جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای Ya-Fang Huang
اینترلوکین‐۲ به عنوان درمان نگهدارنده برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به لوکمی میلوئید حاد در اولین بهبودی کامل
Chen Mao، Xiao-Hong Fu، Jin-Qiu Yuan، Zu-Yao Yang، Ya-Fang Huang، Qian-Ling YE، Xin-Yin Wu، Xue-Feng Hu، Zhi-Min Zhai، Jin-Ling Tang،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
لوکمی میلوئید حاد (acute myeloid leukaemia; AML) یک سرطان بدخیم در سلول‌های بنیادی خونساز است. درمان AML شامل دو مرحله درمانی است: فاز القای بهبودی برای رسیدن به بهبودی کامل و سریع (complete remission; CR) و فاز تثبیت برای رسیدن به بهبودی مولکولی بادوام. افرادی که CR را تجربه کرده‌اند، در معرض خطر عود AML هستند، چنین افرادی با عود AML، احتمال بقای ضعیفی دارند. بنابراین، نیاز مداوم به درمان‌هایی برای بهبود بیشتر پیش‌آگهی وجود دارد. اینترلوکین‐۲ (Interleukin; IL‐۲)، یک سیتوکین (cytokine) ایمنی محرک و یک جایگزین برای درمان استاندارد در افراد مبتلا به AML است که جهت حفظ اثربخشی آن پس از تثبیت درمان استفاده می‌شود. درمان نگهدارنده، بخش جدایی‌ناپذیر درمان استاندارد AML نیست. در این زمینه، هم‌چنین مطالعاتی به منظور ارزیابی اثربخشی IL‐۲ به عنوان درمان نگهدارنده برای افراد مبتلا به AML که به اولین CR رسیده‌اند، انجام شده است، اما تاثیر IL‐۲ هنوز به طور کامل شناسایی نشده است.
اهداف
این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی و بی‌خطری IL‐۲ به عنوان درمان نگهدارنده در کودکان و بزرگسالانی انجام شده که یا مبتلا به AML بوده و CR اولیه خود را به دست آورده بودند یا بیماری در آنها عود نکرده بود.
روش های جستجو
در این مرور، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)؛ شماره ۸، ۲۰۱۵)؛ MEDLINE (از سال ۱۹۵۰ تا آگوست ۲۰۱۵)؛ EMBASE (از سال ۱۹۵۰ تا آگوست ۲۰۱۵)؛ LILACS (از سال ۱۹۸۲ تا آگوست ۲۰۱۵)؛ CBM (از سال ۱۹۷۸ تا آگوست ۲۰۱۵)، خلاصه مقالات کنفرانس‌های مرتبط (از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵)، و متارجیستری از کارآزمایی‌های کنترل شده برای کارآزمایی‌های در حال انجام و منتشر نشده (از ابتدا تا آگوست ۲۰۱۵)، را به طور سیستماتیک جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، فهرست منابع کارآزمایی‌ها و مرورهای مرتبط را غربالگری کردیم.
معیارهای انتخاب
مطالعات واجد شرایط در این مرور، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) بود که برای مقایسه IL‐۲ با عدم درمان، در افراد مبتلا به AML که برای اولین بار CR خود را به دست آورده بودند یا بیماری در آنها عود نکرده بود، صورت گرفته است. در این مرور، مطالعه‌ای که استفاده از IL‐۲ را در برابر بهترین مراقبت حمایتی یا شیمی‌درمانی نگهدارنده مقایسه کرده باشد یا مطالعاتی که در آنها IL‐۲ به همراه شیمی‌درمانی نگهدارنده در برابر شیمی‌درمانی به تنهایی با هم مقایسه شده باشند، یافت نشد.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مطالعات را غربالگری کرده، داده‌ها را با استفاده از فرم استخراج از پیش تعریف شده استخراج و خطر سوگیری (bias) مطالعات وارد شده را بررسی کردند. داده‌های مربوط به پیامدهای زیر استخراج شد: بقای بدون بیماری، بقای کلی (overall survival; OS)، بقای بدون عوارض، مورتالیتی ناشی از درمان، عوارض جانبی و کیفیت زندگی. در این مطالعه، تاثیر درمان بر پیامدهای مربوط به زمان تا رخداد یک پیامد و پیامدهای دو‐حالتی، را به ترتیب با استفاده از نسبت خطر (HR) و خطر نسبی (RR) اندازه‌گیری کردیم. در این مطالعه هم‌چنین، به جز در مواردی که ناهمگونی معنی‌داری بین مطالعات وجود داشته باشد، از روش واریانس معکوس، برای ترکیب نسبت مخاطرات با استفاده از مدل اثر‐ثابت استفاده شد.
نتایج اصلی
این مرور شامل نه RCT با مجموع ۱۶۶۵ شرکت‌کننده است که در آنها بین IL‐۲ و گروه عدم درمان مقایسه انجام شده بود. شش مطالعه شامل شرکت‏‌کنندگان بزرگسال و سه مطالعه نیز شامل شرکت‏‌کنندگان بزرگسال و کودک بود. با این حال، در سه مطالعه مربوط به بزرگسالان و کودکان، داده‌هایی درباره کودکان گزارش نشده بود، بنابراین در پژوهش حاضر امکان انجام تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه برای کودکان وجود نداشت. در یک مطالعه که در کشور چین انجام شده بود، هیچ یک از پیامدهای مورد نظر این مرور گزارش نشده بود. بنابراین در پژوهش حاضر، تعداد شش کارآزمایی شامل ۱۴۲۶ شرکت‌کننده در متاآنالیز (meta‐analysis) بقای بدون بیماری، و تعداد پنج کارآزمایی شامل ۱۳۵۵ شرکت‌کننده در متاآنالیز بقای کلی استفاده شد. شواهدی مبنی بر تفاوت معنی‌دار بین گروه IL‐۲ و گروه عدم درمان، از نظر بقای بدون بیماری (HR: ۰,۹۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۶ تا ۱.۰۶؛ ۰.۳۷ = P؛ شواهد با کیفیت پائین) یا بقای کلی (HR: ۱.۰۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۵ تا ۱.۱۶؛ ۰.۳۵ = P؛ شواهد با کیفیت متوسط) یافت نشد. بر اساس اطلاعات یکی از کارآزمایی‌ها با تعداد۱۶۱ شرکت‌کننده، IL‐۲ هیچ تاثیری در بقای بدون عارضه نداشت (HR: ۱.۰۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۹ تا ۱.۳۲؛ ۰.۸۸ = P؛ شواهد با کیفیت پائین). با توجه به اطلاعات حاصل از یک کارآزمایی با ۳۰۸ شرکت‌کننده، عوارض جانبی (از جمله ترومبوسیتوپنی (thrombocytopenia)، نوتروپنی (neutropenia)، ضعف/خستگی، و عفونت/تب) در شرکت‏‌کنندگانی که IL‐۲ دریافت کرده بودند، شایع‌تر بود. هیچ موردی از مورتالیتی به دلیل بروز عوارض جانبی گزارش نشده است. هیچ یک از مطالعات وارد شده، مورتالیتی ناشی از درمان یا کیفیت زندگی را گزارش نداده‌اند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
هیچ گونه شواهدی حاکی از تفاوت معنی‌دار بین گروه درمان نگهدارنده IL‐۲ و گروه عدم درمان، از نظر بقای بدون بیماری یا بقای کلی، در افراد مبتلا به AML در اولین CR، یافت نشد، با این حال، کیفیت شواهد متوسط یا پائین است و به احتمال زیاد یا بسیار بالا، انجام پژوهش بیشتر، تاثیر مهمی بر تخمین یا اطمینان نسبت به این تخمین دارد. به نظر می‌رسد عوارض جانبی در شرکت‏‌کنندگانی که تحت درمان با IL‐۲ قرار گرفته‌اند، شایع‌تر است، اما کیفیت شواهد بسیار پائین و سطح اطمینان در این تخمین بسیار نامطمئن است. بنابراین، پیش از آن که بتوان نتیجه‌گیری‌های قطعی در مورد این مسائل به دست آورد، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده آینده‌نگر بیشتری مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

نقش اینترلوکین‐۲ به عنوان درمان نگهدارنده در کودکان و بزرگسالان مبتلا به لوکمی میلوئید حاد در اولین بهبودی کامل

پیشینه

لوکمی میلوئید حاد (acute myeloid leukaemia; AML)، یک سرطان بدخیم در سلول‌های خونی است. در اغلب افراد مبتلا به AML، برای از بین بردن سلول‌های سرطانی، شیمی‌درمانی یا پیوند مغز استخوان انجام می‌شود. در پاسخ به این درمان‌ها، ممکن است افراد به بهبودی کامل (complete remission; CR)، یعنی وضعیت بدون سلول‌های سرطانی در خون و علائم سرطان خون دست یابند. اگرچه این بیماری، به خوبی در آغاز درمان کنترل می‌شود، AML ممکن است بازگردد یا دوباره پیشرفت کند، در نتیجه در امید به زندگی، سبب نارضایتی شود. افراد پس از CR، هنوز هم نیاز به درمان بیشتر دارند. اینترلوکین (Interleukin)‐۲ (یا به اختصار IL‐۲) جایگزینی است که به عنوان درمان نگهدارنده برای حفظ تاثیر درمانی و جلوگیری از پیشرفت بیماری استفاده می‌شود. نتایج بالینی مربوط به مقایسه استفاده از IL‐۲ و درمان نگهدارنده در افرادی که در آنها CR به دست آمده بود، منتشر شده، اما تاثیر IL‐۲ همچنان نامشخص است.

سوال مطالعه مروری

هدف از این مرور، ارزیابی و خلاصه کردن مطالعات علمی است که بر اثربخشی و تاثیر مضر IL‐۲ به عنوان درمان نگهدارنده در کودکان و بزرگسالان مبتلا به AML که برای بار اول به CR دست یافته‌اند، و بیماری در آنها عود نکرده، تمرکز کرده‌اند.

ویژگی‌های مطالعه

در این مرور، جست‌وجو در تمام بانک‌های اطلاعاتی برای یافتن مطالعات مرتبط که در فاصله بین ژانویه ۱۹۵۰ تا آگوست ۲۰۱۵ منتشر شده‌اند، انجام گرفت و ۶۷۹ استناد شناسایی شد. تعداد نه مطالعه شامل ۱۶۶۵ شرکت‌کننده، وارد مطالعه شد. تعداد شرکت‌کنندگان در این کارآزمایی‌ها از ۲۴ تا ۵۲۸ نفر بین سال‌های ۱۹۹۱ و ۲۰۰۸ و با میانه (median) دوره پیگیری از ۲,۴ تا ۸.۳ سال متغیر است. سن شرکت‏‌کنندگان از ۰ تا بیش از ۶۰ سال بود. شرکت‏‌کنندگان در شش مطالعه، افراد بزرگسال بودند و سه مطالعه دیگر شامل هر دو مورد بزرگسالان و کودکان بود. با این حال، در این سه مطالعه، داده‌های مربوط به کودکان گزارش نشده است، بنابراین امکان انجام تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه برای کودکان وجود نداشت. در یک مطالعه که در کشور چین انجام شده بود، هیچ یک از پیامدهای مورد نظر این مرور گزارش نشده بود. منابع مالی این کارآزمایی‌ها، عمدتا توسط موسسات یا سازمان ملی تامین شده بود. شرکت‏‌کنندگان گروه درمان، درمان نگهدارنده IL‐۲ را دریافت کرده و شرکت‏‌کنندگان گروه کنترل، هیچ درمان دیگری دریافت نکردند. هیچ مطالعه‌ای که در آن IL‐۲ را با شیمی‌درمانی نگهدارنده مقایسه کرده باشد یا IL‐۲ به همراه شیمی‌درمانی نگهدارنده را با شیمی‌درمانی نگهدارنده به تنهایی مقایسه کرده باشد، شناسایی نکردیم. شواهد تا آگوست ۲۰۱۵ به‌روز است.

نتایج کلیدی

در این مرور داده‌ها را با توجه به تاثیر IL‐۲ بر بقای بدون بیماری (فاصله زمانی از تاریخ بهبودی تا عود لوکمیک یا مرگ‌ومیر به هر علتی) و بقای کلی (مدت زمان بین ورود شرکت‏‌کنندگان به مطالعه و زمان فوت آنها) در مقایسه با عدم درمان، آنالیز کردیم. هیچ گونه شواهدی برای تفاوت در بقای بدون بیماری یا بقای کلی بین گروه IL‐۲ و گروه کنترل نیافتیم. پیامد دیگر در نظر گرفته شده، بقای عاری از رویداد (فاصله زمانی بین تاریخ تصادفی‌سازی یا ورود به مطالعه تا شکست درمان، عود اول، یا مرگ‌ومیر به هر علتی) بود، یافته‌ها نشان داد که IL‐۲ بقای بدون عارضه را افزایش نمی‌دهد. هیچ یک از مطالعات وارد شده، شامل آنالیز مربوط به مورتالیتی ناشی از درمان یا کیفیت زندگی نبود. علاوه بر این وجود عوارض جانبی مربوط به درمان IL‐۲، بررسی شد. نتایج به دست آمده بر اساس شواهد با کیفیت بسیار پائین نشان داد که عوارض جانبی در شرکت‏‌کنندگان دریافت کننده IL‐۲ نسبت به عدم درمان، شایع‌تر است. عوارض جانبی گزارش شده شامل کاهش تعداد پلاکت خون یا تعداد نوتروسیت (neutrocyte)، ضعف، خستگی، تب و عفونت بود. هیچ موردی از مرگ‌ومیر مربوط به عوارض جانبی، گزارش نشده بود.

کیفیت شواهد

کیفیت شواهد با توجه به بقای بدون بیماری و بقای بدون عارضه، پائین بود. کیفیت شواهد برای بقای کلی در سطح متوسط و برای عوارض جانبی در سطح بسیار پائین بود.

نتیجه‌گیری

هیچ گونه شواهدی مبنی بر تفاوت بین گروه نگهدارنده درمان IL‐۲ و گروه عدم درمان، از نظر بقای بدون بیماری یا بقای کلی در افراد مبتلا به AML در اولین CR یافت نشد، با این حال، کیفیت شواهد در سطح متوسط یا پائین است و انجام پژوهش بیشتر به احتمال بسیار زیاد، تاثیر مهمی در تخمین یا سطح اطمینان به تخمین به دست آمده خواهد داشت. به نظر می‌رسد عوارض جانبی در افراد تحت درمان با IL‐۲ شایع‌تر است، اما کیفیت شواهد در سطح بسیار پائین و سطح اطمینان نسبت به تخمین‌ها بسیار نامطمئن است. بنابراین، پیش از آن که بتوان نتیجه‌گیری‌های قطعی در مورد این مسائل به دست آورد، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده آینده‌نگر بیشتری مورد نیاز است.


یوگا برای آسم
Zu-Yao Yang، Hui-Bin Zhong، Chen Mao، Jin-Qiu Yuan، Ya-Fang Huang، Xin-Yin Wu، Yuan-Mei Gao، Jin-Ling Tang،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
آسم یک اختلال مزمن التهابی است که حدود ۳۰۰ میلیون نفر را در سراسر دنیا تحت تاثیر قرار می‌دهد. یوگا، به عنوان یک درمان جامع، این پتانسیل را برای برطرف کردن عوارض جسمانی و روانی آسم در افراد مبتلا دارد و محبوبیت آن در سطح جهان گسترش یافته است. تعدادی کارآزمایی‌ بالینی به منظور بررسی اثرات تمرین یوگا، با نتایج متناقض، انجام شده‌اند.
اهداف
ارزیابی اثرات یوگا در افراد مبتلا به آسم.
روش های جستجو
ما به‌طور سیستماتیک به جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین پرداختیم، که از جست‌وجوهای سیستماتیک بانک‌های اطلاعاتی کتابشناختی از جمله پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ AMED، و PsycINFO و جست‌وجوی دستی در مجلات تنفسی و خلاصه‌‌مقالات کنفرانس‌ها مشتق شده بودند. ما همچنین PEDro را جست‌وجو کردیم. ما ClinicalTrials.gov و پورتال جست‌وجوی ICTRP سازمان جهانی بهداشت را جست‌وجو کردیم. ما تمام بانک‌های اطلاعاتی را از ابتدای تاسیس خود تا ۲۲ جولای ۲۰۱۵، و بدون هیچ محدودیتی در زبان انتشار، جست‌وجو کردیم. ما فهرست منابع مطالعات واجد شرایط و مقالات مروری مرتبط را برای یافتن مطالعات اضافی بررسی کردیم. ما تلاش کردیم با محققان مطالعات واجد شرایط و کارشناسان در این زمینه برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد دیگر مطالعات منتشر شده و نشده، تماس بگیریم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که به مقایسه یوگا با مراقبت‌های معمول (یا عدم مداخله) یا مداخله ساختگی در افراد مبتلا به آسم پرداخته و حداقل یکی از پیامدهای زیر را گزارش کرده بودند: کیفیت زندگی، نمره علائم آسم، کنترل آسم، معیارهای عملکرد ریه، مصرف داروی آسم، و عوارض جانبی.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما اطلاعات کتابشناختی، ویژگی‌های شرکت‌کنندگان، ویژگی‌های مداخلات و کنترل‌ها، ویژگی‌های متدولوژی، و نتایج را برای پیامدهای مورد نظر از مطالعات واجد شرایط استخراج کردیم. در صورتی که پیامدها با مقیاس مشابهی در سراسر مطالعات اندازه‌گیری شده بودند، برای پیامدهای پیوسته، از تفاوت میانگین (MD) با ۹۵% فاصله اطمینان (CI) به منظور بررسی اثرات درمانی استفاده کردیم. از سوی دیگر، اگر نتایج توسط مقیاس‌های مختلفی در سراسر مطالعات اندازه‌گیری شده بودند، ما از تفاوت میانگین استانداردشده (SMD) با ۹۵% CI استفاده کردیم. برای پیامدهای دو حالتی، ما از خطر نسبی (RR) با ۹۵% CI برای اندازه‌گیری اثرات درمانی استفاده کردیم. ما متاآنالیز را با Review Manager ۵,۳ انجام دادیم. ما تجمیع داده‌ها را با استفاده از مدل اثر ثابت انجام دادیم، مگر اینکه ناهمگونی قابل توجهی میان مطالعات وجود داشت، که در این صورت از مدل اثرات تصادفی استفاده کردیم. برای پیامدهایی که تجمیع آنها به صورت عددی مناسب یا ممکن نبود، ما یک تجزیه‌و‌تحلیل توصیفی انجام دادیم و یافته‌ها را به صورت روایتی خلاصه کردیم.
نتایج اصلی

ما ۱۵ RCT را با مجموع ۱۰۴۸ شرکت‌کننده وارد کردیم. بسیاری از کارآزمایی‌ها در هند و پس از آن در اروپا و ایالات متحده انجام شده بودند. اکثر شرکت‌کنندگان، بزرگسالانی از هر دو جنس مبتلا به آسم خفیف تا متوسط به مدت شش ماه تا بیش از ۲۳ سال بودند. پنج مطالعه شامل تنفس یوگا به تنهایی بودند، در حالی که مطالعات دیگر مداخلات یوگا را که شامل تنفس، وضعیت، و مدیتیشن بودند، بررسی کردند. مداخلات از دو هفته تا ۵۴ ماه طول کشیدند، اکثر مطالعات بیش از ۶ ماه طول نکشیده بودند. در یک مطالعه، خطر سوگیری (bias) در تمام حوزه‌ها پائین و در بقیه موارد، در حداقل یک حوزه، بالا یا نامشخص بود.

شواهدی وجود داشت که یوگا ممکن است در افراد مبتلا به آسم کیفیت زندگی را بهبود بخشد (MD در نمره پرسشنامه کیفیت زندگی آسم (AQLQ) به ازای هر آیتم در یک مقیاس ۷ نقطه‌ای: ۰,۵۷ واحد، ۹۵% CI؛ ۰.۳۷ تا ۰.۷۷؛ ۵ مطالعه؛ ۳۷۵ شرکت‌کننده)، منجر به بهبود علائم شود (SMD: ۰.۳۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۹ تا ۰.۶۵؛ ۳ مطالعه، ۲۴۳ شرکت‌کننده) و مصرف دارو را کاهش دهد (RR: ۵.۳۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۹ تا ۲۲.۱۱؛ ۲ مطالعه) . MD برای نمره AQLQ از حداقل تفاوت بالینی مهم (MCID) به میزان ۰.۵ عبور کرد، اما اینکه متوسط تغییرات برای علائم آسم از MCID نیز رد شد یا خیر، نامشخص است، زیرا یک MCID اثبات شده در نمرات شدت که در مطالعات وارد شده استفاده شدند، وجود نداشت. اثرات یوگا بر تغییر حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه نسبت به پایه از نظر آماری معنی‌دار نبود (MD؛ ۰.۰۴ لیتر؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۰‐ تا ۰.۱۹؛ ۷ مطالعه؛ ۳۴۰ شرکت‌کننده؛ I۲ = ۶۸%). دو مطالعه بهبود کنترل آسم را نشان دادند، اما با توجه به ناهمگونی بسیار قابل توجه (I۲ = ۹۸%) داده‌ها را تجمیع نکردیم. هیچ موردی از عوارض جانبی جدی در ارتباط با یوگا گزارش نشد، اما داده‌ها در مورد این پیامد محدود بودند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما شواهدی را با کیفیت متوسط یافتیم که یوگا احتمالا منجر به پیشرفت‌های کوچک در کیفیت زندگی و علائم در افراد مبتلا به آسم می‌شود. عدم قطعیت بیشتری در مورد عوارض جانبی بالقوه یوگا و تاثیر آن بر عملکرد ریه و مصرف دارو وجود دارد. انجام RCTهایی با حجم نمونه بزرگ و متدولوژی بالا و گزارش کیفیت، برای تائید اثرات یوگا برای آسم مورد نیاز هستند.
خلاصه به زبان ساده

یوگا به عنوان یک گزینه درمانی اضافی برای افراد مبتلا به آسم

پیشینه

آسم یک بیماری مزمن شایع است که حدود ۳۰۰ میلیون نفر را در سراسر دنیا تحت تاثیر قرار می‌دهد. یوگا، که محبوبیت آن در سطح جهانی گسترش یافته، دارای پتانسیل برطرف کردن برخی از مشکلات مربوط به آسم است. با این حال، اثرات یوگا برای آسم نیاز به تایید دارد، چرا که یافته‌های متناقضی از مطالعات موجود به دست آمده‌اند.

ویژگی‌های مطالعه

ما ۱۵ مطالعه را مرور کردیم که به مقایسه اثرات یوگا با درمان معمول یا یوگای ساختگی در ۱۰۴۸ شرکت‌کننده پرداخته بودند.

نتایج

ما دریافتیم که یوگا احتمالا تا حدی منجر به بهبود کیفیت زندگی و علائم آسم می‌شود. با این حال، اعتماد ما به نتایج کم است، زیرا بسیاری از مطالعات به روش‌های مختلفی انجام شده بودند. اثرات یوگا بر عملکرد ریه ناهمگون و متناقض بود، و ما مقدار کمی شواهد پیدا کردیم که یوگا مقدار مصرف دارو را کاهش می‌دهد. اطلاعات در مورد عوارض جانبی ناخواسته بسیار محدود بود؛ انجام مطالعات بیشتری برای ارزیابی این مساله مورد نیاز است. انجام مطالعاتی با کیفیت بالا که شامل تعداد زیادی از شرکت‌کنندگان باشد، مورد نیاز است تا ما را قادر سازد به هرگونه نتیجه‌گیری قطعی در مورد اثرات یوگا برای آسم برسیم.


صفحه ۱ از ۱