جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای Padhraig S Fleming
نقش مداخلات غیر‐جراحی جانبی برای تسریع حرکت دندان در بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت
Ahmed El-Angbawi، Grant T McIntyre، Padhraig S Fleming، David R Bearn،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
تسریع میزان حرکت دندان ممکن است به کاهش دوره درمان ارتودنسی و تاثیرات ناخواسته مرتبط، از جمله بازجذب ریشه و دمینرالیزاسیون مینای دندان (enamel demineralisation) کمک کند. روش‌های متعددی، از جمله درمان‌های جانبی جراحی و غیر‐جراحی، به تسریع میزان حرکت دندان کمک می‌کنند. روش‌های غیر‐جراحی شامل تابش لیزر با شدت کم، لرزش رزونانس، میدان‌های پالس الکترومغناطیسی، جریان الکتریکی و رویکردهای دارویی هستند.
اهداف
ارزیابی تاثیرات مداخلات جانبی غیر‐جراحی بر میزان حرکت ارتودنسی دندان و دوره کلی درمان.
روش های جستجو
ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۴ جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (نوامبر ۲۰۱۴)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین، ۲۰۱۴، شماره ۱۰)؛ MEDLINE via OVID (از ۱۹۴۶ تا نوامبر ۲۰۱۴)؛ EMBASE via OVID (از ۱۹۸۰ تا نوامبر ۲۰۱۴)؛ LILACS via BIREME (از ۱۹۸۰ تا نوامبر ۲۰۱۴)؛ متارجیستری از کارآزمایی‌های کنترل شده (نوامبر ۲۰۱۴)، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی مؤسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov؛ نوامبر ۲۰۱۴) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (نوامبر ۲۰۱۴). فهرست منابع همه کارآزمایی‌های شناسایی شده را برای یافتن مطالعات بیشتر بررسی کردیم. در جست‌وجوهای انجام شده در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ انتشار اعمال نشد.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) از افرادی را که به منظور تسریع حرکت دندان، درمان ارتودنسی را با استفاده از لوازم ثابت همراه با مداخلات جانبی غیر‐جراحی دریافت کرده بودند، وارد کردیم. ما مطالعات با طراحی غیر‐موازی (مثلا، split‐mouth) را خارج کردیم، زیرا آنها را برای ارزیابی تاثیرات این نوع از مداخلات نامناسب تشخیص دادیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور مسئول انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها بودند؛ آنها این کارها را به‌طور مستقل از هم انجام دادند. هر گونه عدم توافقی با بحث میان تیم مرور برای رسیدن به توافق نظر برطرف شد. نویسندگان این مرور با نویسندگان مسئول کارآزمایی‌ها تماس گرفتند تا اطلاعات و داده‌های ازدست‌رفته را به دست آورده و بتوانند تفاوت‌های میانگین (MD)، ۹۵% فواصل اطمینان (CI) یا خطرات نسبی (RR) را در زمانی که گزارش نشده بودند، محاسبه کنند.
نتایج اصلی

ما دو مطالعه را در این مرور وارد کردیم، که هر دو در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند. این دو مطالعه، دربرگیرنده ۱۱۱ شرکت‌کننده بود که به مقایسه استفاده از Tooth Masseuse و OrthoAccel با درمان‌های مکانیکی متعارف، به ترتیب، در طول فازهای اصلاح ارتودنسی و عقب‌نشینی کانین پرداخته بودند. هر دو مطالعه به ارزیابی مقدار یا میزان حرکت دندانی بود، پرداخته بودند، اما نتوانستیم متاآنالیز این داده‌ها را انجام دهیم، زیرا آنها از اندازه‌گیری‌های متفاوت پیامدها در مراحل مختلف فرآیند درمان ارتودنسی استفاده کرده بودند. یک مطالعه ارزیابی ذهنی درد و ناراحتی بیماران نیز و مطالعه دیگر عوارض جانبی را اندازه‌گیری کردند. این مطالعات مستقیما طول دوره درمان ارتودنسی یا تعداد ویزیت‌ها را در طول درمان فعال گزارش نکردند.

استفاده از Tooth Masseuse با ۱۱۱ Hz در ۰,۰۶ Newtons (N) به مدت ۲۰ دقیقه، روزانه، منجر به کاهش بیشتری در نامنظمی در ناحیه دندان پیشین پائینی طی ۱۰ هفته می‌شود، این میزان با استفاده از Little's Irregularity Index (LII) با یک تفاوت میانگین (MD) برابر ۰.۶ میلی‌متر (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۹۴‐ تا ۲.۳۴)، در مقایسه با گروه کنترل به دست آمد. درد و ناراحتی طی شش تا هشت ساعت پس از جایگذاری قوس سیم و پس از هفت روز، با تفاوت حداقلی بین گروه مداخله و کنترل افزایش یافت. هیچ تست آماری که برای متغیر و تفاوت‌های میان دو گروه فراهم آمد، از نظر بالینی مهم نبود.

استفاده از OrthoAccel با ۳۰ Hz در ۰,۲۵ N به مدت ۲۰ دقیقه روزانه، میزان بالاتری را از مشکل فک بالا در مقایسه با گروه کنترل در پی داشت (MD: ۰.۳۷ میلی‌متر/ماه؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۷‐ تا ۰.۸۱؛ P = ۰.۰۵). در حالی که این تفاوت پیشنهاد کرده ۵۰% حرکت سریع‌تر دندان با استفاده از ابزار لرزشی رخ می‌دهد، تفاوت‌های مطلق مرزی بوده و تلقی بالینی از آنها مهم نیست. سطوح مشابهی از عوارض جانبی غیر‐جدی در گروه‌های مداخله و کنترل با خطر نسبی (RR): ۰.۹۶ گزارش شد (۹۵% CI؛ ۰۳۲ تا ۲.۸۵).

در مجموع، کیفیت شواهد بسیار پائین بوده و بنابراین نمی‌توان به یافته‌ها اعتماد کرد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
پژوهش‌های بالینی بسیار کمی در مورد اثربخشی مداخلات غیر‐جراحی برای تسریع درمان ارتودنسی وجود دارد. شواهد موجود کیفیت بسیار پائینی داشته و تعیین تاثیرات مثبت مداخلات جانبی غیر‐جراحی برای تسریع حرکت دندانی امکان‌پذیر نیست. هرچند ادعاهایی در مورد تاثیرات مثبت احتمالی نیروهای سبک لرزشی وجود دارد، نتایج مطالعات کنونی به اهمیت قابل توجه آماری یا بالینی نمی‌رسند. انجام کارآزمایی‌های دقیق و با طراحی خوب با دوره‌های پیگیری طولانی‌تر لازم است؛ تا تعیین شود که مداخلات غیر‐جراحی منجر به کاهش بالینی مهمی در دوره درمان ارتودنسی، بدون آنکه عوارض جانبی برجای گذارد، خواهند شد یا خیر.
خلاصه به زبان ساده

درمان‌های جانبی غیر‐جراحی برای تسریع حرکت دندان در بیمارانی که با بریس‌های ثابت درمان می‌شوند.

سوال مطالعه مروری
درمان‌های جانبی غیر‐جراحی چه تاثیری بر طول مدت مورد نیاز بر حرکت دندان، زمانی که با بریس‌های ثابت درمان می‌شوند، دارد و زمان کلی مورد نیاز برای درمان ارتودنسی چه اندازه است؟

پیشینه
در کل دنیا، درمان ارتودنسی برای تصحیح موقعیت دندان‌های مشکل‌دار در نوجوانان و بزرگسالان استفاده می‌شود. بریس‌ها ابزار ارتودنسی هستند که از براکت‌هایی تشکیل شده و با چسب به دندان می‌چسبند و سپس با سیم‌هایی به هم وصل می‌شوند تا فشار بیشتری بر دندان‌ها وارد آمده و آنها را حرکت دهد و موقعیت آنها را بهبود بخشد. بر اساس مشکل موجود، مدت زمان مورد نیاز برای درمان از ماه‌ها تا سال‌ها ممکن است طول بکشد. به هر حال، اغلب درمان‌ها به طور میانگین حدود ۲۴ ماه طول می‌کشند. تسریع میزان حرکت دندان می‌تواند به کاهش طول زمان مورد نیاز برای یک دوره درمان کمک کند و شاید تاثیرات ناخواسته درمان ارتودنسی را که گاهی رخ می‌دهد، مانند پوسیدگی دندان و کوتاه شدن ریشه دندان، کاهش دهند. روش‌های مختلفی، از جمله درمان‌های جراحی و غیر‐جراحی، برای تسریع حرکت دندان در ارتودنسی پیشنهاد شده است. شواهد مربوط به پروسیجرهای غیر‐جراحی برای تسریع حرکت دندان در ارتودنسی در این مرور ارزیابی می‌شود.

ویژگی‌های مطالعه

نویسندگان گروه سلامت دهان در کاکرین این مرور را با استفاده از مطالعات موجود انجام دادند. شواهدی که در این مطالعه وارد شده‌اند، تا ۲۶ نوامبر ۲۰۱۴ به‌روز است.

ما دو مطالعه را با حضور ۱۱۱ شرکت‌کننده در این مرور وارد کردیم. یک متخصص ارتودنسی در کلینیک خصوصی در استرالیا یکی از این مطالعات را انجام داده، و مطالعه دیگر به وسیله رزیدنت‌های ارتودنسی روی بیماران در یک بیمارستان دانشگاهی در ایالات متحده انجام شده بود. در یک مطالعه، سن شرکت‌کنندگان ۱۱ تا ۱۵ سال بوده و در دومی، میانگین سن بیماران ۲۱ سال گزارش شد. این مطالعات استفاده جانبی را از دو ابزار که از نیروهای ارتعاشی نور بهره می‌بردند، Tooth Masseuse در افراد دریافت کننده درمان معمول دستگاه ثابت در طول مرحله هم‌تراز کردن دندان و OrthoAccel برای بیمارانی که تحت درمان معمول دستگاه ثابت برای مرحله نزدیک کردن فاصله‌ها قرار داشتند، در دستور کار خود قرار دادند. شرکت‌کنندگان درمان جانبی با وسایل، با افرادی مقایسه شدند که فقط درمان معمول را دریافت کرده بودند. این کارآزمایی‌ها جنبه‌های مختلف حرکت ارتودنسی دندان و عوارض جانبی آنها را بررسی کرده بودند.

نتایج کلیدی

این مطالعه سه پیامد را ارزیابی کرده بودند: میزان حرکت دندان؛ احساس درد و ناراحتی بیمار، و عوارض جانبی ناخواسته. تفاوت‌های قابل توجهی میان مطالعات وجود داشت و بدان معناست که ما نتوانستیم نتایج را ترکیب کنیم.

با توجه به شواهد محدود موجود، تعیین اینکه استفاده از نیروهای ارتعاشی حین درمان با ابزار ارتودنسی ثابت تاثیر مفید یا مضر قابل توجهی بر میزان حرکت دندان ارتودنسی شده یا طول مدت درمان خواهد داشت، امکان‌پذیر نیست.

کیفیت شواهد

سطح کیفیت شواهد بسیار پائین است.


مداخلات غیر‐فارماکولوژیک برای تسکین درد حین درمان ارتودنسی
Padhraig S Fleming، Hardus Strydom، Christos Katsaros، LCI MacDonald، Michele Curatolo، Piotr Fudalej، Nikolaos Pandis،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
درد در زمان ارتودنسی به ویژه در مراحل اولیه درمان شایع است. برای اطمینان از راحتی و پذیرش بیمار حین درمان، مدیریت یا پیشگیری از درد اهمیت ویژه‌ای دارد. در حالی که روش‌های فارماکولوژیک اولین خط درمان تسکین درد ارتودنسی هستند، رویکردهای غیر‐فارماکولوژیک نیز وجود دارند که اخیرا به عنوان جایگزین‌های مناسبی ارائه شده‌اند.
اهداف
بررسی تاثیرات مداخلات غیر‐فارماکولوژیک برای تسکین درد درمان ارتودنسی
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا ۶ اکتبر ۲۰۱۶)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین؛ شماره ۹؛ ۲۰۱۶)؛ MEDLINE Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۶ اکتبر ۲۰۱۶)؛ Embase Ovid (از ۱۹۸۰ تا ۶ اکتبر ۲۰۱۶) و EThOS (تا ۶ اکتبر ۲۰۱۶). برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام، ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform) را جست‌وجو کردیم. زمانی که بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی را جست‌وجو می‌کردیم، هیچ محدودیت زبانی یا تاریخی در انتشارات اعمال نکردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که مداخلات غیر‐فارماکولوژیک تسکین درد ارتودنسی را با دارونما (placebo)، عدم مداخله یا با دیگر مداخلات غیر‐فارماکولوژیک تسکین درد مقایسه کرده‌اند، واجد شرایط ورود به این مرور بودند. هر نوع درمان ارتودنسی را وارد کردیم، اما کارآزمایی‌هایی را که در آنها به دنبال جراحی ارتوگناتیک (orthognathic) (فک) یا کشیدن دندان به همراه درمان ارتودنسی از آنالژزی پیشگیرانه یا تسکینی استفاده شده بود، کنار گذاشتیم. کارآزمایی‌های split‐mouth (که در دهان شرکت‌کننده بیش از دو یا چند درمان در قسمت‌های مختلف دهان صورت می‌گیرد) و کارآزمایی‌های متقاطع را نیز رد کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم خطر سوگیری (bias) را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. از مدل اثرات‐تصادفی (random‐effects model) استفاده کرده و نتایج را به صورت تفاوت میانگین (MD) با ۹۵% فواصل اطمینان (CI) بیان کردیم. با اشاره به عوامل روش‌شناسی و بالینی، ناهمگونی را بررسی نمودیم.
نتایج اصلی

۱۴ مورد RCT را با ۹۳۱ شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده وارد مرور کردیم. مداخلات بررسی شده به صورت زیر بود: درمان لیزری سطح پائین (low‐level laser therapy; LLLT)؛ (۴ مطالعه)؛ دستگاه‌های لرزشی (۵ مطالعه)؛ مکمل‌های جویدنی (۳ مطالعه)؛ درمان با موسیقی امواج مغزی (brain wave music) یا درمان شناختی رفتاری (۱ مطالعه) و ارتباط ‌برقرار کردن بعد از درمان به صورت یک پیام متنی (۱ مطالعه). دوازده مطالعه شامل بررسی‌هایی بود که خود بیماران دردشان را در یک مقیاس پیوسته گزارش کرده بودند و دو مطالعه از پرسش‌نامه‌هایی برای بررسی موقعیت، شدت و ماهیت درد استفاده کردند.

داده‌های حاصل از دو مطالعه شامل ۱۱۸ شرکت‌کننده را ترکیب کردیم و شواهد با کیفیت پائینی به دست آمد و نشان داد که LLLT درد را در ۲۴ ساعت به میزان ۲۰,۲۷ میلی‌متر کاهش می‌دهد (۹۵% CI؛ ۲۴.۵۰‐ تا ۱۶.۰۴‐؛ ۰.۰۰۱ > P؛ I² ۰%). هم‌چنین، LLLT به نظر می‌آید که درد را در شش ساعت، سه روز و هفت روز کاهش دهد.

نتایج حاصل از مقایسه‌های بررسی شده دیگر به دلیل کیفیت بسیار پائین شواهد، قطعی نیست. دستگاه‌های لرزشی در پنج مطالعه بررسی شد (با ۲۷۲ شرکت‌کننده)، که چهار مورد از این مطالعات خطر سوگیری بالایی داشتند و یک مطالعه خطر سوگیری نامشخص داشت. مکمل‌های جویدنی (آدامس یا لاستیک جویدنی (bite wafer)) در سه مطالعه (با ۱۸۱ شرکت‌کننده) بررسی شدند؛ در دو مطالعه خطر سوگیری بالا و در یک مطالعه نامشخص بود. درمان با موسیقی امواج مغزی و درمان شناختی رفتاری در یک کارآزمایی (۳۶ شرکت‌کننده) ارزیابی شد و خطر سوگیری آن نامشخص بود. پیام متنی بعد از درمان (۳۹ شرکت‌کننده) در یک مطالعه بررسی و خطر سوگیری آن بالا ارزیابی شد.

در هیچ مطالعه‌ای، عوارض جانبی بررسی نشده بود.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
به طور کلی، نتایج قطعی نیست. گرچه شواهد موجود نشان می‌دهد که پرتودهی لیزری ممکن است در تسکین درد در درمان ارتودنسی در کوتاه‌‐مدت کمک کننده باشد، این شواهد کیفیت پائینی دارند و بنابراین نمی‌توانیم بر این یافته‌ها متکی باشیم. شواهد برای مداخلات غیر‐فارماکولوژیک دیگر یا کیفیت بسیار پائینی دارند یا اصلا وجود ندارند. به پژوهش‌های آینده‌نگر بیشتری برای رفع فقدان شواهد معتبر در مورد اثربخشی مداخلات غیر‐فارماکولوژیک برای مدیریت درد ارتودنسی نیاز است. مطالعات آتی باید پیگیری طولانی‌مدتی داشته ‌باشند و نیز باید هزینه‌ها و ضررهای احتمالی را بررسی کنند.
خلاصه به زبان ساده

روش‌هایی برای تسکین درد در ارتودنسی بدون استفاده از داروهای مسکّن

سوال مطالعه مروری

درمان ارتودنسی (بریس دندانی) ممکن است به دنبال کارگذاری بریس و تنظیم‌های بعدی آن به مدت یک هفته یا بیشتر دردناک باشد. کارآیی روش‌های تسکین درد را بعد از درمان ارتودنسی بدون استفاده از داروهای مسکّن بررسی کردیم.

پیشینه

درد بعد از درمان ارتودنسی شایع است و ممکن است بعضی بیماران به دلیل درد اولیه، درمان را کنار بگذارند، که به این معنی است مزایای مورد انتظار حاصل نمی‌شود. برای کاهش درد ارتودنسی پیشنهاد می‌شود که از داروهای مسکّن استفاده شود، اما یک راه‌حل غیر‐دارویی می‌تواند عوارض جانبی را کاهش دهد و به بیماران برای ادامه درمان کمک کند.

تاریخ جست‌وجو

مطالعاتی را وارد کردیم که پیش از ۶ اکتبر ۲۰۱۶ منتشر شده‌اند.

ویژگی‌های مطالعه

۱۴ مطالعه را با مجموع ۹۳۱ شرکت‌کننده نوجوان و بزرگسال وارد مرور کردیم. این مطالعات تاثیرات موارد زیر را برای کنترل درد ارتودنسی بررسی کردند: پرتودهی لیزری توسط ارتودنتیست، دستگاه‌های لرزشی، تغییر الگوی جویدن (جویدن آدامس یا لاستیک)، درمان با موسیقی امواج مغزی، درمان شناختی رفتاری، و پیام متنی. پیامد اصلی اندازه‌گیری شده، شدت درد در کوتاه‌‐مدت بود که خود بیماران آن را گزارش کردند.

نتایج کلیدی

شواهد کافی برای بررسی اثربخشی این مداخلات پیدا نکردیم، اما شواهد با کیفیت پائین موجود نشان می‌دهد که پرتودهی لیزری ممکن است به کنترل درد ارتودنسی در کوتاه‌‐مدت کمک کند. هیچ یک از مطالعات، عوارض جانبی درمان‌ها را در نظر نگرفتند. مطالعات نسبتا کمی پیدا کردیم که برخی از آنها از روش‌های ناقص استفاده کرده بودند یا به خوبی گزارش نشده بودند. پژوهش بیشتر در مورد بررسی کارآیی روش‌های غیر‐دارویی کنترل درد کمک کننده خواهد بود. مطالعات آتی باید درد را در طولانی‌مدت ارزیابی کرده و عوارض جانبی و هزینه را نیز در نظر بگیرند.

کیفیت شواهد

کیفیت شواهد در مورد اثربخشی روش‌های غیر‐دارویی برای کاهش درد ارتودنسی، پائین تا بسیار پائین بود، از این رو نمی‌توانیم به این یافته‌ها اتکا کنیم.


صفحه ۱ از ۱