنه خستگی درمان بیماری مزمن (FACIT-F)، فرم کوتاه‌شده ـ 36 دامنه انرژی (SF-36 VT)، مقیاس آنالوگ بصری (VAS)؛ ( 0 تا 100 یا 0 تا 10) و مقیاس عددی نمره‌دهی (NRS). ما میانگین تفاوت استاندارد را برای داده‌های تجمیعی در متاآنالیز محاسبه کردیم. درمان با عوامل بیولوژیک به‌طور کلی منجر به کاهش آماری قابل‌توجهی در میزان خستگی با میانگین تفاوت استاندارد 0.43 - ؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 - تا 0.49 - ) شد. این برابر با تفاوت 6.45 واحدی (95% فاصله اطمینان (CI): 5.7 تا 7.35) از نمره FACIT-F؛ (محدوده 0 تا 52) بود. هر دو نوع عوامل بیولوژیک سطح مشابهی را از بهبود به دست آوردند: برای عوامل ضدTNF، این میزان 0.42 - ؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 - تا 0.49 - )، معادل با 6.3 واحد از نمره FACIT-F؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 5.3 تا 7.4) بود، و برای عوامل غیرآنتی TNF، این میزان 0.46 - ؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 - تا 0.53 - ) معادل 6.9 واحد (95% فاصله اطمینان (CI): 5.85 تا 7.95) در نمره FACIT-F بود. در اغلب مطالعات، دوره دو سو کور بودن 24 هفته یا کمتر بود. هیچ مطالعه‌ای تغییرات طولانی‌مدت را در خستگی ارزیابی نکرده بود. نتیجه‌گیری‌های نویسندگان درمان با مداخلات بیولوژیک در بیماران مبتلا به RA فعال می‌تواند به بهبود خفیف تا متوسط خستگی بی‌انجامد. میزان بهبود مشابه داروهای بیولوژیک آنتی TNF و غیرآنتی TNF است. با این حال، معلوم نیست که آیا بهبود ناشی از اقدام مستقیم این عوامل بیولوژیک بر خستگی یا ناشی از عملکرد غیرمستقیم از طریق کاهش التهاب، میزان فعالیت بیماری یا برخی از مکانیسم‌های دیگر است. خلاصه به زبان ساده مداخلات بیولوژیک برای مدیریت خستگی در آرتریت روماتوئید پیشینه آرتریت روماتوئید چیست و بیولوژیک‌ها چه هستند؟ هنگامی که شما آرتریت روماتوئید دارید، سیستم ایمنی بدن شما، که به طور معمول با عفونت مبارزه می‌کند، به پوشش مفاصل شما حمله می‌کند، که باعث تورم، سفتی و درد می‌شود. مفاصل کوچک دست و پا معمولا اولین مناطق مبتلا هستند. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، بنابراین هدف از درمان از بین بردن درد و سفتی و بهبود توانایی شما در حرکت است. بیولوژیک‌ها داروهایی هستند که می‌توانند التهاب مفاصل را کاهش دهند، باعث بهبود علائم و جلوگیری از آسیب مفاصل شوند. خستگی یک علامت مهم در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید است. با این حال، هیچ اجماعی در مورد موثرترین روش مدیریت برای آن وجود ندارد. تعدادی از مطالعات اثرات اصلاح پاسخ‌های بیولوژیک (بیولوژیک) را در مدیریت آرتریت روماتوئید و علائم همراه آن مانند خستگی بررسی کرده‌اند. در مطالعه مروری کنونی ما به بررسی تاثیرات این درمان‌ها بر خستگی در بزرگسالان مبتلا به آرتریت روماتوئید پرداختیم. ویژگی‌های مطالعه ما به دنبال یافتن همه تحقیقات چاپ شده تا 1 آپریل 2014 بودیم، و 32 مطالعه مرتبط یافتیم. 19 مطالعه روی پنج عامل بیولوژیک آنتیTNF ( آدالیموباب، سرتولیزوماب، اتانرسپت، گولیموماب و اینفلیکسیمب) و 12 مطالعه انجام شده روی پنج عامل بیولوژیک غیرآنتی TNF ( آباتاسپت، کاناکینوماب، ریتوکسیماب، توسیلیزومب و یک آنتی‌بادی مونوکلونال گاما ضداینترفرون) وجود دارد. نتایج اصلی در مجموع، 9946 شرکت کننده عوامل بیولوژیک و 4682 شرکت کننده درمان استاندارد را دریافت کرده بودند. همه به جز دو مطالعه، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با پلاسبو، بالاترین استاندارد از نظر کیفیت مطالعه، بودند. ما اثرات عوامل بیولوژیک را در مقابل پلاسبو بررسی کردیم. در برخی مطالعات، شرکت کنندگان ممکن بود مصرف درمان‌های استاندارد آرتریت روماتوئید را در آغاز کارآزمایی‌ها داشته باشند. در این گروه از مطالعات، پژوهشگران عوامل بیولوژیک یا پلاسبو را به درمان استاندارد اضافه کردند. به طور کلی، درمان با عوامل بیولوژیک منجر به کاهش خفیف تا متوسط (9 واحد کاهش در مقیاس 0 تا 52) در خستگی بیمار در مقایسه با 3 واحد در شرکت کنندگان تحت درمان با پلاسبو، شده بود. مشخص نیست که این امر به علت کاهش در فعالیت کل بیماری، اثر مستقیم عوامل بیولوژیک یا برخی از مکانیسم‌های دیگر است. کیفیت شواهد احتمال سوگیری بالقوه قوی در شیوه تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط محققان وجود دارد، و برخی از مطالعات همه افراد را به صورت تصادفی شامل نمی‌شدند، بنابراین ما کیفیت شواهد را به‌جای بالا، متوسط ارزیابی می‌کنیم. LA eng UL http://cochrane.ir/article-1-833-fa.html M3 10.1002/14651858.CD008334.pub2 ER -