@ARTICLE{Petra Vayne-Bossert, author = {Petra Vayne-Bossert, and Alison Haywood, and Phillip Good, and Sohil Khan, and Kirsty Rickett, and Janet R Hardy, and }, title = {Corticosteroids for adult patients with advanced cancer who have nausea and vomiting (not related to chemotherapy, radiotherapy, or surgery)}, volume = {2017}, number = {0}, abstract ={پیشینه تهوع یک علامت شایع در سرطان پیشرفته است، و شیوع آن تا 70% است. در حالی که تهوع و استفراغ ممکن است با درمان‌های سرطان، مانند شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، یا عمل جراحی مرتبط باشند؛ تعداد قابل توجهی از افراد مبتلا به سرطان پیشرفته از تهوع غیر مرتبط با چنین درمان‌هایی نیز رنج می‌برند. تهوع و استفراغ همچنین ممکن است منجر به اختلال روانی شوند، و تاثیر منفی بر کیفیت زندگی بیماران سرطانی داشته باشند؛ تهوع نیز همانند درد اغلب تحت درمان است. مکانیسم عمل دقیق کورتیکواستروئیدها بر تهوع نامشخص است؛ اما برای مدیریت تعدادی از عوارض خاص سرطان، از جمله فشرده‌سازی نخاع (spinal cord compression)، افزایش فشار داخل جمجمه (raised intracranial pressure) و لنفانژیت کارسینوماتوز (lymphangitis carcinomatosis) استفاده می‌شوند. آن‌ها همچنین معمولا در مراقبت‌های تسکینی برای انواع مختلفی از نشانه‌های غیر خاص، مانند درد، تهوع، بی‌اشتهایی، خستگی، و خلق‌وخوی پائین استفاده می‌شوند. با این حال، شواهد عینی کمی درباره اثربخشی آن‌ها در کنترل علائم وجود دارد، و کورتیکواستروئیدها (corticosteroids) طیف وسیعی از عوارض جانبی دارند که وابسته به دوز و زمان مصرف هستند. با توجه به استفاده گسترده از آن‌ها، مهم است که به دنبال شواهدی از اثرات آن‌ها بر تهوع و استفراغ باشیم که با درمان سرطان مرتبط نیستند. اهداف ارزیابی اثرات کورتیکواستروئیدها بر تهوع و استفراغی که با شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، یا عمل جراحی در بیماران بزرگسال مبتلا به سرطان ارتباط ندارد. روش های جستجو ما CENTRAL ،MEDLINE Ovid ،Embase Ovid ،CINAHL EBSCO ،Science Citation Index Web of Science، علوم سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS ؛Latin America and Caribbean Health Sciences)، نمایه‌نامه استنادی مقالات کنفرانس‌ها Conference Proceedings Citation Index - Science Web of Science، و ثبت کارآزمایی‌های بالینی را از آغاز تا 23 آگوست 2016 جست‌وجو کردیم. معیارهای انتخاب هر کارآزمایی دوسوکور تصادفی‌سازی یا آینده‌نگر کنترل‌شده‌ای که بزرگسالان 18 سال و بالاتر مبتلا به سرطان پیشرفته را انتخاب کرد که دارای تهوع و استفراغ مرتبط با شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا عمل جراحی نبودند، در صورت استفاده از کورتیکواستروئیدها به‌عنوان درمان ضد تهوع (antiemetic treatment)، برای ورود به مطالعه مروری مناسب بودند. گردآوری و تحلیل داده‌ها همه نویسندگان مطالعه مروری به‌طور مستقل کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما از میانگین حسابی و انحراف معیار برای هر پیامد برای گزارش میانگین تفاوت (MD) با 95% فاصله اطمینان (CI) استفاده کردیم. ما کیفیت شواهد را با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کرده و جدول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» را ایجاد کردیم. نتایج اصلی سه مطالعه که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، 451 شرکت‌کننده را به کار گرفتند. اندازه کارآزمایی از 51 شرکت‌کننده تا 280 شرکت‌کننده متفاوت بود. دو مطالعه، دگزامتازون (dexamethasone) را با پلاسبو مقایسه کرد. مطالعه سوم، تعدادی از مداخلات اضافی را در ترکیبات مختلف، از جمله متوکلوپرامید (metoclopramide)، کلرپرومازین (chlorpromazine)، تروپیسترون (tropisetron)، و دگزامتازون مقایسه کرد. مدت زمان این مطالعات بین 7 تا 14 روز بود. ما 2 مطالعه (127 شرکت‌کننده) را با مدت هشت روز و با داده‌های مربوط به شدت تهوع برای متاآنالیز (meta-analysis) انتخاب کردیم، هیچ داده‌ای وجود نداشت که میزان پیامد مشابهی را در مطالعه سوم ترکیب کند. کورتیکواستروئیدتراپی همراه با دگزامتازون موجب تهوع کمتری (نمره در مقیاس از 0 تا 10، نمره پایین‌تر نشان دهنده تهوع کمتر) در مقایسه با پلاسبو در مدت هشت روز شد (MD: 0.48 تهوع کمتر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.53 کمتر تا 0.57 بالاتر؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، اگر چه این نتیجه از لحاظ آماری معنی‌دار نبود (0.37 = P). فرکانس عوارض جانبی بین گروه‌ها به‌طور معنی‌داری متفاوت نبود، و مداخلات به خوبی تحمل می‌شدند. عوامل محدود کننده تجزیه‌و‌تحلیل آماری عبارت بودند از فقدان اندازه‌گیری‌های استاندارد تهوع، و استفاده از عوامل مختلف، دوزها، و مقایسه‌ها. تجزیه‌و‌تحلیل زیرگروه بر اساس نوع سرطان به علت داده‌های ناکافی امکان‌پذیر نبود. کیفیت این شواهد، به دلیل عدم دقت، سوگیری (Bias) انتخابی احتمالی، سوگیری فرسایشی (attrition bias)، و تعداد کم شرکت‌کنندگان در این مطالعات انتخاب شده به سه سطح از بالا به پائین کاهش یافت. نتیجه‌گیری‌های نویسندگان مطالعات اندکی وجود دارد که اثرات کورتیکواستروئیدها را بر تهوع و استفراغ غیرمرتبط با شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، یا عمل جراحی در بیماران مبتلا به سرطان ارزیابی کنند. این مطالعه مروری شواهدی با کیفیت بسیار پائین یافت که از استفاده از کورتیکواستروئید در این زمینه حمایت یا آن را رد نکردند. مطالعات بیشتری با کیفیت بالا برای تعیین اینکه آیا کورتیکواستروئیدها در این زمینه کارآمد هستند یا خیر، مورد نیاز است. خلاصه به زبان ساده کورتیکواستروئیدها برای مدیریت تهوع و استفراغ غیر مرتبط با شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، یا عمل جراحی در بیماران بزرگسال مبتلا به سرطان پیشینه تهوع یک نشانه شایع در سرطان پیشرفته است. در حالی که تهوع و استفراغ ممکن است با درمان‌های سرطان، مانند شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، یا عمل جراحی مرتبط باشند، شمار قابل‌ توجهی از افراد مبتلا به سرطان پیشرفته از تهوع غیر مرتبط با چنین درمان‌هایی نیز رنج می‌برند. تهوع و استفراغ همچنین ممکن است منجر به اختلال روانی شوند، و تاثیر منفی بر کیفیت زندگی بیماران سرطانی داشته باشند؛ این موضوع اغلب تحت درمان است. ویژگی‌های مطالعه در آگوست 2016، ما 3 مطالعه مرتبط را با 451 شرکت‌کننده یافتیم. اندازه کارآزمایی از 51 شرکت‌کننده تا 280 شرکت‌کننده متفاوت بود. طول مدت مطالعات انتخاب شده بین 7 تا 14 روز بود. 2 مطالعه دگزامتازون را با پلاسبو مقایسه کردند. مطالعه سوم، تعدادی از داروهای اضافی را در ترکیبات مختلف، از جمله متوکلوپرامید، کلرپرومازین، تروپیزترون، و دگزامتازون مقایسه کردند. نتایج کلیدی و کیفیت شواهد شواهد موجود بر اساس تعداد کم مطالعات با تعداد کم شرکت‌کنندگان است. ما کیفیت شواهد به دست آمده را از مطالعات با استفاده از چهار سطح رتبه‌بندی کردیم: بسیار پائین، پائین، متوسط، یا بالا. شواهد با کیفیت بسیار پائین به این معنی است که ما در مورد نتایج بسیار نامطمئن هستیم. شواهد با کیفیت بالا به این معنی است که ما در مورد نتایج بسیار مطمئن هستیم. ما نتیجه‌های زیر را از شواهد موجود به دست آوردیم: 1- ما شواهد با کیفیت بسیار پائین را در مورد اثرات استروئیدها بر تهوع و استفراغ در بیماران سرطانی یافتیم؛ 2- شواهدی در مورد اینکه استروئیدها در انواع مختلف سرطان چگونه به خوبی عمل می‌کنند، وجود نداشت؛ و 3- عوارض جانبی گزارش شده کمی وجود داشت، و داروها به‌طور کلی به خوبی تحمل شدند. مطالعات با کیفیت بالا برای تعیین اینکه آیا استروئیدها عوامل ضد تهوع موثری هستند یا خیر مورد نیاز هستند. }, URL = {http://cochrane.ir/article-1-1323-fa.html}, eprint = {http://cochrane.ir/article-1-1323-fa.}, journal = {2}, doi = {10.1002/14651858.CD012002.pub2}, year = {2017} }