سرطان‌های دهان ششمین سرطان شایع در سراسر جهان هستند، اما پس از تشخیص سرطان‌های حفره دهان یا اوروفارنژیال پیش‌آگهی آن‌ها ضعیف بوده، و تقریبا ۵۰% بیماران بقای پنج سال دارند. هرچند تحقیقات در زمینه درمان‌های مولکولار هدفمند افزایش چشمگیری داشته و شمار کارآزمایی‌های بالینی ارزیابی‌کننده درمان‌های هدفمند جدید گسترش سریعی داشته، نقش آن‌ها در درمان سرطان‌های دهان مشخص نیست. بنابراین، خلاصه کردن شواهد به‌منظور تعیین اثربخشی و سمیّت (toxicity) درمان‌های هدفمند و ایمونوتراپی‌ها برای درمان این سرطان‌ها اهمیت دارد.

ارزیابی اثرات درمان‌های مولکولار هدفمند و ایمونوتراپی‌ها، به همراه درمان استاندارد، در درمان سرطان‌های حفره دهان و اوروفارنژیال.

در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر به جست‌وجو پرداختیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (Cochrane Oral Health Group Trials Register) (تا ۳ فوریه ۲۰۱۵)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)) (شماره ۱؛ ۲۰۱۵)، MEDLINE از طریق Ovid (۱۹۴۶ تا ۳ فوریه ۲۰۱۵)، و EMBASE از طریق Ovid (۱۹۸۰ تا ۳ فوریه ۲۰۱۵). برای یافتن کارآزمایی در حال انجام، در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های موسسه ملی سلامت ایالات متحده (Clinicaltrials.gov)، پلت‌فرم ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، چکیده‌های مقالات کنفرانس انجمن انکولوژی بالینی آمریکا (American Society of Clinical Oncology) و پروتکل‌های کارآزمایی‌های بالینی گروه پرتودرمانی اونکولوژی (Radiation Therapy Oncology Group) نیز جست‌وجو کردیم. هیچگونه محدودیتی را از نظر زبان یا تاریخ انتشار مقاله اعمال نکردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که بیش از ۵۰% شرکت‌کننده‌های آن‌ها مبتلا به تومورهای اولیه حفره دهان یا اوروفارنژیال بوده، و درمان هدفمند یا ایمونوتراپی را، به‌ همراه درمان استاندارد، با درمان استاندارد به‌تنهایی مقایسه کردند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج حاصل از جست‌وجوهای الکترونیکی را بررسی کرده، داده‌ها را استخراج کرده و احتمال وجود سوگیری (bias) را در مطالعات وارد شده ارزیابی کردند. در صورت لزوم، برای کسب اطلاعات بیشتر یا شفاف‌سازی اطلاعات به برقراری تماس با نویسندگان مطالعات مبادرت کردیم. مطالعاتی را که به اندازه کافی با هم تشابه داشتند، در متاآنالیز (meta‐analysis) ترکیب کرده و چنانچه تعداد مطالعات حداقل چهار مورد بود، از مدل اثرات‐تصادفی و برای کمتر از چهار مطالعه از مدل اثر‐ثابت استفاده کردیم. در صورت امکان، برای پیامدهای اولیه نسبت خطر (HR) و ۹۵% فاصله اطمینان (CI) را به دست آورده یا محاسبه کردیم. برای پیامدهای دو‐حالتی، خطر نسبی (RR) و ۹۵% CIs را گزارش کردیم.

دوازده کارآزمایی (۲۴۸۸ شرکت‌کننده) معیارهای لازم را برای ورود به مطالعه داشتند. در این کارآزمایی‌ها، ۱۲% شرکت‌کنندگان (۲۹۸ نفر) تومور حفره دهان و ۵۹% آن‌ها (۱۴۶۸ نفر) تومورهای ناحیه اوروفارنژیال داشتند. ۲۹% دیگر مبتلا به تومور لارنکس (larynx) یا هیپوفارنکس (hypopharynx) بوده و کمتر از ۱% تومور مناطق دیگر را داشتند.

در هیچ یک از کارآزمایی‌ها خطر سوگیری، پائین نبود؛ در هفت مورد خطر سوگیری نامشخص بوده، و پنج مورد خطر بالای سوگیری را نشان دادند. کارآزمایی‌ها را بر اساس نوع مداخله در سه مقایسه اصلی گروه‌بندی کردیم: درمان استاندارد به‌علاوه درمان آنتی‌بادی مونوکلونال گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی (EGFR mAb) (دوره پیگیری ۲۴ تا ۷۰ ماه)؛ درمان استاندارد به همراه مهارکننده‌های تیروزین کیناز (tyrosine kinase inhibitors; TKIs) (دوره پیگیری: ۴۰ تا ۶۰ ماه) و درمان استاندارد به همراه ایمونوتراپی (دوره پیگیری: ۲۴ تا ۷۰ ماه)، همه در مقابل درمان استاندارد به‌تنهایی.

شواهدی با کیفیت متوسط نشان داد که چنانچه درمان EGFR mAb به درمان استاندارد اضافه شود، می‌تواند مرگ‌ومیر بیماران را تا ۱۸% کاهش دهد (HR مورتالیتی: ۰,۸۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۹ تا ۰.۹۷؛ سه مطالعه؛ ۱۴۲۱ شرکت‌کننده؛ ۶۷% تومورهای اوروفارنژیال؛ ۲% تومورهای حفره دهان).

هم‌چنین شواهدی با کیفیت متوسط نشان دادند اگر EGFR mAb به رادیوتراپی (radiotherapy; RT) اضافه شود می‌تواند ۳۲% شکست موضعی (locoregional failures) را کمتر کند (HR: ۰,۶۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۲ تا ۰.۸۹؛ یک مطالعه؛ ۴۲۴ شرکت‌کننده؛ ۶۰% تومور اوروفارنژیال).

تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه که مطالعات را بر اساس نوع درمان استاندارد (رادیوتراپی (RT) یا شیمی‌درمانی (chemoradiotherapy; CRT)) جدا کرد، شواهدی را به دست آورد مبنی بر اینکه افزودن درمان mAb EGFR به RT ممکن است منجر به کاهش ۳۰% در تعداد افرادی شود که بیماری آنها پیشرفت می‌کند (HR: ۰,۷۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۴ تا ۰.۹۱؛ ۴۲۴ شرکت‌کننده، یک مطالعه، ۶۰% تومورهای اوروفارنژیال، خطر سوگیری نامشخص). در زیر‐گروهی که EGFR mAb به‌علاوه CRT با CRT تنها مقایسه شد، برای تعیین اینکه افزودن EGFR mAb به CRT بر بقای بیمار بدون پیشرفت بیماری تاثیری دارد یا خیر، شواهد ناکافی بود (HR: ۱.۰۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۹ تا ۱.۳۲؛ ۸۹۱ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ ۷۰% تومور اوروفارنژیال؛ خطر سوگیری بالا). ناهمگونی بالا در زیر‐گروه‌ها باعث شد نتوانیم آن‌ها را با هم یکی کنیم.

شواهدی وجود داشت مبنی بر اینکه افزودن ستوکسیمب (cetuximab) به درمان استاندارد می‌تواند عوارض پوستی و بروز راش را افزایش دهد (RR: ۶,۵۶؛ ۹۵% CI؛ ۵.۳۵ تا ۸.۰۳؛ دو مطالعه؛ ۱۳۱۱ شرکت‌کننده)، اما برای تعیین اینکه بروز عوارض پوستی و راش در استفاده از نیموتوزومب (nimotuzumab) متفاوت است یا خیر، شواهد کافی وجود نداشت (RR: ۱.۰۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۱.۳۱؛ یک مطالعه؛ ۹۲ شرکت‌کننده).

شواهد کافی وجود نداشت تا تعیین کنیم افزودن TKIها به درمان استاندارد بر بقای کلی (RR: ۰,۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۲ تا ۱.۵۷؛ دو مطالعه؛ ۲۷۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، کنترل موضعی (locoregional) تومور (HR: ۰.۸۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۳ تا ۱.۴۹؛ دو مطالعه؛ ۲۷۱ شرکت‌کننده؛ کیفیت شواهد بسیار پائین)، بقای عاری از بیماری (HR: ۱.۵۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۱ تا ۳.۷۱؛ یک مطالعه؛ ۶۰ شرکت‌کننده؛ کیفیت شواهد بسیار پائین) یا بقای بیمار بدون پیشرفت بیماری (HR: ۰.۸۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۱ تا ۱.۲۸؛ دو مطالعه؛ ۲۷۱ شرکت‌کننده؛ کیفیت شواهد بسیار پائین) چه تاثیری می‌گذارد. به شواهدی دست یافتیم که نشان‌دهنده افزایش بروز راش پوستی (ارلوتینیب (erlotinib): RR: ۶.۵۷؛ ۹۵% CI؛ ۳.۶۰ تا ۱۲.۰۰؛ یک مطالعه؛ ۱۹۱ شرکت‌کننده؛ لاپاتینیب (lapatinib): RR: ۲.۰۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۳ تا ۳.۳۲؛ یک مطالعه؛ ۶۷ شرکت‌کننده) و عوارض گوارشی (لاپاتینیب: RR: ۱۵.۵۳؛ ۹۵% CI؛ ۲.۱۸ تا ۱۱۰.۵۵؛ یک مطالعه؛ ۶۷ شرکت‌کننده) بودند.

شواهدی با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی کوچک نشان داد افزودن اینترلوکین نوترکیب (recombinant interleukin; rIL‐۲) به جراحی می‌تواند بقای کلی بیمار را افزایش دهد (HR: ۰,۵۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۱ تا ۰.۸۷؛ ۲۰۱ شرکت‌کننده؛ ۶۲% تومورهای حفره دهانی؛ ۳۸% تورموهای اوروفارنژیال) و شواهد کافی برای تعیین تاثیرات rIL‐۲ بر عوارض جانبی وجود نداشت.

به شواهدی دست یافتیم که افزودن EGFR mAb به درمان استاندارد می‌تواند بقای کلی، بقای عاری از پیشرفت و کنترل موضعی تومور را بهبود ببخشد، اما برخی آنتی‌بادی‌های مونوکلونال (مثل cetuximab) عوارض پوستی را افزایش می‌دهند.

برای تعیین اینکه افزودن TKIها به درمان‌های استاندارد هیچ‌یک از پیامدهای اولیه مدنظر ما را تغییر می‌دهند یا خیر، شواهد کافی در دست نبود.

شواهدی با کیفیت بسیار پائین از یک مطالعه تکی نشان داد ترکیب rIL‐۲ با جراحی، در مقایسه با جراحی تنها، بقای کلی بیمار را افزایش می‌دهد.

کنترل سطح قند خون (glycaemic control) یک نکته کلیدی در مراقبت از افراد مبتلا به دیابت ملیتوس (diabetes mellitus; DM) به حساب می‌آید. بیماری پریودنتال (periodontal disease)، التهاب و خرابی پایه‌های حمایت از بافت دندان است. برخی از مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که یک ارتباط دو‐سویه میان کنترل سطح قند خون و بیماری پریودونتال دیده می‌شود. این مرور نسخه پیشین را که در سال ۲۰۱۰ منتشر شده، به‌روز می‌کند.

هدف از این مرور، بررسی تاثیر درمان پریودونتال بر کنترل سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت ملیتوس است.

ما بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین؛ شماره ۱۱، سال ۲۰۱۴)؛ MEDLINE via OVID (از ۱۹۴۶ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴)؛ EMBASE via OVID (از ۱۹۸۰ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴) و LILACS via BIREME (از ۱۹۸۲ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴) وCINAHL via EBSCO (از ۱۹۳۷ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴). ZETOC (از ۱۹۹۳ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴) و Web of Knowledge (از ۱۹۹۰ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴) برای یافتن خلاصه مقالات کنفرانس‌ها جست‌وجو شدند. علاوه بر این، دو نشریه پریودونتولوژی برای تکمیل، Annals of Periodontology (از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۳) و Periodontology ۲۰۰۰ (از ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۳) به صورت دستی جست‌وجو شدند. پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی مؤسسه‌های ملی سلامت ایالات متحده (http://clinicaltrials.gov) و پلت‌فرم پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ انتشار در زمان جست‌وجوی بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی اعمال نشد.

ما به جست‌وجوی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) با حضور افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ یا ۲ (T۱DM/T۲DM) با تشخیص پریودونتیت پرداختیم. مداخلات شامل درمان‌های پریودونتال مانند دبریدمان مکانیکال (mechanical debridement)، درمان جراحی و درمان ضد‐میکروبی. دو مقایسه گسترده در این مطالعه مد نظر قرار گرفت:

۱) درمان پریودونتال در برابر عدم درمان فعال/مراقبت معمول؛
۲) درمان پریودونتال در برابر درمان جانبی پریودونتال.

برای به‌روز کردن این مرور، حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، عناوین و چکیده مقالات بازیابی شده از طریق جست‌وجو را بررسی کردند، کارآزمایی‌های وارد شده را انتخاب کردند، داده‌ها را از کارآزمایی‌های وارد شده استخراج و خطر سوگیری (bias) کارآزمایی‌های وارد شده را ارزیابی کردند.

پیامد اولیه ما سطح گلوکز خون بود که در آزمایش هموگلوبین گلیکاته (گلیکوزیله (glycosylated)) (HbA۱c) اندازه‌گیری شد.

پیامدهای ثانویه ما عبارت بودند از عوارض جانبی، شاخص‌های پریودونتال (خونریزی روی پروبینگ (bleeding on probing; BOP)، سطح بالینی اتصال (clinical attachment level; CAL)، شاخص ژینژیوال (gingival index; GI)، ایندکس پلاک (plaque index; PI) و محاسبه عمق پروبینگ (probing pocket depth; PPD))، پیامدهای هزینه و عوارض دیابت.

ما ۳۵ مطالعه (از جمله هفت مورد از نسخه قبلی این مرور) را وارد کردیم که در مجموع دربرگیرنده ۲۵۶۵ شرکت‌کننده بود. همه مطالعات از طراحی موازی RCT استفاده کرده بودند، و ۳۳ مطالعه (۹۴%) فقط بیماران مبتلا به T۲DM را هدف قرار داده بودند. بین مطالعات از نظر سن گروه‌ها (سنین ۱۸ تا ۸۰)، دوره پیگیری (۳ تا ۱۲ ماه)، استفاده از درمان با داروهای آنتی‌دیابتیک و سطح HbA۱c شرکت‌کنندگان در خط پایه (از ۵,۵% تا ۱۳.۱%) تغییراتی وجود داشت.

۲۹ مطالعه (۸۳%) را در معرض خطر بالای سوگیری، دو مطالعه (۶%) را در معرض خطر پائین سوگیری و چهار مطالعه (۱۱%) را با خطر سوگیری نامشخص ارزیابی کردیم. سی‌وچهار مطالعه داده‌های مناسب را برای تجزیه‌و‌تحلیل، برای یک یا هر دو مقایسه فراهم آورده بودند.

مقایسه ۱: شواهد با کیفیت پائین از ۱۴ مطالعه (۱۴۹۹ شرکت‌کننده) به مقایسه درمان پریودونتال با عدم مداخله فعال/مراقبت معمول پرداختند که نتایج حاکی از آن بودند، میانگین HbA۱c؛ ۳ تا ۴ ماه پس از درمان، ۰,۲۹% کمتر (۹۵% فاصله اطمینان (CI)؛ ۰.۴۸% تا ۰.۱۰% کمتر)، و ۰.۰۲% کمتر پس از ۶ ماه درمان (پنج مطالعه، ۸۲۶ شرکت‌کننده؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۰% کمتر تا ۰.۱۶% بیشتر) بوده است.

مقایسه ۲. ۲۱ مطالعه (۹۲۰ شرکت‌کننده) درمان‌های مختلف پریودونتال را با یکدیگر مقایسه کرده بودند. شواهد با کیفیت بسیار پائین از چندین مقایسه سربه‌سر، که اغلب آنها برای تجمیع مناسب نبودند، وجود داشتند و شواهدی واضح حاکی از مزیت یک مداخله پریودونتال نسبت به دیگری دیده نشد. ما نتوانستیم مقایسه خاصی را میان مقیاس‌بندی و برنامه‌ریزی ریشه (scaling and root planing; SRP) همراه با داروهای ضد‐میکروبی در برابر SRP به تنهایی تجمیع کنیم و شواهد هم‌سو و سازگاری وجود نداشت که نشان دهد افزودن ضد‐میکروب‌ها به SRP مزیت خاصی نسبت به تجویز SRP به تنهایی داشته باشد (میانگین HbA۱c؛ ۰,۰۰% کمتر: ۱۲ مطالعه، ۴۵۰ شرکت‌کننده؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۲% کمتر تا ۰.۲۲% بیشتر) طی ۳ تا ۴ ماه پس از درمان یا ۶ ماه (میانگین HbA۱c؛ ۰.۰۴% کمتر: پنج مطالعه، ۲۰۶ بیمار؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱% کمتر تا ۰.۳۲% بیشتر).

کمتر از نیمی از مطالعات عوارض جانبی را اندازه‌گیری کرده بودند. شواهد برای نتیجه‌گیری این موضوع که هر نوع درمان با آسیب‌هایی همراه است، کافی نبودند. پیامدهای دیگری که به وسیله خود بیمار گزارش شده باشد (مانند کیفیت زندگی)، در مطالعات وارد شده اندازه‌گیری نشده بودند و هیچ یک پیامدهای هزینه یا عوارض دیابتیک را اندازه‌گیری نکرده بودند.

مطالعات درجات متفاوت موفقیت را از نظر دستیابی به سلامت پریودونتال نشان دادند، بعضی نیز درجات بالایی را از التهاب باقی‌مانده به دنبال درمان مشخص کردند. بهبود قابل توجه و دارای اهمیت آماری برای همه شاخص‌های پریودونتال (BOP؛ CAL؛ GI؛ PI و PPD) در ۳ تا ۴ و ۶ ماه در مقایسه ۱ نشان داده شد؛ به هر حال، این نکته برای مقایسه‌های فردی درون گروه‌های گسترده مقایسه ۲ کمتر واضح بود.

شواهد با کیفیت پائین نشان داد که درمان بیماری پریودونتال به وسیله SRP کنترل سطح قند خون را در افراد مبتلا به دیابت بهبود می‌بخشد، با یک میانگین درصد کاهش HbA۱c معادل ۰,۲۹% در ۳ تا ۴ ماه؛ به هرحال، شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهند این مزیت پس از ۴ ماه نیز باقی می‌ماند یا خیر.

شواهدی در حمایت از برتری یک درمان پریودونتال نسبت به دیگری در بهبود کنترل سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت ملیتوس وجود ندارد.

در کار بالین، درمان‌های حرفه‌ای پریودونتال بیشتری مورد نیاز است تا بهبود بالینی بیشتر از ۶ ماه به طول انجامد. پژوهش بیشتری باید انجام شود تا مشخص شود که درمان‌های دارویی اضافی با درمان پریودونتال انجام شود یا خیر. کارآزمایی‌های آینده باید این موضوع را بررسی کرده و دوره‌های پیگیری طولانی‌تری را فراهم آورند و بازوی کنترل «عدم درمان» را نیز در معیارهای ورود مطالعات بگنجانند.

لازم است مطالعات بزرگ‌تر با طراحی خوب و گزارش‌های واضح انجام شوند تا درمان بالقوه پریودونتال برای بهبود کنترل سطح قند خون میان افراد مبتلا به دیابت ملیتوس مشخص شود. علاوه بر این، مهم است که در مطالعات آینده، مداخلات در کاهش التهاب پریودونتال موثر بوده و آن را در طول دوره مشاهده، در سطح پائین نگاه دارند.

پنومونی وابسته به ونتیلاتور (ventilator‐associated pneumonia; VAP) به معنای وقوع پنومونی در افرادی است که برای حداقل ۴۸ ساعت ونتیلاسیون مکانیکی دریافت کرده‌اند. VAP یک عارضه بالقوه بسیار جدی در بیمارانی است که از قبل بسیار بد‐حال بوده‌اند. مراقبت از بهداشت دهان (oral hygiene care; OHC)، استفاده از دهان‌شویه، ژل، سواب (swab)، مسواک، یا ترکیبی از آن‌ها همراه با مکش ترشحات، ممکن است خطر VAP را در این بیماران کاهش دهد.

ارزیابی اثرات مراقبت از بهداشت دهان (OHC) بر بروز پنومونی مرتبط با ونتیلاتور در بیماران به شدت بد‐حال که ونتیلاسیون مکانیکی را در بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیمارستان (hospital intensive care units; ICUs) دریافت می‌کنند.

متخصص اطلاعات سلامت دهان در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (۲۵ فوریه ۲۰۲۰)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، ۲۰۲۰، شماره ۱)، MEDLINE Ovid (۱۹۴۶ تا ۲۵ فوریه ۲۰۲۰)؛ و Embase Ovid (۱۹۸۰ تا ۲۵ فوریه ۲۰۲۰)، LILACS BIREME Virtual Health Library (۱۹۸۲ تا ۲۵ فوریه ۲۰۲۰) و CINAHL EBSCO (۱۹۳۷ تا ۲۵ فوریه ۲۰۲۰). همچنین بانک اطلاعاتی VIP (ژانویه ۲۰۱۲ تا ۸ مارچ ۲۰۲۰) را جست‌وجو کردیم. برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های موسسات ملی سلامت آمریکا (ClinicalTrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت جست‌وجو شدند. در جست‌وجوی انجام شده در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی را برای زبان یا تاریخ انتشار قائل نشدیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را با ارزیابی اثرات OHC (دهان‌شویه، ژل، سواب، مسواک یا ترکیب آن‌ها) در بیماران بد‐حال وارد کردیم که ونتیلاسیون مکانیکی را برای حداقل ۴۸ ساعت دریافت کردند.

حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجو را بررسی کرده، داده‌‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را در مطالعات وارد شده ارزیابی کردند. برای به‌ دست آوردن اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم. هنگامی که داده‌های چهار یا چند کارآزمایی ترکیب شدند، خطر نسبی (RR) را برای پیامدهای دو‐حالتی و تفاوت میانگین (MD) را برای پیامدهای پیوسته، با استفاده از مدل اثرات تصادفی متاآنالیز گزارش کردیم.

ما ۴۰ RCT (۵۶۷۵ شرکت‌کننده) را وارد کردیم که در کشورهای مختلف از جمله چین، ایالات متحده آمریکا، برزیل و ایران انجام شدند. کارآزمایی‌ها را به پنج گروه عمده دسته‌بندی کردیم: دهان‌شویه یا ژل کلرهگزیدین (CHX) در برابر دارونما (placebo)/مراقبت‌های معمول؛ دهان‌شویه CHX در برابر سایر عوامل مراقبت از دهان؛ مسواک زدن (± آنتی‌سپتیک) در برابر عدم استفاده از مسواک (± آنتی‌سپتیک)؛ مسواک برقی در برابر مسواک دستی؛ و مقایسه سایر عوامل مراقبت از دهان مورد استفاده در OHC (سایر عوامل مراقبت از دهان و دندان در مقایسه با دارونما/مراقبت‌های معمول، یا مقایسه سر‐به‐سر بین سایر عوامل مراقبت از دهان). خطر کلی سوگیری را در ۳۱ کارآزمایی در سطح بالا و در دو کارآزمایی در سطح پائین ارزیابی کردیم، و برای بقیه موارد نامشخص بود.

شواهدی با قطعیت متوسط از ۱۳ RCT (۱۲۰۶ شرکت‌کننده، ۹۲% بزرگسالان) نشان می‌دهد که دهان‌شویه یا ژل CHX، در مقایسه با دارونما یا مراقبت‌های معمول، به عنوان بخشی از OHC، احتمال بروز VAP را از ۲۶% به حدود ۱۸% کاهش می‌دهد (RR: ۰,۶۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۴۷ تا ۰.۹۷؛ ۰.۰۳ = P؛ I^۲ = ۶۶%). به عبارت دیگر، تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) معادل ۱۲ (۹۵% CI؛ ۷ تا ۱۲۸) است، یعنی ایجاد OHC شامل CHX برای ۱۲ بیمار تحت ونتیلاسیون مکانیکی در بخش مراقبت‌های ویژه از وقوع VAP در یک بیمار پیشگیری می‌کند. هیچ شواهدی دال بر تفاوت بین مداخلات برای پیامدهای مرگ‌ومیر (RR: ۱,۰۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۰ تا ۱.۳۳؛ P = ۰.۸۶؛ I^۲ = ۰%؛ ۹ کارآزمایی؛ ۹۴۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، مدت زمان ونتیلاسیون مکانیکی (MD؛ ۱,۱۰‐ روز، ۹۵% CI؛ ۳.۲۰‐ تا ۱.۰۰ روز؛ P = ۰.۳۰؛ I^۲ = ۷۴%؛ ۴ کارآزمایی، ۵۹۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) یا مدت زمان اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه (intensive care unit; ICU) (MD؛ ۰,۸۹‐ روز، ۹۵% CI؛ ۳.۵۹‐ تا ۱.۸۲ روز؛ P = ۰.۵۲؛ I^۲ = ۶۹%؛ ۵ کارآزمایی، ۶۲۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) وجود نداشت. اکثر مطالعات عوارض جانبی را بیان نکردند. یک مطالعه وقوع عوارض جانبی خفیفی را در گروه CHX، با فراوانی مشابه در گروه کنترل گزارش کرد و یک مطالعه اظهار داشت که هیچ عارضه جانبی‌ای وجود نداشت.

مسواک زدن (± آنتی‌سپتیک) در مقایسه با OHC بدون مسواک (± آنتی‌سپتیک) ممکن است بروز VAP را کاهش دهد (RR: ۰,۶۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱ تا ۰.۹۱؛ P = ۰.۰۱؛ I^۲ = ۴۰%؛ ۵ کارآزمایی، ۹۱۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). همچنین برخی شواهد نشان می‌دهد که مسواک زدن ممکن است مدت زمان بستری را در ICU کاهش دهد (MD؛ ۱,۸۹‐ روز، ۹۵% CI؛ ۳.۵۲‐ تا ۰.۲۷‐ روز؛ P = ۰.۰۲؛ I^۲ = ۰%؛ ۳ کارآزمایی، ۷۴۹ شرکت‌کننده)، اما قطعیت شواهد بسیار پائین است. شواهدی با قطعیت پائین کاهش مرگ‌ومیر (RR: ۰,۸۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۷ تا ۱.۰۵؛ P = ۰.۱۲؛ I^۲ = ۰%؛ ۵ کارآزمایی، ۹۱۰ شرکت‌کننده) یا مدت زمان ونتیلاسیون مکانیکی (MD؛ ۰,۴۳‐؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۷‐ تا ۰.۳۰؛ P = ۰.۲۵؛ I^۲ = ۴۶%؛ ۴ کارآزمایی، ۸۱۰ شرکت‌کننده) را نشان نداد.

دهان‌شویه یا ژل کلرهگزیدین، به عنوان بخشی از OHC، در مقایسه با دارونما یا مراقبت‌های معمول، احتمالا میزان ابتلا به پنومونی مرتبط با ونتیلاتور (VAP) را در بیماران به شدت بد‐حال از ۲۶% به حدود ۱۸% کاهش می‌دهد. ما تفاوتی را در مرگ‌ومیر، مدت زمان ونتیلاسیون مکانیکی یا مدت زمان اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه پیدا نکردیم، اگرچه شواهد از قطعیت پائینی برخوردار بودند. OHC شامل استفاده از آنتی‌سپتیک‌ها و مسواک زدن ممکن است برای کاهش بروز VAP و مدت زمان بستری در ICU موثرتر از OHC فقط با آنتی‌سپتیک باشد، اما باز هم شواهد قطعیت پائینی دارند. شواهد کافی برای تعیین اینکه هر یک از مداخلات ارزیابی شده در مطالعات با عوارض جانبی مرتبط است یا خیر، وجود ندارد.