جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای Roger J Hart
آگونیست‌های دوپامین به‌منظور پیشگیری از سندروم تحریک بیش‌ازحد تخمدان
Huilin Tang، Selma Mourad، Suo-Di Zhai، Roger J Hart،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
سندروم تحریک بیش‌ازحد تخمدان (OHSS)، یک عارضه بالقوه جدی تحریک تخمدان در فناوری تولیدمثل کمکی (ART ؛assisted reproduction technology) است. این سندروم به‌وسیله تخمدان‌های بزرگ‌شده و انتقال حاد مایعات از فضای داخل عروقی به فضای سوم مشخص می‌شود که منجر به نفخ، افزایش خطر ترومبوآمیولیسم وریدی و کاهش پرفیوژن اندامی می‌شود. اغلب موارد OHSS خفیف هستند؛ اما انواع متوسط یا شدید هم در ۳ درصد تا ۸ درصد از سیکل‌های لقاح آزمایشگاهی (IVF) مشاهده می‌شود. داروی آگونیست دوپامین کابرگولین (cabergoline)، به‌عنوان مداخله پیشگیرانه ثانویه از OHSS در زنان تحت درمان ART که در معرض خطر بالای ابتلا به OHSS قرار دارند، معرفی شده است. از آن‌جایی که به نظر می‌رسد کابرگولین در جلوگیری از OHSS مؤثر باشد، سایر انواع آگونیست‌های دوپامین مانند کویناگولید (quinagolide) و بروموکریپتین (bromocriptine) نیز در ART به‌منظور پیشگیری از OHSS مطالعه شده‌اند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و ایمنی آگونیست‌های دوپامین در پیشگیری از OHSS در زنان پرخطری که تحت ART قرار می‌گیرند.
روش های جستجو
ما پایگاه‌های اطلاعاتی متعددی را از آغاز تا آگوست ۲۰۱۶ به دنبال کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) جست‌وجو کردیم که اثر آگونیست‌های دوپامین را در پیشگیری از OHSS ارزیابی کرده باشند (ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه زنان و باروری در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE ،Embase ،CINAHL ،PsycINFO ،Clinicaltrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP)). ما در فهرست‌های منابع مطالعات مرتبط، جست‌وجوی دستی انجام دادیم.
معیارهای انتخاب
ما RCT‌هایی را برای انتخاب در نظر گرفتیم که آگونیست‌های دوپامین را با دارونما/عدم مداخله یا مداخله‌ای دیگر برای پیشگیری از OHSS در زنان پرخطر مقایسه کرده باشند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مروری به‌طور مستقل عناوین، چکیده‌ها و متن‌های کامل مقالات را غربال، مطالعات را انتخاب، داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری را ارزیابی کردند. ما هرگونه اختلاف‌نظر را از طریق مشورت حل کردیم. نتایج ترکیبی را به‌صورت نسبت‌های شانس (OR) و ۹۵% فاصله اطمینان‌های (CI) با استفاده از روش منتل-هانزل گزارش کردیم. علاوه بر این، کیفیت کلی شواهد را با به‌کارگیری معیارهای GRADE نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) درجه‌بندی کردیم.
نتایج اصلی
این جست‌وجو، ۱۴ RCT جدید را از هنگام آخرین نسخه منتشرشده از این مرور شناسایی کرد. در نتیجه، ۱۶ RCT شامل ۲۰۹۱ زن پرخطر برای این مرور به‌روزرسانی‌شده انتخاب شدند. آن‌ها سه نوع آگونیست دوپامین را ارزیابی کردند: کابرگولین، کیناگولید و بروموکریپتین.
به‌نظر می‌رسد آگونیست‌های دوپامین در قیاس با دارونما یا عدم مداخله، در پیشگیری از OHSS متوسط یا شدید مؤثر هستند (OR: ۰,۲۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۱۹ تا ۰.۳۹؛ ۱۰۲۲ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ I۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت متوسط). این امر نشان می‌دهد که اگر ۲۹% از زنان تحت ART مبتلا به OHSS متوسط یا شدید شوند؛ استفاده از آگونیست‌های دوپامین، این میزان را به ۷% تا ۱۴% از زنان کاهش خواهد داد. هیچ شواهدی از اختلاف در نرخ تولد زنده، بارداری بالینی، حاملگی چندگانه یا سقط جنین وجود نداشت (شواهد با کیفیت بسیار پائین تا متوسط). با این حال ممکن است مصرف آگونیست‌های دوپامین (به‌ویژه کویناگولید)، بروز عوارض جانبی مانند عوارض گوارشی را افزایش دهد (OR: ۴,۵۴؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱,۴۹ تا ۱۳.۸۴؛ ۲۶۴ شرکت‌کننده؛ ۲ مطالعه؛ I۲ = ۴۹%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
زمانی که آگونیست‌های دوپامین به‌علاوه مداخله اضافی را با مداخله اضافی (co-intervention) مقایسه کردیم، هیچ شواهدی از تفاوت در پیامدهای OHSS متوسط یا شدید، نرخ تولد زنده، بارداری بالینی، سقط جنین یا عوارض جانبی وجود نداشت. مداخلات اضافی شامل hydroxyethyl starch (دو RCT) و آلبومین (یک RCT) بود.
کابرگولین با کاهش خطر OHSS متوسط یا شدید در قیاس با آلبومین انسانی ارتباط داشت (OR: ۰,۲۱؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۱۲ تا ۰.۳۸؛ ۲۹۶ شرکت‌کننده؛ ۳ مطالعه؛ I۲ = ۷۲%). با این حال، شواهدی از اختلاف میان کابرگولین و hydroxyethyl starch، Coasting (اجتناب از تحریک تخمدان بیشتر به‌مدت چند روز) یا پردنیزولون موجود نبود. در مقایسه کابرگولین با Coasting، نرخ بارداری بالینی در گروه کابرگولین افزایش یافته بود (OR: ۲,۶۵؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۱۳ تا ۶.۲۱؛ ۱۲۰ شرکت‌کننده؛ ۲ مطالعه؛ I۲ = ۰%). در سایر جنبه‌ها، هیچ شواهدی از تفاوت در نرخ بارداری بالینی، حاملگی چندگانه یا سقط جنین بین کابرگولین و دیگر مداخلات فعال وجود نداشت.
کیفیت شواهد مقایسه میان آگونیست‌های دوپامین و دارونما یا عدم مداخله، عمدتاً به خاطر گزارش‌دهی ضعیف روش‌های مطالعه (اغلب فقدان جزئیات درباره تصادفی‌سازی و کورسازی) و عدم دقت در برخی مقایسه‌ها، از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
به‌نظر می‌رسد آگونیست‌های دوپامین، بروز OHSS متوسط یا شدید را در زنان دارای خطر بالای ابتلا به OHSS کاهش می‌دهند (شواهد با کیفیت متوسط). استفاده از آگونیست‌های دوپامین در صورت انجام انتقال جنین تازه، پیامد بارداری را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد (نرخ تولد زنده، بارداری بالینی و سقط جنین) (شواهد با کیفیت بسیار پائین تا متوسط). اگرچه ممکن است آگونیست‌های دوپامین، خطر عوارض جانبی را مثل علائم گوارشی افزایش دهند. تحقیقات آینده باید بر مقایسه‌های یافته-دوز با سایر درمان‌های مؤثر و در نظر گرفتن درمان‌های ترکیبی متمرکز باشند؛ بنابراین RCT‌های بزرگی با طراحی و اجرای مناسب موردنیاز هستند که برای ارزیابی بهتر نقش آگونیست‌های دوپامین در جلوگیری از OHSS، شامل نقاط پایانی بالینی بیشتری (مانند نرخ تولد زنده) باشند.
خلاصه به زبان ساده
آگونیست‌های دوپامین به‌منظور پیشگیری از سندروم تحریک بیش‌ازحد تخمدان در زنانی که تحت فناوری تولیدمثل کمکی قرار می‌گیرند.
سوال مطالعه مروری
آیا آگونیست‌های دوپامین برای پیشگیری از سندروم تحریک بیش‌ازحد تخمدان (OHSS) در زنان دارای خطر بالای OHSS (مانند افراد مبتلا به تخمدان‌های پلی‌کیستیک یا بهره تخمکی بالا به دنبال تحریک)، مؤثر و ایمن هستند؟ آن‌ها در قیاس با سایر درمان‌های فعال (مثل آلبومین انسانی) تا چه حد مؤثر هستند؟

پیشینه
OHSS به دلیلی تحریک بیش‌ازحد تخمدان‌ها (اندام‌های تناسلی زنانه که تخمک‌ها و هورمون‌های جنسی را تولید می‌کنند) در درمان ناباروری (فناوری تولیدمثل کمکی) رخ می‌دهد. این سندروم به‌وسیله تخمدان‌های بزرگ‌شده و حرکت مایعات از عروق خونی به سمت سایر حفرات بدن مشخص می‌شود که منجر به نفخ شکمی (معده)، افزایش خطر لخته‌های خونی و کاهش خون‌رسانی به اندام‌های مهم می‌شود. در اغلب موارد، این بیماری خفیف است و خودبه‌خود بدون درمان برطرف می‌شود؛ اما برخی زنان مبتلا به انواع متوسط یا شدید OHSS می‌شوند که نیازمند بستری شدن است. هیچ درمان قطعی برای OHSS وجود ندارد؛ به‌جز صبر برای فروکش کردن و کاهش علائم در زمان بستری در بیمارستان. داروهایی به نام آگونیست‌های دوپامین برای پیشگیری از OHSS معرفی شده‌اند.

ویژگی‌های مطالعه
این بررسی، ۱۶ کارآزمایی کنترل‌شده تصادفی جدید را شامل ۲۰۹۱ زن در معرض خطر بالای ابتلا به OHSS انتخاب کرده که سه آگونیست دوپامین مختلف (کابرگولین، کیناگولید و بروموکریپتین) را ارزیابی کرده‌اند. پیامدهای اصلی سنجیده‌شده، تعداد موارد تازه (میزان بروز) OHSS متوسط یا شدید و نرخ تولد زنده بودند. شواهد تا آگوست ۲۰۱۶ موجود است.

نتایج اصلی
به نظر می‌رسد آگونیست‌های دوپامین در مقایسه با دارونما یا عدم درمان، بروز OHSS متوسط یا شدید را در زنان پرخطر برای OHSS کاهش می‌دهند (شواهد با کیفیت متوسط). نشان داده شده که اگر ۲۹% از زنانی که دارونما یا عدم درمان دریافت می‌کنند، مبتلا به OHSS متوسط یا شدید شوند؛ استفاده از آگونیست‌های دوپامین، این میزان را به ۷% تا ۱۴% از زنان کاهش خواهد داد. برای کسانی که انتقال جنین تازه را به عنوان بخشی از چرخه درمانی خود انجام می‌دهند، شواهدی از تأثیر آگونیست‌های دوپامین بر پیامدهای بارداری وجود ندارد؛ اما آن‌ها ممکن است خطر عوارض جانبی را مانند ناراحتی‌های گوارشی افزایش دهند. شواهدی از تفاوت میان یک آگونیست دوپامین به‌علاوه درمان فعال دیگر در مقابل درمان فعال، از لحاظ بروز OHSS متوسط یا شدید و نرخ تولد زنده وجود نداشت.
شواهدی از اختلاف در نرخ OHSS بین کابرگولین و درمان با دارونماها (مانند hydroxyethyl starch، پردنیزولون یا «Coasting» (اجتناب از تحریک تخمدان بیشتر برای چند روز)) موجود نبود. کابرگولین با افزایش نرخ بارداری بالینی در قیاس با Coasting ارتباط داشت.

کیفیت شواهد
کیفیت این شواهد از بسیار پائین تا متوسط متفاوت بود. محدودیت‌ها عبارت بودند از گزارش‌دهی ضعیف روش‌های مطالعه و عدم دقت (رخدادهای بسیار کم) برای بعضی مقایسه‌ها.

نقش آنتی‌اکسیدان‌ها در مدیریت قدرت پایین باروری (subfertility) زنان
Marian G Showell، Rebecca Mackenzie‐Proctor، Vanessa Jordan، Roger J Hart،
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
چکیده
پیشینه
یک زوج، اگر بیش از یک سال اقدام به باروری کنند و موفقیت‌آمیز نباشد، می‌توانند به داشتن مشکلات باروری شناخته شوند. این وضعیت ممکن است تا یک‐چهارم را از همه زوج‌هایی که قصد بچه‌دار شدن دارند، تحت تاثیر قرار دهد. تخمین زده شده که برای ۴۰% تا ۵۰% از زوج‌ها، قدرت پایین باروری (subfertility) ممکن است ناشی از عوامل زنانه باشد. تصور می‌شود آنتی‌اکسیدان‌ها بتوانند استرس اکسیداتیو منجر به این شرایط را کاهش دهند. در حال حاضر، شواهد محدود نشان می‌دهند که آنتی‌اکسیدان‌ها باروری را بهبود می‌بخشند، و کارآزمایی‌ها، این موضوع را با نتایج مختلفی بررسی کرده‌اند. این مرور شواهدی را مبنی بر اثربخشی آنتی‌اکسیدان‌های مختلف در درمان قدرت پایین باروری زنان بررسی می‌کند.
اهداف
تعیین اینکه آنتی‌اکسیدان‌های خوراکی مکمل در مقایسه با دارونما (placebo)، عدم درمان/درمان استاندارد یا آنتی‌اکسیدان دیگر، باعث بهبود پیامدهای باروری در زنان نابارور می‌شود یا خیر.
روش های جستجو
ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را (از آغاز به کار آنها تا سپتامبر ۲۰۱۹) بدون اعمال محدودیت در زبان یا تاریخ انتشار، جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه زنان و باروری در کاکرین (Cochrane Gynaecology and Fertility Group; CGFG)؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ PsycINFO؛ CINAHL و AMED. ما فهرست منابع مطالعات مرتبط را بررسی و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که هر نوع، دوز یا ترکیبی را از مکمل آنتی‌اکسیدان خوراکی با دارونما، عدم درمان یا درمان با آنتی‌اکسیدان دیگر، در میان زنان حاضر در یک کلینیک باروری، مقایسه کردند. کارآزمایی‌هایی را که آنتی‌اکسیدان‌ها را با داروهای باروری به‌تنهایی مقایسه می‌کردند و کارآزمایی‌هایی که فقط شامل زنان بارور حاضر در یک کلینیک باروری به علت ناباروری شریک مرد بودند، از مرور خارج کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. پیامد اولیه مرور، تولد زنده (live birth) بود؛ پیامدهای ثانویه عبارت بودند از میزان بارداری بالینی و حوادث جانبی.
نتایج اصلی

ما ۶۳ کارآزمایی را شامل ۷۷۶۰ زن وارد کردیم. محققان آنتی‌اکسیدان‌های خوراکی را، شامل: ترکیب‌هایی از آنتی‌اکسیدان‌ها، N ‐استیل‌سیستئین (N‐acetylcysteine)، ملاتونین (melatonin)، L‐آرژینین (L‐arginine)، میو‐اینوزیتول (myo‐inositol)، کارنیتین (carnitine)، سلنیوم (selenium)، ویتامین E، ویتامین B کمپلکس، ویتامین C، ویتامین D + کلسیم، CoQ۱۰، و اسیدهای چرب چندگانه غیراشباع امگا‐۳، در برابر دارونما، عدم درمان/درمان استاندارد یا آنتی‌اکسیدان دیگر، مقایسه کردند. منابع مالی فقط توسط ۲۷ مورد از ۶۳ کارآزمایی وارد شده گزارش شد.

به دلیل وجود شواهدی با کیفیت بسیار پائین، مطمئن نیستیم که آنتی‌اکسیدان‌ها میزان تولد زنده را در مقایسه با دارونما یا عدم درمان/درمان استاندارد بهبود می‌بخشند (نسبت شانس (OR): ۱,۸۱؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۳۶ تا ۲.۴۳؛ P < ۰.۰۰۱؛ %۲۹ = I۲؛ ۱۳ RCT؛ ۱۲۲۷ زن). این موضوع نشان می‌دهد که میان زنان نابارور با میزان مورد انتظار تولد زنده معادل ۱۹%، این میزان بین زنانی که از آنتی‌اکسیدان‌ها استفاده می‌کنند بین ۲۴% و ۳۶% خواهد بود.

شواهدی با کیفیت پائین حاکی از آن هستند که آنتی‌اکسیدان‌ها ممکن است میزان بارداری بالینی را در مقایسه با دارونما یا عدم درمان/درمان استاندارد بهبود ببخشند (OR: ۱,۶۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۳ تا ۱.۸۹؛ P < ۰.۰۰۱؛ %۶۳ = I۲؛ ۳۵ RCT؛ ۵۱۶۵ زن). این نشان می‌دهد که در میان زنان نابارور با میزان مورد انتظار بارداری بالینی معادل ۱۹%، این میزان بین زنان مصرف‌کننده آنتی‌اکسیدان‌ها بین ۲۵% و ۳۰% خواهد بود. ناهمگونی در سطح نسبتا بالایی بود.

به‌طور کلی ۲۸ کارآزمایی حوادث جانبی مختلفی را در متاآنالیز گزارش کردند. این شواهد نشان می‌دهند که استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها هیچ تفاوتی را بین این گروه‌ها در میزان سقط جنین ایجاد نمی‌کنند (OR: ۱,۱۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۲ تا ۱.۵۵؛ P = ۰.۴۶؛ %۰ = I۲؛ ۲۴ RCT؛ ۳۲۲۹ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). هم‌چنین هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت در میزان بارداری چندقلویی بین گروه‌ها وجود نداشت (OR: ۱,۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۳ تا ۱.۵۶؛ P = ۰.۹۹؛ %۰ = I۲؛ ۹ RCT؛ ۱۸۸۶ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). هم‌چنین هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت در میزان اختلالات دستگاه گوارش بین گروه‌ها به دست نیامد (OR: ۱,۵۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۵.۱۰؛ P = ۰.۴۷؛ %۰ = I۲؛ ۳ RCT؛ ۳۴۳ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). شواهدی با کیفیت پائین حاکی از آن هستند که هیچ تفاوتی نیز در میزان بارداری خارج رحمی بین گروه‌ها وجود نداشت (OR: ۱,۴۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۷ تا ۷.۲۰؛ P = ۰.۶۹؛ %۰ = I۲؛ ۴ RCT؛ ۴۰۴ زن).

در مقایسه آنتی‌اکسیدان در برابر آنتی‌اکسیدان، شواهدی با کیفیت پائین هیچ تفاوتی را از ارتباط دوز پائین‌تر ملاتونین با افزایش میزان تولد زنده در مقایسه با دوز بالاتر ملاتونین نشان نمی‌دهند (OR: ۰,۹۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱ تا ۲.۱۵؛ P = ۰.۸۹؛ %۰ = I۲؛ ۲ RCT؛ ۱۴۰ زن). این نشان می‌دهد که، میان زنان نابارور با میزان مورد انتظار تولد زنده معادل ۲۴%، این میزان در زنانی که از دوز پائین‌تر ملاتونین استفاده می‌کنند، در مقایسه با زنانی که از دوز بالاتر آن استفاده می‌کنند، بین ۱۲% و ۴۰% خواهد بود. مشابه با بارداری بالینی، هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت بین گروه‌ها در میزان این عوارض بین دوز پائین‌تر و بالاتر ملاتونین وجود نداشت (OR: ۰,۹۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱ تا ۲.۱۵؛ P = ۰.۸۹؛ %۰ = I۲؛ ۲ RCT؛ ۱۴۰ زن).

سه کارآزمایی با مقایسه آنتی‌اکسیدان در برابر آنتی‌اکسیدان، سقط جنین را گزارش کردند (دو کارآزمایی از دوزهایی از ملاتونین استفاده کردند و یک کارآزمایی N‐استیل‌سیستئین (N‐acetylcysteine) را در برابر L‐کارنیتین (L‐carnitine) مقایسه کرد). در هر دو کارآزمایی انجام شده با ملاتونین هیچ موردی از سقط جنین مشاهده نشد. بارداری چندقلویی و اختلالات دستگاه گوارش گزارش نشدند، و بارداری خارج رحمی فقط در یک کارآزمایی، بدون هیچ گونه عارضه‌ای گزارش شد. این مطالعه در مقایسه N‐استیل‌سیستئین با L‐کارنیتین، میزان تولد زنده را گزارش نکرد. شواهدی با کیفیت بسیار پائین، هیچ شواهدی را از وجود تفاوت در بارداری بالینی نشان نمی‌دهند (OR: ۰,۸۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۳ تا ۲.۰۰؛ ۱ RCT؛ ۱۶۴ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). شواهدی با کیفیت پائین، حاکی از وجود تفاوت در میزان سقط جنین نبودند (OR: ۱.۵۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۲ تا ۵.۶۷؛ ۱ RCT؛ ۱۶۴ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). این مطالعه، بارداری چندقلویی، اختلالات دستگاه گوارش یا بارداری خارج رحمی را گزارش نکرد.

کیفیت کلی شواهد به دلیل خطر جدی سوگیری (bias) همراه با گزارش‌دهی ضعیف روش‌ها، عدم دقت و تناقض، محدود شد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان

در این مرور، شواهدی با کیفیت پائین تا بسیار پائین برای نشان دادن اینکه مصرف یک آنتی‌اکسیدان ممکن است برای زنان نابارور مزیتی به همراه داشته باشد، به دست آمد. به‌طور کلی، هیچ شواهدی مبنی بر افزایش خطر سقط جنین، چند‐قلوزایی، تاثیرات دستگاه گوارش یا بارداری‌های خارج رحمی وجود ندارد، اما شواهد از کیفیت بسیار پائینی برخوردار بودند. در این زمان، شواهد محدودی برای حمایت از استفاده از آنتی‌اکسیدان‌های خوراکی مکمل برای زنان نابارور وجود دارد.

خلاصه به زبان ساده

نقش ویتامین‌ها و مواد معدنی در مدیریت قدرت پایین باروری (subfertility) در زنان

سوال مطالعه مروری:
آیا آنتی‌اکسیدان‌های خوراکی مکمل در مقایسه با دارونما (placebo)، عدم درمان/درمان استاندارد یا با آنتی‌اکسیدان دیگری، پیامدهای باروری را در زنان نابارور بهبود می‌بخشند؟ «درمان استاندارد» شامل کمتر از یک میلی‌گرم اسید فولیک است.

پیشینه:
بسیاری از زنان نابارور که تحت درمان باروری قرار می‌گیرند، به امید بهبودی قدرت باروری خود، از مکمل‌های غذایی نیز استفاده می‌کنند. این وضعیت می‌تواند دوره بسیار پُراسترسی برای زنان و شریک زندگی آن‌ها باشد. مهم است که به این زوج‌ها شواهدی با کیفیت بالا ارائه شود تا بتوانند آگاهانه تصمیم بگیرند که مصرف آنتی‌اکسیدان مکمل در طول درمان ناباروری، شانس آن‌ها را بهبود می‌بخشد یا باعث بروز عوارض جانبی می‌شود یا خیر. این مساله به‌ویژه مهم است، زیرا اکثر مکمل‌های آنتی‌اکسیدان تحت کنترل مقامات نظارتی نیستند. این مرور با هدف ارزیابی اینکه مصرف مکمل‌ها با آنتی‌اکسیدان‌های خوراکی احتمال بارداری و داشتن نوزاد را برای زن نابارور افزایش می‌دهند یا خیر، انجام شد.

تاریخ جست‌وجو:
شواهد تا سپتامبر ۲۰۱۹ به‌روز است.

ویژگی‌های مطالعه:
این مرور ۶۳ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را وارد می‌کند که آنتی‌اکسیدان‌ها را با دارونما یا با عدم درمان/درمان استاندارد، یا با آنتی‌اکسیدان دیگر، در مجموع روی ۷۷۶۰ زن مقایسه می‌کنند.

منابع مالی:
منابع مالی فقط توسط ۲۷ مورد از ۶۳ کارآزمایی وارد شده، گزارش شدند.

نتایج کلیدی:
ما مطمئن نیستیم که استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها میزان تولدهای زنده را افزایش دهند، زیرا شواهد از کیفیت بسیار پائینی برخوردار بودند. بر اساس نتایج به دست آمده، انتظار داریم که از هر ۱۰۰ زن نابارور که آنتی‌اکسیدان‌ها را مصرف نمی‌کنند، ۲۰ زن نوزادی را به دنیا بیاورند، در مقایسه با ۲۴ تا ۳۶ زن از هر ۱۰۰ زن که اگر آنتی‌اکسیدان‌ها را مصرف کنند، نوزاد زنده‌ای را متولد خواهند کرد. شواهدی با کیفیت پائین نشان می‌دهند که آنتی‌اکسیدان‌ها ممکن است با افزایش میزان بارداری بالینی همراه باشند. بروز عوارض جانبی به‌طور ضعیفی گزارش شد، اما به‌نظر نمی‌رسد استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها منجر به سقط جنین بیشتر، چند‐قلوزایی، تاثیرات گوارشی یا بارداری‌های خارج رحمی شود.

شواهدی با کیفیت پائین حاکی از آن هستند که هیچ تفاوتی در میزان تولد زنده یا بارداری بالینی، در مقایسه دوز پائین‌تر ملاتونین با دوز بالاتر آن، وجود ندارد. در اینجا انتظار داریم از هر ۱۰۰ زن ناباروری که ملاتونین را با دوز پائین مصرف نمی‌کنند، ۲۴ نفر نوزاد زنده‌ای را متولد کنند، در مقایسه، ۱۲ تا ۴۰ زن از هر ۱۰۰ زن که اگر ملاتونین را با دوز بالا مصرف کنند، نوزاد زنده خواهند داشت.

سه کارآزمایی با مقایسه آنتی‌اکسیدان در برابر آنتی‌اکسیدان، سقط جنین را گزارش کردند (دو کارآزمایی از دوزهایی از ملاتونین استفاده کردند و یک کارآزمایی N‐استیل‌سیستئین (N‐acetylcysteine) را در برابر L‐کارنیتین (L‐carnitine) مقایسه کرد). در هر دو کارآزمایی انجام شده با ملاتونین هیچ موردی از سقط جنین مشاهده نشد. بارداری چندقلویی و اختلالات دستگاه گوارش گزارش نشدند، و بارداری خارج رحمی فقط در یک کارآزمایی، بدون هیچ گونه عارضه‌ای گزارش شد.

این مطالعه در مقایسه N‐استیل‌سیستئین با L‐کارنیتین، میزان تولد زنده را گزارش نکرد. شواهد با کیفیت بسیار پائین هیچ شواهدی را از وجود تفاوت در بارداری بالینی نشان نمی‌دهند. شواهدی با کیفیت پائین حاکی از وجود هیچ تفاوتی در میزان سقط جنین هستند. این مطالعه، بارداری چندقلویی، اختلالات دستگاه گوارش یا بارداری خارج رحمی را گزارش نکرد.

کیفیت شواهد:
کیفیت کلی شواهد به دلیل خطر جدی سوگیری (bias) همراه با گزارش‌دهی ضعیف روش‌ها، عدم دقت و تناقض، محدود شد.


صفحه ۱ از ۱