شیوع سوء‌تغذیه ناشی از بیماری در بیمارستان‌های اروپای غربی حدود ۳۰% تخمین زده شده است. در مورد این موضوع که وضعیت تغذیه‌ای ضعیف موجب پیامد بالینی ضعیف‌تر می‌شود یا اینکه فقط با آن مرتبط است، هیچ توافقی وجود ندارد. هدف تمام اشکال حمایت تغذیه‌ای، افزایش جذب مواد مغذی ضروری و بهبود پیامد بالینی است. مرورهای پیشین با توجه به تاثیرات حمایت تغذیه‌ای، نتایج متضادی نشان داده‌اند.

ارزیابی مزایا و معایب حمایت تغذیه‌ای در برابر عدم مداخله، درمان معمول یا دارونما (placebo) در بزرگسالان بستری شده در بیمارستان در معرض خطر تغذیه‌ای.

پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) را در کتابخانه کاکرین، MEDLINE (Ovid SP)؛ Embase (Ovid SP)؛ LILACS (BIREME)، و Science Citation Index Expanded (Web of Science) جست‌وجو کردیم. هم‌چنین پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (www.who.int/ictrp)؛ ClinicalTrials.gov؛ Turning Research Into Practice (TRIP)؛ Google Scholar و BIOSIS، هم‌چنین کتاب‌شناختی‌های مرتبط با مقالات مرور و فایل‌ها یا مدارک شخصی را جست‌وجو کردیم. تمام جست‌وجوها تا فوریه ۲۰۱۶ به‌روز هستند.

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده را صرف‌ نظر از نوع انتشار، تاریخ انتشار و زبان، برای مقایسه حمایت تغذیه‌ای در برابر کنترل در بزرگسالان بستری شده در بیمارستان در معرض خطر تغذیه وارد کردیم. کارآزمایی‌های مربوط به ارزیابی حمایت تغذیه‌ای غیر‐استاندارد را از مرور خارج کردیم.

از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد نظر کاکرین و گروه هپاتوبیلیاری در کاکرین استفاده کردیم. برای ارزیابی خطرات خطای سیستماتیک (سوگیری (bias)) از حوزه‌های کارآزمایی استفاده کردیم. تجزیه‌وتحلیل‌های مرحله‌‏ای کارآزمایی (Trial Sequential Analyses) کارآزمایی را برای خطرات خطاهای تصادفی انجام دادیم. مقدار P (یا P value) معادل ۰,۰۲۵ یا کمتر را دارای اهمیت آماری در نظر گرفتیم. از متدولوژی درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) استفاده کردیم. پیامدهای اولیه ما مورتالیتی به هر علتی، حوادث جانبی جدی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بود.

۲۴۴ کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را با ۲۸,۶۱۹ شرکت‌کننده وارد کردیم که معیارهای ورود ما را داشتند. تمام کارآزمایی‌ها را در معرض خطر بالای سوگیری (bias) در نظر گرفتیم. دو کارآزمایی، یک سوم تمام شرکت‌کنندگان وارد شده را دربرگرفتند. شرکت‌کنندگان وارد شده با توجه به بیماری، ناهمگون بودند (۲۰ تخصص مختلف پزشکی). مداخلات آزمایشی شامل تغذیه وریدی (parenteral nutrition) (۸۶ کارآزمایی)؛ تغذیه روده‌ای (enteral nutrition) (لوله تغذیه) (۸۰ کارآزمایی)؛ حمایت تغذیه‌ای دهانی (oral nutrition support) (۵۵ کارآزمایی)؛ مداخله آزمایشی ترکیبی (mixed experimental intervention) (۱۲ کارآزمایی)؛ حمایت تغذیه‌ای عمومی (general nutrition support) (۹ کارآزمایی)؛ و مواد غذایی غنی شده (fortified food) (۲ کارآزمایی) بودند. مداخلات کنترل شامل درمان معمول (۱۲۲ کارآزمایی)؛ عدم مداخله (۱۰۷ کارآزمایی)؛ و دارونما (۱۵ کارآزمایی) بودند. مداخله در ۲۰۴/۲۴۴ کارآزمایی، سه روز یا بیشتر ادامه یافت.

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین حمایت تغذیه‌ای و کنترل مورتالیتی در کوتاه‐مدت (پایان مداخله) یافت نشد. خطر مطلق، ۸,۳% در گروه‌های کنترل در مقایسه با ۷.۸%؛ (۷.۱% تا ۸.۵%) در گروه‌ مداخله، بر اساس خطر نسبی (RR): ۰.۹۴ بود (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۸۶ تا ۱.۰۳؛ ۰.۱۶ = P؛ ۲۱,۷۵۸ شرکت‌کننده، ۱۱۴ کارآزمایی، شواهد با کیفیت پائین). ما هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین حمایت تغذیه‌ای و کنترل مورتالیتی در درازمدت نیافتیم (حداکثر زمان پیگیری). خطر مطلق ۱۳.۲% در گروه کنترل در مقایسه با ۱۲.۲% (۱۱.۶% تا ۱۳%) پیگیری مداخلات تغذیه‌ای بر اساس RR معادل ۰.۹۳ بود (۹۵% CI؛ ۰.۸۸ تا ۰.۹۹؛ ۰.۰۳ = P؛ ۲۳,۱۷۰ شرکت‌کننده، ۱۲۷ کارآزمایی، شواهد با کیفیت پائین). تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی نشان داد که ما فقط اطلاعات کافی را برای ارزیابی کاهش خطر نسبی حدود ۱۰% یا بیشتر را در اختیار داشتیم. کاهش خطر نسبی ۱۰% یا بیشتر ممکن بود رد شود.

ما هیچ شواهدی را مبنی بر تفاوت بین حمایت تغذیه‌ای و کنترل حوادث جانبی جدی کوتاه‐مدت به دست نیاوردیم. خطر مطلق، ۹,۹% در گروه کنترل در برابر ۹.۲%؛ (۸.۵% تا ۱۰%)، تغذیه بر اساس RR معادل ۰.۹۳ بود (۹۵% CI؛ ۰.۸۶ تا ۱.۰۱؛ ۰.۰۷ = P؛ ۲۲,۰۸۷ شرکت‌کننده، ۱۲۳ کارآزمایی، شواهد با کیفیت پائین). در پیگیری طولانی‌مدت، کاهش خطر ابتلا به حوادث جانبی جدی ۱.۵% بود، از ۱۵.۲% در گروه کنترل تا ۱۳.۸%؛ (۱۲.۹% تا ۱۴.۷%) در گروه پیگیری حمایت تغذیه‌ای بود (RR: ۰.۹۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۰.۹۷؛ ۰.۰۰۴ = P؛ ۲۳,۴۱۳ شرکت‌کننده، ۱۳۷ کارآزمایی، شواهد با کیفیت پائین). با این حال، تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی نشان داد که فقط تنها اطلاعات کافی را برای ارزیابی کاهش خطر نسبی در حدود ۱۰% یا بیشتر در اختیار داشتیم. کاهش خطر نسبی ۱۰% یا بیشتر ممکن بود رد شود.

تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی فقط در مورد تغذیه روده‌ای نشان داد که تغذیه روده‌ای ممکن است حوادث جانبی جدی را در حداکثر زمان پیگیری در افراد مبتلا به بیماری‌های مختلف کاهش دهد. ما نتوانستیم تاثیر مثبتی از حمایت تغذیه‌ای دهانی یا حمایت تغذیه‌ای وریدی بر مورتالیتی به هر علتی و حوادث جانبی جدی در هر زیر‐گروه بیابیم.

فقط ۱۶ کارآزمایی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را ارزیابی کردند. ما یک متاآنالیز درباره دو کارآزمایی که نمره مفید EuroQoL را در پیگیری طولانی‌مدت گزارش کردند، انجام دادیم و شواهد با کیفیت بسیار پائین را درباره تاثیرات حمایت تغذیه‌ای بر کیفیت زندگی یافتیم (تفاوت میانگین (MD): ۰,۰۱‐؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۳‐ تا ۰.۰۱؛ ۳۹۶۱ شرکت‌کننده، دو کارآزمایی). تجزیه‌وتحلیل‌های مرحله‌‏ای کارآزمایی نشان داد که ما برای تایید یا رد تاثیرات بالینی مداخله مرتبط بر کیفیت زندگی، اطلاعات کافی نداشتیم.

حمایت تغذیه‌ای ممکن است وزن را در پیگیری کوتاه‐مدت افزایش دهد (MD: ۱,۳۲ کیلوگرم؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۲.۰۰، ۵۴۴۵ شرکت‌کننده، ۶۸ کارآزمایی، شواهد با کیفیت بسیار پائین).

در مورد تاثیرات حمایت تغذیه‌ای بر مورتالیتی و حوادث جانبی جدی، شواهد با کیفیت پائین وجود دارد. بر اساس نتایج مرور ما، به نظر نمی‌رسد که حمایت تغذیه‌ای منجر به کاهش خطر نسبی در حدود ۱۰% یا بیشتر در مورتالیتی به هر علتی یا حوادث جانبی جدی در پیگیری کوتاه‐مدت و طولانی‌مدت شود.

شواهد با کیفیت بسیار پائین در مورد افزایش وزن با حمایت تغذیه‌ای در پایان درمان در بزرگسالان بستری شده در بیمارستان که مشخص شده در معرض خطر تغذیه‌ای هستند، وجود دارد. تاثیرات حمایت تغذیه‌ای بر تمام پیامدهای باقی‌مانده، نامشخص است.

علی‌رغم جمعیت بالینی ناهمگون و خطر بالای سوگیری تمام کارآزمایی‌های وارد شده، تجزیه‌و‌تحلیل ما علائم محدودی را از ناهمگونی آماری نشان داد. کارآزمایی‌های بیشتر ممکن است برای ارزیابی تغذیه روده‌ای (تغذیه با کمک لوله) برای گروه‌های بیماران مختلف ضروری باشد. کارآزمایی‌های آینده باید با خطرات پائین خطاهای سیستماتیک و خطرات پائین خطاهای تصادفی انجام شوند و هم‌چنین باید کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را ارزیابی کنند.

در سال ۲۰۱۲ تقریبا ۳,۷ میلیون نفر در سراسر جهان در اثر ابتلا به سندرم کرونری حاد فوت کردند. سندرم کرونری حاد، که همچنین تحت نام انفارکتوس میوکارد یا آنژین پکتوریس ناپایدار شناخته شده، به دلیل انسداد ناگهانی عروق خونی تامین کننده ماهیچه قلب ایجاد می‌شود. مداخله کرونری از راه پوست (percutaneous coronary intervention) اغلب برای سندرم کرونری حاد استفاده می‌شود، اما مطالعات مروری سیستماتیک قبلی در خصوص مقایسه اثرات استنت‌های دارای پوشش دارویی (drug‐eluting stents) با استنت‌های فلزی بدون پوشش (bare‐metal stents) نتایج متناقضی از نظر انفارکتوس میوکارد نشان داده‌اند؛ به‌طور کامل خطر خطاهای تصادفی و سیستماتیک را در نظر نگرفته؛ و شامل تمام کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده مرتبط نبوده‌اند.

ارزیابی مزایا و مضرات استنت‌های دارای پوشش دارویی در مقابل استنت‌های فلزی بدون پوشش در افراد مبتلا به سندرم کرونری حاد.

پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ Embase؛ منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS)؛ SCI‐EXPANDED، و BIOSIS را از آغاز به کار تا ژانویه ۲۰۱۷ جست‌وجو کردیم. همچنین دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی، بانک‌های اطلاعاتی آژانس دارویی اروپا (European Medicines Agency) و اداره غذا و داروی ایالات متحده (US Food and Drug Administration) و وب‌سایت‌های شرکت دارویی را بررسی کردیم. به‌ علاوه، فهرست منابع مقالات مطالعه مروری و کارآزمایی‌های مرتبط را جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده که اثرات استنت‌های دارویی را در مقابل استنت‌های فلزی بدون پوشش برای سندرم کرونری حاد ارزیابی کردند. کارآزمایی‌ها را بدون توجه به نوع انتشار، وضعیت، تاریخ، یا زبان آنها وارد کردیم.

پروتکل منتشر شده و پیشنهادهای روش‌شناسی کاکرین خود را دنبال کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند. خطرات خطای سیستماتیک را بر اساس حوزه‌های سوگیری (bias) ارزیابی کردیم. تجزیه‌وتحلیل‌های مرحله‌‏ای کارآزمایی (Trial Sequential Analyses) را برای کنترل خطرات خطاهای تصادفی انجام دادیم. پیامدهای اولیه ما مورتالیتی به هر علتی، وقایع مهم قلبی‌عروقی، عوارض جانبی جدی، و کیفیت زندگی بودند. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از آنژین، مورتالیتی قلبی‌عروقی، و انفارکتوس میوکارد. نقطه زمانی ارزیابی اولیه، در حداکثر دوره پیگیری بود. کیفیت شواهد را با رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.

ما ۲۵ کارآزمایی را انتخاب کردیم که مجموعا ۱۲,۵۰۳ شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کردند. همه کارآزمایی‌ها در معرض خطر بالای سوگیری بوده، و سطح کیفیت شواهد طبق GRADE از پائین تا بسیار پائین متغیر بود. ما ۲۲ کارآزمایی را وارد کردیم که در آن شرکت‌کنندگان مبتلا به انفارکتوس میوکارد با ST افزایش‌ یافته بودند، ۱ کارآزمایی که در آن شرکت‌کنندگان مبتلا به انفارکتوس میوکارد بدون ST افزایش‌ یافته بودند، و ۲ کارآزمایی که در آنها شرکت‌کنندگان ترکیبی را از سندرم‌های کرونری حاد داشتند.

متاآنالیزها در حداکثر دوره پیگیری نشان داد که هیچ تفاوتی در مقایسه میان استنت‌های دارای پوشش دارویی و استنت‌های فلزی بدون پوشش از نظر خطر مورتالیتی به هر علتی یا وقایع مهم قلبی‌عروقی وجود نداشت. خطر مطلق مرگ ۶,۹۷% در گروه استنت‌های دارای پوشش دارویی در مقایسه با ۷.۷۴% در گروه استنت‌های فلزی بدون پوشش (خطر نسبی (RR): ۰.۹۰؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۷۸ تا ۱.۰۳؛ ۱۱,۲۵۰ شرکت‌کننده؛ ۲۱ کارآزمایی/۲۲ مقایسه؛ شواهد با کیفیت پائین) گزارش شد. خطر مطلق یک رویداد قلبی‌عروقی مهم ۶.۳۶% در گروه استنت‌های دارای پوشش دارویی در مقایسه با ۶.۶۳% در گروه استنت‌های فلزی بدون پوشش (RR: ۰.۹۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۳ تا ۱.۱۱؛ ۱۰,۹۳۹ شرکت‌کننده؛ ۱۹ کارآزمایی/۲۰ مقایسه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) بود. نتایج تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی نشان داد که به اطلاعات کافی برای تایید یا رد کاهش ۱۰% خطر نسبی پیش‌بینی شده در مورتالیتی به هر علتی یا وقایع قلبی‌عروقی جدی در حداکثر دوره پیگیری دسترسی نداریم.

متاآنالیزها در حداکثر دوره پیگیری، شواهد مثبتی را از مقایسه استنت‌های دارای پوشش دارویی و استنت‌های فلزی بدون پوشش در خطر بروز عارضه جانبی جدی نشان دادند. خطر مطلق یک عارضه جانبی جدی ۱۸,۰۴% در گروه استنت‌های دارای پوشش دارویی در مقایسه با ۲۳.۰۱% در گروه استنت‌های فلزی بدون پوشش (RR: ۰.۸۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۰.۸۶؛ ۱۱,۷۲۴ شرکت‌کننده؛ ۲۲ کارآزمایی/۲۳ مقایسه؛ شواهد با کیفیت پائین) بود، و تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی این نتایج را تاکید کرد. زمانی که هر نوع خاصی از عوارض جانبی وارد شده در پیامد عارضه جانبی جدی به‌طور جداگانه ارزیابی شدند، اکثر وقایع، بازسازی دوباره جریان خون (revascularisation) عروق هدف بودند. زمانی که بازسازی دوباره جریان خون عروق هدف به‌طور جداگانه‌ای تحلیل شدند، متاآنالیز شواهدی را از منفعت استنت‌های دارای پوشش دارویی نشان داد و تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی این نتیجه را تایید کرد.

متاآنالیزها در حداکثر دوره پیگیری، هیچ تفاوتی را در مقایسه استنت‌های دارای پوشش دارویی و استنت‌های فلزی بدون پوشش بر خطر مورتالیتی قلبی‌عروقی (RR: ۰,۹۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۶ تا ۱.۰۹؛ ۹۲۴۸ شرکت‌کننده؛ ۱۴ کارآزمایی/۱۵ مقایسه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) یا انفارکتوس میوکارد (RR: ۰.۹۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۲ تا ۱.۱۸؛ ۱۰,۲۱۷ شرکت‌کننده؛ ۱۸ کارآزمایی/۱۹ مقایسه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) نشان ندادند. نتایج تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی نشان داد که اطلاعات کافی را برای تایید یا رد کاهش ۱۰% نسبت خطر پیش‌بینی شده در مورتالیتی قلبی‌عروقی و انفارکتوس میوکارد نداشتیم.

هیچ یک از کارآزمایی‌ها نتایجی را در خصوص کیفیت زندگی یا آنژین گزارش ندادند.

شواهد کنونی نشان می‌دهد که استنت‌های دارای پوشش دارویی ممکن است عوارض جانبی جدی کمتری در مقایسه با استنت‌های فلزی بدون پوشش داشته باشند، بدون اینکه خطر مورتالیتی به هر علتی یا وقایع مهم قلبی‌عروقی را افزایش دهند. با این حال، تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی نشان داد که در حال حاضر اطلاعات کافی برای ارزیابی کاهش ۱۰% خطر نسبی برای مورتالیتی به هر علتی، وقایع مهم قلبی‌عروقی، مورتالیتی قلبی‌عروقی، یا انفارکتوس میوکارد وجود ندارد، و هیچ اطلاعاتی در خصوص کیفیت زندگی یا آنژین در دست نبودند. کیفیت شواهد در این مطالعه مروری از پائین تا بسیار پائین متغیر بود، و ممکن است نتیجه واقعی از نتایج ارائه شده در این مطالعه مروری به‌طور قابل‌ توجهی متفاوت باشد.

انجام کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده بیشتری با خطر پائین سوگیری و خطرات پائین خطاهای تصادفی مورد نیاز است تا مزایا و معایب استنت‌های دارای پوشش دارویی برای سندرم کرونری حاد به‌طور مناسبی ارزیابی شوند. داده‌های بیشتری در خصوص پیامدهای مورتالیتی به هر علتی، وقایع قلبی و عروقی مهم، کیفیت زندگی، و آنژین برای کاهش خطر خطای تصادفی مورد نیاز است.