انجام درمان‌های مختلف بازتوانی (rehabilitation) ممکن است به دنبال جراحی سندرم کارپال تانل (carpal tunnel syndrome; CTS) پیشنهاد شوند. اثربخشی این مداخلات هنوز نامشخص است. این نخستین نسخه به‌روز‌ شده از مروری است که برای نخستین‌بار در سال ۲۰۱۳ منتشر شد.

مرور اثربخشی و بی‌خطری (safety) مداخلات بازتوانی پس از جراحی CTS در مقایسه با عدم درمان، دارونما (placebo)، یا مداخله دیگر.

در ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۵، پایگاه ثبت تخصصی گروه عصبی‌عضلانی در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL Plus؛ AMED؛ LILACS و PsycINFO را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین PEDro (۳ دسامبر ۲۰۱۵) و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (۳ دسامبر ۲۰۱۵) را جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی یا شبه‐تصادفی‌سازی شده که هر نوع مداخله بازتوانی پس از جراحی را با عدم مداخله، دارونما، یا نوع دیگری از مداخله بازتوانی پس از جراحی در افرادی که تحت جراحی CTS قرار گرفتند، مقایسه کردند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کرده، داده‌ها را استخراج کرده، و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، و کیفیت مجموعه شواهد را برای پیامدهای اولیه با استفاده از رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) طبق روش‌شناسی (methodology) استاندارد کاکرین مورد بررسی قرار دادند.

تعداد ۲۲ کارآزمایی را با مجموع ۱۵۲۱ شرکت‌کننده در این مرور وارد کردیم. دو مورد از این کارآزمایی‌ها به تازگی در این نسخه به‌روز شده شناسایی شدند. درمان‌های مختلف بازتوانی را مطالعه کردیم که شامل بی‌حرکت نگه داشتن با استفاده از اورتوز مچ (wrist orthosis)، پانسمان، ورزش، سرما درمانی کنترل شده، درمان با یخ، بازتوانی چند منظوره دست، لیزر درمانی، مدالیتی‌های الکتریکی، حساسیت‌زدایی (desensitisation) زخم، و آرنیکا (arnica) بودند. سه کارآزمایی درمان بازتوانی را با دارونما، چهار مورد آن را با کنترل عدم درمان، و سه مورد با مراقبت‌های استاندارد مقایسه کردند، و ۱۵ مورد نیز درمان‌های مختلف بازتوانی را با یک مورد دیگر مقایسه کردند.

به‌طور کلی، کیفیت مطالعات وارد شده در سطح بسیار پائین بود. سیزده کارآزمایی به صراحت چگونگی تولید تصادفی توالی (random sequence generation) را توضیح دادند؛ از این تعداد، پنج مورد توالی تخصیص را به اندازه کافی پوشش دادند. چهار کارآزمایی هم شرکت‌کنندگان و هم ارزیابان پیامد را کورسازی (blinding) کردند. پنج مورد به دلیل ناقص بودن داده‌های پیامد در یک دوره زمانی یا بیشتر دارای خطر بالای سوگیری (bias) بوده و هشت مورد نیز در معرض خطر بالای سوگیری گزارش‌دهی انتخابی (selective reporting bias) قرار داشتند.

این کارآزمایی‌ها از نظر درمان‌های ارائه شده، طول مدت مداخلات، ماهیت و زمان‌بندی اندازه‌گیری پیامدها، و محیط اجرا، ناهمگون بودند. بنابراین، نتوانستیم نتایج را از همه کارآزمایی‌ها تجمیع کنیم.

چهار کارآزمایی پیامد اولیه، یعنی تغییر در توانایی عملکردی را طی سه ماه یا بیشتر که خود بیمار گزارش کرده باشد، گزارش کردند. از این تعداد، سه کارآزمایی داده‌های کافی پیامد را برای وارد شدن به این مرور فراهم آوردند. یک کارآزمایی کوچک و با کیفیت بالا برنامه حساسیت‌زدایی را با درمان استاندارد مقایسه کرده و دریافت که بر اساس پرسشنامه کارپال تانل بوستون (Boston Carpal Tunnel Questionnaire; BCTQ) اهمیت آماری در مزیت عملکردی بین این دو روش وجود ندارد (تفاوت میانگین (MD): ۰,۰۳‐؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۳۹‐ تا ۰.۳۳). یک کارآزمایی با کیفیت پائین، شرکت‌کنندگان را به مدت شش ماه پس از جراحی با استفاده از پرسشنامه ناتوانی‌های بازو، شانه و دست (Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand; DASH) ارزیابی کرده و هیچ تفاوت معنی‌داری را میان گروه بدون درمان رسمی و گروهی که درمان چند منظوره را با طول دوره دو هفته‌ای طی پنج تا هفت روز پس از جراحی دریافت کردند، نیافت (MD: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۴.۴۴‐ تا ۶.۴۴). یک کارآزمایی شبه‐تصادفی‌سازی شده با کیفیت بسیار پائین، هیچ تفاوتی را با اهمیت آماری در عملکرد بیماران بر اساس BCTQ طی سه ماه پس از جراحی با بی‌حرکت نگه داشتن زودهنگام (اورتوز پلاستر مچ که تا زمان برداشتن بخیه پوشیده می‌شود)، در مقایسه با یک اسپلینت و تحرک دیرهنگام، نیافت (MD: ۰.۳۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵‐ تا ۱.۲۳).

تفاوت‌ها میان درمان‌ها برای معیارهای پیامد ثانویه (تغییر در توانایی عملکردی اندازه‌گیری شده در کمتر از سه ماه بر اساس گزارش بیمار؛ تغییر در نشانه‌های CTS؛ تغییر در معیارهای اختلال مربوط به CTS؛ وجود نشانه‌های ایاتروژنیک (iatrogenic) ناشی از جراحی؛ بازگشت به کار یا شغل؛ و تغییر در پارامترهای نوروفیزیولوژیک) به‌طور کلی کوچک بوده و اهمیت آماری نداشتند. مطالعات معدودی عوارض جانبی را گزارش کردند.

شواهدی محدود، و به‌طور کلی، با کیفیت پائین برای نشان دادن مزیت مداخلات مرور شده وجود دارد. باید به افرادی که تحت جراحی CTS قرار می‌گیرند، در مورد شواهد محدود مربوط به اثربخشی مداخلات بازتوانی پس از جراحی آگاهی داد. تا زمانی که پژوهشگران نتایجی را از کارآزمایی‌های با کیفیت بالاتر در زمینه ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری درمان‌های مختلف بازتوانی فراهم آورند، تصمیم‌گیری در مورد انتخاب نوع بازتوانی پس از جراحی CTS باید بر اساس تخصص پزشک، ترجیح بیمار و زمینه محیط ارائه بازتوانی صورت گیرد. شناسایی بیمارانی که به یک درمان خاص پاسخ می‌دهند و کسانی که پاسخ نمی‌دهند، و انجام مطالعاتی با کیفیت بالا که به ارزیابی شدت نشانه‌های ایاتروژنیک ناشی از جراحی بپردازند، نرخ عملکرد و بازگشت به محل کار را اندازه‌گیری کنند و متغیرهای مخدوش‌شدگی (confounding) را کنترل نمایند، برای پژوهشگران مهم است.