جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای Rye CR Mattick
استفاده از چسب برای ثابت‌کردن باندهای ارتودنسی
Declan T Millett، Anne-Marie Glenny، Rye CR Mattick، Joy Hickman، Nicky A Mandall،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
درمان ارتودنسی شامل استفاده از وسایل ثابت یا قابل حمل (بریس‌های دندان) برای اصلاح موقعیت دندان است. مشخص شده که کیفیت نتیجه درمان به دست آمده با وسایل ثابت بسیار بهتر از وسایل قابل حمل است. بنابراین، بیشتر ارتودنتیست‌ها برای درمان به وسایل ثابت علاقه نشان می‌دهند. موفقیت یک دستگاه ارتودنسی ثابت، به اتصالات فلزی (براکت‌ها و باندها) که به شکلی ایمن به دندان متصل می‌شوند بستگی دارد؛ به طوری که در طول درمان شل نشوند. براکت‌ها معمولا به جلو و کنار دندان‌ها متصل می‌شوند، در حالی که باندها (حلقه‌های فلزی که دور دندان را در برمی‌گیرند) معمولا بیشتر روی دندان‎های عقب (مولر) استفاده می‌شوند. چسب‌هایی برای اتصال باندها به دندان در دسترس هستند، این موضوع مهم است که بدانیم کدام گروه از چسب‌ها به لحاظ چسبندگی و کاستن یا پیشگیری از پوسیدگی دندان در طول دوره درمان، از همه مطمئن‌تر هستند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی چسب‌های مورد استفاده برای چسباندن باندها به دندان در طول درمان با وسایل ثابت، از نظر موارد زیر:
(۱) در طول درمان، چه زمانی باید باندها را برداشت؛ و
(۲) آیا این باندها دندان بانداژ شده را در طول درمان با وسایل ثابت در برابر پوسیدگی محافظت می‌کنند یا خیر.
روش های جستجو
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر جست‌وجو شدند: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (جست‌وجو شده در ۲ جون ۲۰۱۶)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۵؛ ۲۰۱۶) در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو شده در ۲ جون ۲۰۱۶)؛ MEDLINE Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۲ جون ۲۰۱۶) و EMBASE Ovid (از ۱۹۸۰ تا ۲ جون ۲۰۱۶). ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform) را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم. هنگام جست‌وجوی بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی برای زبان یا تاریخ انتشار قائل نشدیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی و کنترل شده (CCTها و RCTها (شامل مطالعات split‐mouth) انتخاب شدند که در آنها از چسب برای چسباندن باندهای ارتودنسی به دندان مولر استفاده شده بود. بیمارانی که در آنان وسایل ثابت ارتودنسی با قوس کامل به دندان‌های مولر بانداژ شده بود، تحت بررسی قرار گرفتند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
تمام نویسندگان این مرور در انتخاب مطالعه، ارزیابی اعتبار و استخراج داده‌ها شرکت داشتند، بدون آنکه نسبت به چسب‌های مورد استفاده یا نتایج به دست آمده، کور شده باشند. همه اختلافات با گفت‌وگو حل و فصل شد.
نتایج اصلی
پنج RCT و سه CCT حائز معیارهای ورود به این مرور بودند. طراحی تمام کارآزمایی‌های وارد شده به صورت split‐mouth بود. در چهار کارآزمایی، درمان با زینک‌فسفات و درمان با گلاس آینومر به لحاظ شیمیایی مقایسه شده بود؛ سه کارآزمایی به مقایسه درمان با سیمان گلاس آینومر و درمان با کامپومر سبک اختصاص داشتند؛ یک کارآزمایی نیز به مقایسه درمان شیمیایی با گلاس آینومر و درمان شیمیایی با گلاس فسفونات پرداخته بود. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها درون مطالعاتی که دارای معیارهای ورود بودند، اغلب نامناسب بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد کافی با کیفیت بالا در خصوص تعیین موثرترین چسب برای اتصال باندهای ارتودنسی به دندان‌های مولر وجود ندارد. RCTهای بیشتری مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از چسب برای ثابت کردن باندهای ارتودنسی

شواهد کافی برای تعیین موثرترین چسب برای اتصال باند ارتودنسی به دندان مولر در بیماران با وسایل ارتودنسی ثابت با قوس کامل وجود ندارد.
درمان ارتودنسی شامل استفاده از وسایل ثابت و یا قابل حمل (بریس‌ها) روی دندان برای اصلاح موقعیت دندان است. مشخص شده که کیفیت نتیجه درمان به دست آمده با وسایل ثابت ‎شده روی دندان بسیار بهتر از وسایلی است که قابلیت جابه‌جایی دارند. موفقیت یک وسیله ارتودنسی ثابت، به اتصالات فلزی (براکت‌ها و باندها) بستگی دارد که به شکلی ایمن به دندان متصل می‌شوند، به طوری که در طول درمان شل نشوند. براکت‌ها معمولا به دندان‌های دیگر غیر از مولرها وصل می‌شوند، و در دندان‌های مولر معمولا از باندها (حلقه‌های فلزی که دور دندان را در برمی‌گیرند) استفاده می‌شود. درباره موثرترین چسب برای اتصال باندهای ارتودنسی به دندان‌های مولر شواهد کافی در دست نیست.

نقش چسب‌ها برای باند کردن لوله‌های مولر در طول درمان بریس ثابت
Declan T Millett، Nicky A Mandall، Rye CR Mattick، Joy Hickman، Anne-Marie Glenny،
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
چکیده
پیشینه
درمان ارتودنسی شامل استفاده از دستگاه‌های ثابت یا متحرک (بریس‌های دندانی (dental braces)) جهت اصلاح موقعیت دندان‌ها است. موفقیت یک دستگاه ثابت بستگی به اتصالات فلزی (براکت‌ها و بندها) دارد که به دندان‌ها چسبیده می‌شوند، به‌طوری که در طول درمان جدا نشوند. براکت‌ها (مربع‌های فلزی) معمولا به دندان‌هایی غیر از دندان‌های مولر متصل می‌شوند، برای مولرها بیشتر از بندها (حلقه‌های فلزی که هر دندان را می‌پوشاند) استفاده می‌شوند. لوله‌های ارتودنسی (لوله‌های فولادی ضد‐زنگ که اجازه می‌دهند سیم‌ها از طریق آن‌ها عبور کنند)، به‌طور معمول به بندها جوش داده می‌شوند، اما آن‌ها می‌توانند مستقیما (باند (bond)) به دندان‌های مولر نیز چسبانده شوند. شکست براکت‌ها، بندها و لوله‌های باند شده مولر، پیشرفت درمان را با یک دستگاه ثابت کاهش می‌دهند. این کار همچنین می‌تواند از نظر زمان بالینی، مواد و زمان از دست رفته برای آموزش/کار برای بیمار پُر‐هزینه باشد. این یک به‌روز‌رسانی از مطالعه مروری کاکرین است که برای اولین بار در سال ۲۰۱۱ منتشر شد. یک جست‌وجوی کامل جدید در ۱۵ فوریه ۲۰۱۷ انجام شد اما مطالعات جدیدی شناسایی نشدند. در این نسخه جدید فقط بخش روش‌های جست‌وجو را به‌روز‌ کردیم. نتیجه‌گیری‌های این مطالعه مروری کاکرین همان نتیجه‌گیری‌های قبلی باقی ماند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی چسب‌های مورد استفاده برای اتصال لوله‌های باند مولر و اثربخشی نسبی چسب‌های مورد استفاده در اتصال باند لوله‌های مولر در برابر چسب‌های مورد استفاده برای اتصال بندها، در طول درمان دستگاه ثابت از نظر: (۱) لوله‌ها (یا بندها) چند بار در طول درمان استفاده می‌شوند؛ و (۲) آیا از باندهای دندان‌ها (یا بندها) در برابر پوسیدگی محافظت می‌کنند یا خیر.
روش های جستجو
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر جست‌وجو شدند: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا ۱۵ فوریه ۲۰۱۷)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۱؛ ۲۰۱۷)، در کتابخانه کاکرین (در ۱۵ فوریه ۲۰۱۷ جست‌وجو شد)؛ MEDLINE Ovid (۱۹۴۶ تا ۱۵ فوریه ۲۰۱۷)، و Embase Ovid (۱۹۸۰ تا ۱۵ فوریه ۲۰۱۷). همچنین ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم. هنگام جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ انتشار مقاله اعمال نشد.
معیارهای انتخاب

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با حضور شرکت‌کنندگان دارای دستگاه(‌های) ارتودنسی ثابت با قوس کامل در لوله‌های مولر، که به اولین و دومین دندان مولر دائمی متصل می‌شوند. کارآزمایی‌هایی انتخاب شدند که هر نوع چسب مورد استفاده را برای اتصال لوله‌های مولر (استیل ضد‐زنگ یا تیتانیوم) با هر چسب دیگری مقایسه کردند.

کارآزمایی‌ها همچنین شامل موارد زیر بودند:

۱‐ یک لوله به یک دندان مولر در یک طرف قوس متصل شده و یک بند به همان دندان در طرف مقابل قوس چسبیده می‌شود.
۲‐ لوله‌های مولر به یک نوع دندان در یک گروه از بیماران و بندهای مولر به همان نوع دندان در گروه دیگری از بیماران اختصاص داده شدند.

گردآوری و تحلیل داده‌ها
انتخاب مقالات، تصمیم‌گیری درباره واجد شرایط بودن و استخراج داده‌ها به صورت مستقل و در دو نسخه بدون اعمال کورسازی نویسندگان، چسب‌های مورد استفاده یا نتایج به‌دست آمده انجام شدند. اختلاف‌نظرات با بحث و تبادل نظر حل شدند.
نتایج اصلی

دو کارآزمایی (n = ۱۹۰)، با خطر پائین سوگیری (bias)، در این مطالعه مروری وارد شده و هر دو داده‌های مربوط به زمان نخستین شکست را در سطح دندان ارائه کردند. ترکیب داده‌ها تفاوت آماری معنی‌داری را به نفع بندهای مولر، با نسبت خطر ۲,۹۲ نشان داد (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۸۰ تا ۴.۷۲). ناهمگونی آماری معنی‌داری بین دو مطالعه مشاهده نشد. همچنین داده‌های مربوط به زمان اولین شکست در سطح دندان بیمار در دسترس بود و تفاوت آماری معنی‌داری را به نفع بندهای مولر نشان داد (خطر نسبی (RR): ۲.۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۶ تا ۳.۴۱) (خطر عارضه برای لوله‌های مولر = ۵۷%؛ خطر عارضه برای بندهای مولر = ۲۵%).

یک کارآزمایی، داده‌های مربوط به دی‌کلسیفیکاسیون (decalcification) را ارائه کرد و مجددا تفاوت آماری معنی‌داری را به نفع بندهای مولر نشان داد. عوارض جانبی دیگری شناسایی نشدند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان

براساس نتایج دو کارآزمایی با طراحی خوب و خطر سوگیری پائین که در این مطالعه مروری وارد شدند، نشان داده شد که شکست لوله‌های مولر متصل شده با چسب‌های شیمیایی یا نوری (chemically‐cured or light‐cured adhesive) (پرتوی نور مخصوص که برای محکم کردن مواد استفاده می‌شود) به‌طور قابل توجهی بالاتر از باندهای مولر چسبانده شده با سیمان گلاس آینومری بود. یک کارآزمایی نشان داد که دی‌کلسیفیکاسیون کمتری با باندهای مولر چسبانده شده با گلاس آینومر نسبت به لوله‌های اتصال مولر که از یک چسب نوری استفاده کردند، وجود داشت. با این حال، با توجه به داده‌های محدود مربوط به این پیامد، دستیابی به شواهد بیشتری برای نتیجه‌گیری قوی‌تر لازم است.

خلاصه به زبان ساده

نقش چسب‌ها برای باند کردن لوله‌های مولر در طول درمان بریس ثابت

پیشینه

درمان ارتودنسی شامل استفاده از بریس‌های ثابت یا متحرک دندانی برای اصلاح موقعیت دندان‌ها است. موفقیت بریس‌های دندانی بستگی دارد به اتصالات فلزی (براکت‌ها و بندها) که روی دندان‌ها چسبانده می‌شوند، به‌طوری که در طول درمان جدا نشوند. براکت‌ها (مربع‌های فلزی) معمولا به دندان‌هایی غیر از دندان‌های مولر متصل می‌شوند، برای مولرها بیشتر از بندها (حلقه‌های فلزی که هر دندان را می‌پوشاند) استفاده می‌شوند. لوله‌های ارتودنسی (لوله‌های فولادی ضد‐زنگ که اجازه می‌دهند سیم‌ها از طریق آن‌ها عبور کنند)، به‌طور معمول به بندها جوش داده می‌شوند، اما آن‌ها می‌توانند مستقیما (باند (bond)) به دندان‌های مولر نیز چسبانده شوند. شکست براکت‌ها، بندها و باند لوله‌های مولر، روند پیشرفت درمان را با بریس دندانی کُند می‌کنند.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد موجود در این مطالعه مروری که با گروه سلامت دهان در کاکرین انجام شد، تا ۱۵ فوریه ۲۰۱۷ به‌روز شد. دو مطالعه را انتخاب کردیم که ۱۹۰ شرکت‌کننده را ارزیابی کردند. هر دو کارآزمایی در انگلستان انجام شده و باند لوله‌های مولر را با بند مولر مقایسه کردند.

نتایج اصلی

براساس داده‌های محدود به دست آمده از دو مطالعه و با خطر پائین سوگیری، به نظر می‌رسد که باند لوله‌های مولر با میزان شکست بیشتری نسبت به بندهای مولر مرتبط هستند.


انواع چسب برای براکت‌های ثابت ارتودنسی
Nicky A Mandall، Joy Hickman، Tatiana V Macfarlane، Rye CR Mattick، Declan T Millett، Helen V Worthington،
دوره ۲۰۱۸، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
پیشینه
اتصال براکت‌های (bracket) ارتودنسی به دندان‌ها برای فراهم کردن درمانی موثر و کارآمد با وسایل ارتودنسی ثابت بسیار مهم است. مشکل، شکست براکت طی درمان است که باعث افزایش زمان عمل اپراتور کنار صندلی بیمار و افزایش زمان درمان می‌شود. درمان طولانی‌مدت احتمالا باعث افزایش خطرات سلامت دهان ناشی از درمان ارتودنسی با وسایل ثابت می‌شود که یکی از آنها دکلسیفیکاسیون (decalcification) غیر‐قابل برگشت مینای دندان است. این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که اولین بار در ۲۰۰۳ منتشر شد. یک جست‌وجوی کامل و جدید در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۷ انجام شد اما هیچ مطالعه جدیدی شناسایی نشد. ما فقط بخش روش‌های جست‌وجو را در این نسخه جدید به‌روز کردیم. نتیجه‌گیری‌های این مرور کاکرین همان طور باقی می‌ماند.
اهداف
ارزیابی تاثیرات چسب‌های مختلف ارتودنسی برای اتصال.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های سلامت دهان در کاکرین (تا ۲۶ سپتامبر۲۰۱۷ )، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۸، ۲۰۱۷) در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو شده در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۷)؛ MEDLINE Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۷) و Embase Ovid (از ۱۹۸۰ تا ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۷). مرکز ثبت کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام مؤسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، برای کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو شدند. هنگام جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ انتشار گذاشته نشد.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌ها در صورتی وارد شدند که به معیارهای زیر پرداخته باشند: کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده (controlled clinical trials; CCTs) با مقایسه دو گروه مختلف چسب. شرکت‌کنندگان بیمارانی بودند که ارتودنسی ثابت داشتند. مداخلات، چسب‌های بودند که براکت‌های استیلی ضد‐زنگ را به تمام دندان‌ها به جز دندان‌های آسیاب (مولرها) متصل می‌کردند. پیامد اولیه از بین رفتن چسبندگی براکت یا شکست براکت بود.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
داده‌ها روی دکلسیفیکاسیون به عنوان یک پیامد ثانویه، در صورت وجود، رکورد شد. اطلاعات مربوط به روش‌ها، شرکت‌کنندگان، مداخلات، معیارهای پیامد و نتایج به وسیله جفت نویسندگان مرور در دو نسخه استخراج شدند. از آن‌جایی که داده‌ها در یک فرم که برای متاآنالیز قابل قبول بود، ارائه نشدند نتایج این مرور فقط در قالب روایت‌گونه (narrative) ارائه می‌شود.
نتایج اصلی
سه کارآزمایی، معیارهای ورود را رعایت کردند. یک کامپوزیت خالص شیمیایی با یک کامپوزیت خالص نوری (یک کارآزمایی)، یک سیمان گلاس آینومر معمولی (یک کارآزمایی) و نیز با یک کامپوزیت رزین‌ اصلاح‌شده با پلی‌اسید (کامپومر (compomer)) (یک کارآزمایی) مقایسه شد. کیفیت گزارش‌های کارآزمایی به طور کلی ضعیف بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهدی روشنی وجود ندارد که بر اساس آن یک تصمیم‌گیری بالینی روی نوع چسب ارتودنسی برای استفاده گرفته شود.
خلاصه به زبان ساده

چسب برای براکت‌های ثابت ارتودنسی

پیشینه

برای یک پزشک لازم است که بهترین چسب را برای تثبیت براکت‌های (bracket) ارتودنسی بشناسد، تا در طول درمان با مشکلی مواجه نشوند. خرابی براکت، زمان صرف شده را در جراحی برای تعمیرات و زمان کلی درمان افزایش می‌دهد. در حال حاضر متخصص ارتودنسی می‌تواند از بین چهار گروه از چسب‌ها که ممکن است با کمک یک فرایند شیمیایی یا به کمک نور تنظیم شوند، انتخاب کند. بعضی از چسب‌ها ممکن است از پوسیدگی اولیه در اطراف براکت پیشگیری کنند چرا که حاوی فلوراید هستند.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد موجود در این مرور، که همراه با گروه سلامت دهان در کاکرین انجام شد، تا ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۷ به‌روز است. سه کارآزمایی را وارد کردیم: یک کامپوزیت خالص شیمیایی با یک کامپوزیت خالص نوری (یک کارآزمایی)، یک سیمان گلاس آینومر معمولی (یک کارآزمایی) و یک کامپوزیت رزین اصلاح‌شده با پلی‌اسید (کامپومر) (یک کارآزمایی) مقایسه شد. کیفیت گزارش‌های کارآزمایی به طور کلی ضعیف بود.

نتایج کلیدی

شواهدی روشنی وجود ندارد که بر اساس آن یک تصمیم‌گیری بالینی روی نوع چسب ارتودنسی برای استفاده گرفته شود.


صفحه ۱ از ۱