جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای Polpun Boonmak
مقایسه تاثیر سووفلوران با غلظت اولیه پائین در برابر غلظت اولیه بالا برای القای تنفسی بی‌حسی
Polpun Boonmak، Suhattaya Boonmak، Porjai Pattanittum،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
گزارش شده استفاده از القای سووفلوران (sevoflurane) برای بی‌حسی عمومی ایمن و قابل اطمینان بوده و توسط بیماران نیز پذیرفته شده است. برای القای سووفلوران از غلظت‌های پائین یا بالا استفاده می‌شود. روش غلظت اولیه پائین شامل تزریق غلظت پائینی از سووفلوران و سپس افزایش تدریجی غلظت دوز تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. روش غلظت اولیه بالا شامل تزریق با غلظت بالا از همان ابتدا و ادامه با همان دوزهای بالا تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. نسخه اصلی این مرور در سال ۲۰۱۳ منتشر و در سال ۲۰۱۶ به‌روز شده است.
اهداف
هدف این مرور مقایسه زمان‌های القا و نرخ‌های عوارض بین روش‌های القای بی‌حسی با غلظت‌های بالا و پائین سووفلوران در بزرگسالان و کودکانی است که برای بی‌حسی عمومی تحت القای تنفسی قرار می‌گیرند. غلظت «بالا» را به صورت بیشتر یا مساوی و غلظت «پائین» را کمتر از ۴% غلظت اولیه تعریف کردیم.
روش های جستجو
برای این مرور به‌روز شده، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۲؛ ۲۰۱۶)؛ MEDLINE (از ۱۹۵۰ تا فوریه ۲۰۱۶)؛ EMBASE (از ۱۹۸۰ تا فوریه ۲۰۱۶)، منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS) (از ۱۹۸۲ تا فوریه ۲۰۱۶) و موسسه اطلاعات علمی (Web of Science; ISI) (از ۱۹۴۶ تا فوریه ۲۰۱۶). هم‌چنین فهرست منابع مقالات مرتبط و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم و با نویسندگان کارآزمایی‌های وارد شده تماس گرفتیم. جست‌وجوی اصلی در سپتامبر سال ۲۰۱۱ انجام شده است.
معیارهای انتخاب
برای این مرور تمامی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده منتشر شده و منتشر نشده‌ای را جست‌وجو کردیم که القای تنفسی با غلظت اولیه بالا را در برابر غلظت پائین سووفلوران مقایسه می‌کردند. پیامدهای اولیه شامل دو معیار بی‌حسی (زمان از بین رفتن رفلکس پلک (loss of the eyelash reflex; LOER) و زمان لازم برای رها شدن یک شی سنگین از دست بیمار)، زمان تعبیه موفق ماسک لارنژیال (laryngeal mask airway; LMA) و زمان لوله‌گذاری داخل تراشه بود. پیامدهای دیگر شامل عوارض این روش بود.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
همان‌طور که در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات توضیح داده شده، از روش استاندارد برای انجام مرور سیستماتیک استفاده کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم جزئیات روش‌های کارآزمایی و داده‌های پیامد را از گزارش‌های تمامی کارآزمایی‌های واجد شرایط برای ورود استخراج کردند. هرجا که امکان‌پذیر بود، همه آنالیزها را بر اساس قصد درمان (intention‐to‐treat) انجام دادیم. هنگامی که هیچ ناهمگونی آماری وجود نداشت، تمامی تاثیرات درمان را با استفاده از یک مدل اثر‐ثابت (fixed‐effect model) تخمین زدیم، در حالی‌ که در موارد وجود ناهمگونی قابل توجه از مدل اثرات‐تصادفی (random‐effects model) استفاده کردیم.
نتایج اصلی
برای این مرور به‌روز شده دوباره به جست‌وجو پرداختیم و یک مطالعه جدید (با ۱۰۰ شرکت‌کننده) را وارد کردیم. در مجموع، ۱۱ مطالعه با ۸۲۹ شرکت‌کننده را وارد کردیم، اگرچه اکثر آنالیزها مبتنی بر داده‌های حاصل از شرکت‌کنندگان کمتر و شواهد با کیفیت پائین بود. ناهمگونی چشم‌گیری در کارآزمایی‌های وارد شده وجود داشت. بنابراین، نتایج ما را باید با دقت مطالعه کرد. ترکیب کارآزمایی‌ها برای پیامد اولیه (LOER) امکان‌پذیر نبود، اما کارآزمایی‌ها به طور جداگانه زمان‌های القای سریع‌تری را (معمولا ۲۴ تا ۸۲ ثانیه سریع‌تر، ۴۱ ثانیه (۳۱,۳۷ تا ۵۰.۶۲)) با غلظت اولیه بالای سووفلوران گزارش کردند (شش مطالعه؛ ۴۴۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). به‌ نظر می‌رسید که آپنه در گروه غلظت اولیه بالای سووفلوران شایع‌تر باشد (خطر نسبی (RR): ۳.۱۴؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۷۲ تا ۵.۷؛ دو مطالعه؛ ۱۶۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ تفاوتی بین گروه‌ها از لحاظ بروز سرفه (نسبت شانس (OR): ۱.۲۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۳ تا ۲.۸۱؛ هشت مطالعه؛ ۵۸۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، لارنگواسپاسم (OR: ۱.۵۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۶ تا ۱۵.۹؛ هفت مطالعه؛ ۵۸۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، گرفتگی نفس (OR: ۱.۱۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۲.۸۳؛ پنج مطالعه؛ ۳۸۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حرکت کردن بیمار (RR: ۱.۱۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۹ تا ۱.۸۹؛ پنج مطالعه؛ ۴۴۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) یا برادی‌کاردی (OR: ۰.۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۲ تا ۲.۸۸؛ سه مطالعه؛ ۱۹۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشت، بروز کلی عوارض پائین بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
روش غلظت اولیه بالای سووفلوران احتمالا باعث القای سریع‌تر بی‌حسی می‌شود و نرخ‌های عوارض مشابهی را به جز آپنه که ممکن است با غلظت بالا شایع‌تر باشد، ایجاد می‌کند. با این حال، این نتیجه‌گیری قطعی نیست زیرا مطالعات وارد شده شواهدی با کیفیت پائین ارائه کردند.
خلاصه به زبان ساده

مقایسه تاثیر سووفلوران با غلظت اولیه پائین در برابر غلظت اولیه بالا برای القای تنفسی بی‌حسی

سوال مطالعه مروری

شواهد حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را مرور کردیم که سووفلوران با غلظت اولیه بالا را با غلظت اولیه پائین، برای مشاهده شواهدی که از غلظت بالا برای کاهش زمان القا و عوارض برای القای تنفسی بی‌حسی طرف‌داری می‌کند، مقایسه کرده بودند. این نسخه به‌روز از مرور ابتدا در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، تا فوریه ۲۰۱۶ به‌روز است.

پیشینه

بی‌حسی عمومی برای جراحی را می‌توان با تنفس بیمار از ترکیبی از سووفلوران (sevoflurane) (بخار یا داروی بی‌حسی تنفسی خوش‌بو) و اکسیژن با ماسک القا کرد. گزارش شده که این روش، ایمن و قابل اطمینان است و مورد قبول بیماران واقع می‌شود. غلظت اولیه سووفلوران که برای القا استفاده می‌شود، می‌تواند پائین یا بالا باشد. روش غلظت اولیه پائین شامل تزریق غلظت پائینی از سووفلوران (کمتر از ۴%) و سپس افزایش تدریجی غلظت تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. روش غلظت اولیه بالا شامل تزریق غلظت بالای سووفلوران (از ۴% تا ۸%) از ابتدا و سپس ادامه دادن تزریق تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. بلافاصله بعد از بین رفتن هوشیاری و پیش از اینکه بی‌حسی به اندازه کافی برای جراحی عمیق شود، بیمار وارد مرحله‌ای می‌شود که در آن سرفه می‌کند، نرخ تنفس و ضربان قلب نامنظم می‌شود، بیمار نفسش را حبس می‌کند و دچار حرکت غیر‌‐قابل کنترل می‌شود. غلظت بالا ممکن است این مرحله را کوتاه کند.

ویژگی‌های مطالعه

در این مرور ۱۱ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را وارد کردیم (۸۲۹ شرکت‌کننده). این کارآزمایی‌ها بین سال‌های ۱۹۹۷ و ۲۰۱۴ انجام شده و از نظر سن شرکت‌کنندگان (بزرگسالان در برابر کودکان)، غلظت سووفلوران مورد استفاده، اضافه کردن نیتروس اکساید (nitrous oxide) و اوپیوئید و دیگر فاکتورها با هم تفاوت داشتند. برخی از عناصر روش‌ها نشان داد که شواهد با کیفیت پائینی به دست خواهد آمد. این مطالعات را نمی‌توان باهم ترکیب کرد و با قطعیت نمی‌توان نتایج آنها را اعلام کرد.

نتایج کلیدی

روش غلظت اولیه بالا زمان القا را کوتاه کرد (شش مطالعه؛ ۴۴۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و با نرخ‌های مشابهی از سرفه (هشت مطالعه؛ ۵۸۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، بسته شدن ناگهانی طناب‌های صوتی که از تنفس پیشگیری می‌کند (هفت مطالعه؛ ۵۸۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، ایست تنفسی (پنج مطالعه؛ ۳۸۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حرکات ناگهانی (پنج مطالعه؛ ۴۴۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و ضربان قلب پائین (سه مطالعه؛ ۱۹۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) همراه بود. روش غلظت اولیه بالا در مقایسه با روش غلظت اولیه پائین، ساسپنشن بیشتری را نشان داد (دو مطالعه؛ ۱۶۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

کیفیت شواهد

مطالعات وارد شده، شواهد با کیفیت پائینی ارائه کردند و تفسیر نتایج مطالعه باید با دقت صورت گیرد. به مطالعات بیشتری برای قطعی کردن نتیجه‌گیری‌ها نیاز است.


هیپوتانسیون عمدی با استفاده از پروپوفول تحت بی‌حسی برای جراحی فانکشنال آندوسکوپیک سینوس (FESS)
Polpun Boonmak، Suhattaya Boonmak، Malinee Laopaiboon،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
جراحی فانکشنال آندوسکوپیک سینوس (functional endoscopic sinus surgery; FESS)، روشی با حداقل تهاجم است که از آن برای درمان سینوزیت مزمن استفاده می‌شود. محل خونریزی‌های کوچک ممکن است میزان دید لازم را برای انجام جراحی کاهش دهند و موجب تخریب ساختارهای اطراف شوند. هیپوتانسیون عمدی (کاهش میانگین فشار خون شریانی بین ۵۰ تا ۶۵ میلی‌متر جیوه در بیماران با فشار خون طبیعی) با استفاده از طیف وسیعی از عوامل دارویی حین بی‌حسی عمومی موجب کاهش میزان هدررفت خون در بسیاری از جراحی‌ها می‌شود. این مرور ابتدا در سال ۲۰۱۳ انتشار یافت و سپس در فوریه ۲۰۱۶ به‌روز شد.
اهداف
هدف ما مقایسه استفاده از پروپوفول (propofol) در برابر دیگر روش‌ها برای دستیابی به هیپوتانسیون عمدی حین جراحی در طول پروسیجرهای FESS با توجه به میزان از دست دادن خون و شرایط عمل بود.
روش های جستجو
در این مرور به‌روز ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۲؛ ۲۰۱۶)؛ MEDLINE (از ۱۹۵۰ تا فوریه ۲۰۱۶)؛ Embase (از ۱۹۸۰ تا فوریه ۲۰۱۶)؛ LILACS (از ۱۹۸۲ تا فوریه ۲۰۱۶) و ISI Web of Science (از ۱۹۴۶ تا فوریه ۲۰۱۶). هم‌چنین فهرست منابع مقالات مرتبط و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم و با نویسندگان کارآزمایی‌های وارد شده تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
در جست‌وجوی تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای بودیم که در آنها به مقایسه پروپوفول با دیگر روش‌ها برای هیپوتانسیون عمدی در طول FESS با توجه به از دست دادن خون و شرایط عمل در بزرگسالان و کودکان هر دو پرداخته شده بود. پیامد اولیه، مجموع خون از دست رفته (total blood loss; TBL) بود. پیامدهای دیگر عبارت بودند از: کیفیت میدان جراحی، مدت‌زمان عمل، مورتالیتی طی ۲۴ ساعت، عوارض بیماری و شکست در دستیابی به سطح فشار خون مورد نظر.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد نظر کاکرین استفاده کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به استخراج جزئیات متدولوژی کارآزمایی‌ها و داده‌های پیامدی برگرفته از گزارش‌های مربوط به همه کارآزمایی‌هایی پرداختند که برای گنجاندن در این مرور واجد شرایط تشخیص داده شده بودند. هرجا که امکان‌پذیر بود، همه آنالیزها را بر اساس قصد درمان (intention‐to‐treat) انجام دادیم. هنگامی که I۲ کمتر از ۴۰% بود و مقدار P در تست Chi۲ بالاتر از ۰,۱۰ بود، داده‌ها را با استفاده از مدل اثر‐ثابت تجمیع کردیم. در غیر این صورت، داده‌ها را با استفاده از مدل اثرات‐تصادفی (random‐effects model) با یکدیگر تجمیع کردیم.
نتایج اصلی
در این بین به هیچ مطالعه جدیدی برخورد نکردیم. از این رو، این مرور به‌روز شامل چهار مطالعه با حضور ۲۷۸ شرکت‌کننده است. بیشتر آنالیزها بر اساس داده‌های حاصل از چند شرکت‌کننده و شواهد با کیفیت پائین صورت گرفته‌اند، بنابراین نتایج ما باید با احتیاط تفسیر شوند. هیپوتانسیون عمدی با استفاده از پروپوفول در مقایسه با بی‌حسی استنشاقی، یا در کودکان (۱ مطالعه؛ ۷۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، یا در بزرگسالان (۱ مطالعه؛ ۸۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) موجب کاهش TBL (میلی‌لیتر) نشد. مصرف پروپوفول موجب شد تا کیفیت میدان جراحی با کمتر از یک مقوله (category) بر مقیاس ۰ تا ۵ (صفر نشانگر عدم خونریزی و پنج نشانگر خونریزی شدید) بهبود یابد (تفاوت میانگین (MD): ۰,۶۴‐؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۱ ‐ تا ۰.۳۷‐؛ ۴ مطالعه؛ ۲۷۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، اما هیچ تفاوتی در مدت‌زمان جراحی گزارش نشد (۳ مطالعه؛ ۲۱۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). عدم موفقیت در کاهش فشار خون به میزان مورد نظر، در گروه دریافت کننده پروپوفول کمتر شایع است (خطر نسبی عدم موفقیت با پروپوفول: ۰.۲۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۹ تا ۰.۶۶؛ ۱ مطالعه؛ ۸۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
مصرف پروپوفول به منظور هیپوتانسیون عمدی احتمالا باعث بهبود میدان جراحی می‌شود، اما تاثیر آن چشمگیر نیست. هیپوتانسیون عمدی با پروپوفول موجب نشد تا TBL و مدت‌زمان جراحی کاهش یابد. با این حال، با توجه به کیفیت بسیار پائین شواهد، این نتیجه‌گیری قطعی نیست. برای بررسی اثربخشی هیپوتانسیون عمدی با پروپوفول برای FESS به انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با متدولوژی با کیفیت خوب و حجم نمونه‌هایی با اندازه بزرگ نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

هیپوتانسیون القا شده با پروپوفول تحت بی‌حسی در طول جراحی آندوسکوپیک سینوس.

سوال مطالعه مروری

آیا شواهد به دست آمده موید این موضوع است که استفاده از پروپوفول به مثابه یک داروی موثر در کاهش کلی میزان هدررفت خون و بهبود کیفیت میدان جراحی در افراد تحت جراحی فانکشنال آندوسکوپیک سینوس (functional endoscopic sinus surgery; FESS) و هیپوتانسیون القا شده، در مقایسه با روش بی‌حسی استنشاقی (گاز) و داروهای دیگر، موثر است؟ این مرور، شواهد منتشر شده در سال ۲۰۱۳ را به‌روز می‌کند و تا فوریه ۲۰۱۶ به‌روز است.

پیشینه

FESS روشی با حداقل تهاجم است که از آن برای درمان بیماران مبتلا به سینوزیت مزمن (التهاب غشای مخاطی در حفره‌های هوا درون استخوان‌های صورت، و تجمع مایع در حفره برای بیش از ۱۲ هفته) استفاده می‌شود. جراح با کارگذاری یک دوربین مینیاتوری در بینی بیمار، نمایی نزدیک از سینوس‌ها را مشاهده می‌کند. مشکل اصلی این است که خونریزی حین جراحی، جلوی دید را می‌گیرد و مدت‌زمان پروسیجر را بیشتر می‌کند و باعث افزایش خطر آسیب دیدن ساختارهای اطراف (چشم و مغز) می‌شود. یک روش برای کاهش خونریزی تحت بی‌حسی عمومی، هیپوتانسیون القایی است که طی آن فشار خون عمدا به زیر حد نرمال پائین آورده می‌شود تا میدان جراحی بهبود یابد. با این حال، کاهش فشار خون خطرات خاص خود را به همراه دارد؛ از جمله آسیب دائمی مغزی، تاخیر در بیداری، ایجاد لخته خونی در مغز، نبود جریان کافی خون به مغز و مرگ‌ومیر. پروپوفول (یک داروی بی‌حسی تزریقی به صورت داخل وریدی) و عوامل بی‌حسی استنشاقی (گاز استنشاقی) روش‌های جایگزین برای کاهش فشار خون طی بی‌هوشی هستند.

ویژگی‌های مطالعه

در مرور خود چهار مطالعه را (۲۷۸ شرکت‌کننده) وارد مرور کردیم. این مطالعات بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۰ انجام شده بودند. اگرچه هر چهار مطالعه وارد شده از نوع تصادفی‌سازی شده بودند، برخی از عناصر متدولوژی آنها نشان می‌دهد که میزان خطر سوگیری (bias) در همه کارآزمایی‌ها پائین یا نامشخص است.

نتایج کلیدی

ما دریافتیم که پروپوفول میزان هدررفت کلی اندازه‌گیری شده خون را در کودکان یا بزرگسالان کاهش نداده است (۲ مطالعه؛ ۱۵۸ شرکت‌کننده). پروپوفول ممکن است کیفیت میدان جراحی را اندکی بهبود بخشد (۴ مطالعه؛ ۲۷۷ شرکت‌کننده)، اما تفاوتی در مدت‌ زمان جراحی ایجاد نمی‌کند (۳ مطالعه؛ ۲۱۴ شرکت‌کننده). این دارو در دستیابی به هیپوتانسیون القایی قابل اطمینان‌تر بود (۱ مطالعه؛ ۸۸ شرکت‌کننده). در هیچ یک از مطالعات صورت گرفته، هیچ گونه عوارض جانبی ناشی از هیپوتانسیون القایی با پروپوفول گزارش نشد.

کیفیت شواهد

فقط چهار مطالعه را یافتیم که جمعا تعداد کمی از شرکت‌کنندگان در آنها حضور داشتند. کیفیت شواهد به دست آمده از این مطالعات در حد متوسط تا بسیار پائین بود، بنابراین نتایج به دست آمده باید با احتیاط تفسیر شوند. برای تایید اینکه استفاده از پروپوفول، مزیت مهمی را به همراه دارد یا خیر، به انجام مطالعات بیشتری نیاز است.


صفحه ۱ از ۱