دقت تشخیصی مرحله‌بندی لاپاروسکوپیک پس از CT اسکن برای ارزیابی اینکه سرطان پانکراس و پری‌آمپولاری می‌تواند قابل برداشت باشد یا خیر، چیست؟

پیشینه

پانکراس یک عضو واقع در شکم نزدیک به اتصال معده و روده کوچک است. این عضو شیره گوارشی را ترشح می‌کند که برای هضم تمام مواد غذایی ضروری است. شیره گوارشی ترشح شده در پانکراس به قسمت بالای روده کوچک از طریق کانال پانکراس تخلیه می‌شود. مجرای صفراوی لوله‌ای است که صفرا را از کبد و کیسه صفرا تخلیه می‌کند. کانال‌های پانکراس و صفرا پیش از اینکه به روده کوچک تخلیه شوند، یک مسیر مشترک دارند. این ناحیه به نام ناحیه پری‌آمپولاری (periampullary) نامیده می‌شود. برداشت توده با جراحی تنها درمان بالقوه درمانی برای سرطان‌های ناشی از مناطق پانکراس و پری‌آمپولاری است. بخش قابل توجهی از بیماران در معرض عملیات اکتشافی بزرگ شکم باز (لاپاروتومی) غیر‐ضروری هستند زیرا CT اسکن آنها میزان گسترش سرطان را دست کم گرفته است. اگر در طول عملیات اصلی باز به نظر می‌رسد که سرطان در داخل شکم گسترش یافته، بیماران برای درمان‌های جایگزین مانند شیمی‌درمانی ارجاع داده می‌شوند که سرطان را درمان نمی‌کنند؛ اما ممکن است بقای بیمار را افزایش دهند.

اگر گسترش سرطان درون شکم شناخته شده باشد، ممکن است از انجام این جراحی باز شکمی اجتناب شود. حداقل تست مورد استفاده برای مرحله‌بندی معمولا اسکن کامپیوتری (computed tomography; CT) است. با این حال، سی‌تی اسکن می تواند مرحله سرطان را کم حساب کند، یعنی می‌تواند گسترش سرطان را کم‌اهمیت جلوه دهد. لاپاروسکوپی (laparoscopy)، پروسیجری است که در آن از طریق یک برش کوچک (سوراخ کلید) جراحی یک تلسکوپ کوچک در داخل شکم قرار داده می‌شود، می‌تواند گسترش ناشناخته در CT اسکن را تشخیص دهد. مطالعات مختلف، دقت متفاوت لاپاروسکوپی را در ارزیابی اینکه سرطان می‌تواند برداشته شود یا خیر، گزارش می‌دهد. هدف ما این بود که بدانیم میانگین دقت تشخیص لاپاروسکوپی برای مرحله‌بندی سرطان‌های پانکراس و پری‌آمپولاری که بعد از CT اسکن قابل برداشت گزارش شده‌اند، چیست. این مرور یک نسخه به‌روز از مرور قبلی ما است.

واژه‌نامه اصطلاحات در ضمیمه ۱ ارائه شده است.

ویژگی‌های مطالعه

یک جست‌وجوی کامل در منابع علمی برای شناسایی مطالعات منتشر شده تا ۱۵ می ۲۰۱۶ انجام دادیم. ۱۶ مطالعه را با حضور ۱۱۴۶ نفر از افراد مبتلا به سرطان پانکراس یا پری‌آمپولاری شناسایی کردیم که بر اساس نتایج مرحله‌بندی CT اسکن، واجد شرایط جراحی بالقوه درمانی بودند. این مطالعات لاپاروسکوپی تشخیصی را ارزیابی کرده و نتایج حاصل از این پروسیجر را با تشخیص نهایی جراح که در طول جراحی ماژور شکم یا تست‌های زیر میکروسکوپ اعلام کرده سرطان قابل برداشت نیست، مقایسه کرده‌اند.

کیفیت شواهد

تمام مطالعات در یک یا چند زمینه کیفیت نامشخص یا پائین روش‌شناسی داشتند که ممکن است اعتبار یافته‌های ما را تضعیف کند.

نتایج کلیدی

از میان افرادی که CT نشان می‌دهد سرطان با جراحی بالقوه قابل درمان است، درصد آنهایی که سرطان گسترده‌تر در مرحله‌بندی بیشتر با لاپاروسکوپی تشخیصی یا لاپاروتومی تشخیص داده شد، بین مطالعات بین ۱۷% و ۸۲% بود. میانه درصد افرادی که گسترش سرطان آنها در سی‌تی اسکن تشخیص داده نشده، ۴۱% بود. اضافه کردن مرحله لاپاروسکوپی به سی‌تی اسکن ممکن است تعداد افرادی را که دارای بیماری غیر‐قابل برداشت با جراحی هستند و تحت جراحی ماژور غیر‐ضروری قرار می‌گیرند، به ۲۰% کاهش دهد، در مقایسه با افرادی که تحت عمل غیر‐ضروری بعد از CT اسکن قرار دارند (۴۱%). این بدان معنی است که با استفاده از لاپاروسکوپی تشخیصی می‌توان نرخ جراحی‌های باز ماژور غیر‐ضروری را در افرادی که تحت جراحی بزرگ برای سرطان پانکراس بالقوه قابل درمان با روش جراحی قرار می‌گیرند، به نصف کاهش داد.

دقت gNIPT برای شناسایی ناهنجاری‌های ژنتیکی در نوزادان متولد نشده

موضوع چیست؟

تست جدید (تست غیر‐تهاجمی پری‌ناتال مبتنی بر ژنومیک (genomics‐based non‐invasive prenatal testing; gNIPT)) برای تشخیص تعداد غیر‐طبیعی کروموزوم در ماده ژنتیکی نوزاد متولد نشده (DNA) که در خون مادر یافت می‌شود، چقدر دقیق است؟ ما دقت غربالگری سندروم داون (Down syndrome) (تریزومی ۲۱)، سندروم ادوارد (Edward syndrome) (تریزومی ۱۸)، سندروم پاتو (Patau syndrome) (تریزومی ۱۳)، سندروم ترنر (Turner syndrome) (۴۵،X)، سندروم کلاین‌فلتر (Klinefelter syndrome) (۴۷،XXY)، سندروم X سه‌گانه (۴۷،XXX) و سندروم ۴۷،XYY را ارزیابی کردیم. روش‌های مختلفی برای استفاده از gNIPT وجود دارد. ما MPSS (توالی‌یابی شات‌گان موازی وسیع) را که تمام DNA را تست کرد و TMPS (توالی‌یابی موازی هدفمند در حد وسیع) را که DNA را مورد هدف قرار داد، ارزیابی کردیم.

پیشینه

در انسان‌ها ۴۶ کروموزوم (۲۳ جفت) وجود دارد. تعداد غیر‐طبیعی کروموزوم‌ها ممکن است منجر به اختلالات ژنتیکی شود که هیچ درمانی ندارند. داشتن یک کروموزوم اضافی، تریزومی و داشتن یک کروموزوم جنسی بیشتر (یا کمتر) ناهنجاری کروموزوم جنسی (sex chromosome abnormality; SCA) نامیده می‌شود. شایع‌ترین تریزومی سندروم داون است که تقریبا در یک نوزاد از هر ۱۰۰۰ نوزاد رخ می‌دهد. کودکان مبتلا به داون رشد آهسته، ویژگی‌های بارز صورت و معلولیت ذهنی خفیف تا متوسطی دارند، بعضی از آنها بعدا در زندگی نیاز به آموزش تخصصی دارند. با این حال، نشانه‌های آن از خفیف تا شدید متفاوت هستند، به طوری که در برخی از نوزادان منجر به زندگی نسبتا نرمال می‌شود. نوزادان دارای سایر شرایط تریزومی یا SCA درجات مختلفی از ناتوانی را دارند اما احتمال ابتلای کودک به آن کمتر است.

تست‌های غربالگری فعلی در مورد تایید اینکه کودک به این بیماری مبتلاست یا خیر، مورد نیاز است و برای این کار، یک تست تهاجمی مانند آمنیوسنتز استفاده می‌شود. در آمنیوسنتز، با فرو بردن یک سوزن نازک به داخل شکم مادر، سلول‌های جنینی که در مایع اطراف نوزاد متولد نشده وجود دارد، جمع‌آوری می‌شود. از طرف دیگر، می‌توان بافت را از جفت جمع‌آوری کرد (نمونه‌گیری از پرزهای جفت (chorionic villus sampling; CVS)). با استفاده از این تست‌های تهاجمی، احتمال بیشتری وجود دارد که زنان باردار نوزاد خود را از دست بدهند، حتی اگر کودک مبتلا به سندروم داون نباشد. بنابراین، این تست تهاجمی فقط به زنانی پیشنهاد می‌شود که تصور می‌شود بیشتر احتمال دارد یک کودک متولد نشده مبتلا داشته باشند.

ما چه کاری انجام دادیم

ما مطالعاتی را جست‌وجو کردیم که زنانی را در هر سن، قومیت و سن بارداری که یک کودک یا بیش از یک کودک داشتند وارد کردند. مطالعاتی را جست‌وجو کردیم (تا جولای ۲۰۱۶) که دقت تست جدید را مورد ارزیابی قرار دادند.

آنچه ما به دست آوردیم

۶۵ مطالعه را با مجموع ۸۶,۱۳۹ زن باردار، شامل ۳۱۴۱ مورد بارداری مبتلا یافتیم. چهل‌ودو مطالعه (۶۵%) زنان باردار با احتمال بالای داشتن نوزادان مبتلا به تعداد غیر‐طبیعی کروموزوم را به کار گرفتند. چهل‌وهشت مطالعه (۷۴%) فقط زنان با بارداری تک‌قلویی را وارد کردند. چهل‌وچهار مطالعه (۶۸%) از MPSS و ۲۱ مطالعه (۳۲%) از TMPS استفاده کردند.

به نظر می‌رسد که gNIPT برای غربالگری نوزادان متولد نشده (تک‌قلوها یا دوقلوها) دقیق باشد، مخصوصا برای تشخیص سندروم داون، تریزومی ۱۸ و تریزومی ۱۳. با این حال، در رابطه با چگونگی انجام مطالعات مشکلاتی وجود داشت که ما را در مورد یافته‌هایمان محتاط می‌سازد. این موضوع ممکن است باعث شود که نتایج gNIPT بهتر از آنچه هستند دیده شوند.

سایر اطلاعات مهم قابل بررسی

به نظر می‌رسد که روش gNIPT در شناسایی نوزادان متولد نشده با تعداد غیر‐طبیعی کروموزوم‌ها خوب عمل می‌کند. با این حال، هنگامی که gNIPT یک کروموزوم غیر‐طبیعی را تشخیص می‌دهد، پیش از اینکه بتوان درباره بارداری تصمیم‌گیری کرد استفاده از تست‌های تهاجمی تایید شده (مانند آمنیوسنتز یا CVS) مورد نیاز هستند.

مهم است که اطلاعات کاملی به زنان باردار در مورد مشکلات احتمالی سلامت برای نوزادانی که دارای یک کروموزوم اضافی هستند داده شود. برای مثال، در سندروم داون، بعضی از کودکان دارای معلولیت قابل ملاحظه‌ای هستند، بعضی دیگر می‌توانند زندگی نسبتا نرمالی داشته باشند. علاوه بر این، در این مرور اغلب مطالعات، زنان باردار را با احتمال بالای داشتن نوزاد با تعداد غیر‐طبیعی کروموزوم به کار گرفتند، بنابراین یافته‌های ما به طور مستقیم در جمعیت عمومی زنان باردار اعمال نمی‌شود.

تست‌های غربالگری برای تشخیص سندروم داون در ۲۴ هفته اول بارداری

پیشینه
سندروم داون (Down's syndrome) (که با عنوان داونز (Down's) یا تریزومی ۲۱ (Trisomy) نیز شناخته می‌شود) یک اختلال ژنتیکی غیر‐قابل درمان است که منجر به ایجاد مشکلات قابل توجه جسمی و روانی و ناتوانی می‌شود. با وجود این، تنوع وسیعی در چگونگی تاثیرگذاری داون روی افراد وجود دارد. برخی افراد به شدت تحت تاثیر این اختلال قرار می‌گیرند، در حالی که دیگران مشکلات خفیف‌تری داشته و می‌توانند تقریبا به زندگی عادی خود ادامه دهند. هیچ راهی برای پیش‌بینی شدت تاثیرپذیری یک نوزاد از این اختلال وجود ندارد.
برای کمک به تصمیم‌گیری والدینی که در انتظار تولد فرزند خود هستند، این حق انتخاب داده می‌شود که از نظر ابتلا به سندروم داون در طول دوره بارداری تست شوند. در صورتی که مادری نوزاد مبتلا به سندروم داون داشته باشد، آنگاه درباره پایان دادن به بارداری یا ادامه آن باید تصمیم گرفته شود. این اطلاعات برای والدین فرصتی فراهم می‌کند که برای زندگی با وجود یک فرزند سندروم داون برنامه‌ریزی کنند.
دقیق‌ترین تست‌ها برای تشخیص سندروم داون تست مایع اطراف نوزاد (آمنیوسنتز (amniocentesis)) یا بخشی از جفت (نمونه‌برداری از پرزهای جفتی (chorionic villus sampling; CVS)) برای شناسایی کروموزوم‌های غیر‐عادی (abnormal chromosomes) مرتبط با سندروم داون است. هر دوی این تست‌ها مستلزم فرو بردن سوزن به داخل شکم مادر بوده و گفته می‌شود که خطر سقط جنین را افزایش می‌دهند. بنابراین، این تست‌ها ممکن است برای تمام زنان باردار مناسب نباشد. در مقابل، تست‌هایی که مارکرهای (markers) موجود را در خون یا ادرار مادر یا روی اسکن‌های اولتراسوند (ultrasound scans) نوزاد اندازه‌گیری می‌کنند، برای غربالگری استفاده می‌شوند. این تست‌های غربالگری ایده‌آل نیستند، از آنجایی که می‌توانند مواردی از ابتلا به سندروم داون به درستی تشخیص نداده و هم‌چنین نتایج تست را با خطر بالا به تعدادی از مادرانی که نوزاد آنها تحت تاثیر سندروم داون قرار ندارند، ارائه دهد. بنابراین، بارداری‌هایی که بعد از استفاده از این تست‌های غربالگری، خطر ابتلا در آنها بالا شناخته می‌شوند، برای تایید تشخیص سندروم داون، به انجام تست‌های بیشتر با استفاده از آمنیوسنتز یا CVS نیاز پیدا می‌کنند.

ما چه کاری انجام دادیم
ما ترکیبی از تست‌های غربالگری سرم سه ماهه اول (تا هفته ۱۴ بارداری) و دوم (تا هفته ۲۴ بارداری)، را با یا بدون تست‌های غربالگری اولتراسوند سه ماهه اول ارزیابی کردیم، هدف ما شناسایی دقیق‌ترین تست(ها) برای پیش‌بینی خطر تاثیرپذیری بارداری از سندروم داون بود. یک مارکر اولتراسوند (اسکن پشت گردنی (nuchal translucency)) و هفت مارکر سرم متفاوت (PAPP‐A؛ total hCG؛ free βhCG؛ uE۳؛ AFP؛ inhibin A؛ ADAM ۱۲) را که می‌توانند به تنهایی، در نسبت‌ها یا به صورت ترکیبی) پیش از هفته ۲۴ بارداری مورد استفاده قرار گرفته و بنابراین ۳۲ تست غربالگری برای سندروم داون ایجاد کنند، مورد بررسی قرار دادیم. ۲۲ مطالعه را شامل ۲۲۸,۶۱۵ بارداری (شامل ۱۰۶۷ جنین تحت تاثیر سندم داون) به دست آوردیم.

آنچه که ما به دست آوردیم
برای غربالگری سندروم داون، جایی که تست‌ها در سه ماهه اول و دوم به اجرا درآمده و برای تخمین یک خطر کلی با هم ترکیب شدند، ما دریافتیم که یک تست مشتمل بر اسکن پشت گردنی و PAPP‐A سه ماهه اول و total hCG؛ uE۳؛ AFP و Inhibin A سه ماهه دوم، حساس‌ترین تست بود، به طوری که از ۱۰ بارداری تاثیر پذیرفته از سندروم داون، نه مورد را تشخیص داده بود. پنج درصد از زنان بارداری که نتیجه تست آنها حاکی از خطر بالای ابتلا به این اختلال بود، بر اساس این ترکیب، تحت تاثیر سندروم داون قرار نخواهند داشت. تعداد مطالعاتی که به ارزیابی این تست‌ها پرداخته بودند، کم بود و بنابراین ما نمی‌توانیم درباره بهترین تست، توصیه‌ای قوی‌ ارائه دهیم.

سایر اطلاعات مهم قابل توجه
تست‌های اولتراسوند به خودی‌خود هیچ نوع عوارضی جانبی برای زنان ندارند، و تست‌های خون می‌توانند ناراحتی، کبودی و به ندرت عفونت ایجاد کنند. با وجود این، برخی از زنانی که نتیجه تست غربالگری آنها نشان دهنده خطر بالایی است و برای آنها آمنیوسنتز یا CVS تجویز می‌شود، در معرض خطر سقط جنینی هستند که مبتلا به سندروم داون نیست. والدین نیاز دارند که در زمان تصمیم‌گیری برای انجام یا عدم انجام آمنیوسنتز یا CVS بعد از مشاهده نتیجه تست غربالگری با خطر بالا، به ارزیابی خطر مذکور بپردازند.

تست‌های غربالگری برای سندروم داون در ۲۴ هفته اول بارداری

پیشینه
سندروم داون (Down's syndrome) (که با عنوان داونز (Down's) یا تریزومی ۲۱ (Trisomy ۲۱) نیز شناخته می‌شود) یک اختلال ژنتیکی غیر‐قابل درمان است که منجر به ایجاد مشکلات قابل توجهی در جسم و روان و ناتوانی می‌شود. با وجود این، تنوع وسیعی در چگونگی تاثیرگذاری داون روی افراد وجود دارد. برخی افراد به شدت تحت تاثیر این اختلال قرار می‌گیرند، در حالی که دیگران مشکلات خفیف‌تری داشته و می‌توانند تقریبا به زندگی عادی خود ادامه دهند. هیچ راهی برای پیش‌بینی شدت تاثیرپذیری یک نوزاد از این اختلال وجود ندارد.

برای کمک در تصمیم‌گیری، به والدینی که در انتظار تولد فرزند هستند، این حق انتخاب داده می‌شود که در طول دوره بارداری از نظر ابتلا به سندروم داون تست شوند. در صورتی که مادری نوزاد مبتلا به سندروم داون داشته باشد، آنگاه باید درباره پایان دادن به بارداری یا ادامه آن تصمیم گرفته شود. این اطلاعات برای والدین فرصتی فراهم می‌کند که برای زندگی با یک فرزند مبتلا به سندروم داون برنامه‌ریزی کنند.

دقیق‌ترین تست‌ها برای سندروم داون را، تست مایع اطراف نوزاد (آمنیوسنتز (amniocentesis)) یا بخشی از بافت جفت (نمونه‌برداری از پرزهای جفتی (chorionic villus sampling (CVS))) برای شناسایی کروموزوم‌های غیر‐عادی (abnormal chromosomes) مرتبط با سندروم داون دربرمی‌گیرد. هر دوی این تست‌ها مستلزم فرو بردن سوزن به داخل شکم مادر بوده و گفته می‌شود که خطر سقط جنین (miscarriage) را افزایش می‌دهند. بنابراین، این تست‌ها ممکن است برای تمام زنان باردار مناسب نباشد. در مقابل، تست‌هایی که مارکرهای (markers) موجود در خون یا ادرار مادر یا روی اسکن‌های اولتراسوند (ultrasound scans) نوزاد را اندازه‌گیری می‌کنند، برای غربالگری استفاده می‌شوند. این تست‌های غربالگری ایده‌آل نیستند، از آنجایی که می‌توانند مواردی از ابتلا به سندروم داون را به درستی تشخیص نداده و هم‌چنین نتایج تست «پرخطر» را به تعدادی از مادرانی که نوزاد آنها تحت تاثیر سندروم داون قرار ندارند، ارائه دهد. بنابراین، بارداری‌هایی که بعد از استفاده از این تست‌های غربالگری، خطر ابتلا در آنها بالا شناخته می‌شوند، برای تایید تشخیص سندروم داون، به انجام تست‌های بیشتر با استفاده از آمنیوسنتز (از هفته ۱۵ بارداری) یا CVS (از هفته ۱۰+۰ تا ۱۳+۶ بارداری) نیاز پیدا می‌کنند.

آنچه ما انجام دادیم
هدف از این مرور جست‌وجوی آن دسته از تست‌های غربالگری اولتراسوند سه ماهه اول، با یا بدون تست‌های سرم سه ماهه اول بود که در طول ۱۴ هفته اول بارداری به اجرا درآمده و دارای بالاترین دقت در پیش‌بینی خطر بارداری سندروم داون هستند. ما ۱۱ مارکر اولتراسوند متفاوت و ۱۲ مارکر سرم متفاوت را که می‌توانستند به تنهایی، در نسبت‌ها یا به صورت ترکیبی پیش از هفته ۱۴ بارداری، مورد استفاده قرار گرفته و بنابراین ۶۰ تست غربالگری برای سندروم داون ایجاد کنند، بررسی کردیم. ۱۲۶ مطالعه را شامل ۱,۶۰۴,۰۴۰ نوزاد (شامل ۸۴۵۴ نوزاد مبتلا به سندروم داون) به دست آوردیم.

آنچه که ما به دست آوردیم
برای ۱۴ هفته اول بارداری، شواهد، از استفاده از تست‌های اولتراسوند سه ماهه اول به صورت ترکیبی با دو مارکر سرم (خون)، به ویژه پروتئین پلاسمایی A مرتبط با بارداری (pregnancy‐associated plasma protein A; PAPP‐A) و زیر‐واحد بتای آزاد گونادوتروپین جفتی انسانی (free beta human chorionic gonadotrophin; ßhCG) و سن مادر باردار، برای غربالگری سندروم داون، حمایت می‌کند. در مجموع، این تست‌ها به خودی‌خود بهتر از مارکرهای اولتراسوند هستند. آنها نه مورد از ۱۰ بارداری سندروم داون را تشخیص می‌دهند. پنج درصد از زنانی که این تست‌ها را انجام می‌دهند، دارای خطر بالا در تست خواهند بود، با این وجود اکثر این بارداری‌ها تحت تاثیر سندروم داون قرار نخواهند گرفت.

سایر اطلاعات مهم قابل بررسی
تست‌های اولتراسوند به خودی‌خود هیچ نوع عوارضی جانبی روی زنان ندارند، و تست‌های خون می‌توانند ناراحتی، کبودی (bruising) و به ندرت عفونت ایجاد کنند. با این حال، برخی از زنانی که نتیجه تست غربالگری آنها نشان دهنده خطر بالایی است و برای آنها آمنیوسنتز یا CVS تجویز می‌شود، در معرض خطر سقط جنینی هستند که مبتلا به سندروم داون نیست. والدین نیاز دارند که در زمان تصمیم‌گیری برای انجام یا عدم انجام آمنیوسنتز یا CVS بعد از مشاهده نتیجه تست غربالگری با خطر بالا، به ارزیابی خطر مذکور بپردازند.

دقت روش‌های مختلف غیر‐تهاجمی در تشخیص هلیکوباکتر پیلوری

چرا مهم است بدانیم که کسی مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری است؟

هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori; H pylori) نوعی باکتری است که ممکن است در معده برخی افراد وجود داشته باشد. اعتقاد بر این است که H pylori باعث ایجاد برخی از سرطان‌ها، از جمله سرطان معده، سرطان پانکراس و سرطان گلو می‌شود. هم‌چنین H pylori با بیماری‌های دیگری هم‌چون زخم معده، سوزش سردل و احساس نفخ مرتبط است. اگرH pyloriدر فردی یافت شود، می‌توان درمان مناسب آن را آغاز کرد.

هدف از انجام این مرور چیست؟

مقایسه دقت سه نوع تست مختلف برای تشخیص H pylori. این موارد عبارتند از: تست‌های تنفسی اوره، تست‌های خون (یک تست خون خاص به نام سرولوژی) و تست مدفوع (در مدفوع).

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

دو نوع تست تنفسی اوره وجود دارد که در آنها از دو نوع مختلف کربن به نام ^۱۳C و ^۱۴C استفاده می‌شود، هم‌چنین نسخه‌های متعددی از تست‌های سرولوژی و مدفوع وجود دارد.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

ما ۱۰۱ مطالعه پیدا کردیم که در مجموع ۱۱,۰۰۳ نفر را از نظر ابتلا به H pylori تست کرده بودند. از میان این ۱۱,۰۰۳ شرکت‌کننده، ۵۸۳۹ نفر (۵۳,۱%) مبتلا به عفونت H pylori بودند. همه این مطالعات از یکی از سه تستی که در بالا ذکر شد استفاده کرده و نتایج این تست‌ها را با تشخیص از طریق بیوپسی آندوسکوپیک مقایسه کرده بودند. بیوپسی آندوسکوپی روشی است که در آن با استفاده از عبور یک لوله انعطاف‌پذیر نازک از طریق دهان نمونه‌ای از بافت معده گرفته شده و از نظر وجود H pylori زیر میکروسکوپ تست می‌شود. در حال حاضر این روش دقیق‌ترین تست موجود است، اما باعث ناراحتی جسمی بیمار شده و مضراتی را به دنبال دارد. در مقابل، تست‌های جایگزین غیر‐تهاجمی مورد بررسی در این مرور قرار دارند که به طور قابل توجهی کمتر ناراحت کننده هستند و کمترین میزان آسیب را وارد می‌کنند یا کاملا بی‌خطر هستند، که اگر مشخص شود دقت تشخیص H pylori همانند بیوپسی آندوسکوپی است، جایگزین‌های مطلوبی برای آن محسوب می‌شوند. اکثر مطالعات شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به سوزش سردل یا مشکلات مشابه در معده بودند و افرادی را که قبلا تحت جراحی برداشتن بخشی از معده قرار گرفته و کسانی را که درمان H pylori گرفته بودند، کنار گذاشته شدند.

سی‌وچهار مطالعه (۴۲۴۲ شرکت کننده) از سرولوژی استفاده کردند؛ ۲۹ مطالعه (۲۹۸۸ شرکت‌کننده) از تست آنتی‌ژن مدفوع؛ ۳۴ مطالعه (۳۱۳۹ شرکت‌کننده) از تست تنفسی اوره ^۱۳C؛ ۲۱ مطالعه (۱۸۱۰ شرکت‌کننده) از تست تنفسی اوره ^۱۴C؛ و دو مطالعه (۱۲۷ شرکت‌کننده) از تست تنفسی اوره بدون مشخص کردن نوع کربن آن استفاده کرده بودند. محدوده‌ای که پیش از مثبت اعلام کردن عفونت H pylori استفاده شده بود، و نیز نوع رنگ‌آمیزی برای تست نمونه بیوپسی بین مطالعات مختلف بود. هنگامی که تمام داده‌ها را مورد بررسی قرار دادیم، دریافتیم که تست‌های تنفسی اوره دقیق‌تر از تست‌های خون و مدفوع بودند. این نتایج بدان معنی است که به طور میانگین، اگر ۱۰۰۰ نفر تست شوند، ۴۶ نفر بدون عفونت H pylori وجود دارند که به اشتباه مبتلا به عفونت H pylori تشخیص داده می‌شوند. هم‌چنین ۳۰، ۴۲، ۸۶ و ۸۹ فرد مبتلا به عفونت H pylori وجود دارد که با استفاده از تست‌های زیر عفونت H pylori در آنها تشخیص داده نشده است: به ترتیب؛ تست تنفسی اوره ^۱۳C، تست تنفسی اوره ^۱۴C، سرولوژی و تست آنتی‌ژن مدفوع. هنگام بررسی هفت مطالعه‌ای که تست تنفسی اوره ^۱۳C و سرولوژی یا تست تنفسی اوره ^۱۳C و تست‌های آنتی‌ژن مدفوع را در همان شرکت‌کنندگان با هم مقایسه کرده بودند، به نتایج نامطمئنی دست پیدا کردیم و نمی‌توانیم بگوییم کدام تست دقیق‌تر است.

نتایج مطالعات تا چه حد قابل اعتماد هستند؟

به جز یک مطالعه، تمام مطالعات کیفیت روش‌شناسی مطلوبی نداشتند، که باعث می‌شود نتایج آنها غیر‐قابل اعتماد باشد.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

این نتایج برای کودکان و بزرگسالان مشکوک به ابتلا به عفونت حاد H pylori اعمال می‌شود، اما فقط در کسانی که قبلا جراحی معده را انجام نداده‌اند و افرادی که اخیرا آنتی‌بیوتیک یا درمان عفونت H pylori دریافت نکرده‌اند.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

تست‌های تنفسی اوره، خون و مدفوع ممکن است برای شناسایی اینکه فردی مبتلا به عفونت H pylori است یا خیر، مناسب باشند. با این حال، سطحی از نتیجه تست تنفسی اوره، تست خون، یا تست مدفوع که باید برای تشخیص عفونت H pylori استفاده شود، هنوز مشخص نیست.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

برای دستیابی به مطالعاتی که در مورد میزان دقت این چند تست گزارشاتی ارائه کرده بودند، تا ۴ مارچ ۲۰۱۶ در تمامی منابع علمی جست‌وجو کردیم.

دقت تشخیص تست تصویربرداری میکروسکوپی کانفوکال بازتابی (RCM) در تشخیص ملانوم در بزرگسالان چیست؟

هدف از این مرور چیست؟

هدف از این مرور کاکرین پاسخ به این سوال بود که در تشخیص ملانوم، میکروسکوپی کانفوکال بازتابی (reflectance confocal microscopy; RCM) به‌تنهایی و هنگام استفاده همراه با درموسکوپی در مقایسه با درموسکوپی به‌تنهایی، چقدر دقیق بود. نویسندگان مرور در کاکرین ۱۸ مطالعه را برای پاسخ به این سوال وارد کردند.

چرا بهبود تشخیص ملانوم مهم است؟

ملانوم یکی از خطرناک‌ترین انواع سرطان پوست است. عدم تشخیص ملانوم در صورت وجود (نتیجه تست منفی‐کاذب نامیده می‌شود)، عمل جراحی را برای برداشتن آن به تاخیر می‌اندازد، خطر گسترش سرطان را به سایر قسمت‌های بدن و احتمالا مرگ را افزایش می‌دهد. تشخیص یک ضایعه پوستی به عنوان ملانوم در صورت عدم وجود (نتیجه مثبت‐کاذب نامیده می‌شود) ممکن است منجر به انجام جراحی غیر‐ضروری، تحقیقات بیش‌تر، و اضطراب بیمار شود.

این مرور چه موضوعی را بررسی کرد؟

تکنیک‌های میکروسکوپی توسط متخصصان سرطان پوست به منظور بررسی جزئی‌تر و دقیق‌تر ضایعات پوستی مشکوک استفاده می‌شود که فقط با چشم غیر‐مسلح دیده می‌شوند. در حال حاضر، درموسکوپی (یک دستگاه دستی که از نور طبیعی استفاده می‌کند) می‌تواند به عنوان بخشی از معاینه بالینی ضایعات پوستی مشکوک مورد استفاده قرار گیرد. RCM یک تکنیک میکروسکوپی جدید است (یک دستگاه دستی یا یک دستگاه استاتیک (ایستا) که از نور مادون قرمز استفاده می‌کند) که می‌تواند لایه‌های عمیق‌تر پوست را نسبت به درموسکوپی نشان دهد. هر دو تکنیک روش‌های بدون درد هستند، اما RCM گران‌تر و وقت‌گیر است و نیاز به آموزش‌های بیش‌تری دارد. درموسکوپی می‌تواند توسط پزشکان عمومی‌ مورد استفاده قرار گیرد در حالی که RCM احتمالا فقط توسط متخصصان مراقبت‌های ثانویه در افرادی که با یک ضایعه مشکوک به سرطانی بودن ارجاع داده شده‌اند، استفاده می‌شود. ما به دنبال کشف این موضوع بودیم که RCM باید به جای، یا به همراه، درموسکوپی برای تشخیص ملانوم در هر ضایعه پوستی مشکوک یا فقط برای ضایعات پوستی که تشخیص آنها بسیار دشوار است، مورد استفاده قرار گیرد.

نتایج اصلی این مرور چه بودند؟

این مرور شامل ۱۸ مطالعه حاوی داده‌های مربوط به ۱۹ گروه از شرکت‌کنندگان مبتلا به ضایعات مشکوک به ملانوم بود. نتایج اصلی بر اساس ۱۶ مورد از ۱۹ مجموعه اطلاعاتی (مجموعه‌ای از اطلاعات و نتایج) بیان شدند.

این مرور شامل نه مجموعه داده‌ای با ۱۴۵۲ ضایعه در افراد دارای ضایعه پوستی مشکوک بود، که سه مورد از آنها RCM را با درموسکوپی مقایسه کردند. نتایج نشان دادند که در هر ۱۰۰۰ ضایعه، که ۳۰۰ مورد (۳۰%) از آنها در واقع ملانوم هستند:

‐ ۳۹۶ مورد دارای نتیجه RCM هستند که نشان‌دهنده وجود ملانوم است، و از این تعداد، ۱۲۶ مورد (۳۲%) ملانوم نخواهد بود (نتایج مثبت‐کاذب)؛
‐ در همان گروه از ۱۰۰۰ ضایعه، درموسکوپی ۴۰۶ نتیجه مثبت‐کاذب ارائه خواهد کرد، به این معنی که RCM از جراحی غیر‐ضروری در ۲۸۰ مورد ضایعه در مقایسه با درموسکوپی جلوگیری خواهد کرد؛
‐ از ۶۰۴ ضایعه با یک نتیجه RCM که نشان می‌دهد ملانوم وجود ندارد (و ۳۲۴ ضایعه با نتایج درموسکوپی که نشان می‌دهد ملانوم وجود ندارد)، ۳۰ مورد در واقع ملانوم خواهد بود (نتایج منفی‐کاذب). این میزان معادل با نرخ منفی‐کاذب ۵% برای RCM و ۹% برای درموسکوپی است.

این مرور هم‌چنین شامل هفت مجموعه داده‌ای با ۱۱۷۷ ضایعه در افراد دارای ضایعات پوستی بود که به دشواری تشخیص داده می‌شوند، سه مورد از آنها RCM را با درموسکوپی مقایسه کردند. نتایج نشان دادند که اگر متخصصان پوست در یک گروه با ۱۰۰۰ ضایعه از RCM استفاده کنند، ۲۰۰ مورد (۲۰%) در واقع ملانوم خواهد بود:

‐ در ۲۹۲ مورد که نتیجه RCM آنها نشان دهنده وجود ملانوم است، تعداد ۱۱۲ مورد (۳۸%) ملانوم نخواهد بود (نتایج مثبت‐کاذب)؛
‐ در همان گروه از ۱۰۰۰ ضایعه، درموسکوپی منجر به ۴۰۸ نتیجه مثبت‐کاذب خواهد شد، به این معنی که RCM از جراحی غیر‐ضروری در ۲۹۶ ضایعه در مقایسه با درموسکوپی جلوگیری خواهد کرد؛
‐ از ۷۰۸ ضایعه با یک نتیجه RCM نشان دهنده عدم وجود ملانوم (و ۴۱۲ ضایعه با نتیجه درموسکوپی که نشان داده ملانوم وجود ندارد)، ۲۰ مورد در واقع ملانوم نخواهد بود (نتایج منفی‐کاذب). این میزان برابر با ۳% نرخ منفی‐کاذب برای RCM و ۵% برای درموسکوپی بود.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد بودند؟

در تمام مطالعات وارد شده، تشخیص ملانوم از طریق بیوپسی ضایعه (درموسکوپی/RCM مثبت) انجام شد (بیوپسی شامل نمونه‌برداری از سلول‌های بدن و بررسی آنها زیر میکروسکوپ بود)، و عدم وجود ملانوم با بیوپسی تائید شد یا با پیگیری با گذشت زمان که می‌توان مطمئن شد ضایعه پوستی از نظر ملانوم منفی بود (درموسکوپی/RCM مثبت)*. این احتمالا یک روش قابل اعتماد برای تصمیم‌گیری درباره این موضوع است که افراد واقعا مبتلا به ملانوم بودند یا خیر. فقط تعداد کمی‌ از مطالعات دقت درموسکوپی و RCM را مقایسه کردند. اکثر آنها توسط تیم تحقیقاتی متخصص و با سطح بالایی از تجربه با RCM انجام شدند. بنابراین، RCM ممکن است دقیق‌تر از آنچه که در واقع بود، به نظر برسد. شرکت‌کنندگان در نه مطالعه با هرگونه ضایعه مشکوک ممکن است بیماری بسیار آشکاری در مقایسه با آن‌چه که در عمل دیده می‌شود داشته باشند و منجر به کاهش تعداد نتایج مثبت‐کاذب، نسبت به آن‌چه در واقع رخ می‌دهد، شود. به دلیل تفاوت بین مطالعات، ارائه تعریفی از تست مثبت RCM که نتایج قابل اعتمادی را در اینجا ارائه کند، امکان‌پذیر نیست.

نتایج این مرور برای چه کسانی قابل کاربرد است؟

یازده مطالعه در اروپا (۶۱%)، و سایر مطالعات در اقیانوسیه، آمریکای شمالی، یا در بیش از یک قاره انجام شدند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان بین ۳۹ تا ۵۴,۷ سال بود. درصد افراد مبتلا به ملانوم بین ۱.۹% و ۴۱.۵% (میانه (نقطه میانی) ۱۹% برای ضایعات پوستی دشوار برای تشخیص و ۳۲% برای هر گونه ضایعه مشکوک) گزارش شد. اکثر مطالعات فقط شامل افرادی با انواع خاصی از ضایعات پوستی بودند. در بسیاری از مطالعات، مشخص نیست که شرکت‌کنندگان قبل از RCM چه تستی را دریافت کردند.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

به نظر می‌رسد RCM یک تست دقیق برای شناسایی ملانوم باشد و ممکن است تعداد افراد دریافت کننده عمل جراحی غیر‐ضروری را در مقایسه با درموسکوپی تا سه‐چهارم کاهش دهد. وجود تفاوت‌های قابل‌توجه و عدم قطعیت در نتایج و انجام مطالعه، منجر به کاهش قابلیت اطمینان یافته‌ها شد. استفاده از RCM ممکن است در افرادی که دارای ضایعاتی با تشخیص بسیار دشوار هستند، به جای افرادی که دارای ضایعات مشکوک به ملانوم هستند، منفعت بیش‌تری را به همراه داشته باشد. برای مقایسه RCM و درموسکوپی در گروه‌های به خوبی توصیف شده‌ای که تشخیص ضایعات پوستی در آنها دشوار است، انجام تحقیقات بیش‌تری مورد نیاز است.

این مرور تا چه تاریخی به‌روز است؟

نویسندگان مرور به جست‌وجو و استفاده از مطالعاتی پرداختند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

* در این مطالعات، بیوپسی یا پیگیری بالینی، مرجع استاندارد (ابزار تائید تشخیص نهایی) بودند.

سیتولوژی اگزفولیاتیو (exfoliative cytology) (سیتولوژی «اسکراپ پوست») در تشخیص کارسینوم سلول بازال و سایر سرطان‌های پوست در بزرگسالان چقدر دقیق است؟

چرا بهبود تشخیص سرطان پوست مهم است؟

چندین نوع سرطان پوست مختلف وجود دارد. شایع‌ترین آنها کارسینوم سلول بازال (basal cell carcinoma; BCC) است. BCC یک سرطان موضعی است که می‌تواند رشد کرده و پوست اطراف ضایعه را تخریب کند. آنها به ندرت مانند سایر سرطان‌ها در داخل بدن گسترش می‌یابند. BCC‌های کم‌خطر سطحی یا کوچک می‌توانند به‌طور کلی به جای جراحی، با درمان‌هایی مانند کرم‌ها درمان شوند، در حالی که بهتر است BCC‌هایی که بیشتر احتمال دارد رشد کرده و گسترش یابند، از طریق جراحی برداشته شوند. در صورتی که BCC‌ها بسیار بزرگ باشند یا امکان برداشتن آنها از طریق جراحی وجود نداشته باشد، پرتودرمانی (درمانی که در آن از تابش/اشعه برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود) نیز می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. کارسینوم سلول سنگفرشی پوست (cutaneous squamous cell carcinoma; cSCC) نیز معمولا یک سرطان موضعی پوست است. این نوع از سرطان در درصد اندکی از موارد ممکن است به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد، بنابراین بهترین درمان برداشتن آن از طریق جراحی است. ملانوم (melanoma) یکی از خطرناک‌ترین انواع سرطان پوست است زیرا پتانسیل بالایی برای گسترش به سایر قسمت‌های بدن دارد، و از این رو، تشخیص و برداشتن زودهنگام آن حیاتی است. اگر افراد مبتلا به BCC تشخیص درستی دریافت نکنند (نتیجه تست منفی‐کاذب نامیده می‌شود)، درمان آنها می‌تواند به تعویق افتد و پروسیجر جراحی پیچیده‌تر شود. تشخیص BCC زمانی که در واقع چیزی دیگری است (نتیجه مثبت‐کاذب) ممکن است منجر به درمان غیر‐‐ضروری، جراحی یا سایر بررسی‌ها و در نهایت، منجر به استرس و اضطراب بیمار شود. اگر BCC در فردی که در واقع دارای یک cSCC یا ملانوم است به درستی تشخیص داده نشود، درمان موثر می‌تواند به تاخیر افتد و این امر ممکن است منجر به افزایش احتمال گسترش cSCC یا ملانوم به سایر اندام‌های بدن شود، که می‌توانند بسیار جدی باشند.

هدف از انجام این مرور چیست؟

هدف از این مرور کاکرین این بود که بدانیم تکنیکی که «سیتولوژی اگزفولیاتیو (exfoliative cytology)» نامیده می‌شود برای تشخیص سرطان پوست چقدر دقیق است. محققان در کاکرین نه مطالعه را برای پاسخ به این سوال یافتند. نه مطالعه مربوط به تشخیص BCC، دو مطالعه در رابطه با تشخیص cSCC و یک مطالعه در رابطه با تشخیص ملانوم صورت گرفتند.

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

سیتولوژی اگزفولیاتیو به معنی اسکراپ سطح مشکوک به سرطان پوست با چاقو و سپس قرار دادن لایه کوچکی از سطح اسکراپ شده روی یک اسلاید شیشه‌ای است تا سلول‌های موجود در اسکراپ رنگ‌آمیزی شده و زیر یک میکروسکوپ بررسی شوند. این عمل نسبت به بیوپسی پوست کم‌تر تهاجمی ‌است و به سرعت انجام می‌شود، و نتایج بلافاصله در دسترس قرار می‌گیرند. این کار می‌تواند بیماران را از ویزیت اضافی در کلینیک برای دریافت نتایج بیوپسی پوست بی‌نیاز کند.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

در این مرور نه مطالعه در مجموع با ۱۶۵۵ ضایعه (یک خال یا ناحیه از پوست با ظاهر غیر‐معمول در مقایسه با پوست اطراف) مورد بررسی قرار گرفت تا تشخیص‌های نهایی ارائه شود*: ۱۱۲۰ مورد BCCs؛ ۴۱ مورد cSCCs و ۱۰ مورد ملانوم.

برای شناسایی BCC، هفت مطالعه تاثیر استفاده از سیتولوژی اگزفولیاتیو را برای تایید BCC در ضایعاتی که پزشکان در حال حاضر مشکوک به BCC بودن آنها بودند، نشان می‌دهند. در یک گروه با ۱۰۰۰ مورد از چنین ضایعاتی، که ۸۶۰ مورد (۸۶%) در واقع BCC دارند، بنابراین:

‐ تخمین زده شده که ۸۵۳ نفر یک نتیجه سیتولوژی اگزفولیاتیو خواهند داشت که وجود BCC را تایید کند. از این تعداد ۱۴ مورد (۱۶%) در واقع BCC نخواهند داشت (نتیجه مثبت‐کاذب)؛

‐ از ۱۴۷ نفر با نتیجه سیتولوژی اگزفولیاتیو نشان می‌دهد که BCC وجود ندارد، ۲۱ مورد (۱۴%) در حقیقت واقعا BCC دارند (نتیجه منفی‐کاذب).

یک مطالعه دقت سیتولوژی اگزفولیاتیو را با استفاده از میکروسکوپ دستی (درموسکوپی) برای تشخیص BCC مقایسه کرد اما از روش‌های مختلفی برای برداشتن سلول‌ها استفاده و بیمارانی را انتخاب کرد که در معرض خطر بالاتر ملانوم نسبت به هشت مطالعه دیگر بودند.

شواهد کافی برای تعیین دقت سیتولوژی اگزفولیاتیو برای تشخیص cSCC یا ملانوم وجود نداشت.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد هستند؟

تعداد کم مطالعات وارد شده در این مرور، توصیف ضعیف از چگونگی انتخاب بیماران در این مطالعه، و اطلاعات محدود از نحوه استفاده از نتایج این تست برای تشخیص، باعث کاهش قابلیت اطمینان نتایج ما شد.

این مطالعات در مورد اینکه چگونه بیماران به تست سیتولوژی اگزفولیاتیو ارجاع داده شدند، توضیحی ارائه نکردند. از همه مهم‌تر اینکه، این تست فقط در افرادی استفاده شد که پزشکان قبلا از طریق نگاه به ضایعه پوستی BCC را تشخیص داده بودند. به عبارت دیگر، این تست برای تایید تشخیص پزشک مورد استفاده قرار گرفت. اکثر مطالعات افراد کافی را که دارای ضایعات پوستی با ظاهری مشابه با BCC هستند، انتخاب نکردند تا مطمئن شوند که این تست به درستی BCC را شناسایی می‌کند. این امر ممکن است باعث شود که سیتولوژی اگزفولیاتیو دقیق‌تر از آنچه که در عمل واقعی است، به نظر برسد.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

مطالعات در انگلستان، اروپا و استرالیا انجام شدند. نویسندگان مطالعه به ندرت ویژگی‌های بیمار، مانند سن و محل ضایعه را توصیف کردند. درصد افرادی که در مطالعات با تشخیص نهایی BCC وارد شدند بین ۱۸% تا ۹۰% بودند (نه مطالعه). این میزان برای cSCC برابر با ۴% و ۱۸% (دو مطالعه)، و برای ملانوم ۵% (یک مطالعه) بود. بر اساس مطالعات انجام شده اینکه بتوان گفت پزشکان چگونه تصمیم گرفته بودند که شرکت‌کنندگان مطالعه دارای ضایعه ممکن بود سرطان پوست داشته باشند، امکان‌پذیر نبود.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

در هیچ یک از پژوهش‌ها برای تشخیص سرطان پوستی که در آن بیمار برای اولین بار توسط یک پزشک معاینه می‌شد، از سیتولوژی اگزفولیاتیو استفاده نشد. نتایج این مرور نشان می‌دهد که سیتولوژی اگزفولیاتیو می‌تواند به تایید BCC در بیماران دارای ضایعات پوستی که پزشک در حال حاضر به BCC بودن آن مشکوک است، کمک کند. این تست می‌تواند برای بیماران مبتلا به BCC نیازمند به درمان‌های غیر‐جراحی مانند پرتودرمانی مفید باشد، تشخیص بافت پیش از درمان باید مورد توجه قرار گیرد.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان مرور به جست‌وجو و استفاده از مطالعاتی پرداختند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

*در این مطالعات، بیوپسی استاندارد مرجع (ابزار تایید تشخیص نهایی) بود.

دقت تشخیصی تله‌درماتولوژی (teledermatology) برای تشخیص سرطان پوست در بزرگسالان چیست؟

چرا بهبود تشخیص سرطان پوست مهم است؟

انواع مختلفی از سرطان پوست وجود دارد. ملانوم (melanoma) یکی از خطرناک‌ترین انواع سرطان است و شناسایی زودهنگام آن مهم است تا بتوان آن را برداشت. اگر هنگام اولین مراجعه به پزشکان تشخیص داده نشود (تحت عنوان یک نتیجه تست منفی کاذب نیز شناخته می‌شود) درمان ممکن است به تعویق افتاده و باعث انتشار ملانوم به سایر اعضای بدن و احتمالا باعث مرگ‌ومیر زودهنگام شود. کارسینوم سلول سنگفرشی پوست (cutaneous squamous cell carcinoma; cSCC) و کارسینوم سلول پایه‌ای (basal cell carcinoma; BCC) معمولا سرطان موضعی پوست هستند، با این حال cSCC ممکن است به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد و BCC ممکن است در صورت عدم تشخیص زودهنگام منجر به بدشکلی شود. نامیدن چیزی به نام سرطان پوست، زمانی که در واقع سرطان پوست نیست (یک نتیجه مثبت کاذب) ممکن است منجر به جراحی غیر‐ضروری و تحقیقات دیگری شود که باعث ایجاد استرس و نگرانی برای بیمار شود. تشخیص صحیح مهم است. تشخیص اشتباه یک سرطان پوست می‌تواند منجر به درمان اشتباه یا منجر به تاخیر در درمان موثر شود.

هدف از انجام این مرور چیست؟

هدف از این مرور کاکرین این بود که بدانیم تله‌درماتولوژی برای شناسایی افرادی که دارای ضایعات پوستی نیازمند ارجاع به یک متخصص درماتولوژیست (پزشک مربوط به بیماری پوست) هستند به اندازه کافی دقیق است یا خیر و اینکه چه کسی می‌تواند اطمینان بدهد که ضایعه آنها (آسیب یا تغییر پوست) بدخیم نیست. ۲۲ مطالعه را برای پاسخ به این سوال وارد کردیم.

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

تله‌درماتولوژی به معنی ارسال تصاویر ضایعات پوستی یا بثورات به متخصص پوست برای مشاوره در تشخیص یا مدیریت است. این یک راه برای پزشکان مراقبت‌های اولیه (پزشکان عمومی (general practitioners; GPs)) است تا نظر متخصص درماتولوژیست را بدون ارجاع بیماران از طریق روش طبیعی ارجاع به دست بیاورند. این روش درمان می‌تواند شامل ارسال عکس یا تصاویر بزرگ از یک ضایعه پوستی گرفته شده با یک دوربین خاص (درماتوسکوپ) به یک متخصص پوست برای دیدن یا ممکن است شامل بحث فوری در مورد ضایعه پوستی بین یک GP و یک متخصص پوست با استفاده از ویدئوکنفرانس باشد.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور شامل ۲۲ مطالعه بود، ۱۶ مطالعه که به مقایسه تشخیص‌های تله‌درماتولوژی با تشخیص‌های قطعی نهایی (دقت تشخیصی) برای ۴۰۵۷ ضایعه و ۸۷۹ مورد بدخیم پرداختند و پنج مطالعه به مقایسه تصمیمات تله‌درماتولوژی با تصمیماتی پرداختند که با حضور بیمار (دقت ارجاع) برای ۱۴۴۹ ضایعه و ۲۷۰ مورد «مثبت» انجام شد.

مطالعات از نظر نوع افراد مبتلا به ضایعات مشکوک سرطان پوست وارد شده و نوع استفاده از تله‌درماتولوژی با یکدیگر متفاوت بودند. یک تخمین معتبر واحد از دقت تله‌درماتولوژی انجام نشد. برای تشخیص درست یک ضایعه به عنوان سرطان پوست، داده‌ها نشان دادند که کم‌تر از ۷% از ضایعات پوستی بدخیم توسط تله‌درماتولوژی از دست رفتند. نتایج مطالعه متغیرتر از آن بودند که به ما بگویند چه تعداد از افراد به صورت غیر‐ضروری پس از یک مشاوره تله‌درماتولوژی، به ملاقات با یک متخصص درماتولوژی ارجاع داده شدند. با این حال، بدون دسترسی به خدمات تله‌درماتولوژی، اکثر ضایعات وارد شده در این مطالعات احتمالا به یک درماتولوژیست ارجاع داده خواهند شد.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد هستند؟

در مطالعات وارد شده، تشخیص نهایی سرطان پوست از طریق بیوپسی ضایعه انجام شد (نمونه‌برداری کوچک از ضایعه به‌طوری که بتوان آن را زیر یک میکروسکوپ بررسی کرد) و عدم وجود سرطان پوست از طریق بیوپسی یا پیگیری در طول زمان تایید شد تا اطمینان حاصل شود که ضایعه پوستی از نظر ملانوم منفی باقی مانده است. این احتمالا یک روش قابل اعتماد برای تصمیم‌گیری درباره این موضوع است که افراد واقعا سرطان پوست دارند یا خیر. در چند مطالعه، تشخیص عدم وجود سرطان پوست به جای بیوپسی توسط متخصص پوست انجام شد. احتمال کم‌تری وجود دارد که این یک روش قابل اعتماد برای تصمیم‌گیری درباره این موضوع باشد که افراد واقعا سرطان پوست داشتند یا خیر*. گزارش‌دهی ضعیف از آنچه که در این مطالعه انجام شد بیان اینکه نتایج این مطالعه چقدر قابل اعتماد است را دشوار کرد. ورود تعدادی از بیماران از کلینیک‌های تخصصی به جای مراکز مراقبت‌های اولیه همراه با راه‌های مختلف انجام تله‌درماتولوژی مشکلات شایعی بود.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

مطالعات در: اروپا (۶۴%)، آمریکای شمالی (۱۸%)، آمریکای جنوبی (۹%) یا اقیانوسیه (۹%) انجام شدند. میانگین سن افراد مورد مطالعه ۵۲ سال بود؛ با این حال، چندین مطالعه حداقل افراد زیر ۱۶ سال را وارد کردند. درصد افراد مبتلا به سرطان پوست بین ۲% تا ۸۸% با میانگین ۳۰% بود، که بسیار بیش‌تر از آنچه که در مراکز مراقبت‌های اولیه مشاهده شد، بوده است.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

تله‌درماتولوژی احتمالا راه خوبی برای کمک به GPها ‌است تا تصمیم بگیرند که کدام ضایعات پوستی باید توسط متخصص پوست رویت شوند. مرور ما نشان می‌دهد که استفاده از تصاویر بزرگ، علاوه بر عکس‌های ضایعه، دقت را بهبود می‌بخشد. برای ایجاد بهترین روش ارائه خدمات تله‌درماتولوژی پژوهش بیش‌تری مورد نیاز است.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان مرور به جست‌وجو و استفاده از مطالعاتی پرداختند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

*در این مطالعات، بیوپسی، پیگیری بالینی یا تشخیص پزشکان متخصص، جزو مقایسه‌های مرجع بودند.

دقت تشخیصی میکروسکوپ کانفوکال بازتابی برای تشخیص کارسینوم سلول بازال یا سنگفرشی پوست در بزرگسالان چیست؟

آیا درموسکوپی (dermoscopy) دقت تشخیص سرطان پوستی سلول بازال یا سلول‌های سنگفرشی (BCC یا cSCC) را در مقایسه با استفاده از چشم غیر‐مسلح به تنهایی بهبود می‌بخشد؟

هدف از انجام این مرور چیست؟

ما می‌خواستیم بدانیم که استفاده از یک میکروسکوپ تابشی دستی (درموسکوپ یا «درموسکوپی») در تشخیص کارسینوم سلول بازال (basal cell carcinoma; BCC) یا کارسینوم سلول‌های سنگفرشی ‌پوستی (cutaneous squamous cell carcinoma; cSCC) در مقایسه با فقط نگاه کردن به پوست با چشم غیر‐مسلح بهتر است. ۲۴ مطالعه را برای پاسخ به این سوال وارد کردیم.

چرا بهبود تشخیص BCC یا cSCC مهم است؟

چندین نوع سرطان مختلف پوست وجود دارد. BCC و cSCC نسبت به سرطان ملانوم پوست کمتر جدی هستند، زیرا معمولا به آرامی ‌رشد می‌کنند و BCC به سایر اندام‌های بدن گسترش نمی‌یابد. تشخیص درست BCC یا cSCC هنوز مهم است، زیرا درمان آنها ممکن است متفاوت باشد. یک BCC تشخیص داده نشده (که تحت عنوان نتیجه منفی کاذب شناخته می‌شود) می‌تواند منجر به نابودی و نیاز به جراحی بزرگتری شود. یک cSCC از دست‌رفته می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد. تشخیص BCC یا cSCC زمانی که آنها در واقع وجود نداشته باشند (نتیجه مثبت کاذب) ممکن است به معنای درمان غیر‐ضروری باشد، برای مثال برداشتن از طریق جراحی ممکن است باعث یک اسکار ناخوشایند و ایجاد نگرانی در بیماران شود در صورتی که ضایعه (یک خال یا ناحیه‌ای از پوست با ظاهر غیر‐معمول در مقایسه با پوست اطراف) خوش‌خیم است (نه یک سرطان)، یا ممکن است منجر به درمان اشتباه شود، به عنوان مثال یک درمان غیر‐جراحی، که در صورت تشخیص اشتباه ضایعه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

یک درماتوسکوپ یک ذره‌بین دستی است که دارای منبع نوری است. درموسکوپی اغلب توسط متخصصان پوست برای کمک به تشخیص سرطان پوست استفاده می‌شود. این درمان بیشتر توسط پزشکان عمومی نیز استفاده می‌شود.

علاوه بر این‌که می‌خواستیم بدانیم این مداخله به‌طور کلی چیزی به معاینه بصری به تنهایی اضافه می‌کند، هم‌چنین میخواستیم بدانیم که دقت درموسکوپی در صورت استفاده از مشاوره رو‐در‐رو یا استفاده از تصاویری از ضایعات پوستی که برای متخصصان فرستاده می‌شود، متفاوت است. هم‌چنین سعی کردیم بدانیم که دقت درموسکوپی با استفاده از یک چک‌لیست بهبود می‌یابد، یا هنگام استفاده توسط یک متخصص پوست در مقایسه با غیر‐متخصص بهتر است.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور شامل ۲۴ مطالعه گزارش دهنده اطلاعات مربوط به افراد مبتلا به ضایعات مشکوک به سرطان پوست است.

تشخیص BCC با حضور بیمار

۱۱ مطالعه مرتبط را یافتیم. هشت مطالعه (از جمله ۷۰۱۷ ضایعه پوستی مشکوک) دقت معاینه بصری را توسط خودشان بررسی کردند و هفت مطالعه (با ۴۶۸۳ ضایعه پوستی مشکوک) دقت درموسکوپی اضافه شده را به معاینه بصری بررسی کردند (چهار مورد از آنها داده‌های مربوط به معاینه بصری توسط خود و درماتوسکوپی اضافه شده به معاینه بصری را گزارش کردند). نتایج نشان می‌دهند که درموسکوپی، هم برای شناسایی درست BCC و هم برای برداشتن ضایعاتی که BCC نیستند، دقیق‌تر از معاینه بصری توسط خود است.

نتایج به دست آمده می‌توانند با استفاده از یک گروه دارای ۱۰۰۰ ضایعه، که ۱۷۰ مورد BCC هستند (۱۷%)، نشان داده شوند. برای این‌که ببینیم درموسکوپی در شناسایی درست BCC در مقایسه با فقط نگاه کردن به پوست چقدر بهتر است، باید فرض کنیم که هر دو منجر به همان تعداد ضایعاتی می‌شوند که به اشتباه BCC تشخیص داده شدند (ما فرض کردیم که ۱۶۶ مورد از ۸۳۰ ضایعه بدون BCC تشخیص نادرست BCC داشتند). در این وضعیت ثابت، اضافه کردن درموسکوپی به معاینه بصری ۲۴ مورد اضافی (۱۵۸ در مقایسه با ۱۳۴) را که فقط با نگاه کردن به پوست به تنهایی از دست رفتند، به درستی تحت عنوان BCC شناسایی خواهد کرد. به عبارت دیگر، سرطان‌های BCC بیش‌تری به درستی شناسایی می‌شوند.

برای این‌که ببینیم درموسکوپی در تصمیم‌گیری در مورد اینکه یک ضایعه پوستی BCC نیست در مقایسه با فقط نگاه کردن به پوست چقدر بهتر است، باید فرض کنیم که هر دو منجر به همان تعداد BCC‌هایی می‌شوند که به درستی تشخیص داده شدند (در این مورد فرض می‌کنیم که ۱۳۶ مورد از ۱۷۰ مورد BCC به درستی تشخیص داده می‌شوند). در این وضعیت، اضافه کردن درموسکوپی به معاینه بصری تعداد ضایعاتی را که به اشتباه BCC تشخیص داده شدند ۱۸۳ مورد کاهش داد (کاهش از ۱۹۱ نفر در گروه معاینه بصری به هشت نفر در گروه درموسکوپی). به عبارت دیگر، ضایعات بیش‌تری که BCC نبودند، به درستی شناسایی شده و افراد کم‌تری در پایان برای جراحی فرستاده می‌شوند.

تشخیص BCC مبتنی بر تصویر

یازده مطالعه در مورد تشخیص BCC با استفاده از عکس‌های بالینی یا تصاویر بزرگ شده به دست آمده از یک درماتوسکوپ وارد شدند. چهار مطالعه، (شامل ۸۵۳ مورد ضایعه پوستی مشکوک) از معاینه بصری عکس‌ها و نه مطالعه (شامل ۲۲۷۱ ضایعه مشکوک) از تصاویر درموسکوپیک استفاده کردند (دو مطالعه داده‌های مربوط به تشخیص را با استفاده از عکس‌ها و استفاده از تصاویر درموسکوپیک گزارش کردند). نتایج بسیار مشابه مطالعات شخصی بود.

مقدار چک‌لیست‌ها و تخصص‌های تفسیر کننده‌ها

هیچ شواهدی وجود نداشت که نشان دهد استفاده از چک‌لیست برای کمک به تفسیر معاینه بصری یا درموسکوپی دقت تشخیصی را بهبود می‌بخشد. شواهد کافی برای بررسی تاثیر تخصص بالینی و آموزش وجود نداشت.

تشخیص cSCC

شواهد کافی که برای تایید دقت هر دو تست در تشخیص cSCCها قابل اعتماد باشند وجود نداشت.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد است؟

اکثر مطالعات ما تشخیص نهایی قابل اعتمادی را با بیوپسی ضایعه ارائه کرده و با پیگیری افراد در طول زمان از منفی باقی ماندن ضایعه پوست از نظر سرطان پوست مطمئن می‌شوند. برخی از مطالعات از تشخیص متخصص برای تایید عدم وجود سرطان پوست استفاده می‌کنند، که کمتر قابل اعتماد است*. گزارش‌دهی ضعیف از آنچه که در مطالعات انجام شده بود، قضاوت را در مورد اینکه این مطالعات چقدر قابل اعتماد بودند برای ما دشوار کرد. بعضی از مطالعات انواع خاصی را از ضایعات پوستی از مطالعه حذف کردند و بعضی از آنها این موضوع را که چگونه نتیجه تست مثبت را برای ارجاع هدفمند به یک متخصص یا درمان توصیف شدند تشریح نکردند.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

یازده مطالعه در اروپا (۴۶%)، و بقیه در آمریکای شمالی (n = ۳)، آسیا (n = ۵)، اقیانوسیه (n = ۲)، یا چندین کشور (n = ۳) انجام شد. افرادی که در این مطالعات وارد شدند بین ۳۰ تا ۷۴ سال بودند. درصد افراد مبتلا به BCC بین ۱% تا ۶۱% برای مطالعات شخصی و بین ۲% تا ۶۳% در مطالعات استفاده کننده از تصاویر متغیر بود. تقریبا تمام مطالعات درباره افرادی انجام شد که از مرکز مراقبت‌های اولیه به درمانگاه‌های تخصصی پوستی ارجاع داده شدند. بیش از نیمی ‌از مطالعات توانایی درموسکوپی و معاینه بصری را برای تشخیص هر نوع سرطان پوست، از جمله ملانوم و BCC در نظر گرفتند، در حالی که ۱۰ مطالعه (۴۲%) فقط روی BCC متمرکز بودند. تغییر در تخصص پزشکان انجام دهنده معاینات و تفاوت در تعاریف مورد استفاده برای تصمیم‌گیری هنگام مثبت بودن یک تست، نحوه انجام درموسکوپی را و اینکه چه سطحی از آموزش برای دستیابی به دقت مشاهده شده در مطالعات مورد نیاز است، مشخص نمی‌کرد.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

هنگامی‌ که درموسکوپی توسط متخصصین مورد استفاده قرار می‌گیرد، ابزار مفیدی برای کمک به تشخیص درست BCC در مقایسه با معاینه بصری به‌تنهایی است. مشخص نیست که درموسکوپی باید توسط پزشکان عمومی‌ مورد استفاده قرار گیرد تا افراد مبتلا به ضایعات مشکوک را که نیاز به ویزیت یک متخصص دارند، به درستی شناسایی کند. به نظر می‌رسد که چک‌لیست‌ها برای کمک به تفسیر درموسکوپی به بهبود دقت تشخیص BCC کمک نمی‌کند. پژوهش بیش‌تری لازم است تا بدانیم که درموسکوپی در مراکز مراقبت‌های اولیه مفید است یا خیر.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان این مرور به دنبال یافتن و استفاده از مطالعاتی بودند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

* در این مطالعات بیوپسی، پیگیری بالینی یا تشخیص پزشکان متخصص، استانداردهای مرجع بود (ابزار تایید تشخیص نهایی).

دقت تشخیصی توموگرافی انسجام نوری (OCT)، یک تست تصویربرداری، برای تشخیص سرطان پوست در بزرگسالان چقدر است؟

چرا بهبود تشخیص سرطان پوست مهم است؟

چندین نوع سرطان پوست مختلف وجود دارد. ملانوم یکی از خطرناک‌ترین انواع سرطان است، و مهم است که زود تشخیص داده شود تا بتوان آن را برداشت. اگر این وضعیت تشخیص داده نشود (تحت عنوان نتیجه منفی‐کاذب تست نیز شناخته می‌شود)، درمان ممکن است به تعویق افتد، و این خطر که ملانوم به اندام‌های دیگر بدن گسترش ‌یابد، ممکن است منجر به مرگ ناگهانی بیمار شود. کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی (cutaneous squamous cell carcinoma; cSCC) و کارسینوم سلول بازال (basal cell carcinoma; BCC) معمولا جزو سرطان‌های موضعی پوست هستند (یعنی محدود به بخش خاصی از بدن)، اگرچه cSCC می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد و BCC اگر زود تشخیص داده نشود، ممکن است منجر به بد‐شکلی شود. تشخیص سرطان پوست زمانی که واقعا وجود نداشته باشد (نتیجه مثبت‐کاذب) ممکن است منجر به انجام جراحی غیر‐ضروری و سایر بررسی‌ها شده و باعث ایجاد استرس و اضطراب در بیمار شود. تشخیص صحیح مهم است و تشخیص اشتباه یک نوع سرطان پوست به جای نوع دیگر می‌تواند منجر به درمان اشتباه یا تأخیر در درمان موثر شود.

هدف این مرور چیست؟

هدف از این مرور کاکرین این بود که بدانیم توموگرافی انسجام نوری (optical coherence tomography; OCT) برای تشخیص سرطان پوست چقدر دقیق است. محققان در کاکرین پنج مطالعه را برای پاسخ به این سوال وارد کردند. دو مطالعه در رابطه با تشخیص ملانوم و سه مطالعه در رابطه با تشخیص BCC بود.

چه چیزی در این مرور مورد بررسی قرار گرفت؟

چندین ابزار برای متخصصان سرطان پوست وجود دارد که اجازه می‌دهد بررسی دقیق‌تری را از پوست در مقایسه با بررسی با چشم غیر‐مسلح انجام دهند. در حال حاضر، درموسکوپ (dermoscope) توسط اغلب متخصصین سرطان پوست استفاده می‌شود، که با استفاده از یک منبع نور روشن، ضایعه پوست (یک خال یا یک ناحیه از پوست با ظاهر غیر‐طبیعی در مقایسه با پوست اطراف آن) را بزرگ‌تر نشان می‌دهد. OCT سطح ضایعه پوست را بزرگ‌تر نشان می‌دهد تا با استفاده از میکروسکوپ و نور نزدیک‐مادون قرمز دیده شود. این عمل سریع انجام می‌شود اما در مقایسه با درموسکوپی گران‌تر است و نیاز به آموزش تخصصی دارد. نویسندگان مرور این موضوع را بررسی کردند که OCT برای کمک به تشخیص سرطان پوست هنگام استفاده پس از معاینه بصری یا معاینه بصری به همراه درموسکوپی چقدر مفید است.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور شامل پنج مطالعه بود: دو مطالعه با ۹۷ شرکت‌کننده با ۱۳۳ ضایعه پوستی مشکوک به ملانوم، و سه مطالعه با ۳۰۵ شرکت‌کننده با ۳۹۶ ضایعه مشکوک به BCC که یکی از آنها (۵۰ ضایعه) cSCCs (نه ضایعه) را نیز بررسی کرد.

مطالعات ارزیابی کننده دقت OCT برای تشخیص ملانوم کوچک و بسیار متفاوت از یکدیگر بودند در نتیجه امکان برآورد قابل اطمینانی را از دقت OCT برای ملانوم فراهم نمی‌کنند. به همین ترتیب، فقط یک مطالعه کوچک و با کیفیت پائین دقت OCT را برای تشخیص cSCC مورد بررسی قرار داد.

برای شناسایی BCC، دو مطالعه اثرات استفاده متخصصین پوست را از OCT پس از معاینه بصری به‌تنهایی، یا معاینه بصری با درموسکوپ نشان دادند. این دو مطالعه به صورت تئوری نشان دادند که، در صورتی که OCT در گروهی با ۱۰۰۰ فرد مبتلا به ضایعات پوستی که تشخیص آنها دشوار است، استفاده شود، از این تعداد، ۶۰۰ نفر (۶۰%) در واقع مبتلا به BCC بودند، پس:

‐ برآورد ۶۶۲ نفر با یک نتیجه OCT تایید می‌کند که BCC وجود داشت و از این تعداد ۹۳ مورد (۱۴%) در واقع BCC ندارند (نتیجه مثبت‐کاذب)؛

‐ ۳۳۸ نفر با نتیجه OCT نشان می‌دهد که BCC وجود ندارد، ۳۱ مورد (۹%) در واقع BCC دارند (نتیجه منفی‐کاذب).

در مقایسه با تشخیص BCC با استفاده از معاینه بصری به همراه درموسکوپی، اضافه کردن OCT در این گروه تعداد نتایج مثبت‐کاذب را به ۸۷ مورد کاهش می‌دهد (بنابراین باعث کاهش اقدامات جراحی غیر‐ضروری می‌شود) و ۵۳ مورد BCC کمتر از دست خواهد رفت.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد هستند؟

در تمام مطالعات وارد شده، تشخیص سرطان پوست از طریق بیوپسی ضایعه (OCT/درموسکوپی مثبت) (بیوپسی شامل نمونه‌برداری از سلول‌های بدن و بررسی آنها زیر میکروسکوپ) و عدم وجود سرطان پوست از طریق بیوپسی (OCT/درموسکوپی منفی) انجام شد.* این احتمالا یک روش قابل اطمینان برای تصمیم‌گیری درباره این موضوع است که افراد واقعا سرطان پوست دارند یا خیر. با این حال، تعداد کمی‌ از مطالعات وارد شده در این مرور و تنوع بین آنها، قابلیت اطمینان یافته‌ها را کاهش داد. مطالعات وارد شده محدودیت‌های مهمی ‌نیز داشتند، به ویژه درباره این‌که شرکت‌کنندگان در مطالعه از گروه‌های بسیار محدودی بودند که برای اسکن OCT در بالین مناسب بودند (به عنوان مثال تمام مطالعات شامل افراد مبتلا به ضایعات پوستی بودند که قبلا برای برداشتن از طریق جراحی انتخاب شده بودند)، در حالی که روش استفاده از OCT ممکن است شرایط زندگی واقعی را انعکاس ندهد.

نتایج این مرور برای چه کسانی قابل کاربرد است؟

مطالعات فقط در اروپا و ایالات متحده انجام شدند. میانگین سن (گزارش شده در فقط دو مطالعه) ۴۶ سال برای ملانوم و ۶۳ سال برای BCC بود. درصد افراد با تشخیص نهایی ملانوم ۲۳% و ۲۷% گزارش شد (در دو مطالعه)، از ۵۸% تا ۶۱% برای BCC (سه مطالعه) و ۱۸% برای Cscc (یک مطالعه) متغیر بود. برای تشخیص BCC، نتایج برای افراد مبتلا به ضایعات پوستی «صورتی» و «بدون رنگدانه» که پزشکان به سختی می‌توانستند با چشم غیر‐مسلح به تنهایی آن را تشخیص دهند، اعمال شد.

پیامدهای این مرور چه هستند؟

تحقیقات کافی در مورد استفاده از OCT در تشخیص سرطان‌های پوست انجام نشده است. نتایج این مرور نشان می‌دهد در صورتی که تشخیص ضایعات خوش‌خیم پوست دشوار است OCT می‌تواند به تشخیص BCC کمک کند، اما هنوز مشخص نیست که آیا می‌توان BCC؛ cSCC و سرطان‌های ملانوم پوست را به‌طور مناسب تشخیص داد. برای مقایسه OCT با درموسکوپی و سایر تکنیک‌های میکروسکوپی (مانند میکروسکوپ کانفوکال بازتابی (reflectance confocal microscopy))، انجام مطالعات بیش‌تر در گروه‌های به خوبی توصیف شده از افراد مبتلا به ضایعات پوستی مشکوک ضروری هستند.

این مرور تا چه تاریخی به‌روزاست؟

نویسندگان مرور به دنبال یافتن و استفاده از مطالعاتی بودند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

* در این مطالعات بیوپسی یا پیگیری بالینی، مقایسه‌های استاندارد بودند.

دقت تشخیصی تکنیک‌های تشخیص با کمک کامپیوتر برای تشخیص سرطان پوست در بزرگسالان چیست؟

چرا بهبود تشخیص سرطان پوست مهم است؟

چندین نوع سرطان مختلف پوست، از جمله ملانوم (melanoma)، کارسینوم سلول سنگفرشی (squamous cell carcinoma; SCC) و کارسینوم سلول بازال (basal cell carcinoma; BCC) وجود دارد. ملانوم یکی از خطرناک‌ترین انواع سرطان است. اگر زود تشخیص داده نشود ممکن است درمان به تاخیر افتاده و به این ترتیب ملانوم به اندام‌های دیگر بدن گسترش می‌یابد و در نهایت منجر به مرگ‌ومیر می‌شود. کارسینوم سلول سنگفرشی پوست (cutaneous squamous cell carcinoma; cSCC) و BCC کم‌تر خطرناک هستند، زیرا موضعی هستند (در مقایسه با ملانوم، کمتر احتمال دارد به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد). با این حال، cSCC می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته و اگر BCC زود تشخیص داده نشود می‌تواند منجر به آسیب شود. تشخیص سرطان پوست زمانی که واقعا وجود ندارد (نتیجه مثبت کاذب) ممکن است منجر به جراحی غیر‐ضروری و سایر بررسی‌ها شده و باعث ایجاد استرس و اضطراب برای بیمار شود. از دست دادن تشخیص سرطان پوست ممکن است منجر به درمان اشتباه یا تاخیر در درمان موثر شود.

هدف از انجام این مرور چیست؟

هدف از این مرور کاکرین این بود که بدانیم تشخیص با کمک کامپیوتر (computer–assisted diagnosis; CAD) برای تشخیص ملانوم، BCC یا cSCC چقدر دقیق بود. این مرور هم‌چنین دقت دو نوع مختلف CAD و دقت CAD را با تشخیص توسط یک پزشک با استفاده از یک میکروسکوپ تابش دستی (یک درموسکوپ یا «درموسکوپی» (dermoscopy)) مقایسه کرد. ۴۲ مطالعه را برای پاسخ به این سوالات وارد کردیم.

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

چندین ابزار برای متخصصین سرطان پوست در دسترس هستند که اجازه بررسی دقیق‌تر پوست را در مقایسه با بررسی با چشم غیر‐مسلح می‌دهند. در حال حاضر یک درماتوسکوپ (dermatoscope) که ضایعات پوستی را (یک خال یا ناحیه پوست با ظاهر غیر‐معمول در مقایسه با پوست اطراف) با استفاده از یک منبع نور روشن بزرگ‌تر نشان می‌دهد، توسط اغلب متخصصان سرطان پوست استفاده می‌شود. تست‌های CAD سیستم‌های کامپیوتری هستند که از اطلاعات مربوط به ضایعات پوستی به دست آمده از درماتوسکوپ یا تکنیک‌های دیگری که از نور برای توصیف ویژگی‌های ضایعه پوستی (اسپکتروسکوپی) استفاده می‌کنند، برای ارائه نتیجه‌ای که نشان دهد احتمال دارد که سرطان پوست وجود داشته باشد یا خیر، تجزیه‌و‌تحلیل می‌کنند. سیستم‌های CAD را وارد کردیم که اطلاعات خود را از تصاویر درموسکوپیک ضایعات (Derm‐CAD) به دست آوردند، یا از داده‌های به دست آمده از اسپکتروسکوپی (spectroscopy) استفاده کردند. اغلب مطالعات مربوط به اسپکتروسکوپی از داده‌های به دست آمده از تصویربرداری چند‐طیفی (MSI‐CAD) استفاده کردند و تمرکز اصلی در اینجاست. هنگامی‌ که یک متخصص سرطان پوست در بررسی بصری با یا بدون درموسکوپی اضافی متوجه می‌شود که یک ضایعه مشکوک است، نتایج حاصل از سیستم‌های CAD می‌تواند به تنهایی برای تشخیص سرطان پوست (تشخیص مبتنی بر CAD) استفاده شوند، یا می‌تواند به پزشکان کمک کند تا به همراه معاینه بصری در بررسی یک ضایعه پوستی به یک تشخیص برسند (تشخیص با کمک CAD). محققان بررسی کردند که سیستم‌های CAD برای کمک به تشخیص سرطان‌های پوست به همراه معاینه بصری و درموسکوپی چقدر مفید هستند.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور ۴۲ مطالعه را وارد کرد که به بررسی سیستم‌های CAD برای تشخیص ملانوم پرداختند. شواهد کافی برای تعیین دقت سیستم‌های CAD برای تشخیص BCC (۳ مطالعه) یا cSCC (۱ مطالعه) وجود نداشت.

نتایج Derm‐CAD برای تشخیص ملانوم

نتایج اصلی برای Derm‐CAD بر اساس ۲۲ مطالعه شامل ۸۹۹۲ ضایعه است.

اعمال نتایج در یک گروه با ۱۰۰۰ ضایعه پوستی، از جمله ۲۰۰ مورد (۲۰%) با تشخیص نهایی* ملانوم، نتایج به دست آمده نشان می‌دهند که:

‐ تخمین زده می‌شود نتیجه Derm‐CAD در ۳۸۶ فرد نشان دهنده وجود ملانوم باشد، و از این تعداد ۲۰۶ مورد (۵۳%) در واقع ملانوم ندارند (نتیجه مثبت کاذب).

‐ ۶۱۴ فرد با نتیجه Derm‐CAD نشان می‌دهد که ملانوم وجود ندارد، ۲۰ مورد (۳%) در واقع ملانوم دارند (نتیجه منفی کاذب)

شواهدی وجود ندارد که نشان دهد درموسکوپی یا Derm‐CAD در توانایی تشخیص یا منتفی دانستن ملانوم متفاوت بودند.

نتایج MSI‐CAD برای تشخیص ملانوم

نتایج اصلی MSI‐CAD بر اساس هشت مطالعه شامل ۲۴۰۱ ضایعه است. در یک گروه ۱۰۰۰ نفری، که ۲۰۰ نفر (۲۰%) در واقع مبتلا به ملانوم هستند*، پس:

‐ تخمین اینکه ۶۳۷ نفر یک نتیجه MSI‐CAD دارند نشان می‌دهد که ملانوم وجود دارد، و از این تعداد ۴۵۱ نفر (۷۱%) در واقع ملانوم ندارند (نتیجه مثبت کاذب)

‐ ۳۶۳ نفر با نتیجه MSI‐CAD نشان می‌دهد که ملانوم وجود ندارد، ۱۴ فرد (۴%) در واقع ملانوم دارند (نتیجه منفی کاذب)

MSI‐CAD ملانوم‌های بیش‌تری را تشخیص می‌دهد، اما احتمالا نتایج مثبت کاذب بیشتری را به دست می‌دهد (افزایش جراحی غیر‐ضروری).

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد هستند؟

گزارش‌دهی ناقص مطالعات قضاوت را در مورد اینکه چقدر قابل اعتماد هستند برای ما دشوار ساخت. اغلب مطالعات محدودیت‌های مهمی ‌داشت. برخی از مطالعات فقط شامل انواع خاصی از ضایعات پوستی بودند یا ضایعاتی را که تشخیص آنها دشوار بود از مطالعه حذف کردند. مهم‌تر از همه، اغلب مطالعات فقط ضایعات پوستی را با نتیجه بیوپسی وارد کردند، بدین معنا که فقط یک نمونه از ضایعات وارد شد که در عمل توسط پزشک ویزیت شد. این ویژگی‌ها ممکن است منجر به سیستم‌هایی از CAD شوند که از نظر دقت، بیشتر یا کمتر از آنچه در واقع هستند به نظر برسند.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

مطالعات عمدتا در اروپا (۲۹، ۶۹%) و آمریکای شمالی (۸، ۱۹%) انجام شدند. میانگین سنی (در ۶/۴۲ مطالعه گزارش شد) بین ۳۲ تا ۴۹ سال برای ملانوم بود. در سراسر مطالعات، درصد افراد با تشخیص نهایی بیماری سل از ۱% تا ۵۲% متغیر بود. اینکه همیشه بتوان گفت که سوءظن در مورد سرطان پوست در شرکت‌کنندگان مطالعه بر اساس معاینه بالینی به‌تنهایی بوده یا بر اساس بررسی بالینی و درموسکوپیک، امکان‌پذیر نبود. تقریبا تمام مطالعات درباره افراد مبتلا به ضایعات پوستی انجام شدند که به جای پزشکان مراکز مراقبت‌های اولیه در کلینیک‌های تخصصی ویزیت شدند.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

سیستم‌های CAD به نظر می‌رسد برای شناسایی ملانوم در ضایعات پوستی که بر اساس بررسی بالینی برای اکسیزیون وارد شده‌اند (معاینه بصری و درموسکوپی) دقیق باشند. این امر امکان‌پذیر است که برخی از سیستم‌های CAD، نسبت به پزشکانی که از تصاویر درموسکوپی استفاده می‌کنند ملانوم‌های بیشتری را تشخیص دهند. با این حال، سیستم‌های CAD هم‌چنین باعث تشخیص‌های مثبت‐کاذب بسیار بیشتری نسبت به درموسکوپی می‌شود، و می‌تواند منجر به افزایش قابل توجهی در جراحی غیر‐ضروری شود. عملکرد سیستم‌های CAD برای تشخیص سرطان پوست BCC و cSCC نامشخص است. برای ارزیابی استفاده از CAD توسط پزشکان برای تشخیص سرطان پوست در مقایسه با تشخیص رو‐در‐رو با استفاده از درموسکوپی، هم در مراکز مراقبت‌های اولیه و هم در درمانگاه‌های تخصصی سرطان پوست، مطالعات بیش‌تری مورد نیاز هستند.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان مرور به دنبال یافتن و استفاده از مطالعاتی بودند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

* در این مطالعات، بیوپسی، پیگیری بالینی، یا تشخیص پزشک متخصص، استاندارد مرجع بودند (ابزار تایید تشخیص نهایی).

اولتراسوند با فرکانس بالا برای تشخیص سرطان پوست در بزرگسالان چقدر دقیق است؟

چرا بهبود تشخیص سرطان پوست مهم است؟

چندین نوع سرطان پوست مختلف وجود دارد. ملانوم یکی از خطرناک‌ترین انواع سرطان است، بنابراین مهم است که زود تشخیص داده شده و در اسرع وقت برداشته شود. شکست در تشخیص ملانوم (تحت عنوان نتیجه تست منفی‐کاذب شناخته می‌شود) می‌تواند درمان را به تاخیر انداخته، منجر به گسترش ملانوم به سایر اندام‌های بدن و احتمالا مرگ زودرس بیمار شود. سایر سرطان‌های پوست، مانند کارسینوم سلول‌های سنگفرشی ‌پوست و کارسینوم سلول‌های بازال، بیش‌تر موضعی هستند. با این وجود، کارسینوم سلول‌های سنگفرشی ‌پوست در صورت عدم درمان می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد و کارسینوم سلول‌های بازال در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به بد‐شکلی شود. تشخیص یک ضایعه بی‌خطر (یک خال یا ضایعه پوستی با ظاهر غیر‐معمول در مقایسه با پوست اطراف) به عنوان سرطان پوست (یک نتیجه مثبت‐کاذب) ممکن است منجر به انجام جراحی غیر‐ضروری و سایر تست‌ها شود که خود باعث ایجاد استرس و اضطراب در بیمار می‌شود. تشخیص اشتباه یک نوع سرطان پوست به جای نوع دیگر ممکن است به درمان اشتباه یا تاخیر در درمان موثر بی‌انجامد. بنابراین، تشخیص صحیح مهم است.

هدف این مرور چیست؟

ما می‌خواستیم بدانیم انجام اولتراسوند با فرکانس بالا می‌تواند به پزشکان در تشخیص سرطان پوست کمک کند یا خیر. برای بررسی و پاسخ به این سوال شش مطالعه را یافتیم. پنج مطالعه تشخیص ملانوم، و سه مطالعه، کارسینوم سلول‌های بازال را مورد بررسی قرار دادند.

چه چیزی در این مرور مورد بررسی قرار گرفت؟

چندین ابزار به متخصصان سرطان پوست اجازه می‌دهد تا پوست را بسیار دقیق‌تر از چشم غیر‐مسلح به‌تنهایی بررسی کنند. اغلب متخصصان سرطان پوست در حال حاضر از یک درماتوسکوپ استفاده می‌کنند، که با استفاده از نور طبیعی ضایعات پوستی را بزرگ‌تر نشان می‌دهد. اولتراسوند یکی دیگر از روش‌های غیر‐تهاجمی‌ است که انعکاس موج صدای حاصل از بافت بدن را اندازه‌گیری می‌کند. اولتراسوند با فرکانس بالا می‌تواند یک تصویر با کیفیت خوب از ساختار‌های نزدیک به سطح پوست تولید کند. هنگامی ‌که این پروسیجر در کنار معاینه پزشک و درموسکوپی استفاده می‌شود، می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر پزشکان کمک کند.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور شامل شش مطالعه بود: پنج مطالعه در مورد ۱۱۲۵ ضایعه پوستی مشکوک به ملانوم و سه مطالعه در مورد ۹۹۳ ضایعه مشکوک به کارسینوم سلول‌های بازال. ما هیچ مطالعه‌ای را در مورد تشخیص کارسینوم سلول‌های سنگفرشی ‌پوست نیافتیم.

مطالعات وارد شده کوچک و بسیار متفاوت از یکدیگر بودند به نحوی که امکان برآوردهای قابل اعتماد درباره دقت برای شناسایی ملانوم یا کارسینوم سلول‌های بازال فراهم نشد. نیمی ‌از آنها در واقع برای تعیین دقت تست طراحی نشدند و تمام آنها می‌توانند در بررسی‌های اولیه ارزش بالقوه اولتراسوند با فرکانس بالا در نظر گرفته شوند. ارزش اصلی این مطالعات ممکن است در کمک به محققان برای شناسایی بهترین روش تفسیر اولتراسوند با فرکانس بالا در تشخیص ملانوم یا کارسینوم سلول‌های بازال برای ارزیابی در مطالعات تحقیقاتی آینده باشد.

این نتایج چقدر قابل اعتماد هستند؟

نتایج مطالعه زمانی که به صورت مجموعه در نظر گرفته می‌شوند، بسیار قابل اعتماد نیستند. تعداد اندک و تنوع بین مطالعات قابلیت اطمینان را کاهش می‌دهد، درحالی‌که تمام مطالعات دارای محدودیت‌های مهمی بودند. به‌طور خاص، افرادی که در این مطالعات شرکت می‌کنند و نحوه استفاده از این تست‌ها ممکن است شرایط زندگی واقعی را منعکس نکنند. در تمامی مطالعات تشخیص نهایی با بیوپسی تایید شد. این روش احتمالا یک روش قابل اعتماد برای تصمیم‌گیری درباره این موضوع است که بیماران واقعا مبتلا به سرطان پوست بودند یا خیر*.

نتایج این مرور برای چه کسانی قابل کاربرد است؟

مطالعات در اروپا صورت گرفتند، و فقط یک مطالعه میانگین سن شرکت‌کنندگان را گزارش کرد (۵۵,۳ سال). درصد افرادی که دارای تشخیص نهایی ملانوم بودند بین ۱۴% تا ۵۸% متغیر بود، در حالی که ۸% تا ۴۹% مبتلا به کارسینوم سلول‌های بازال بودند. نمی‌توان گفت که پزشکان بر اساس معاینه بالینی به‌تنهایی یا معاینه بالینی و درموسکوپی مشکوک به سرطان پوست می‌شوند.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

در حال حاضر، تحقیقات کافی برای نتیجه‌گیری در مورد استفاده از اولتراسوند با فرکانس بالا برای تشخیص سرطان‌های پوست وجود ندارد. نتایج این مرور نشان می‌دهد که اولتراسوند با فرکانس بالا پتانسیل جداسازی ملانوم یا کارسینوم سلول‌های بازال را از برخی از انواع ضایعات بی‌خطر دارد، اما هنوز مشخص نیست که می‌تواند این سرطان‌های پوست را از طیف وسیعی از بیماری‌های پوستی که بیماران به پزشک خود در بالین روزانه نشان می‌دهند، تمیز دهد یا خیر. نیاز به انجام مطالعات بیش‌تری در مورد اولتراسوند با فرکانس بالا در کنار درموسکوپی یا سایر تکنیک‌های میکروسکوپی (مانند میکروسکوپ کانفوکال بازتابی (reflectance confocal microscopy)) در افراد مبتلا به ضایعات پوستی وجود دارد.

این مرور تا چه تاریخی به‌روز است؟

نویسندگان مرور به دنبال یافتن و استفاده از مطالعاتی بودند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شدند.

* در این مطالعات بیوپسی مرجع استاندارد بود (ابزار تائید تشخیص نهایی).

دقت تشخیصی معاینه بصری ضایعات پوستی با چشم غیر‐مسلح برای تشخیص ملانوما در بزرگسالان چقدر است؟

هدف از انجام این مرور چیست؟

ملانوما (melanoma) یکی از خطرناک‌ترین اشکال سرطان پوست است. هدف این مرور کاکرین یافتن این نکته بود که دقت چک کردن ضایعات پوستی (توده‌ها (lumps)، نواحی برآمده (bumps)، زخم‌ها، خراش‌ها و نواحی خارانده شده (scratches or grazes) با چشم غیر‐مسلح (معاینه بصری) جقدر می‌تواند منجر به تشخیص ملانوما شود (دقت تشخیصی). هم‌چنین در این مرور، این موضوع نیز بررسی شد که دقت تشخیصی با حضور بیمار و نگاه چهره‌به‌چهره پزشک به بیمار (معاینه بصری in‐person) متفاوت از بررسی تصاویر ضایعه بدون حضور بیمار (معاینه بصری تصویر‐محور) است یا خیر. محققین کاکرین ۱۹ مطالعه را برای پاسخ به این سوال وارد کردند.

چرا دانستن دقت تشخیصی معاینه بصری ضایعات پوستی مشکوک به ملانوما مهم است؟

عدم تشخیص ملانوما وقتی که ملانوما واقعا هست (نتیجه تست منفی کاذب)، می‌تواند موجب تاخیر در جراحی (اکسیزیون (excision)) شود، این نکته خطر پخش سرطان را به ارگان‌های دیگر بدن افزایش می‌دهد و احتمال مرگ‌ومیر را بالا می‌برد. تشخیص یک ضایعه پوستی (یک مول یا ناحیه‌ای از پوست با ظاهری غیر‐معمول در مقایسه با پوست اطراف آن) به عنوان ملانوما وقتی که آن ضایعه ملانوما نیست (مثبت کاذب) ممکن است باعث جراحی غیر‐ضروروی، بررسی‌های بیش‌تر و نگرانی بیمار شود. معاینه بصری ضایعات مشکوک پوستی توسط پزشکان با چشم غیر‐مسلح اولین قدم در مجموعه تست تشخیص ملانوما است. دانستن دقت تشخیصی معاینه بصری مهم است چون بر اساس آن می‌توان تصمیم گرفت که تست‌های اضافی مانند بیوپسی (برداشتن بخشی از ضایعه برای بررسی زیر میکروسکوپ) برای بهبود دقت به یک سطح قابل قبول لازم هستند یا خیر.

در این مرور چه موضوعی مطالعه شد؟

محققین می‌خواستند بدانند دقت تشخیصی in‐person در مقایسه با معاینه تصویر‐محور ضایعات پوستی چقدر است؟ محققین هم‌چنین می‌خواستند بدانند اگر پزشکان از چک‌لیست معاینه بصری برای تشخیص استفاده کنند دقت تشخیصی بهبود می‌یابد یا اینکه دقت به مهارت و تجربه معاینه‌گر وابسته است (سطح مهارت بالینی). محققین ابتدا دقت تشخیصی اولین معاینه بصری ضایعه را مثلا توسط یک پزشک عمومی مد نظر قرار دادند، سپس وقتی ضایعات به یک درماتولوژیست ارجاع شده بود دقت تشخیصی را توسط درماتولوژیست بررسی کردند.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

فقط ۱۹ مطالعه (۱۷ تا in‐person و ۲ مطالعه تصویر‐محور) به‌طور واضحی مشخص کرده بودند که این تست اولین معاینه بصری ضایعه بود یا اینکه معاینه بصری به دنبال ارجاع بوده است (مثلا وقتی بیمار توسط GP به متخصص پوست برای معاینه بصری ارجاع شده است).

اولین معاینه بصری in‐person (۳ مطالعه)

نتایج این مطالعات از ۱۳۳۹ ضایعه پوستی نشان داد که در گروه ۱۰۰۰ ضایعه، ۹۰ تا از آنها (۹%) واقعا ملانوما هستند.

تخمینی از نتیجه ۲۶۸ معاینه بصری نشان داد که ملانوما وجود داشته است. از این تعداد، ۱۸۵ تا ملانوما نبودند و نتیجه یک بیوپسی غیر‐ضروری بود (نتیجه مثبت کاذب).

‐ تخمینی از نتیجه ۷۳۲ معاینه بصری نشان داد که ملانوما وجود نداشته است. از این تعداد، هفت مورد واقعا ملانوما بودند و برای بیوپسی فرستاده نشده بودند (نتیجه منفی کاذب).

دو مطالعه محدود به ۴۲۲۸ ضایعه مشکوک پوستی بود که برای برداشتن ضایعه وارد شده بودند، نتایج مشابه داشت.

معاینه بصری in‐person بعد از ارجاع همه ضایعات برای برداشتن وارد شده بودند (۸ مطالعه)

نتایج هشت مطالعه از ۵۳۳۱ ضایعه مشکوک پوستی نشان داد که در گروه ۱۰۰۰ ضایعه، ۹۰ تا از آنها (۹%) واقعا ملانوما بودند.

‐ یک تخمین از نتیجه ۱۰۸ معاینه بصری نشان داد ملانوما وجود داشته و از این تعداد، ۳۹ مورد ملانوما نبودند و نتیجه یک بیوپسی غیر‐ضروری بود (نتیجه مثبت کاذب).

‐ از ۸۹۲ معاینه بصری نشان داد که ملانوما وجود نداشته است، از این تعداد، ۲۱ مورد واقعا ملانوما بودند و برای بیوپسی فرستاده نشده بودند (نتیجه منفی کاذب).

به‌طور کلی تعداد نتایج مثبت کاذب (تشحیص ضایعه پوستی به عنوان ملانوما وقتی که ملانوما نیست) برای معاینه بصری ضایعات مشکوک پوستی در مقایسه با معاینه بصری به دنبال ارجاع، بالاتر بود و تعداد نتایج منفی کاذب (عدم تشخیص ملانوما وقتی که ملانوما هست) پائین‌تر بود.

معاینه بصری تصاویر ضایعات مشکوک پوستی (۲ مطالعه)

دقت برای معاینه بصری تصاویر ضایعات در مقایسه با معاینه بصری in‐person بسیار پائین‌تر بود.

ارزش چک‌لیست معاینه بصری

شواهدی وجود ندارد مبنی بر اینکه استفاده از چک‌لیست معاینه بصری یا سطح مهارت بالینی دقت تشخیصی را تغییر می‌دهد.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد است؟

تشخیص ملانوما با بیوپسی داده شد و عدم ملانوما در اکثر مطالعات وارد شده با بیوپسی تایید شد، هم‌چنین با پیگیری در طول زمان مطمئن شدیم که تشخیص منفی ملانوما پایدار بود یا خیر. در این مطالعات بیوپسی، پیگیری بالینی یا تشخیص پزشک متخصص معیارهای مرجع (به معنای تثبیت تشخیص نهایی) بودند. بیوپسی یا پیگیری احتمالا روش‌های قابل اعتمادی برای تصمیم‌گیری درباره ملانوما بودن یک ضایعه هستند. در مطالعات اندکی تشخیص فرد ماهر از نبود ملانوما احتمالا روش قابل اعتمادی نیست تا بر اساس آن درباره اینکه واقعا بیمار ملانوما دارد یا نه، تصمیم گرفته شود. تغییرات زیادی در نتایج مطالعات در این مرور وجود داشت و روش مطالعات همیشه به‌طور کامل توضیح داده نشده بود و این موضوع ارزیابی قابلیت اطمینان نتایج را مشکل می‌سازد.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

سیزده مطالعه در اروپا انجام شده بود (۶۸%)، باقی مطالعات در آسیا (n = ۱)، اقیانوسیه (۴ = n) و امریکای شمالی (۱ = n) انجام شده بود. میانگین سن بیماران بین ۳۰ و ۷۳,۶ سال بود (در ۱۰ مطالعه گزارش شده بود). درصد افراد مبتلا به ملانوما بین ۴% تا ۲۰% در اولین معاینه ضایعات و بین ۱% تا ۵۰% در مطالعات با ضایعات ارجاعی بود. در اکثر مطالعات ضایعات احتمالا نمایش دهنده طیفی از ضایعاتی نبودند که در عمل دیده می‌شوند، مثلا فقط ضایعاتی با اندازه خاص یا با ظاهر مشخص وارد شده بودند. علاوه بر این تبحر متفاوت پزشکانی که معاینه بصری را انجام می‌دادند و تعاریف متفاوت استفاده شده برای بودن یا نبودن ملانوما در مطالعات باعث شده بود که مشخص نباشد درموسکوپی چگونه و توسط چه کسی معاینه بصری باید انجام شود تا دقت دیده شده در مطالعات به دست آید.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

نرخ خطای معاینه بصری خیلی بالا است و بنابراین اتکا به آن به تنهایی ممکن نیست. نیاز است فناوری‌های دیگر استفاده شوند تا دقت تشخیصی سرطان پوست افزایش یابد، البته این فناوری‌ها در این مرور ارزیابی نشدند. تغییرات قابل توجه و عدم قطعیت درباره دقت تشخیصی معاینه بصری فقط در تشخیص ملانوما وجود دارد. شواهدی وجود ندارد مبنی بر اینکه چک‌لیست‌های معاینه بصری به‌طور قابل اعتمادی دقت تشخیصی معاینه بصری را بهبود می‌بخشند، بنابراین نمی‌توان توصیه‌هایی ارائه کرد مبنی بر اینکه چه هنگام این چک‌لیست‌ها استفاده شوند. علی‌رغم وجود مطالعات پژوهشی بی‌شمار، مطالعات بیش‌تر و با طراحی مناسب نیاز است تا دقت تشخیصی معاینه بصری با همراهی چک‌لیست‌ها و بدون آنها و به وسیله پزشکان با سطوح متفاوت مهارت ارزیابی شوند.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان این مرور به جست‌وجوی مطالعات مرتبط پرداختند و از مطالعاتی استفاده کردند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شده بودند.

دقت درموسکوپی در مقایسه با معاینه بصری پوست در تشخیص سرطان پوست (ملانوما) در بزرگسالان چگونه است؟

هدف از انجام این مرور چیست؟

هدف این مرور کاکرین یافتن ارزش دقت درموسکوپی در تشخیص ملانوما (melanoma) در مقایسه با معاینه بصری پوست با چشم غیر‐مسلح بود. در این مرور این موضوع بررسی شد که دقت تشخیص با استفاده از درموسکوپی (dermoscopy) روی بیمار به صورت in‐person با دقت تشخیصی استفاده از تصویرهای درموسکوپیک پوست متفاوت است یا خیر. محققین کاکرین ۱۰۴ مطالعه را برای پاسخ به این سوال در این مرور وارد کردند.

چرا بهبود تشخیص ملانوما مهم است؟

ملانوما یکی از خطرناک‌ترین اشکال سرطان پوست است. عدم تشخیص به موقع ملانوما (نتیجه یک تست منفی‐کاذب) و تاخیر در جراحی باعث پخش سرطان به ارگان‌های دیگر شده و ممکن است موجب مرگ‌ومیر شود. تشخیص یک ضایعه پوستی (یک مول یا ناحیه‌ای از پوست با ظاهری غیر‐معمول در مقایسه با پوست اطراف آن) به عنوان ملانوما، وقتی که آن ضایعه ملانوما نیست (مثبت کاذب)، ممکن است باعث جراحی غیر‐ضروری، بررسی‌های بیشتر و نگرانی بیمار شود. معاینه بصری ضایعات مشکوک پوستی توسط متخصصان بالینی با چشم غیر‐مسلح اولین قدم در مجموعه تست تشخیص ملانوما است. تکنیک‌های بزرگنمایی می‌توانند توسط متخصصان سرطان پوست استفاده شوند تا معاینه دقیق‌تری از ضایعات مشکوک نسبت به چشم غیر‐مسلح فراهم آورند.

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

درموسکوپی یک ابزار دستی (handheld) با استفاده از نور مرئی (مانند نورهای لامپ رشته‌ای یا لامپ‌های LED) است که می‌توان از آن به عنوان بخشی از معاینه بالینی ضایعات مشکوک پوست استفاده کرد. درموسکوپی یک ابزار مهم برای تشخیص توسط متخصصان بالینی متخصص است و به‌طور فزاینده‌ای در وضعیت مراقبت‌های اولیه استفاده می‌شود. دانستن دقت تشخیصی درموسکوپی به همراه معاینه بصری برای فهم اینکه چه کسی باید از آن استفاده کند و در چه وضعیت مراقبت سلامت به کار گرفته شود، مهم است.

محققین درصدد یافتن دقت تشخیصی درموسکوپی برای ضایعات مشکوک پوستی روی بیماران in‐person و با استفاده از تصویرهای درموسکوپیک در مقایسه با معاینه بصری تنها بودند. آنها هم‌چنین می‌خواستند بدانند که دقت تشخیصی با استفاده چک لیست (checklist) درموسکوپی بهبود می‌یابد یا با افزایش سطح تبحر بالینی فرد انجام دهنده.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور شامل ۱۰۴ مطالعه بود که دربرگیرنده افراد مبتلا به ضایعات مشکوک به ملانوما بودند. نتایج اصلی برای تشخیص ملانوما (شامل تشخیص بسیار زودهنگام ملانوما) بر ۸۶ مطالعه مبتنی بودند، ۲۶ مورد از آنها، اطلاعاتی را درباره دقت درموسکوپی در بیماران in‐person به همراه معاینه بصری ضایعه پوستی فراهم کرده بودند، ۶۰ مطالعه دیگر اطلاعاتی درباره تصاویر درموسکوپی دربرداشتند، بدون اینکه بیمار حضور داشته باشد.

مطالعات مربوط به ۲۶ بیمار in‐person داده‌های کاملا مرتبطی را برای استفاده از درموسکوپی در عمل فراهم کرده بودند که نتایج آنها در اینجا خلاصه شده است. در مجموع ۲۳,۱۶۹ ضایعه مشکوک پوستی در ۲۶ مطالعه وجود داشت که ۱۳ تا از آنها اطلاعاتی را درباره دقت معاینه بصری ضایعه بدون استفاده از درموسکوپی دربرداشتند. نتایج نشان دهنده این است که درموسکوپی دقیق‌تر از معاینه بصری به تنهایی است، هر دو برای شناسایی ملانوما به‌طور صحیح به کار می‌روند و ضایعاتی را که ملانوما نیستند کنار می‌گذارند.

این مطالعات از روش‌های متفاوتی برای تصمیم‌گیری درباره ملانوما بودن ضایعه یا نبودن آن استفاده کرده‌اند، این نکته بدین معنی است که ما نمی‌توانیم واقعا مطمئن باشیم که درموسکوپی در مقایسه با معاینه بصری تنها چه مقدار بهتر است. اما می‌توانیم مثال‌های روشنی ارائه دهیم که تاثیر قابل انتظار افزایش دقت درموسکوپی را در به‌کارگیری برای ۱۰۰۰ ضایعه که ۱۲۰ مورد (%۱۲) آنها ملانوما هستند، نشان دهند. برای نشان دادن اینکه درموسکوپی در مقایسه با دیدن پوست برای شناسایی ملانوما چه مقدار بهتر است، ابتدا ارزیابی کردیم که هر دو روش چه تعداد یکسان را از ضایعات به‌طور کاذب ملانوما تشخیص داده‌اند (ما ارزیابی کردیم که ۱۷۶ مورد از ۸۸۰ ضایعه بدون ملانوما، تشخیص نادرست ملانوما داشتند). در این موقعیت ثابت اضافه کردن درموسکوپی به معاینه بصری به‌طور صحیحی ۱۹ ملانومای اضافی را شناسایی کرد (۱۱۰ در مقایسه با ۹۱) که توسط معاینه بصری تنها تشخیص داده نشده بود. به عبارت دیگر ملانوماهای بیشتر به‌طور درستی شناسایی شدند.

برای اینکه بفهمیم درموسکوپی در مقایسه با دیدن پوست به تنهایی، در تشخیص ملانوما بودن یک ضایعه چه مقدار بهتر است، باید ارزیابی کنیم که هر دو تعداد یکسانی را از ضایعات به‌طور صحیح ملانوما تشخیص داده‌اند (۹۶ مورد از ۱۲۰ ملانوما). در این موقعیت اضافه کردن درموسکوپی به معاینه بصری تعداد ضایعاتی را که به‌طور غلط ملانوما تشخیص داده شده بود تا ۱۷۶ مورد کاهش داد (کاهش از ۲۲۰ ضایعه در معاینه بصری تا ۴۴ ضایعه در گروه درموسکوپی). به عبارت دیگر ضایعاتی که ملانوما نبودند به‌طور صحیحی شناسایی شده بود و افراد کمتری برای جراحی فرستاده شدند.

مقدار و ارزش چک لیست‌های معاینه بصری و تاثیر ناظر متبحر

شواهدی وجود ندارد مبنی بر اینکه استفاده از چک‌لیست برای کمک به تفسیر درموسکوپی دقت تشخیص را تغییر می‌دهد یا خیر. زمانی که درموسکوپی توسط افرادی آموزش دیده و با تبحر بالینی بیشتر انجام شده بود، دقت تشخیص بهتر بود (با تعداد کمتری از عدم تشخیص ملانوما و تعداد کمتر از افرادی که برای جراحی غیر‐ضروری فرستاده شدند).

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد است؟

تشخیص ملانوما با بیوپسی داده شد و عدم وجود ملانوما در اکثر مطالعات وارد شده با بیوپسی تایید شد، هم‌چنین با پیگیری در طول زمان مطمئن شدیم که تشخیص منفی ملانوما پایدار بود یا خیر، هر دو روش احتمالا روش‌های قابل اعتمادی برای تصمیم‌گیری درباره ملانوما بودن یک ضایعه هستند. در مطالعات اندکی فقدان ملانوما توسط متخصص ماهر تشخیص داده شد که احتمالا روش قابل اعتمادی برای تصمیم‌گیری در مورد اینکه بیماران واقعا ملانوما دارند یا خیر، نیست. گزارش‌های ضعیف مطالعات انجام شده، ارزیابی قابلیت اطمینان مطالعات را مشکل می‌سازد. خصوصا استخدام گزینشی شرکت‌کنندگان و فقدان جزئیات مربوط به آستانه تصمیم‌گیری درباره نتیجه تست مثبت مشکل‌ساز بودند.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

شصت‌وشش مطالعه در اروپا (۷۷%) و باقی مطالعات در آمریکای شمالی (۶ مطالعه)، آسیا (۴ مطالعه)، اقیانوسیه (۴ مطالعه) انجام شده بودند یا چند‐مرکزی (۷ مطالعه) بودند. میانگین سنی بیماران بین ۳۰ تا ۵۸ سال بود (در ۲۶ مطالعه گزارش شده بود). درصد افراد مبتلا به ملانوما بین ۱% تا ۴۱% برای مطالعات مربوط به درموسکوپی in‐person (میانه ۱۲%) و بین ۳% تا ۶۱% در مطالعات مربوط به استفاده از تصویرهای درموسکوپیک (میانه ۲۴%) بود. تقریبا همه مطالعات، به جای مراکز مراقبت اولیه، در مراکز ارجاعی انجام شده بودند. در اکثر مطالعات ضایعات احتمالا نمایش دهنده طیفی از ضایعاتی که در عمل دیده می‌شوند، نبودند، مثلا فقط ضایعاتی با اندازه خاص یا با ظاهر مشخص وارد شده بودند. علاوه بر تبحر متفاوت متخصصان بالینیی که معاینه بصری را انجام می‌دادند، تعاریف متفاوت استفاده شده برای تست مثبت درموسکوپی باعث شده که مشخص نباشد درموسکوپی چگونه و با چه سطح تبحر بالینی باید انجام شود تا دقت تشخیصی بالا برود.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

درموسکوپی انجام شده توسط متخصصان در مقایسه با معاینه با چشم غیر‐مسلح در تشخیص ملانوما برای ضایعات مشکوک پوستی بهتر است. تفسیر درموسکوپی در هنگام حضور بیمار در مقایسه با تفسیر تصویرهای درموسکوپیک بدون حضور بیمار، دقیق‌تر هستند. درموسکوپی ممکن است به پزشکان عمومی برای شناسایی درست افراد مبتلا به ضایعات مشکوک پوستی و ارجاع آنها به متخصص کمک کند. چک‌لیست‌ها برای تفسیر درموسکوپی ممکن است دقت تشخیص را در افرادی که تبحر کمتری دارند بهبود بخشد. مطالعات بیشتر با گزارش‌های خوب برای ارزیابی دقت تشخیصی درموسکوپی در مراکز مراقبت‌های اولیه و برای شناسایی بهترین روش ارائه اموزش درموسکوپی نیاز است.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان این مرور به جست‌وجو و استفاده از مطالعاتی پرداختند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شده بود.

*در این مطالعات بیوپسی، پیگیری بالینی یا تشخیص متخصصان بالینی استانداردهای مرجع (ابزار تثبیت تشخیص نهایی) بودند.

دقت کارافزارهای گوشی‌های هوشمند («apps») برای شناسایی ملانوما در بزرگسالان چگونه است؟

هدف از انجام این مرور چیست؟

ما می‌خواستیم دریابیم که چگونه کارافزارهای گوشی‌های هوشمند می‌توانند به فهم افراد (فهم عمومی ‐ general public understand) کمک کنند تا دریابند که ضایعات پوستی آنها ملانوما (melanoma) هست یا خیر.

چرا بهبود تشخیص ملانومای بدخیم سرطان پوست مهم است؟

ملانوما یکی از خطرناک‌ترین اشکال سرطان پوست است. عدم تشخیص ملانوما (نتیجه تست منفی‐کاذب) می‌تواند موجب تاخیر در جراحی و مشاوره مناسب (appropriate advice) برای بهبود بیماری شود. این نکته خطر پخش سرطان را به ارگان‌های دیگر بدن افزایش می‌دهد و احتمال مرگ‌ومیر را بالا می‌برد. تشخیص یک ضایعه پوستی به عنوان ملانوما، وقتی که واقعا ملانوما نیست، (نتیجه مثبت کاذب) ممکن است موجب نگرانی و اضطراب، جراحی غیر‐ضروری و بررسی‌های بیشتر شود.

در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟

کارافزارهای تخصصی («اپ‌ها (apps)») که مشاوره‌ای را برای ضایعات پوستی یا مول‌ها فراهم می‌کنند، به طور وسیعی در گوشی‌های هوشمند قابل دسترس هستند و ممکن است موجب نگرانی افراد شوند. برخی اپ‌ها به افراد اجازه می‌دهند تا از ضایعه پوستی خودشان که درباره آن نگران هستند، عکس بگیرند و سپس به دنبال این باشند که آیا مشاوره پزشکی بگیرند یا خیر. اپ‌ها ممکن است به طور اتوماتیک ضایعات را به مثابه خطر بالا یا پائین طبقه‌بندی کنند، در حالی که اپ‌های دیگر می‌توانند به صورت ذخیره و ارسال عمل کنند، به نحوی که تصاویر به یک فرد متخصص و با تجربه ‐ مثلا یک درماتولوژیست ‐ فرستاده می‌شود، این شخص می‌تواند بر اساس عکس فرستاده شده، ارزیابی خطر را انجام دهد. محققین کاکرین دو مطالعه را یافتند، آنها با بررسی پنج اپ که تصاویر را به طور اتوماتیک تجزیه‌و‌تحلیل می‌کردند و یک اپ دیگر که از رویکرد ذخیره و ارسال استفاده می‌کرد، ضایعات مشکوک پوستی را ارزیابی کردند.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

این مرور شامل دو مطالعه با ۳۳۲ ضایعه، از جمله ۸۶ ملانوما بود که حداقل توسط یک کارافزار گوشی هوشمند تجزیه‌وتحلیل شده بود. در هر دو مطالعه از تصاویر مول‌ها یا ضایعات پوستی استفاده شده بود که به دلیل اینکه پزشکان از قبل بر این تصمیم بودند که آنها ملانوما هستند، قرار بود برداشته شوند. به جای اینکه افراد از ضایعاتشان عکس بگیرند، عکس‌ها توسط پزشکان گرفته شده بودند. بدین دلایل ما قادر نبودیم تخمین قابل اعتمادی درباره چگونگی کاربرد اپ‌ها داشته باشیم.

چون اپ‌هایی که بر اساس عکس‌های گرفته شده از گوشی هوشمند، ارزیابی سریعی (اتوماتیک) از ضایعه پوستی یا مول داشتند، ۷ تا ۵۵ مورد ملانوما را تشخیص نداده بودند.

یک اپ که عکس‌های مول یا ضایعه پوستی را برای ارزیابی به درماتولوژیست فرستاده بود، فقط یک مورد ملانوما را تشخیص نداده بود. ۶ مورد ملانومای دیگر که توسط درماتولوژیست بررسی شده بودند به عنوان خطر بالا طبقه‌بندی نشده بودند اما در عوض درماتولوژیست قادر نبود ضایعه را آتیپیکال (احتمالا ملانوما) یا تیپیکال (قطعا ملانوما نیست) طبقه‌بندی کند.

نتایج مطالعات این مرور چقدر قابل اعتماد است؟

تعداد اندک و کیفیت ضعیف مطالعات وارد شده قابلیت اطمینان یافته‌ها را کاهش می‌داد. افراد وارد شده کسانی نبودند که به طور معمول در زندگی‌شان از کارافزار استفاده کنند. تشخیص نهایی ملانوما توسط بافت‌شناسی تایید شده بود و این احتمالا روش قابل اعتمادی است برای تصمیم‌گیری در مورد اینکه بیمار واقعا ملانوما دارد یا خیر. با این حال مطالعات ۲% تا ۱۸% تصویرها را کنار گذاشتند چون کارافزار نمی‌توانست هیچ توصیه‌ای در این زمینه داشته باشد.

نتایج این مرور برای چه کسانی کاربرد دارد؟

مطالعات در ایالات متحده و آلمان انجام شده بودند. در این مطالعات نکات کلیدی بیمار مانند سن و جنسیت گزارش نشده بودند. درصد افرادی که با تشخیص نهایی ملانوما مشخص شده بودند ۱۸% و ۳۵% بودند و این بیشتر از آن‌ چیزی بود که در جامعه دیده می‌شود. بیماران واجد شرایط در مقایسه با کاربران کارافزار محدود بودند. عکس‌ها به جای گوشی هوشمند، توسط پزشکان گرفته شده و این موضوع به طور جدی قابلیت کاربرد نتایج را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

کاربردهای این مرور چه هستند؟

کارافزارهای رایج گوشی‌های هوشمند که از تجزیه‌و‌تحلیل اتوماتیک استفاده می‌کنند شانس بالایی در عدم تشخیص ملانوما دارند (منفی کاذب). کارافزارهای ذخیره و ارسال تصاویر نقش بالقوه در شناسایی افرادی دارند که ضایعات بالقوه بدخیم دارند و دلیل آن این است که باعث درگیر شدن سریع افراد مشکوک به ضایعات پوستی می‌شود، با این حال آنها کاربردی برای منابع و حجم کاری دارند (resource and workload implications).

ارتقای کارافزارها برای کمک به شناسایی افرادی که ممکن است ملانوما داشته باشند، حوزه‌ای است که به سرعت رشد و گسترش دارد. وجود کارافزارهای جدید، با کیفیت بالا و بهتر می‌توانند نتیجه‌گیری‌های این مرور را به طور اساسی تغییر دهند.

این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟

نویسندگان این مرور به جست‌وجو و استفاده از مطالعاتی پرداختند که تا آگوست ۲۰۱۶ منتشر شده بود.

*در این مطالعات بیوپسی استاندارد مرجع (ابزار تثبیت تشخیص نهایی) بود.

ابتلا به دیابت ملیتوس نوع ۲ در افراد مبتلا به ‌هیپرگلیسمی‌ با شدت متوسط («پره‌دیابت»)

سوال مطالعه مروری

ما می‌خواستیم بدانیم که سطح بالای قند خون («پره‌دیابت» (prediabetes))، خطر ابتلا به‌ دیابت نوع ۲ را افزایش می‌دهد یا خیر و این‌که چه تعداد از این افراد به سطح نرمال قند خون (نورموگلیسمی (normoglycaemia)) باز می‌گردند. ما هم‌چنین تفاوت را در ابتلا به دیابت نوع ۲ در افراد مبتلا به‌ پره‌دیابت در مقایسه با افراد ‌نورموگلیسمی ‌بررسی کردیم.

پیشینه

دیابت نوع ۲ اغلب با اندازه‌گیری‌های قند خون مانند اندازه‌گیری گلوکز خون ناشتا یا گلوکز پس از تست تحمل گلوکز خوراکی (نوشیدن ۷۵ گرم گلوکز با معده خالی) یا با اندازه‌گیری هموگلوبین گلیکوزیله شده A۱c؛ (HbA۱c)، که یک نشانگر طولانی‌مدت از سطوح گلوکز خون است، تشخیص داده می‌شود. دیابت نوع ۲ ممکن است اثرات بدی بر سلامت در طولانی‌مدت داشته باشد (عوارض دیابتی)، مانند بیماری شدید چشمی یا کلیوی یا پای دیابتی، و در نهایت منجر به ‌زخم‌های پا شود.

سطوح بالای گلوکز خون (هیپرگلیسمی)، که بالاتر از حد نرمال اما کم‌تر از حد تشخیص دیابت نوع ۲ هستند، نشان‌دهنده پره‌دیابت یا هیپرگلیسمی با شدت ‌متوسط است. روش تعریف پره‌دیابت، تاثیرات مهمی ‌بر سلامت عمومی دارد، زیرا بعضی از پزشکان، افراد مبتلا به‌ پره‌دیابت را با داروهایی که می‌توانند مضر باشند، درمان می‌کنند. به‌عنوان مثال، کاهش آستانه برای تعیین اختلال گلوکز ناشتا (بعد از غذا نخوردن به مدت یک شب یا ناشتا بودن) از ۶,۱ میلی‌مول/لیتر یا ۱۱۰ میلی‌گرم/دسی‌لیتر تا ۵.۶ میلی‌مول/لیتر یا ۱۰۰ میلی‌گرم/دسی‌لیتر، که توسط انجمن دیابت آمریکا (American Diabetes Association; ADA) انجام شد، به‌طور چشمگیری تعداد افراد را با تشخیص پره‌دیابت در سراسر جهان افزایش داد.

ویژگی‌های مطالعه

ما به دنبال مطالعات مشاهده‌ای بودیم (مطالعاتی که بدون مداخله صورت می‌گیرند اما افراد در طول دوره‌های طولانی پیگیری می‌شوند) که بررسی کردند چه تعداد از افراد مبتلا به پره‌دیابت در ابتدای مطالعه، در نهایت مبتلا به دیابت نوع ۲ می‌شوند. ما هم‌چنین مطالعاتی را بررسی کردیم که به مقایسه افراد مبتلا به‌ پره‌دیابت با افراد نورموگلیسمی پرداختند. پره‌دیابت بر اساس اندازه‌گیری‌های مختلف گلوکز خون تعریف شد.

ما ۱۰۳ مطالعه را یافتیم، که به مانیتورینگ افراد، بیشتر از ۱ تا ۲۴ سال پرداختند. بیش از ۲۵۰,۰۰۰ شرکت‌کننده ‌مطالعات را آغاز کردند. در ۴۱ مطالعه، شرکت‌کنندگان اهل استرالیا، اروپا یا آمریکای شمالی بودند، در ۷ مطالعه شرکت‌کنندگان عمدتا اهل آمریکای لاتین، و در ۵۰ مطالعه شرکت‌کنندگان اهل آسیا یا خاورمیانه بودند. شرکت‌کنندگان سه مطالعه، سرخپوستان آمریکایی بودند و یک مطالعه از افراد جمهوری موریس و نائورو (Mauritius and Nauru) دعوت کرد. شش مطالعه، کودکان، نوجوانان یا هر دو را به‌عنوان شرکت‌کننده وارد کردند.

این شواهد تا ۲۶ فوریه ۲۰۱۸ به‌روز است.

نتایج کلیدی

به‌طور کلی، ابتلا به دیابت نوع ۲ جدید (بروز دیابت) در افراد مبتلا به‌ پره‌دیابت در طول زمان افزایش یافت. با این ‌حال، بسیاری از شرکت‌کنندگان نیز از وضعیت پره‌دیابت به ‌سطوح نرمال گلوکز خون بازگشتند. در مقایسه با افراد نورموگلیسمی، افراد مبتلا به‌ پره‌دیابت (با هر تعریفی) افزایش خطر ابتلا را به‌ دیابت نوع ۲ نشان دادند، اما نتایج حاکی از آن بودند که در این رابطه تفاوت‌های زیادی وجود داشته و به ‌شیوه اندازه‌گیری پره‌دیابت بستگی دارد. تفاوت‌های شفافی بین مناطق مختلف جهان یا جمعیت‌های مختلف وجود نداشت. از آن‌جا که افراد مبتلا به‌ پره‌دیابت ممکن است به دیابت مبتلا شوند اما می‌توانند تقریبا در هر زمانی نیز به ‌حالت نورموگلیسمی ‌بازگردند، پزشکان باید در مورد درمان پره‌دیابت مراقب باشند، زیرا مطمئن نیستیم که این درمان، منجر به منفعت بیش‌تری نسبت به آسیب آن خواهد شد یا خیر، به‌خصوص اگر در مقیاس جهانی، که بسیاری از افراد را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد، انجام می‌شود.

قطعیت شواهد

قطعیت شواهد مربوط به پیش‌آگهی کلی متوسط بود زیرا نتایج به‌طور گسترده‌ای متفاوت بودند. قطعیت شواهد مربوط به مطالعاتی که به مقایسه افراد مبتلا به پره‌دیابت با افراد نورموگلیسمی پرداختند، پائین بود زیرا نتایج دقیق نبوده و به‌طور گسترده‌ای متغیر بودند. در مطالعات مشاهده‌ای وارد شده، محققان اغلب این موضوع را به‌اندازه کافی بررسی نکردند که عواملی مانند عدم فعالیت فیزیکی، سن یا افزایش وزن بدن نیز، ابتلا را به دیابت نوع ۲ تحت تأثیر قرار می‌دهند یا خیر، در نتیجه ارتباط بین پره‌دیابت و ابتلا به دیابت نوع ۲ کمتر شفاف است.

نقش تست‌های خونی در انتهای بارداری برای شناسایی نوزادان کوچک و در معرض خطر مرده‌زایی

پیشینه

اختلال عملکرد جفت وضعیتی را توصیف می‌کند که جفت پاسخ‌گوی خواسته‌های کودک در حال رشد نیست؛ این وضعیت ممکن است منجر به تولد نوزادی شود که کوچک‌تر از حد انتظار بوده یا مرده متولد می‌شوند. در حال حاضر، تشخیص اختلال عملکرد جفت پیش از تولد آسان نیست؛ از اسکن اولتراسوند اغلب برای شناسایی نوزادان کوچک استفاده می‌شود. با این حال، تست‌ها می‌توانند موادی را اندازه‌گیری کنند که توسط جفت در خون و ادرار مادران وارد شده و ممکن است جفتی را که عملکرد خوبی ندارد، تشخیص دهند. هدف ما یافتن بهترین تست برای شناسایی اختلال عملکرد جفت بود.

آنچه ما انجام دادیم

در اکتبر ۲۰۱۶ به جست‌وجوی مطالعات پرداخته و در مجموع ۲۴,۰۵۹ مطالعه را شناسایی کردیم ‐ ۹۱ مورد از این مطالعات اطلاعاتی را در اختیار ما قرار دادند که توانستیم در این مرور وارد کنیم. اسکن اولتراسوند و شش تست مختلف را از مواد جفت، از جمله پروتئین‌ها و هورمون‌ها، بررسی کردیم. این مطالعات شامل ۱۷۵,۴۲۶ زن بودند که در مجموع به ۱۵,۴۷۱ بارداری منجر به تولد نوزاد کوچک و ۷۴۰ بارداری منجر به مرده‌زایی منتهی شدند.

آنچه ما یافتیم

از ۹۱ مطالعه وارد شده، ۸۶ مورد اطلاعاتی را در مورد نوزادان کوچک داشتند، که از این تعداد ۱۸ مورد به مرده‌زایی نیز پرداختند؛ پنج مطالعه دیگر فقط در مورد مرده‌زایی به بررسی پرداختند. دقیق‌ترین آزمایش برای تشخیص نوزاد کوچک، اولتراسوند برای تخمین وزن کودک بود. از میان مواد اندازه‌گیری شده در خون مادر، لاکتوژن جفتی انسانی (human placental lactogen; hPL)، هورمونی که توسط جفت در دوران بارداری تولید می‌شود، دقیق‌ترین بود. فقط یک مطالعه وجود داشت که هم اسکن اولتراسوند و هم اندازه‌گیری یک ماده جفتی را بررسی کرد. فاکتور رشد جفت (placental growth factor; PlGF) دقیق‌ترین تست یک ماده جفتی برای شناسایی نوزادی است که مرده به دنیا می‌آید؛ هیچ مطالعه‌ای در زمینه اسکن اولتراسوند برای تشخیص نوزادی که مرده به دنیا خواهد ‌آمد، وجود نداشت. تست‌های مواد جفتی برای شناسایی نوزاد در معرض خطر مرده به دنیا آمدن، بهتر از تشخیص کودک کوچک بود.

سایر اطلاعات مهم قابل بررسی

اغلب مطالعات وارد شده در این مرور بین ۱۹۷۴ و ۲۰۱۶ انجام شدند. مطالعات مربوط به مواد جفتی اغلب پیش از سال ۱۹۹۱ و پس از سال ۲۰۱۳ انجام شدند؛ مطالعات اولیه ممکن است تحولات فناوری تست را منعکس نکنند. برای بررسی اینکه ترکیبی از اسکن اولتراسوند و تست‌های خون مادر می‌توانند در شناسایی بارداری‌هایی موثر باشند که به تولد یک نوزاد کوچک یا یک نوزاد مرده ختم می‌شوند، لازم است مطالعات بیشتری انجام شوند. هیچ مطالعه‌ای برای این مرور شناسایی نشد که دقت اولتراسوند و آزمایش خون را در کنار هم بررسی کرده باشد.