کارآزمایی‌های بالینی متعددی مربوط به پیشگیری از حملات آسم و بهبود کنترل آسم با ویتامین D در کودکان و بزرگسالان انجام شده است؛ اما متاآنالیزی (meta‐analysis) که به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با دارونما (placebo) و دوسو‐کور درباره این مداخله محدود باشد، وجود نداشت.

ارزیابی اثربخشی مصرف ویتامین D و متابولیت‌های هیدروکسیله آن در کاهش خطر حملات آسم شدید (آسم شدید یعنی افرادی که نیازمند درمان با کورتیکواستروئیدهای سیستمیک هستند، تعریف می‌شود) و بهبود کنترل نشانه آسم.

پایگاه ثبت کارآزمایی گروه راه‌های هوایی در کاکرین (Cochrane Airways Group Trial Register) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. با نویسندگان مطالعات به منظور شناسایی کارآزمایی‌های بیشتر تماس گرفتیم. تاریخ آخرین جست‌وجو: ژانویه ۲۰۱۶.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با دارونما، و دوسو‐کور مربوط به ویتامین D در کودکان و بزرگسالان مبتلا به آسم که خطر حملات یا کنترل نشانه آسم یا هر دو را ارزیابی کرده بودند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم معیارهای ورود به مطالعه را اعمال کرده، داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. ما داده‌های ازدست‌رفته را از طریق تماس با نویسندگان در جایی که امکان‌پذیر بود، به دست آوردیم. نتایج را با ۹۵% فواصل اطمینان (CIs) گزارش کردیم.

هفت کارآزمایی را، در مجموع شامل ۴۳۵ کودک، و دو کارآزمایی را، در مجموع شامل ۶۵۸ بزرگسال، در تجزیه‌وتحلیل اولیه وارد کردیم. از این تعداد، یک کارآزمایی شامل ۲۲ کودک و دو کارآزمایی شامل ۶۵۸ بزرگسال در تجزیه‌و‌تحلیل نرخ حملات نیازمند کورتیکواستروئیدهای خوراکی شرکت داشتند. مدت این کارآزمایی‌ها از چهار تا ۱۲ ماه متفاوت بود و اکثریت این شرکت‌کنندگان، مبتلا به آسم خفیف تا متوسط بودند. مصرف ویتامین D، نرخ حملات نیازمند کورتیکواستروئیدهای خوراکی را کاهش می‌دهد (نسبت میزان: ۰,۶۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۶ تا ۰.۹۰؛ ۶۸۰ شرکت‌کننده؛ ۳ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا) و خطر ابتلا به حداقل یک حمله نیازمند مراجعه به بخش اورژانس یا بستری یا هر دو را پائین می‌آورد (نسبت شانس (OR): ۰.۳۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۹ تا ۰.۷۸؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان جهت حصول یک پیامد مثبت اضافی = ۲۷؛ ۹۶۳ شرکت‌کننده؛ ۷ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا). ویتامین D، تاثیری بر درصد (%) پیش‌بینی شده حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (تفاوت میانگین (MD): ۰.۴۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۳‐ تا ۱.۸۹؛ ۳۸۷ شرکت‌کننده؛ ۴ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا) یا نمرات تست کنترل آسم نداشت (MD: ‐۰.۰۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۰‐ تا ۰.۵۴؛ ۷۱۳ شرکت‌کننده؛ ۳ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا). مصرف ویتامین D، خطر حوادث جانبی جدی را تحت تاثیر قرار نداد (OR: ۱.۰۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۴ تا ۱.۸۹؛ ۸۷۹ شرکت‌کننده؛ ۵ مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). یک کارآزمایی که ویتامین D با دوز پائین را در برابر دوز بالا مقایسه کرده بود، دو اپیزود از هیپرکلسی‌اوری (hypercalciuria) را گزارش کرد که هر کدام در یک بازوی مطالعه رخ داد. هیچ مطالعه دیگری، حادثه جانبی بالقوه مرتبط با تجویز ویتامین D را گزارش نکرده بود. هیچ شرکت‌کننده‌ای در کارآزمایی وارد شده، مبتلا به حملات (تشدید) آسم کشنده، نشده بود. به دلیل عدم دسترسی به داده‌های جداگانه مناسب، تجزیه‌و‌تحلیل زیر‐گروه را انجام ندادیم تا مشخص کنیم تاثیر ویتامین D بر خطر حمله حاد شدید، به وسیله وضعیت ویتامین D پایه تغییر می‌کند یا خیر. ما دو کارآزمایی را ارزیابی کردیم که در حداقل یک زمینه، خطر سوگیری بالایی داشتند؛ هیچ یک از این دو کارآزمایی، دارای داده‌های مرتبط با تجزیه‌و‌تحلیل پیامدهای اعلام شده در بالا نبودند.

با آنکه مطمئن هستیم ویتامین D، خطر حملات آسم را در این کارآزمایی‌ها کاهش داده باشد (کیفیت بالا بر اساس ارزیابی GRADE)؛ دریافتیم که عدم‐قطعیت درباره نحوه اعمال این یافته‌ها در عمل وجود دارد. پژوهش بیشتری برای روشن کردن اینکه تفاوتی در اثربخشی میان بزرگسالان و کودکان، با توجه به شدت آسم، وضعیت ویتامین D پایه و دوزها وجود دارد یا خیر، مورد نیاز است.