جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
در این مرور به‌روز شده، تعداد ۲۸ کارآزمایی (۴۴۳۸ شرکت‌کننده) را لحاظ کردیم. خطر مرگ‌ومیر پس از جراحی را برای بیشتر شرکت‌کنندگان در حد پائین تا متوسط در نظر گرفتیم. دو مطالعه را دارای خطر پائین سوگیری (bias) و ۱۱ مطالعه را پُر‐خطر ارزیابی کردیم. محققان هیچ تفاوتی را در میزان خطر مورتالیتی در سال اول پس از جراحی بین گروه دریافت کننده دوز پائین در مقایسه با گروه دریافت کننده دوز بالای داروهای بی‌حسی عمومی مبتنی بر اوپیوئید (OR: ۰,۵۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۵ تا ۱.۱۲؛ هشت کارآزمایی؛ ۱۹۹۴ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) و بین استفاده از پروتکل خارج‌سازی لوله تراشه مبتنی بر مدیریت زمان در مقایسه با مراقبت معمول (OR: ۰.۸۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۱.۴۵؛ ۱۰ کارآزمایی؛ ۱۸۰۲ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) گزارش نکردند.
محققان به هیچ تفاوت معناداری بین دو گروه دریافت کننده بی‌هوشی مبتنی بر اوپیوئید با دوز پائین و دوز بالا در عوارض پس از جراحی به این شرح برخورد نکردند: انفارکتوس میوکارد (RR: ۰,۹۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۸ تا ۱.۹۹؛ هشت کارآزمایی؛ ۱۶۸۳ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین)، سکته مغزی (RR: ۱.۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۶ تا ۳.۷۸؛ پنج کارآزمایی؛ ۵۶۲ شرکت‌کننده، سطح شواهد در حد پائین) و خارج‌سازی دوباره لوله تراشه (RR: ۱.۷۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۸ تا ۸.۲۷؛ پنج کارآزمایی؛ ۵۹۴ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین).
مقایسه موارد زیر با مراقبت معمول، هیچ تفاوت چشمگیری را در خطر عوارض پس از جراحی مرتبط با پروتکل خارج‌سازی لوله تراشه مبتنی بر مدیریت زمان نشان نداد: انفارکتوس میوکارد (RR: ۰,۵۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۷ تا ۱.۳۱؛ هشت کارآزمایی؛ ۱۳۷۸ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین)، سکته مغزی (RR: ۰.۸۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۳ تا ۲.۱۶؛ ۱۱ کارآزمایی؛ ۱۶۴۶ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) و خارج‌سازی دوباره لوله تراشه (RR: ۱.۳۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۲.۴۱؛ ۱۲ کارآزمایی؛ ۱۲۶۱ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین).
با اینکه میزان ناهمگونی بالا بود، داروهای بی‌حسی با دوز پائین اوپیوئید با کاهش زمان تا خارج‌سازی لوله تراشه (کاهش زمان بین ۴,۳ تا ۱۰.۵ ساعت؛ ۱۴ کارآزمایی؛ ۲۴۸۶ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) و مدت‌زمان بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه (کاهش زمان بین ۰.۴ تا ۷.۰ ساعت؛ ۱۲ کارآزمایی؛ ۱۳۹۴ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) ارتباط داشت. استفاده از پروتکل خارج‌سازی لوله تراشه مبتنی بر مدیریت زمان با کاهش زمان تا خارج‌سازی لوله تراشه (کاهش زمان بین ۳.۷ تا ۸.۸ ساعت؛ ۱۶ کارآزمایی؛ ۲۰۲۴ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) و مدت‌زمان بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه (کاهش زمان بین ۳.۹ تا ۱۰.۵ ساعت؛ ۱۳ کارآزمایی؛ ۱۸۸۸ شرکت‌کننده؛ سطح شواهد در حد پائین) همراه بود. با این حال، این دو مداخله مراقبت سریع، با کاهش مجموع مدت‌زمان بستری شدن در بیمارستان ارتباط نداشتند (سطح شواهد در حد پائین).
بررسی مداخلات سریع بی‌حسی عمومی مبتنی بر اوپیوئیدها با دوز پائین و خارج‌ساختن سریع لوله تراشه در بزرگسالان تحت جراحی قلب.
سوال مطالعه مروری
مراقبت قلبی سریع (طی هشت ساعت پس از جراحی قلب) شامل برداشتن سریع لوله‌ای است که تنفس مکانیکی را برای انجام جراحی قلب پشتیبانی می‌کند (که خارج‌سازی سریع لوله تراشه نامیده می‌شود). این مرور به ارزیابی شواهد مربوط به اثربخشی و بی‌خطری مراقبت سریع در مقایسه با مراقبت معمول (نه سریع) اختصاص داشت. ما شواهد منتشر شده‌ای را به‌روز کردیم که در سال ۲۰۱۲ موفق به شناسایی آنها شده بودیم. این شواهد تا تاریخ مارچ ۲۰۱۶ به‌روز است.
پیشینه
در گذشته، به بیماران بزرگسالی که تحت جراحی قلب قرار می‌گرفتند، بی‌هوشی مبتنی بر اوپیوئید با دوز بالا تجویز می‌شد، آنان پس از جراحی و در طول شب در بخش مراقبت‌های ویژه، تنفس مکانیکی دریافت می‌کردند. اما در حال حاضر، بسیاری از واحدهای جراحی، لوله‌ای را که تنفس مکانیکی را روی تخت جراحی قلب یا طی چند ساعت پس از جراحی پشتیبانی می‌کند، به کار نمی‌برند. این واحدها پروتکل‌های مبتنی بر مدیریت زمان را برای حذف پشتیبانی از تنفس اجرا می‌کنند. برخی از بیماران در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) یا در یک واحد اختصاصی جدا از ICU بهبود مییابند. بهبود کارآیی بیمارستان با استفاده از مداخلات سریع ایمن و بی‌خطر مهم است.
ویژگی‌های مطالعه
۲۸ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده مرتبط را یافتیم که بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۵ انجام شده بودند. بیشتر ۴۴۳۸ بزرگسالی که در این مطالعات شرکت داشتند، نخستین بار تحت جراحی گزینشی بای‌پس گرافت عروق کرونر یا تعویض دریچه یا هر دو قرار گرفته بودند. خطر مرگ‌ومیر پس از جراحی در آنها در حد پائین تا متوسط بود. در هجده مطالعه، استفاده از بی‌حسی عمومی مبتنی بر اوپیوئید با دوز پائین مورد بررسی قرار گرفت. در شانزده مطالعه، میزان تاثیر پروتکل‌ها در هدایت کارکنان به حذف لوله‌ای که امکان پشتیبانی از تنفس طی هشت ساعت پس از جراحی را فراهم می‌کرد، مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌های کلیدی و کیفیت شواهد
با بررسی هر دو نوع مداخله، هیچ تفاوتی را در خصوص این موارد مشاهده نکردیم: خطر مرگ‌ومیر در سال نخست پس از جراحی (۱۸ کارآزمایی، ۳۷۹۶ شرکت‌کننده)، عوارض پس از جراحی مانند نیاز به تعویض لوله تراشه پس از جراحی (۱۷ کارآزمایی، ۱۸۵۵ شرکت‌کننده)، وقوع انفارکتوس میوکارد (۱۶ کارآزمایی، ۳۰۶۱ شرکت‌کننده) یا سکته مغزی (۱۶ کارآزمایی، ۲۲۰۸ شرکت‌کننده). وقوع نارسایی حاد کلیه، خونریزی شدید، سپسیس و عفونت زخم نیز متفاوت بود. کیفیت شواهد را برای نرخ مورتالیتی و عوارض پس از جراحی در سطح پائین ارزیابی کردیم.
در گروه بزرگسالان تحت مراقبت سریع، لوله‌های تراشه تا نیم روز زودتر از گروه مراقبت‌های معمولی برداشته شدند. گروه تحت مراقبت سریع، زمان کمتری را در واحد مراقبت‌های ویژه به سر برد، اما طول زمان سپری شده در بیمارستان برای هر دو گروه مشابه بود. به دلیل محدودیت‌های مطالعه و تنوع غیر‐قابل توضیح در یافته‌های این مطالعه، کیفیت شواهد در سطح پائین بود. شمار کارآزمایی‌های در ابعاد بزرگ، ناچیز بود و فقط یک کارآزمایی برای مطالعه تاثیرات پس از جراحی بر انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی یا مرگ‌ومیر طراحی شده بود.
نتایج به دست آمده روی بیماران «پُر‐خطر» که همزمان دچار چند مشکل سلامت بودند، یا در محیط‌هایی که در آنها برای بی‌حسی عمومی از یک اپیوئید کوتاه‐اثر (رمی‌فنتانیل (remifentanil)) استفاده شده بود، صدق نکرد.
نتیجه‌گیری
مراقبت قلبی سریع در بیمارانی که خطر مرگ‌ومیر پس از جراحی در آنان در حد پائین تا متوسط است، خطری به همراه ندارد.
| صفحه ۱ از ۱ |
