AU - Kurinchi Selvan Gurusamy, AU - Elena Pallari, TI - Medical versus surgical treatment for refractory or recurrent peptic ulcer PT - JOURNAL ARTICLE TA - cochrane JN - cochrane VO - 2016 VI - 0 IP - 0 4099 - http://cochrane.ir/article-1-1782-fa.html 4100 - http://cochrane.ir/article-1-1782-fa. SO - cochrane 0 AB  - پیشینه زخم‌های پپتیک مقاوم، زخم‌هایی در معده یا دئودنوم هستند که پس از 8 تا 12 هفته درمان دارویی بهبود نمی‌یابند؛ یا مواردی که علی‌رغم درمان دارویی، با عوارض همراه هستند. زخم‌های پپتیک عودکننده، زخم‌های پپتیک هستند که پس از بهبود زخم، دوباره عود می‌کنند. با توجه به تعداد مرگ‌های مرتبط با عوارض ایجادشده در اثر زخم پپتیک و عوارض طولانی‌مدت درمان دارویی (افزایش بروز شکستگی)، مشخص نیست آیا مداخلات دارویی یا جراحی گزینه درمانی بهتر در افراد مبتلا به زخم‌های پپتیک مقاوم یا عودکننده هستند. اهداف ارزیابی مزایا و مضرات درمان‌های دارویی در مقابل جراحی برای افراد مبتلا به زخم‌های پپتیک مقاوم یا عودکننده. روش های جستجو ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های دستگاه گوارش فوقانی و پانکراس در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین، MEDLINE ،EMBASE ،Science Citation Index Expanded و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها را تا سپتامبر 2015 برای یافتن مطالعات تصادفی‌سازی شده و تصادفی‌سازی نشده، با استفاده از استراتژی‌های جست‌وجو، گشتیم. ما همچنین منابع مطالعات وارد شده را برای پیدا کردن مطالعات بیشتر جست‌وجو کردیم. معیارهای انتخاب ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ و مطالعات تصادفی‌سازی نشده‌ای را در نظر گرفتیم که به مقایسه درمان دارویی با جراحی در افراد مبتلا به زخم‌های پپتیک مقاوم یا عودکننده پرداخته بودند، صرف‌ نظر از زبان، کورشدگی یا وضعیت انتشار برای ورود در این مرور. گردآوری و تحلیل داده‌ها دو نویسنده مرور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را شناسایی و داده‌ها را استخراج کردند. ما برنامه‌ریزی کردیم خطر نسبی (RR)، تفاوت میانگین (MD)، تفاوت میانگین استانداردشده (SMD)، یا نسبت خطر را با 95% فاصله اطمینان (CI)، با استفاده از مدل‌های fixed-effect و random-effects با Review Manager 5 براساس آنالیز intention-to-treat (قصد درمان)، محاسبه کنیم. نتایج اصلی ما فقط یک مطالعه تصادفی‌سازی نشده را وارد این مرور کردیم که 30 سال پیش منتشر شده بود. این مطالعه 77 شرکت‌کننده را وارد کرده بود که مبتلا به زخم معده بوده و درمان دارویی (مسدودکننده‌های گیرنده هیستامین H2، آنتی‌اسیدها، و رژیم غذایی) در آن‌ها پس از یک دوره متوسط درمانی 29 ماه با شکست مواجه شده بود. نویسندگان مشخص نکرده بودند که این بیماران مورد زخم‌های مقاوم بودند یا عودکننده. به‌نظر می‌رسد شرکت‌کنندگان عوارض قبلی را مانند خونریزی یا پرفوراسیون نداشته‌اند. از 77 فرد وارد شده، 37 شرکت‌کننده به درمان دارویی ادامه دادند و 40 بیمار تحت درمان جراحی (آنترکتومی با یا بدون واگوتومی، گاسترکتومی ساب‌توتال با یا بدون واگوتومی، واگوتومی، پیلوروپلاستی و سوچور زخم، سوچور یا بستن زخم بدون واگوتومی یا اکسزیون زخم، واگوتومی پروکزیمال گاستریک یا سلول پارشیال به‌تنهایی، سوچور یا بستن زخم با واگوتومی پروکزیمال گاستریک یا سلول پارشیال) قرار گرفتند. این‌که بیمار تحت درمان جراحی قرار گیرد یا دارویی، با نظر خود شرکت‌کننده یا پزشک درمانگر انجام شد. نویسندگان مقاله گزارش کردند که دو شرکت‌کننده در گروه درمان دارویی (2 مورد از 37 بیمار؛ 5.4%) سرطان معده داشتند، که از طریق تکرار بیوپسی تشخیص داده شدند. آن‌ها نسبت شرکت‌کنندگانی را که در گروه درمان جراحی مبتلا به سرطان معده بودند، گزارش نکردند. آن‌ها همچنین پیامدهای تاخیر تشخیص سرطان معده را در گروه درمان دارویی گزارش نکردند. آن‌ها هیچ‌یک از دیگر پیامدهای مورد نظر این مرور (کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (با استفاده از هرگونه مقیاس معتبر)، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی، خونریزی زخم پپتیک، پرفوراسیون زخم پپتیک، درد شکمی و مورتالیتی طولانی‌مدت) را گزارش نکردند. نتیجه‌گیری‌های نویسندگان ما هیچ مطالعه‌ای را نیافتیم که مزایا و مضرات نسبی درمان دارویی را در برابر درمان جراحی برای زخم‌های عودکننده یا مقاوم پپتیک نشان داده باشند. به انجام مطالعاتی که تاریخچه طبیعی زخم‌های عودکننده یا مقاوم پپتیک را ارزیابی کنند، و کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که به مقایسه مدیریت دارویی در مقابل جراحی در بیماران مبتلا به زخم‌های عودکننده یا مقاوم پپتیک یا هر دو بپردازند، نیاز فوری وجود دارد. این مطالعات اطلاعاتی را برای طراحی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده فراهم می‌کنند. حداقل دوره پیگیری 2 تا 3 سال به محاسبه بروز عوارض و سرطان معده (فقط در زخم‌های معده) در زخم‌های پپتیک عودکننده یا مقاوم کمک می‌کند. علاوه بر عوارض مرتبط با درمان و بیماری، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و از دست رفتن بهره‌وری باید اندازه‌گیری شود. خلاصه به زبان ساده درمان دارویی یا جراحی برای زخم‌های معده و قسمت فوقانی روده کوچک مقاوم به درمان دارویی سوال مطالعه مروری در افرادی که مبتلا به زخم‌های معده و قسمت فوقانی روده کوچک (زخم‌های پپتیک) هستند و پس از دوره درمان دارویی 8 تا 12 هفته‌ای بهبود نمی‌یابند (زخم‌های پپتیک مقاوم) یا پس از بهبود دوباره عود می‌کنند (زخم‌های پپتیک عودکننده)، درمان دارویی بهتر است یا جراحی؟ پیشینه در حدود یک در 100 تا 1 در 800 نفر مبتلا به زخم‌های پپتیک هستند. علل اصلی زخم‌های پپتیک، عفونت هلیکوباکتر پیلوری، استفاده از داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی (NSIAD)، و دخانیات هستند. بیمارانی که زخم‌های پپتیک دارند، دچار درد در قسمت فوقانی شکم هستند که گاهی با دیس‌پپسی (احساس پری، نفخ، از دست دادن اشتها پس از خوردن مقدار کمی غذا یا تهوع) همراه می‌شود. جدی‌ترین عوارض زخم‌های پپتیک عبارتند از خونریزی زخم و سوراخ شدن زخم پپتیک، که باعث می‌شود محتوای معده یا قسمت فوقانی روده کوچک یا هردو به داخل شکم سرازیر می‌شوند. حدود 1 در 10 نفر مبتلا به زخم معده با خونریزی و 1 نفر در 4 نفر مبتلا به زخم پپتیک سوراخ‌شده فوت می‌کنند. زخم‌های گوارشی در آمریکا حدود 3000 تا 4500 مرگ در هر سال ایجاد می‌کنند. در حال حاضر، مدیریت دارویی، معمولا با گروهی از داروها، با نام مهارکننده‌های پمپ پروتون (مانند اومپرازول و لانزوپرازول)، درمان اصلی برای زخم‌های پپتیک بدون عارضه است. اخیرا نگرانی‌ها در مورد خطر شکستگی‌ها با استفاده طولانی‌مدت از مهارکننده‌های پمپ پروتون به وجود آمده است. جایگزین درمان دارویی برای زخم‌های گوارشی مقاوم و عودکننده، درمان جراحی برای کاهش ترشح اسید در معده با هدف درمان زخم پپتیک است. مشخص نیست که آیا مدیریت دارویی یا جراحی بهترین گزینه برای افرادی است که دارای زخم گوارشی مقاوم یا عودکننده هستند. ما تلاش کردیم تا با بررسی متون پزشکی برای یافتن مطالعاتی که به مقایسه درمان دارویی و جراحی در افراد مبتلا به زخم پپتیک مقاوم یا عودکننده پرداخته‌اند، این مسئله را حل کنیم. ویژگی‌های مطالعه ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را نیافتیم و فقط یک مطالعه غیر تصادفی‌سازی شده را روی این موضوع پیدا کردیم که 30 سال پیش منتشر شده بود. این مطالعه شامل 77 نفر از بیماران مبتلا به زخم معده بود که درمان دارویی در آن‌ها پس از یک دوره درمان با میانگین 29 ماه با شکست مواجه شده بود. درمان دارویی شامل مسدودکننده‌های گیرنده هیستامین H2 (داروهایی که فعالیت شیمیایی هیستامین را مسدود می‌کند و باعث کاهش تولید اسید معده، مانند رانیتیدین، می‌شود‌)، آنتی‌اسیدها و رژیم غذایی می‌شود. لازم به ذکر است که این نوع درمان دارویی به اندازه درمان با مهارکننده‌های پمپ پروتون موثر نیستند. نویسندگان اظهار نمی‌کنند که این بیماران مبتلا به زخم‌های عودکننده بوده‌اند یا مقاوم. از 77 شرکت‌کننده وارد شده، 37 نفر به درمان دارویی ادامه دادند؛ در حالی که 40 شرکت‌کننده تحت درمان جراحی قرار گرفتند. استفاده از درمان‌های دارویی یا جراحی توسط ترجیح شرکت کننده یا پزشک انتخاب می‌شد. شواهد موجود تا سپتامبر 2015 است. نتایج اصلی نویسندگان این تحقیق گزارش دادند که دو نفر از اعضای گروه درمان (5%) مبتلا به سرطان معده بودند که پس از انجام آزمایش‌های مکرر با استفاده از یک دوربین برای نگاه کردن به داخل بدن (آندوسکوپ)، در این مورد، معده و روده کوچک شناخته شد. آن‌ها درصد شرکت‌کنندگانی را که در گروه درمان جراحی مبتلا به سرطان معده بودند، گزارش نکردند. آن‌ها همچنین پیامدهای تاخیر تشخیص را بر سرطان معده در گروه درمان دارویی گزارش نکردند. آن‌ها هیچ پیامد دیگری را مورد نظر بود (اندازه‌گیری‌هایی که بتواند تعیین کند یک درمان بر دیگری برتری دارد) برای این مرور (یعنی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، عوارض مربوط به درمان، عوارض مرتبط با زخم پپتیک، درد شکم و ‌یر درازمدت) گزارش نکردند. بنابراین هیچ مطالعه‌ای وجود ندارد که مزایا و آسیب‌های نسبی درمان دارویی را در مقابل جراحی برای زخم‌های پپتیک عودکننده یا مقاوم ارائه دهد. انجام مطالعات در این زمینه ضروری است. کیفیت شواهد از آن‌جایی که فقط یک مطالعه که به مقایسه درمان‌های دارویی و جراحی در افراد مبتلا به زخم‌های پپتیک مقاوم یا عودکننده پرداخته‌بودند؛ هیچ‌یک از پیامدها را به اندازه کافی دقیق گزارش نکرده بود، ما نمی‌توانیم کیفیت شواهد را به‌صورت رسمی ارزیابی کنیم. CP - IRAN IN - LG - eng PB - cochrane PG - 0 PT - YR - 2016